Nick Drake - Pink Moon (1972)

Dit was trouwens de review van een blad uit Wisconsin toen Pink Moon uit kwam.
https://i.imgur.com/nYvElPF.jpg

Het is weer vrijdagmiddag, dus deze Drake-plaat weer eens opgezet. Man man man, wat een pracht en praal. Ik raak er haast ontroerd van. Things Behind The Sun: kan het mooier dan dit?

Ik herinner me nog dat ik deze plaat niet zo denderend vond. Tikkeltje saai zelfs. Maar ja, een mens wordt ouder en in de loop der jaren heb ik, naast mijn voorliefde voor bombastiek, steeds meer zin in introspectieve muziek. Nu grijpt dit album mij wel. Het klinkt bijzonder intiem. Een man met een gitaar die de miserie van zich af zingt. Soms heb je ook niet meer nodig om indruk te maken. Volle punt omhoog.

Voor mij is Nick Drake vooral altijd een momentje voor me zelf. Mijn vrouw en kinderen vinden er werkelijk niets aan. Ik omarm dit album, samen met 'Five leaves left' al meer dan 30 jaar! En dat neemt niemand mij ooit af!

Is "Bryter Layter" je wel afgenomen dan (aangezien je die niet noemt)?

Jawel, maar die kwam er gek genoeg pas 15 jaar later bij. Ik weet ook niet goed, waarom dat album me net iets minder doet!

Pas recent leerde ik deze artiest kennen omdat ik aantal cd bemachtigde via verkoop na erfenis
Heel kort album ..nog geen 30 min..fraai..zag dat hij maar paar albums heeft gemaakt..Ik heb ze nu allemaal ?

Soms heb je artiesten of albums die perfect in je straatje zouden moeten passen en die dat om de één of andere reden toch niet doen. Voor mij persoonlijk is dat Nick Drake. Of beter gesteld: Pink Moon, want ik ben hiermee begonnen en nooit verder geraakt in z'n oeuvre.

Omwille van alle lovende reacties (hier en elders) heb ik het de voorbije jaren geregeld een kans gegeven, maar de frank viel nooit. Vandaag besloot ik voor de laatste kans te gaan en het album gewoon weer even 2x op rij integraal te spelen.

De conclusie blijft dat het me nergens raakt. Ik ga zeker niet zeggen dat het slechte muziek is, maar er is gewoon geen klik.

Is Five Leaves Left anders en bestaat de kans dat ik die wel goed zou vinden? Of moet ik het er maar gewoon bij houden dat Nick Drake in het algemeen blijkbaar niet aan mij besteed is?

2,5*

Five Leaves Left en Bryter Layter zijn veel minder kaal. Hier horen we voornamelijk een stem en een gitaar, op de andere twee platen wordt ook een blik strijkers opengetrokken, en is de productie dus meer zoals op pakweg Songs of Leonard Cohen, Chelsea Girl, en Tim Hardin 1. Ik kan me zeker voorstellen dat iemand helemaal niks met Pink Moon kan, maar de eerste twee platen wel kan waarderen, dus ik zou zeggen, probeer eens!

Ik zou Five Leaves Left en Bryter Layter ook zeker eens proberen. Die vind ik allebei toch een stukje 'mooier' dan Pink Moon.

Voor mij is Five Leaves Left de allermooiste. Geweldige melodieën, interessante arrangementen, goede productie. Pink Moon heeft wel overeenkomten maar is toch iets minder sprankelend en sprookjesachtig. Brayter Layter belicht wat meer de jazzy (laidback) kant van Nick Drake.
Maar verder is het natuurlijk een smaakkwestie.
Mijn vrouw, echter, trekt de muziek van Nick Drake maar enkele nummers, omdat zij zijn stem te lijzig en zijn liedjes te depri vindt. Je begrijpt dat dit voor mij maar moeilijk te verteren valt. Al helemaal omdat de muziek van hem juist een 'helende werking' op mij heeft. Nou ja, dan luister ik wel als ze er niet is..

Nick Drake weer aan het herontdekken. Five Leaves Left blijft favoriet, maar deze Pink Moon zit er wel heel dicht achter. Echter drie nummers voelen aan als intermezzo's en zijn een beetje saai, Horn, Know en Harvest Breed. Die halen mij uit de luisterervaring helaas. De rest van de plaat is verder echt dik 5* materiaal, ontroerend mooi.

Idem. Na een luisterbeurt van één van de andere albums heb ik zelfs de biografie 'Darker Than The Deepest Sea' aangeschaft. =)

Het is dat ik niet zo'n lezer ben, anders had ik hem meteen aangeschaft

Soms duurt het wat langer voor je een artiest leert kennen. Zo kende ik Nick Drake alleen van naam en verwarde hem zelfs met Nick Cave. Van beiden kende ik geen enkel liedje, dus dat helpt niet.

Nu krijg ik van mijn partner een stoomcursus Nick Drake, en het bevalt me erg.

Mooie intieme liedjes met vernuftig gitaarspel en een warme vriendelijke stem. Omdat het via Spotify opstaat, heb ik geen platenhoes of lyricsheet voor de verdere beleving, maar het is 2019 dus het is me vergeven.

Ik heb deze plaat en de andere twee studioplaten opgeslagen in mijn Spotifybibliotheek, dus zal het wat vaker opzetten.

Stem volgt dan dus alsnog!

Dit is zo mooi!

Dit is inderdaad mooi. En wat mij betreft het enige werk van hem dat er toe doet.

Hier zit hart en ziel in. Hij lijkt hier volledig in op te gaan en zijn bijzondere stem en gitaarspel komt hier volledig tot zijn recht. De directe, warme mix van de zang is ook waarlijk prachtig.

Wat een wereld van verschil in vergelijking met het fiasco van de eerdere platen.

Pracht album inderdaad.
Misschien is Tim Buckley ook iets voor jou Mssr Renard.
Uiteindelijk wel wat experimenteler, maar de moeite waard.

Five Leaves Left een fiasco Die zou ik nog een kans geven, alleen al voor die geweldige afsluiter.

Ik vind die plaat echt heel lelijk gearrangeerd. Ik kom er niet doorheen. Het voelt als een roze koek. Dus ik beperk me gewoon tot deze plaat.

Stukje liefdevol begrenzen ??

Vandaag viel me deze prachtige tekst op, die gelijk illustreert dat dit album, hoewel somber van toon en doorspikkeld met beelden van onder meer eenzaamheid, zinloosheid, depressie en dreigend onheil, ook weer niet louter een bak ellende is:

A day once dawned, and it was beautiful
A day once dawned from the ground
Then the night she fell
And the air was beautiful
The night she fell all around

So look see the days
The endless coloured ways
And go play the game that you learnt
From the morning

Mijn mening is vergelijkbaar met Five Leaves Left, maar wel met een ietwat ander gevoel dat het overbrengt. Coherent album met enkele fijne uitschieters, maar over het algemeen te weinig beklijvend met een geheel dat blijft hangen.

Jammer dat er op dit album twee songs staan die mij niet kunnen bekoren. Horn en Know. Laat het mooiste nummer van dit album Things Behind the Sun daar nou net tussen staan.
Het debuutalbum van Nick Drake is ook veruit mijn favoriet. De 4,5 * verlaag ik daarom naar 4*.Voor 4,5* mist het net wat te veel.
Op 26 in de 100 Greatest Albums of 1972 en op dit moment zelfs op 3 in de best ever album lijst 1972. Dat laatste is wel te veel waardering naar mijn mening.

Vijftig jaar oud vandaag en nog steeds van ongekende, en vooral tijdloze schoonheid.

5 ballen dan maar, ook voor deze laatste van Nick Drake. Je kunt eigenlijk niet anders, voor muziek waar je nooit genoeg van krijgt hoe vaak je het ook hoort. Wat zo frappant aan deze is; hij trekt je naar de tijd toe waarin nog overstelpend veel mooie, nieuwe muziek per jaar werd uitgebracht - stemt nostalgisch - maar staat tegelijk ook weer geheel buiten de tijd; zo onwaarschijnlijk tijdloos goed. Bijzonder van Drake is ook dat hij tegelijk zo kwetsbaar en dichtbij klinkt, en tegelijk zo iconisch en apart gezet. Weinigen, eigenlijk niemand heeft met zo weinig middelen (nooit zo sober als op dit album), die ene gitaar - met zijn kenmerkende zeer vaste en krachtige tokkel (in zijn spel was hij geen doetje) -, zijn intieme stem, maar zijn grootse poëzie zoveel effect teweeg kunnen brengen. En dan die enkele pianoaanslagen op de titelsong, zo onwaarschijnlijk trefzeker (en nog eens met passend eerbetoon begroet door Nick Cave in Skeleton Tree). Je kunt je hoofd alleen maar diep buigen voor deze waarlijke grootsheid; Rembrandt, Van Gogh, Bach, Drake.

Dan zet ik deze ook maar es op.

Naar aanleiding van dit topic beluisterde ik dit album.

Voor het eerste dat ik dit gehele album beluisterde.
Nick Drake is voor mij misschien wel dé uitdekking uit de MuMeLadder. Alle losse nummers die ik daarin hoorde vind ik prachtig. Echter me nooit in een geheel album verdiept, tot aan dit project dus. Het album staat vol met dromerige, sfeervolle liedjes bezongen met de mooie, warme stem van Nick Drake. Ik vind het prachtig en 11 songs lang genieten.

Dit album is niet de soort muziek waar ik normaal naar luister en zeker niet voor mij bedoelt, maar ik kan toch wel de mooi-heid van dit album inzien. Misschien bevalt het me later wel beter.