XXXTENTACION - ? (2018)

Mijn digitale muziekbibliotheek is razend op deze albumtitel

Tikkeltje beter dan 17 maar nog steeds zeer wisselvallig. Hoogtepunten vind ik zelf het nummer met Joey Bada$$, Floor 555 en going down!

De meeste nummers kan ik echt moeilijk in komen, zeg. Het begint bijna iets te worden, en dan is het afgelopen. Hier en daar is de productie redelijk, maar zijn de raps ook niet echt om naar huis over te schrijven.

Het nummer Schrizophenia vind ik best leuk, maar daar blijft het eigenlijk wel bij. Jammer, want ik vind die soundcloud single Look At Me wel wat hebben.

Jochies op mn werk zijn hier helemaal gek van. Ik zeg ken je wutang ? Zeggen ze nee.

Ik probeerde een keer een Hopsin-luisterende middelbareschoolklas hiphopsmaak bij te brengen. Leverde deze conversatie op: 'Jullie kennen de Wu-Tang Clan toch wel?' 'Nee meneer. Met je gymnasium.' Ik ging overigens naar het atheneum.

Leuk dat er zulke originele hiphop gemaakt wordt.

Na die intro moest ik echt even geïrriteerd het album afzetten voor ik verder kon. Hij is volgens mij serieus, hè.

Een enkel aardig nummer, een enkel aardig idee, verder matige tot barslechte songs die veelal véél te pathetisch zijn. Nummers als Changes gaan echt finaal over de top, emotioneel is het zo plat als een dubbeltje (boehoe, tranen, zielig), maar het is schijnbaar bloedserieus bedoeld. De uit de toon vallende clubhit I don't even speak spanish lol vind ik trouwens ook een gedrocht.

Weliswaar aardig om te zien dat ie zich nu voorbeeldig aan het gedragen is, om zijn eerdere gedrag te compenseren, maar dat eerdere gedrag liet al te duidelijk zien dat X nogal een problematisch figuur te zien, en nu bevestigt ie dat nog even in zijn teksten. 'Suicide if you ever try to let go' is echt ontzettend manipulatief. Een interessant artiest, dat zeker, juist door de puurheid ervan. Ik heb het idee dat deze muziek heel dicht staat bij de persoon die hij is. Het muzikale niveau vind ik wel heel wisselend, maar ergens vind ik dat onaffe ook wel zijn charme hebben. Ik ben wel verbaasd dat hij zo'n groot publiek weet te bereiken, maar misschien is dit vergelijkbaar met de teen angst die bijvoorbeeld in nu-metal zat. Ergens kan ik me ook wel weer voorstellen dat ik me hierin had kunnen herkennen toen ik een jaar of 18 was.

Heh, dat deed me denken aan "Isn't it Sad" van Sole's Songs That Went Tin album.

Nice

Ik wil trouwens de gevoelens van deze artiest niet bagatelliseren. En er is natuurlijk in principe niets mis met muziek over verdriet of depressie. Heb net nog naar Closer van Joy Division geluisterd. Sterker, ik mag graag naar emo en screamo luisteren - dat zullen veel mensen ook over the top noemen.

Maar het is wel glad ijs, dit soort onderwerpen, vooral tekstueel. Als je met zulke platte, cliché teksten komt, wordt het snel ergerlijk. Dan wordt het al moeilijk mij nog mee te krijgen. Als de muzikale omlijsting dan ook nog eens mager tot net zo cliché als de teksten is, zoals hier, komt de emotie bij mij echt niet meer aan.

Oh, zeker! Het gaat mij niet om teksten over depressie, of dat muziek niet te deprimerend mag zijn, en ik luister zelf eigenlijk bijna geen 'blije' muziek (en hoewel het weinig meer is dan een amateurshobby, ik maak zelf ook geen blije muziek oid).

Ik heb vaak inderdaad het gevoel dat bij dergelijke sterke uitingen van emotie het juist de teksten zijn die het verschil in overtuiging opmaken. Het is ergens vergelijkbaar met wat ik laatst zag dat Hef had gezegd over Biggie: "Hij vertelde je niet dat er iemand was doodgeschoten, maar wie, waar en hoe laat. Zoiets bedenk je niet" (geparafraseerd). En hetzelfde geldt natuurlijk voor dit soort teksten. Als Alias (RIP, de beste man is recentelijk overleden) dit zegt op het nummer Angel of Solitude:

wat op zich misschien ook al de fijne lijn bewandelt tussen kunst en kitsch, dan geloof ik hem.

Als XXXTENTACION het volgende zegt op de track Pain = BESTFRIEND:

dan denk ik ten eerste: hwat? "I can't seem to find a means of ground"? Wat is dat? En dan denk ik ten tweede dat hij probeert aandacht te trekken. Op zich niet vreemd vanuit een persoonlijk perspectief: het is standaard gedrag voor achtergestelde pubers (de beste man is 20 jaar zie ik nu, dus dat valt nog net in de staart ervan, normaliter), maar het uit zich niet in interessante muziek.

Berichten verplaatst naar Muziek > Nieuws > R.I.P.

Hoewel ik normaalgesproken niet van deze muziek ben , vind ik dit album echt vet ‘hard’.

Hoogtepunt vind ik SAD en A REMEDY OF A BROKEN HEART.

Het album brengt die ‘sad’ en melancholische vibes met zich mee. Dat is iets wat me de laatste tijd trekt

De intro voorspelt al wat je krijgt: een kijkje in het hoofd van XXXTENTACION. De 'insanity' waarover hij spreekt in de intro uit zich goed in de diversiteit van dit project. De 18 tracks zijn stuk voor stuk verschillende zonder dat het rommelig wordt. Het is zelfs bij vlagen 'genius', maar er staan ook zeker draken van nummers op (going down!, SMASH!, changes).

Toch is het, tegen mijn verwachtingen in, een bijzonder interessant album met een paar sterke hoogtepunten - ALONE, PART 3, NUMB, infinity (888) (Joey Bada$$ !!!) en schizophrenia. Jammer dat sommige nummers te kort zijn.

Het nummer Sad! is wel een topper. Ik moet de rest eens beluisteren.

En dan is Hopsin eigenlijk nog wel goed in vergelijking met vele andere. Probeer het de volgende keer met de Future - luisterende kids. Die hebben het nóg meer nodig.