Bonny Doon - Longwave (2018)

En wederom een prima album van deze sympathieke band uit Detroit, die in de voetsporen treedt van het geweldige Silver Jews. Lekkere, luie en mijmerliedjes die je een heerlijke deken bieden om de koude gedachten buitenshuis te houden. Nummers als Long Wave, Saved en Saw A Light zijn echt prachtig! Ik kruip dit weekend lekker op de bank met de koptelefoon op...

Heeft nou nog niemand dit album ontdekt?! Zo mooi...

Guys! Ik kan toch niet de enige persoon zijn die dit goed vindt? Misschien wel mijn album van het jaar en nul komma nul reacties, ik begrijp er niks van. Even een paar mensen taggen...Blokland, Omsk, timhardt, lost in music, Bart, obsessed, Grootfaas. Echte nestelliedjes die per draaibeurt groeien. Ik krijg het niet stuk gedraaid maar ben wel benieuwd naar andere meningen.

Een paar nummertjes geluisterd en klinkt heel niet slecht! Ik word er instant helemaal sloom van, daar heb ik weinig albums van haha. Dus kan ik wel gebruiken! Ik ga hem checken!

Thanks!
Ga het snel even checken, de Silver Jews wat waren die bij vlagen geniaal. Ik laat het je weten. Cheers

Nummers als Longwave, I Am Here (I Am Alive), Saved en Saw A Light zitten zo vernuftig in mekaar. Bedrieglijk eenvoudig maar voorzien van zulke fraaie melodielijnen. Nummers die zich steeds meer in je hoofd nestelen naarmate je ze vaker draait. En ja, die laziness, ik hou er van!

Album nu een aantal keren geluisterd, maar ik ben niet laaiend enthousiast. Gezapigheid ligt erg op de loer bij deze band. Het album begint wel erg sterk met 3, ok vooruit, 4 fijne tracks. Later dan nog het mooie Saw a Light, maar de rest gaat bij mij toch wel een beetje het ene oor in, andere oor uit. En het album in zijn geheel weet mij gewoon niet echt stevig te grijpen. Ik kan mij wel voorstellen dat dit in de zomer in het park een erg fijn album kan zijn, dus tegen die tijd maar weer eens opleggen. Voor nu een 3,5* en dan rond ik eerder naar boven af dan naar beneden.

recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Bonny Doon - Longwave - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Amerikaanse band maakt klassieke gitaarplaat met evenveel zonnestralen als donkere wolken
Lome gitaarloopjes, nog lomere zang en songs vol melancholie; het is de donkere kant van de Amerikaanse band Bonny Doon, die op Longwave echter ook driftig strooit met zonnestralen en de herinnering aan een mooie zomerdag. Een heerlijke plaat om bij weg te dromen, totdat je door hebt hoe goed de volstrekt tijdloze gitaarliedjes van de Amerikaanse band zijn. 2018 heeft al een aantal uitstekende gitaarplaten opgeleverd en ook dit is er weer een. Een van de betere van het stel zelfs.



De website van het digitale Amerikaanse tijdschrift Paste Magazine (de papieren versie bestaat al een jaar of acht niet meer) houdt wanneer het gaat om muziek wel van terugkijken. Toen september er op zat, stond op de Paste Magazine website dan ook vrijwel direct een lijstje met de beste platen uit de eerste drie kwartalen van 2018 online.

Hieronder een aantal van mijn persoonlijke favorieten, een aantal platen waar ik niet zo veel mee heb en een aantal platen die ik maar eens snel moest gaan ontdekken. Het heeft een voltreffer opgeleverd, want één van de platen uit het lijstje van Paste Magazine blijft hier maar uit de speakers komen en ik kan niet wachten tot het vinyl is gearriveerd.

Het gaat om Longwave van de Amerikaanse band Bonny Doon. De band uit Detroit, Michigan, debuteerde in het voorjaar van 2017 met een plaat die wel wat goede ideeën liet horen, maar wat mij betreft toch teveel rammelde en zich te weinig wist te onderscheiden. Omdat ik het debuut van de Amerikaanse band wel degelijk veelbelovend vond, verbaast het me dat ik de tweede plaat van de band al weer iets meer dan een half jaar geleden compleet heb gemist. Ik heb er volgens mij niets over gelezen, totdat Paste Magazine de plaat nog eens bejubelde in haar voorlopige jaarlijstje.

Paste omschrijft Longwave van Bonny Doon nog altijd als lo-fi en noemt het tijdloze karakter van de muziek van de band en het melancholische maar toch ook zonnige karakter van de songs van de band als sterke punten. Wat mij betreft is Bonny Doon de lo-fi op haar tweede plaat ontgroeid, maar het tijdloze karakter van de muziek van de band en de balans tussen zonnestralen en donkere wolken kan ik alleen maar onderschrijven.

De webshop van Rough Trade omschrijft de muziek van Bonny Doon als “Cosmic American Music” en dat vind ik wel een mooie omschrijving. De muziek van de band uit Detroit is opvallend loom en valt op door zweverige klanken die fraai worden gecombineerd met inventieve gitaarloopjes, maar het is ook muziek die is geworteld in de tradities van de Amerikaanse gitaarmuziek.

Hier en daar hoor ik wel wat van lo-fi pioniers Pavement en Guided By Voices, maar Bonny Doon kiest niet voor flarden van popsongs en levert in 40 minuten tien heerlijke popsongs af, waarvan er vier de grens van vijf minuten passeren en waarin er ook ruimte is voor wat psychedelisch experiment. Naast associaties met de muziek uit de hoogtijdagen van de lo-fi, hoor ik ook wat van The Velvet Underground en wat uit de 70s folkrock en countryrock, maar ik hoor veel meer van bands als Smog en The Silver Jews of van bands van het moment als Winterpills en Real Estate, om maar eens wat namen te noemen.

Bonny Doon komt misschien uit Detroit, maar lijkt Californische genen te hebben. De gitaarmuziek van de band kan heerlijk zonnig klinken, wat vervolgens weer prachtig contrasteert met alle melancholie in de songs van de band. Longwave van Bonny Doon is de soundtrack van die laatste mooie zomerdag, die je nog heel veel keren wilt herbeleven.

Op het eerste gehoor klinkt het nog wat (s)loom en eentonig, maar uiteindelijk heeft de tweede plaat van Bonny Doon een bezwerende uitwerking en worden de lome en donkere gitaarsongs van de band alleen maar mooier en mooier. De ultieme plaat om bij weg te dromen, maar ook een plaat om volledig uit te pluizen, want wat staat er veel moois op Longwave van Bonny Doon. Een van de betere gitaarplaten van 2018 wat mij betreft. Erwin Zijleman

Ieder zijn ding natuurlijk maar ik vind dit dus juist géén gezapigheid. Begrijp wel wat je bedoelt, maar bij mij valt het net de andere kant uit en dan ervaar ik dat lome, lijzige als heel prettig. Zoals eigenlijk alleen een band als Silver Jews of Smog/Bill Calahan dat kan. Die manier van zingen, die manier van uitspreken, dat monotone. Als dat allemaal op de juiste manier gedaan wordt ontstaat er in mijn ogen iets bloedjemoois. En dat is ook wat met dit album van Bonny Doon is gebeurd. Voor mij nog steeds dé plaat van 2018! Iedere luisterbeurt dient er zich weer voorzichtig een ander favoriet nummer aan. En langzaam maar zeker dompelt dit album je op een zalige manier in een lange droom...

Geweldige plaat dit!