Paul Weller - Heavy Soul (1997)

De dag dat popmuziek een plaats vindt in boeken met moeilijke woorden, ga ik luisteren naar de omwentelingen van mijn moeders wasmachine.

Soms word ik benaderd door erudiete figuren die me met veel poeha de vraag stellen: "Is popmuziek cultuur?" Mijn antwoord is dan steeds "neen" - waarmee ik een bedenkelijke frons tover op het gezicht van mijn geestelijk verheven medemens.

Neen, want popmuziek is voor mij het leven zelf , daar kun je geen ingewikkelde theorieën rond bouwen - je houdt van de muziek of je schudt bedenkelijk het hoofd bij bepaalde melodieën.

Ik rol dan ook geregeld over de vloer van het lachen (een tragisch manier van lachen, weliswaar) wanneer een melomaan individu toevertrouwt dat "groep X/artiest Y goede muziek maakt, terwijl groep F/artiest Y slechte muziek maakt".

De tijden waarin ik dacht in goed & slecht behoren sinds m'n cowboy & indiaantje-dagen tot het verleden.

Het enige wat ik kan zeggen: "Hé - dat klinkt me wel geïnspireerd!".

Wil ik maar zeggen: ik zou de mensen geen eten willen geven die me op samenzweerderige toon vertelden: "dit is een slechte Paul Weller-cd"

Er moet iets ernstig mis met mij zijn: ik hoor hier een uitermate geïnspireerde Paul Weller die met z'n gitaar bomen in twee lijkt te willen hakken. Gebeten, snedig gitaarwerk - zo'n bot "recht-in-je-gezicht" gitaarspel - daar hou ik wel van.

En ja - "Peacock suit" heeft min of meer dezelfde akkoorden als "The Cangingman". Mag dat? Zoals Neil Young ooit zei: " It's all one song"

Mooie essays, Zachary

the jam stond bekend om zijn geweldige combinatie van punk / r&b, de style council om zijn poppy, jazzachtige dansmuziek en als solo artiest combineert weller allerhande soorten muziek die op het eerste oog niet direct bij elkaar passen, maar op de een of andere manier in zijn handen toch heel logish en goed klinken.

in t verleden experimenteerde weller ook wel es met soul-muziek (style council, wild wood album) maar dit album heeft een andere sound dan zijn vorige soul-songs. de gitaren zijn opgeschroeft, het wordt wat psychedilisher en de gitaar solo's....zeer catchy allemaal . het is fijn om te horen dat ondanks zijn onvloeden alles een eigen geluid blijft houden.

en dan zijn stem. ik ben een enorme fan van zijn stemgeluid en ik heb het gevoel dat hij op dit album het allerbeste klinkt, met ''as you lean into the light'' als persoonlijk hoogtepunt.

heavy soul is de perfecte titel voor het album, want dat is het: heavy soul.

Kijk, zo ervaar ik deze van één mijner favoriete zangers ook zie.

prima plaatje, echt een aanrader!

****

Vind dit, om met de deur in huis te vallen, niet zo'n heel boeiend album. Het lijkt wel of Paul Weller teveel van van alles wilt pakken en dat komt te rommelig over (op mij). Het kan mijn aandacht totaal niet vasthouden.

Zwaar onderschat album met veel psychedelische trekjes. Ik vind dit een van zijn beste solo-albums.

Ik treed Pieter Paal in elk geval bij, ik vind dit album zeker één van Weller's genietbaarste en stevigste albums, yep!

Prachtig gitaaralbum van Paul Weller, rechtstreeks gemaakt vanuit zijn 'soul', en dat hoor je. Opener Heavy Soul is echt een geweldig sterke rocksong, met een uitstekende gitaarsolo. De gitaarkracht neemt daarna wel iets af, maar de songkwaliteit niet of nauwelijks. Want dit album staat vol met goede nummers, van psychedelisch tot catchy tot meer gevoelig. Ondanks die variatie heeft deze plaat wel degelijk een eigen stevige rechtdoor sound. Mij bevalt het prima om Weller zo te horen.

Toch wel wat onderschat deze. Heerlijke plaat van Weller. Veel gitaar en vleugje mellotron hier en daar. Lekkere melodieën. Weller ook vocaal erg sterk hier.