Don Airey - One of a Kind (2018)

Lost Boys klinkt alvast erg naar Deep Purple.

Daar is Airey dan ook de toetsenist van, dus dat is niet gek. Helaas geen Ian Gillan met de vocalen anders had de rest van de band ook gewoon kunnen aanschuiven voor een volgend Deep Purple project.

Het opent ook al Deep Purple achtig met Respect.
De single Victim of pain een geweldige aanwinst in het genre.
Hoewel Airey natuurlijk bij DP rekening zou moeten houden houden met het schrijverstalent van anderen, dat hoeft dan weer niet bij een solo-album.

In ieder geval wordt er op One of a Kind gezongen door de huidige Nazareth vocalist Carl Sentance. Ook live staat de band z'n mannetje.

Een goed gevoel voor timing, geweldig inspelen op de wensen van de fanatieke Deep Purple aanhang, kan Airey niet worden ontzegd.

"Well, it’s Deep Purple and there is a Hammond there. There is only one way to go, really. Over the years, I have really worked on my sound, it didn’t just happen overnight. The first two, or three, years I was with the band, I was using Jon’s C3 and it was pretty knackered. I had it refurbished. It’s been put in mothballs now... I much prefer Hammond A-100’s, that’s my choice."

In de stijl van Deep Purple met iets meer ruimte voor wat keysolo's. De gitarist heeft ook (te) veel naar Steve Morse geluisterd terwijl de album titel anders doet vermoeden. Geeft verder niks maar ik ben bang dat we volgende maand als hij de Nederlandse zalen bestormd hier maar weinig van terughoren. En dat is best jammer.

Zal me benieuwen morgen, heb de CD in bestelling bij Dodax daar ik de prijs niet eerder zo laag zag. Heb nog niets van het album gehoord, hoop op flink wat instrumentaal zoals op A Light in the Sky en Keyed Up (met All Out uit 2011 in de reserve).

Toch nog drie songs van dit album on stage gespeeld. Veel Rainbow en wat Collosuem ll en Deep Purple vulden de rest. Prima band die live zijn mannetje staat.

Toen ik er was, 7 maart, dacht ik een stuk of vijf van dit album, maar dat kan ook een try out geweest zijn. Goed dat die Rainbow-nummers nog steeds ten gehore worden gebracht. Maakt Don Airey blijkbaar niet uit om voor slechts een paar honderd man te spelen. Wat One of a Kind betreft: weinig instrumentaal, veel vocaal; ik heb er maar genoegen mee te nemen. Titelnummer blijft nog het meeste hangen, die afsluiter komt vrij zwak over en had wel weggelaten kunnen worden. Victim of Pain kondigde de zanger overigens aan als een van zijn favorieten. Zit nog een leuke bonus-CD bij voor een sfeerimpressie.