Roger Daltrey - As Long as I Have You (2018)

Verrassend, een nieuw solo album van The Who voorman Roger Daltrey - het titelnummer is als single uitgebracht.

Ach ja verrassend. Volgens mij is Daltrey nooit gestopt en heeft hij de laatste jaren vrij intensief getourd.
In 2014 een album volgezongen van en met Wilko Johnson.
En hij blijft redelijk goed van lijf, leden en stem.

Stoppen is dan natuurlijk niet Im Frage.

Hoes lijkt wel een P&C reclame voor een nieuwe jas voor de wat oudere man. Verder wel benieuwd of dit album wat moois bevat.

Er staat een informatief stukje op Rolling Stone.

Het schijnt dat Pete op 7 nummer meespeelt, en verder bijdrages van Mick Talbot (toetsenist: Style Council en Dexy's Midnight Runners) en gitarist Sean Genockey. Verder geproduceerd door Dave Eringa, bekend van Manic Street Preachers, Idlewild en ook het vorige album van Roger met Wilco Johnson.

Roger noemt het een Soul(vol) album, maar de single klinkt in elk geval meer als oude Rhythm and Blues, Blues Rock met soulvolle dames in de koortjes. Terug naar het begin van The Who aldus Daltrey toen ze een Soul band waren. Ik verwacht geen echt Soul album maar meer in het verlengde van de single. Levendig, energiek maar in essentie good ol' Rock.

Er staan nog weinig gegevens online over dit album, niet op Discogs en niet op Wikipedia.

Certified Rose en Always Heading Home heeft Roger zelf geschreven en How Far is van Stephen Stills, Into My Arms van Nick Cave en You Haven't Done Nothin' van Stevie Wonder. Maar van de rest van de nummers is voorlopig nog weinig bekend, ook niet op welke nu Pete meedoet en of hij ook meegeschreven heeft aan nummers.

Muzikaal niets verkeerd mee maar de manier waarop de stem van Roger is (ver-/be-)werkt in het geheel dat me minder bevalt. Het lijkt me dat bepaalde frequentie's enorm versterkt zijn waardoor het niet natuurlijk klinkt. Verder is Roger's stem helaas niet zo soepel meer en dat heb je voor soulvolle muziek toch wel nodig. Nu heeft Roger nooit echt een soul nummer opgenomen (dat me bijstaat), maar Out of Sight, Out of Mind komt nog het meest in de buurt daarvan.

De laatste minuut van Certified Rose waarin Roger het volume op zijn stem terug schroeft klinkt nog het mooist. The Love You Save is ook soulvol met een behoorlijk bak Gospel, het meest geslaagde complete nummer, wat mij betreft. Doet denken aan Otis Redding's manier van zingen.

Ik ben een fan van The Who en van Pete en Rogers solo werk en zal dit nog wel een paar keer aanhoren en hopen dat er toch gewenning aan die stembewerking ontstaat om meer van de nummers te kunnen genieten.

"Certified Rose" werd al rond 2000 genoemd, toen het erop leek dat The Who een nieuw album op zou gaan nemen. De geruchten gingen dat The Who het nummer destijds heeft opgenomen, met John Entwistle op basgitaar. Daarna is er niks meer van het nummer vernomen, tot nu.

Prima track is dat, had niet misstaan op Endless Wire. Niks nieuws; maar wat is zijn stem nog krachtig zeg! Fijn plaatje, met niet voor de hand liggende covers, goed gedaan.

Eerste draaibeurt gehad. Een prima soulplaat maar een wat anonieme productie. Het gitaarspel van Towshend ( je zit er toch op te letten) is bij sommige akoestische nummers goed herkenbaar maar niet nadrukkelijk aanwezig. Daltrey is goed bij stem. Vooralsnog 3 sterren.

Tweede beluistering valt iets beter... op de achtergrond terwijl ik bezig ben.

Verhoogd naar 3,5. Dit is echt een prima plaat.

De cd bevalt beter dan de laatste Who. Er staan wat mij betreft hier een paar ijzersterke liedjes op. Where is a man to go, Ive got your live en het door Daltrey zelfgeschreven Certified Rose bijvoorbeeld. Er staan ook wat mindere nummers op maar opgeteld is dit een onverwacht zeer genietbaar album. Daltrey is bijzonder goed bij stem. De partijen van Townshend is alleen bij How far echt typisch en dat nummer zou dan ook zo op een Who album niet misstaan.
Daltrey heeft een aantal cd’s voor de verkoop gesigneerd. Ze staan momenteel nog op Ebay voor rond de 50 euro. Leuk toch?

Dit is een prima plaat van Roger Daltrey. De zanger zingt nog steeds met volle overtuiging wat ervoor zorgt dat As Long As I Have You een prominent klinkend album is.

Je gaat ergens altijd weer doordenken.
Zoals, als Pete Townshend op 9 van de 11 nummers gitaar speelt: had het geen kleine stap naar een Who album kunnen zijn?

De songs zijn, inderdaad, niet geschreven door Townshend. En vermoedelijk zou dat dan een argument kunnen zijn.
Maar stel dat Pete Townshend een album met 11 nummers zou hebben geschreven, Daltrey zou vragen om te zingen. Dan heb je toch eigenlijk ook The Who.

Daar komt dan nog bij, dat Daltrey in het gekozen repertoire, zeker in het eerste deel, redelijk richting The Who is opgeschoven. Waar in het verleden, wie herinnert zich Giving it all away nog of Lisztomania, Daltrey zich meer buiten de paden van The Who begaf.

En aangezien Who albums uiterst schaars zijn, de fans, de platenmaatschappijen en andere promotors graag klaar zouden staan om een commercieel steentje bij te dragen én Daltrey gewoon (nog steeds) met Townshend als The Who aan het toeren is, zou het voor de hand hebben gelegen.

Maar hoever is Townshend eigenlijk met het schrijven van nieuw werk voor The Who en moet het daarvan afhankelijk zijn?
Zoals Daltrey met dit album aantoont, kun je met zorgvuldig geselecteerde nummers best een goed album maken. Ongeacht wie dan de songs hebben geschreven.

Het wordt in de loop van het album alleen wel minder, met tracks als I've got your love, en ook Into my arms is om te griezelen, daar zijn ongetwijfeld betere voor te vinden.
Ik weet ook niet goed waar Daltrey precies heen wil met Out of sight, out of mind, Certified rose en The Love you save.

Maar per saldo levert de uitstekend bij stem zijnde Roger Daltrey (met Townshend dus) een alleszins acceptabel album af.

Roger Daltrey, geweldige zanger van The Who, maar op dit album kan ik er moeilijk naar luisteren. Zijn stemgeluid klinkt geforceerd en oud/moeizaam.