Nick Drake - Pink Moon (1972)

Oei, oei, wat is dit een mooi album zeg. Heerlijk ingetogen muziek met zeer apart(in de goede zin des woords) gitaarspel van Nick. Hij mompelt maar wat in de microfoon en ik versta dan ook geen reet van wat ie zingt, maar het doet me allemaal toch wat. Het is ook zo'n charmante plaat: 11 nummers die samen 28 minuten muziek vormen en dat allemaal met enkel een gitaar en een zeer incidentele piano. Ja dit is toch wel een ontdekking zeg.

4,5*

In 1972 bracht Nick Drake zijn derde album uit, getiteld Pink moon. Zijn eerste twee albums waren commercieel geflopt en Drake verkeerde al tijden in staat van depressie. Zijn trieste gemoedstoestand in deze donkere dagen van zijn leven hebben de nodige weerslag gehad op zijn, zoals zou blijken, laatste album. Pink moon is zijn kaalste, meest minimalistische, maar ook radicaalste album. De georkestreerde folk-pop van Five leaves left en Bryter layter is hier verder weg dan ooit. Af en toe hoor je een piano, maar verder is het gewoon 'ik en mijn gitaar'. Gewapend met zijn weergaloze talent voor melodie, zijn sombere, ademende zang en zijn trieste teksten, maakte hij een ontroerende blauwdruk van zijn tere, eenzame ziel, die verteerd werd door onbegrip.

Het album staat boordevol met schitterende liedjes (Pink moon, Place to be, Road, Parasite, Ride), maar het hoogtepunt is onmiskenbaar Things behind the sun, misschien wel het triestste liedje ooit aan de groeven van een LP toevertrouwd. De depressiviteit is hier haast tastbaar.

Pink moon is veruit Drake's meest persoonlijke, intieme plaat, en is vooral over de breedte van zulk constant hoog niveau (eigenlijk valt alleen Know een beetje uit de toon), dat hij het wat mij betreft met vlag en wimpel wint van de andere twee (Wat bepaalde onverlaten hier ook mogen beweren ).

Nick Drake's leven ging bijna onopgemerkt voorbij, maar meer dan 30 jaar later weten we wel beter. Drake was een parel op de kroon van de singer/songwriterswereld en heeft inmiddels hele volksstammen aan imitators en na-apers. En waarom eigenlijk? Ze denken toch zeker niet dat ze het beter kunnen?

Voor mij stonden Five Leaves Left en Pink Moon lange tijd in de schaduw van Bryter Layter, de eerste Nick Drake-plaat die ik leerde kennen. En ook een plaat waar ik verknocht aan raakte, want ik heb hem bij vlagen stukgedraaid.

Beetje bij beetje lijkt in ieder geval Pink Moon wel uit de schaduw van Bryter Layter te komen en dat voelt wel goed, want op dit album horen we Nick Drake zoals hij gehoord wilde horen. Ontevreden met de rijke arrangementen van de voorganger werd dit een sober geproduceerde plaat, waarop (afgezien van het titelnummer) enkel de stem van Drake en zijn kristalheldere gitaarspel te horen is.

Naast het onvermijdelijke Things Behind the Sun is Road mijn favoriet: wat een prachtige zang- en gitaarlijnen... Ook het kleine Horn en Know vind ik zéér, zéér mooi.

Ontzettend treurig dat dit zijn zwanenzang bleek te zijn; na dit album zonk hij verder weg in zijn depressie, met het bekende fatale gevolg.

Ik heb nooit gehouden van muziek enkel begeleid door een akoestische gitaar, met uitzonderingen daar gelaten als Polly (Nirvana). Tot op heden. Toen een tijd geleden de zoveel zeggende cover sterk mijn aandacht trok. Het ei van Columbus werd in mijn muziek belevenis opnieuw uitgevonden. Ik begon te luisteren met als aanknopingspunt Road. De rest volgde al snel. Sterke maar vooral inspirerende teksten uitgesproken door een o zo warme maar toch melancholische stem van depressie. Rakend in het diepste van mijn ziel. Daar hoef je geen hoge noten voor te kunnen halen. Dit album zet je wereld op z’n kop. Waarom? Nick Drake bewijst dat voor mooie muziek niet veel nodig is, dan enkel gevoel en een fijne gitaartje. Ik zeg: dank u Volkswagen voor het opnieuw leven geven van dit album. Brengend naar het volk.

Note: Wat is de print van het schijfje toch zo mooi. Wat zeg ik het hele album is een kunstwerkje op zich. En dat al buiten de muziek om.

Ach, ik heb bij dit album ook altijd in mijn hoofd een achterliggend concept. Voor mij is Pink Moon een nachtelijke wake, samen met de stem en gitaar van Nick Drake de nacht doorbrengen en wachten op de ochtend die komt (From the Morning).

Het is naar mijn mening trouwens het beste album van Nick Drake. Ik heb hem veel liever ingetogen en intiem, dan met een hele hoop arrangementen en opgetogen zoals op de eerdere albums. Gewoon allemaal korte, simpele en magisch mooie liedjes die totaal gespeend zijn van enige pretentie of opgeklopte dramatiek.

Toch maar een 4,5*, want het is gewoon te kort, en te veel een sfeerplaat. Op een zonnige zomerdag is dit draaien natuurlijk een totale faux pas. Neen, dit hoor je te beluisteren als je 's nachts de drang krijgt om alles overdadig te contempleren. Dan overstijgt Pink Moon alle andere muziek.

Zo veel albums geluisterd deze maand, maar bij geen van de albums is er een goede review uitgekomen. Dus daarom doe ik een review van een van mijn favoriete albums. Tot nu toe hebben we op deze website alleen maar Rock en Metal gezet en daarom zal het sommige mensen verbazen dat ik dit album ga reviewen: Pink Moon van Nick Drake.

Eerst wat informatie over Nick Drake: Hij is geboren in 1948 en bracht 3 geweldige albums uit: Five Leaves Left, Bryter Layter en Pink Moon. Alle 3 zijn aan te raden. Jammer genoeg maakte Drake na Pink Moon een einde aan zijn leven. Hij overleed door een overdosis van antidepressiva. Hij was slechts 26 jaar oud.

Dit album is voor mij zijn beste en ook de eerste die ik van hem heb gehoord. Het album is heel simpel: Gitaar en zang en een heel klein beetje piano. Ook een heel kort album, 28 minuten lang. Het album is in 2 uur opgenomen, dat is echt heel snel. Vanaf het begin word je gelijk geboeid door Drake in de titeltrack. Dit nummer werd bekend door een autoreclame in 2000.

Het album is erg kenmerkend voor zijn donkere sfeer. Dit kun je in de eerste 5 nummers heel goed horen. Horn is zo kort, maar echt heel erg mooi. Maar daarna komt een van de meeste trieste nummers ooit op plaat gezet: Things Behind the Sun. Het mooiste nummer van hem naar mijn mening. Geweldig gitaarspel en de mooie stem van Drake die je af en toe niet goed kan verstaan, maar dat was bij zijn vriend en ook muzikant John Martyn al helemaal (hij schreef een nummer voor hem na zijn dood, het is de titeltrack van het album Solid Air). Daarna begint het erg bluesy te worden met Know.

Na al die donkere nummers word het album op een vrij vrolijke manier afgesloten met From the Morning.

28 minuten genieten. Dit is muziek op zijn puurst.

http://silence.sucks.nl/

Intimiteit. Dat zou het eerste woord zijn dat me te binnen schiet als ik aan Pink Moon zou denken.
Donker en gevoelig gitaargetokkel wordt perfect vermengdt met de aangrijpende stem van Nick Drake. De man die het leven niet meer zag zitten, die zich een parasiet voelde.

Niet alleen instrumentaal en vocaal is Pink Moon een parel, maar ook tekstueel.
Er zijn weinigen die hun gevoelens zo mooi onder woorden kunnen brengen, dit vind ik namelijk een van de mooiste stukken tekst ooit:

"And I was green, greener than the hill
Where the flowers grew and the sun shone still
Now I'm darker than the deepest sea
Just hand me down, give me a place to be." (Place To Be)

Ondanks dat hij maar 28 minuten duurt weet Nick Drake je te grijpen vanaf de eerste tonen van de plaat tot de laatste. Het start bijvoorbeeld al zeer sterk met Pink Moon.
Het start zoals iedere song op deze plaat met heerlijk gitaarspel en de stem van Drake.
Maar halverwege komt dat prachtige samenspem tussen piano en gitaar.
Een simpele pianomelodie maar zo emotioneel en aangrijpend klinkend.

Maar mijn absolute favoriet blijft Things Behind The Sun.
Terwijl iedere track rond de twee minuten klokt. Duurt deze net geen 4 minuten.
Het bestaat uit een van mijn favoriete riffjes allertijden, en ook Nick Drake zingt vol gevoel.
Ieder woord dat hij zingt meent hij ook.

Kortom: een van de aangrijpendste, initiemste en harverscheurendste platen die ik al gehoord heb. Nick Drake speelt fantastisch gitaar, en begeleid zich vocaal ook nog eens erg sterk.

Op Pink Moon is Nick Drake het zat en wil hij niet meer in deze jachtige wereld leven.

Dat is, denk ik, de kern van Pink Moon. De hoes geeft dit weer, maar de muziek ook. Vanaf de eerste noot.

In het eerste nummer keert Drake zijn rug al naar de maatschappij. Hij is een romanticus in een onromantische wereld en trekt zich daarom terug. Ziek van het razen der auto's, de prestatiedruk van de maatschappij, richt hij zich op een roze maan. Alleen met zijn gitaar beschrijft hij de schoonheid die daarvan uitgaat. Op het eerste nummer is hij al verloren in zijn romantiek; niemand ziet diezelfde schoonheid. Het zou ervoor zorgen dat hij zich terug zou trekken in zijn ouderlijk huis en een afgezonderd leven zou gaan leiden.

Pink Moon (het nummer) is een geval apart, omdat Drake zich hier helemaal afzondert van de rest. Er is geen 'you' in dit liedje. The 'you' van Pink Moon is going to get you all is geen 'you' waar Drake ook maar enige affiniteit meeheeft. Het is eerder hem tegen de rest, maar het is geen strijd die Drake bereid is te leveren.

Op Place To Be is Drake minder teruggetrokken. Hij zingt al met meer liefde over de 'you'.
Now I'm weaker than the palest blue, oh so weak in this need for you
Maar toch is ook dit weer een droevig nummer, met een zeer trieste tekst. Drake verlangt terug naar de momenten waarop hij nog gelukkig was, maar weet dat hij daar niet meer naar kan terugkeren. Hij voelt zich gevangen in het heden. Waar hij op Five Leaves Left en Bryter Layter nog macht voelde over zijn eigen leven, neemt hij daar hier afstand van.

Hij is de hulpeloze clown op de hoes die met smekende, vermoeide ogen zegt:
Just hand me down, give me a place to be

Dan volgt Road. Ook een geval apart op dit album, omdat het positiever van toon is. Er klinkt nog wat levenslust in door. In de eerste plaats door het geweldige en levendige gitaarwerk, maar ook door de tekst. Hier past de achterkant van Five Leaves Left wel goed bij. Drake die gefascineerd naar de rennende man staat te kijken, en dan zijn conclusie trekt:
You can take a road that takes you to the stars, now I will take a road that will see me through
Pink Moon is er, op dit nummer na, misschien wel een constatering van dat die weg hem niet naar het geluk heeft geleidt.

Een ander centraal thema op Pink Moon is afwijzing: Drake voelt zich afgewezen. Of dit afwijzing in de liefde is, wordt opengelaten, maar het gevoel is duidelijk te herkennen in nummers zoals Which Will, Know en Free Ride. Natuurlijk voelde Nick Drake zich ook afgewezen. Hij wilde doorbreken met zijn muziek, maar dat wilde niet lukken. Hij voelde zich onbegrepen. Tegen zijn producer beklaagde hij zich over het feit dat hij geniaal genoemd werd, maar toch onbekend was. Tegen zijn familie zei hij dat hij 'gefaald' had. Drake vatte het uitblijven van bekendheid heel persoonlijk op. De afwijzing die doorklinkt op Pink Moon is daar misschien wel het gevolg van.

Horn is een klein kunststukje, wat naar mijn idee een opmaat is voor het prachtige Things Behind The Sun. Het einde van Horn houdt een bepaalde spanning vast. In de stilte die na Horn volgt verwacht ik meer te horen. En uit die stilte verrijst dan ook het prachtige intro van Things Behind The Sun. Tokkelend op zijn gitaar gooit Drake al zijn frustraties eruit. Zijn frustraties over 'het niet eerlijk zijn' van de wereld. Niet veel artiesten kunnen zoveel zeggen met alleen gitaarspel, maar Nick Drake is er een meester in. De tekst van Things Behind The Sun is misschien wel het dichtste wat Drake bij een boodschap komt. Mat wat voor boodschap? Zeggen wat je wilt, jezelf durven zijn? Het zou kunnen, maar het blijft cryptisch. Een aantal zinnen springen er voor mij uit, door hun zware emotionele lading.

Look around, you find the ground is not so far from where you are

Dat er 'bijna zijn', maar niet weten om er echt te komen is denk ik heel typerend voor Nick Drake. Dat zelfde er 'bijna zijn' maakt deze regel zo triest, omdat het geluk hier voelt als een kleine stap die je toch niet kunt maken. Ook de zin Who'll hear what I say grijpt naar de keel, omdat het bekend is dat Drake zijn tijdgenoten met zijn muziek wilde bereiken, wat toen niet lukte. Wat hij wou zeggen, werd tijdens zijn leven niet gehoord en dat heeft hij gevoeld.

Het observerende karakter van Drakes muziek en teksten komt weer duidelijk naar voren in Parasite. De stille Drake kijkt nog eenmaal naar de wereld om hem heen en ziet dat die er niet mooier op geworden is; dat hij er nog steeds niet in past. Drake was een zeer stille man: hij sprak zijn gedachten niet vaak uit tegen anderen. Dat stille wateren diepe gronden hebben blijkt wel in Parasite. Doordat hij niet spraakzaam was, moet Drake veel geobserveerd hebben. Anders kun je nooit zo'n nummer als Parasite schrijven. In dit nummer valt ook op dat er een relatie lijkt te zijn tussen muziek en albumhoes.

Lifting the mask from a local clown, feeling down like him

Identificeert Nick Drake zich hier met de clown op de albumhoes? Zag hij de somberheid van dit beeld, en raakte het hem zo dat hij er deze regel aan wijdde? Het heeft hier zeker toegevoegde waarde om te weten of het idee voor deze albumhoes er al was toen Drake Parasite opnam. Anders is het een geniale inval geweest van degene die deze hoes voor Pink Moon uitkoos. Heel Pink Moon ademt de sfeer van de hoes, en Parasite, onder andere, in het bijzonder.

Verdere pogingen om over de wereld om hen heen te schrijven doet Drake niet. Hij keert zijn rug er weer naartoe en zoekt de romantiek in zichzelf weer op. Waar hij het album begint met het beschrijven van de schoonheid van een roze maan, sluit hij het af met het beschrijven van een prachtige zonsopgang. Hier is Drake weer alleen met zijn romantische zelf. Niemand die diezelfde schoonheid kan begrijpen. Op Pink Moon lijkt het soms alsof Drake op zoek is naar een zielsverwant, iemand die naast hem kan zitten als hij naar die opgaande zon kijkt. De conclusie van het album is dat diegene niet wordt gevonden, en daarom is Drake alleen met de morgen. En kijkend naar die opgaande zon, even de lelijke wereld vergetend, is hij gelukkig en wenst hij dat het altijd zo zou kunnen blijven. Dat hij zijn lichaam zou kunnen ontstijgen om zich te bevinden in the endless coloured ways.

Misschien besloot Nick Drake op zo'n morgen, op 25 november 1974, om zich bij die prachtige zon te voegen.

Soms heb je artiesten of albums die perfect in je straatje zouden moeten passen en die dat om de één of andere reden toch niet doen. Voor mij persoonlijk is dat Nick Drake. Of beter gesteld: Pink Moon, want ik ben hiermee begonnen en nooit verder geraakt in z'n oeuvre.

Omwille van alle lovende reacties (hier en elders) heb ik het de voorbije jaren geregeld een kans gegeven, maar de frank viel nooit. Vandaag besloot ik voor de laatste kans te gaan en het album gewoon weer even 2x op rij integraal te spelen.

De conclusie blijft dat het me nergens raakt. Ik ga zeker niet zeggen dat het slechte muziek is, maar er is gewoon geen klik.

Is Five Leaves Left anders en bestaat de kans dat ik die wel goed zou vinden? Of moet ik het er maar gewoon bij houden dat Nick Drake in het algemeen blijkbaar niet aan mij besteed is?

2,5*

Naar aanleiding van dit topic beluisterde ik dit album.

Voor het eerste dat ik dit gehele album beluisterde.
Nick Drake is voor mij misschien wel dé uitdekking uit de MuMeLadder. Alle losse nummers die ik daarin hoorde vind ik prachtig. Echter me nooit in een geheel album verdiept, tot aan dit project dus. Het album staat vol met dromerige, sfeervolle liedjes bezongen met de mooie, warme stem van Nick Drake. Ik vind het prachtig en 11 songs lang genieten.