Nick Drake - Pink Moon (1972)

Het is met zijn 28 minuten gewoon te kort om saai te zijn Toegegeven: voor mij ook de minste van de drie, maar merk dan toch nog mijn 4,5* op...

De minste is toch Bryter Layter? Vanwege al die onnodig toegevoegde arrangementen? Een klasse artiest als Drake, wiens ingetogenheid zijn grootste talent is, heeft dat echt niet nodig...

Geen gekke redenering, al kan ik die nog iets beter waarderen dan deze. Maar dan leg ik de klemtoon sterk op "nog", je kan op amper drie parels geen "outsider" prikken denk ik, maar misschien is dat toch wel wat me aanspreekt in die plaat...

Pink Moon

De albumhoes spreekt al boekdelen, hoewel je dat pas op gaat vallen als je de plaat een aantal keer geluisterd hebt. Ik weet het: dat lijkt met elkaar in tegenspraak, maar ik ga het toch proberen uit te leggen. Op het eerste gezicht viel de hoes me gewoon op door het aparte, absurdistische karakter van het schilderij. Maar na de muziek gehoord te hebben begon ik te zien hoe intens triest de hoes van dit album eigenlijk is. Je ziet gewoon wat voorwerpen die je bekend voorkomen (een theekopje, een schoen, een foto van een raket). Maar dit zijn voorwerpen: dingen die niet leven. Wat ook meteen opvalt is de op een clown lijkende figuur. De figuur is abstract, je weet niet wat voor wezen het is, maar een ding is wel duidelijk: deze figuur is een levend wezen, wat in contrast staat met de levenloze voorwerpen. Daardoor trekt het bij mij meteen de aandacht.

De figuur lijkt op een clown en clowns hebben al iets heel intrigerends. Zij symboliseren het doen voorkomen van vrolijkheid. Vrolijk doen hoort bij hun werk, maar dat hoeft niet te betekenen dat ze het ook zijn. Het is dat idee dat bijvoorbeeld een nummer als Tears of a Clown geïnspireerd heeft. En als je met dat idee naar de figuur op deze hoes kijkt, dan zie je de schoonheid en de intense triestheid ervan. Het zit hem in de ogen van deze 'clown'. Die kijken moe, uitgeput. Een blik die is ingegeven door talloze tegenslagen. Er ligt ook een sombere berusting in de ogen van deze clown. Alsof ze de volgende tegenslag al weer aan zien komen en er niet meer verrast door zijn. Er zit zelfs wat smekends in die ogen: een smeekbede om iets wat hem uit zijn patroon van lijden kan halen.

Deze in en in trieste figuur wordt omringt door en is verstrikt in allerlei dingen (de voorwerpen) die hem niet gelukkig weten te maken. In tegendeel: de figuur lijkt juist moe te zijn van al deze dingen. Het is duidelijk dat de 'clown' op de hoes niet wil zijn waar hij is, maar er ook niet wegkan. Hij is verstrikt.

Zelden heb ik een albumhoes gezien die mij zo wist te raken. Die zo in en in triest was. Bij het zien van deze hoes krijg ik gewoon medelijden met een tekening. Normaal zaag ik nooit zo lang door over een hoes, maar het is onmisbaar voor mijn recensie. Muziek en hoes zijn op dit album onlosmakelijk met elkaar verbonden. De hoes reflecteert de sfeer van het album perfect en andersom geld dat ook.

De blik in de ogen van deze clown omschrijft de ziel van deze plaat, maar bovenal de ziel van Nick Drake. Op de hoes van zijn eerste album staat hij nog geïnteresseerd te kijken naar een hollende man (de gejaagdheid van de maatschappij). Op Pink Moon is hij het zat en wil hij niet meer in deze maatschappij leven. Maar niet alleen de ziel van Nick Drake ligt omschreven in de clownsogen. Dit beeld is ook toe te passen bij talloze andere te vroeg overleden artiesten: Jim Morrison, Ian Curtis, Adrian Borland, Kurt Cobain.

Nick Drake schijnt nooit uitdrukkelijk gezegd te hebben dat hij deze hoes geslaagd vond, maar zijn naasten hadden het idee dat hij er tevreden mee was. Dat moet eigenlijk wel. Iemand die zo'n prachtige ingetogen muziek maakt, moet de schoonheid van dit beeld wel kunnen zien. En het ongetwijfeld kunnen waarderen.

Op Pink Moon is Nick Drake het zat en wil hij niet meer in deze jachtige wereld leven.

Dat is, denk ik, de kern van Pink Moon. De hoes geeft dit weer, maar de muziek ook. Vanaf de eerste noot.

In het eerste nummer keert Drake zijn rug al naar de maatschappij. Hij is een romanticus in een onromantische wereld en trekt zich daarom terug. Ziek van het razen der auto's, de prestatiedruk van de maatschappij, richt hij zich op een roze maan. Alleen met zijn gitaar beschrijft hij de schoonheid die daarvan uitgaat. Op het eerste nummer is hij al verloren in zijn romantiek; niemand ziet diezelfde schoonheid. Het zou ervoor zorgen dat hij zich terug zou trekken in zijn ouderlijk huis en een afgezonderd leven zou gaan leiden.

Pink Moon (het nummer) is een geval apart, omdat Drake zich hier helemaal afzondert van de rest. Er is geen 'you' in dit liedje. The 'you' van Pink Moon is going to get you all is geen 'you' waar Drake ook maar enige affiniteit meeheeft. Het is eerder hem tegen de rest, maar het is geen strijd die Drake bereid is te leveren.

Op Place To Be is Drake minder teruggetrokken. Hij zingt al met meer liefde over de 'you'.
Now I'm weaker than the palest blue, oh so weak in this need for you
Maar toch is ook dit weer een droevig nummer, met een zeer trieste tekst. Drake verlangt terug naar de momenten waarop hij nog gelukkig was, maar weet dat hij daar niet meer naar kan terugkeren. Hij voelt zich gevangen in het heden. Waar hij op Five Leaves Left en Bryter Layter nog macht voelde over zijn eigen leven, neemt hij daar hier afstand van.

Hij is de hulpeloze clown op de hoes die met smekende, vermoeide ogen zegt:
Just hand me down, give me a place to be

Dan volgt Road. Ook een geval apart op dit album, omdat het positiever van toon is. Er klinkt nog wat levenslust in door. In de eerste plaats door het geweldige en levendige gitaarwerk, maar ook door de tekst. Hier past de achterkant van Five Leaves Left wel goed bij. Drake die gefascineerd naar de rennende man staat te kijken, en dan zijn conclusie trekt:
You can take a road that takes you to the stars, now I will take a road that will see me through
Pink Moon is er, op dit nummer na, misschien wel een constatering van dat die weg hem niet naar het geluk heeft geleidt.

Een ander centraal thema op Pink Moon is afwijzing: Drake voelt zich afgewezen. Of dit afwijzing in de liefde is, wordt opengelaten, maar het gevoel is duidelijk te herkennen in nummers zoals Which Will, Know en Free Ride. Natuurlijk voelde Nick Drake zich ook afgewezen. Hij wilde doorbreken met zijn muziek, maar dat wilde niet lukken. Hij voelde zich onbegrepen. Tegen zijn producer beklaagde hij zich over het feit dat hij geniaal genoemd werd, maar toch onbekend was. Tegen zijn familie zei hij dat hij 'gefaald' had. Drake vatte het uitblijven van bekendheid heel persoonlijk op. De afwijzing die doorklinkt op Pink Moon is daar misschien wel het gevolg van.

Horn is een klein kunststukje, wat naar mijn idee een opmaat is voor het prachtige Things Behind The Sun. Het einde van Horn houdt een bepaalde spanning vast. In de stilte die na Horn volgt verwacht ik meer te horen. En uit die stilte verrijst dan ook het prachtige intro van Things Behind The Sun. Tokkelend op zijn gitaar gooit Drake al zijn frustraties eruit. Zijn frustraties over 'het niet eerlijk zijn' van de wereld. Niet veel artiesten kunnen zoveel zeggen met alleen gitaarspel, maar Nick Drake is er een meester in. De tekst van Things Behind The Sun is misschien wel het dichtste wat Drake bij een boodschap komt. Mat wat voor boodschap? Zeggen wat je wilt, jezelf durven zijn? Het zou kunnen, maar het blijft cryptisch. Een aantal zinnen springen er voor mij uit, door hun zware emotionele lading.

Look around, you find the ground is not so far from where you are

Dat er 'bijna zijn', maar niet weten om er echt te komen is denk ik heel typerend voor Nick Drake. Dat zelfde er 'bijna zijn' maakt deze regel zo triest, omdat het geluk hier voelt als een kleine stap die je toch niet kunt maken. Ook de zin Who'll hear what I say grijpt naar de keel, omdat het bekend is dat Drake zijn tijdgenoten met zijn muziek wilde bereiken, wat toen niet lukte. Wat hij wou zeggen, werd tijdens zijn leven niet gehoord en dat heeft hij gevoeld.

Het observerende karakter van Drakes muziek en teksten komt weer duidelijk naar voren in Parasite. De stille Drake kijkt nog eenmaal naar de wereld om hem heen en ziet dat die er niet mooier op geworden is; dat hij er nog steeds niet in past. Drake was een zeer stille man: hij sprak zijn gedachten niet vaak uit tegen anderen. Dat stille wateren diepe gronden hebben blijkt wel in Parasite. Doordat hij niet spraakzaam was, moet Drake veel geobserveerd hebben. Anders kun je nooit zo'n nummer als Parasite schrijven. In dit nummer valt ook op dat er een relatie lijkt te zijn tussen muziek en albumhoes.

Lifting the mask from a local clown, feeling down like him

Identificeert Nick Drake zich hier met de clown op de albumhoes? Zag hij de somberheid van dit beeld, en raakte het hem zo dat hij er deze regel aan wijdde? Het heeft hier zeker toegevoegde waarde om te weten of het idee voor deze albumhoes er al was toen Drake Parasite opnam. Anders is het een geniale inval geweest van degene die deze hoes voor Pink Moon uitkoos. Heel Pink Moon ademt de sfeer van de hoes, en Parasite, onder andere, in het bijzonder.

Verdere pogingen om over de wereld om hen heen te schrijven doet Drake niet. Hij keert zijn rug er weer naartoe en zoekt de romantiek in zichzelf weer op. Waar hij het album begint met het beschrijven van de schoonheid van een roze maan, sluit hij het af met het beschrijven van een prachtige zonsopgang. Hier is Drake weer alleen met zijn romantische zelf. Niemand die diezelfde schoonheid kan begrijpen. Op Pink Moon lijkt het soms alsof Drake op zoek is naar een zielsverwant, iemand die naast hem kan zitten als hij naar die opgaande zon kijkt. De conclusie van het album is dat diegene niet wordt gevonden, en daarom is Drake alleen met de morgen. En kijkend naar die opgaande zon, even de lelijke wereld vergetend, is hij gelukkig en wenst hij dat het altijd zo zou kunnen blijven. Dat hij zijn lichaam zou kunnen ontstijgen om zich te bevinden in the endless coloured ways.

Misschien besloot Nick Drake op zo'n morgen, op 25 november 1974, om zich bij die prachtige zon te voegen.

Mooi gesproken KingofDust!

Was vergeten hoe mooi deze is... Alleen VEEL te kort...

Ooit hebben ze Pink Moon heruitgebracht met vier bonustracks (Voice from the mountain, Black eyed dog, Rider on the wheel en Hanging on a star) maar dat werkte toch ook niet lekker. Beste oplossing is: zet Pink Moon gewoon twee keer op.

wat een groeiplaat is dit toch. Eigenlijk is dit toch wel erg mooie muziek hoor...

Pfieuw, wat een prachtige recensie, King of Dust. Misschien wel de allermooiste recensie die ik al op deze site gelezen heb, echt kippevel.

Wauw, wat een mooi compliment! Mooi om te horen dat mijn recensie je geraakt heeft. Ik heb er met veel aandacht aan gewerkt, en het is altijd leuk om het te horen als iemand dat op waarde schat. Bedankt

Zeer graag gedaan hoor

Prachtige plaat van een onbegrepen en hopeloos romantische ziel. Nick Drake staat m.i. voor de 'pure' muziek; compex in z'n eenvoud, met prachtige teksten.

Mijn enige klacht? Dat dit album met 28 minuten te kort is. Drake is op deze plaat als een geest, voor je de initiële verwondering uit je ogen kunt wrijven is hij al verdwenen...

Kende zijn Way To Blue (een verzamelaar) al van in mijn tienerjaren en ben blij dat ik deze nu ook heb ontdekt hoewel ik er al enkele nummers van kende. Ik vind dat hij met dit album een perfecte sfeer heeft neergezet en perfect overbrengt wat hij voelt. Zeker met zijn levensloop in gedachten blijft dit album lang nazinderen. Een miskend genie, het doet alleen maar dromen van wat hij nog allemaal had kunnen realiseren.

max punten geef ik omdat de muziek van Nick Drake van een zo'n grote schoonheid is . En ik kan niet om dit album heen ondanks dat ik een lichte voorkeur heb voor de eerste twee albums. Door de jaren heen is dit album bij mij in waarde gestegen.

3 reguliere albums, 3 meesterwerken als je het mij vraagt.
Om dan een favoriet te kiezen is haast onmogelijk. Ik zeg met nadruk favoriet omdat er al teveel mensen zijn die albums bestempelen als "de beste". Wie of wat bepaald wanneer iets het beste is? (muziek is kunst, geen wedstrijd)
Dat het 3 tijdloze klassiekers zijn van een gelijkwaardig niveau is mij duidelijk.
Voor mij een lichte voorkeur naar deze omdat ik het Drake op zijn puurst vindt.

Ik verander nog steeds om de paar maanden welke nu mijn favoriete van Drake (there can be only one) is dus ik begrijp het.

Ja alle 3 zijn ze mooi..maar kan ook moeilijk kiezen..maar moest t dan kies ik Bryter Layter..

Tsja, misschien is het niet verstandig. Op vrijdagmiddag doelloos een platenzaak bezoeken en denken: ach ja, ik ben hier toch. Laat ik het tweede en het derde album van Nick Drake meenemen (ik heb het eerste album al en dat valt nogal in de smaak) en daarna 's avonds even een documentaire over de beste man kijken.

Ik kan vrij weinig zeggen over dit album van Nick Drake. Het enige dat ik kan zeggen, is dat ik "Pink Moon" net zo goed vind als "Five Leaves Left" en stukken beter dan "Bryter Layter" (zo jammer van die saxofoon... ). Nadat ik eergisteren "Pink Moon" heb ik beluisterd, heb ik een documentaire over Nick Drake gekeken. Deze werd uitgezonden door HUMAN in 1999. Waarschijnlijk, omdat het toen 25 jaar geleden was dat Nick Drake overleden is.

In de documentaire kwamen verschillende beklijvende opmerkingen voor. Voor mij ging de belangrijkste opmerking over de dood van Nick Drake. Was het zelfmoord of niet? De zus van Nick Drake geeft geen zekerheid. Nick Drake nam een overdosis, maar was dit bewust? Of Nick Drake zou sterven na de overdosis, of hij zou de overdosis overleven en daarna zou de wereld ineens beter zijn.

Het ging niet om roem. Het ging om die ene persoon die geraakt zou worden door de muziek. Nick Drake schreeuwde niet bewust om aandacht, maar om de aandacht van een publiek dat het nodig vond om te blijven praten tijdens een voordracht die Nick Drake zelf belangrijk vond.

Als ik de documentaire mag geloven, paste Nick Drake niet in de wereld van beroemdheden, ondanks dat hij zelf graag gehoord wilde worden. Hij wilde een troostende, liefhebbende factor zijn voor een persoon die hem wilde horen. Toentertijd viel het aantal personen dat hem wilde horen blijkbaar bitter tegen. Tegenwoordig willen ontelbare mensen hem graag horen, waaronder ik.

Hoewel ik Nick Drake (net) niet op hetzelfde niveau plaats als Leonard Cohen (dat blijft toch een persoonlijke held die voor mij verdieping geeft aan het begrip "romantiek"), wil ik Nick Drake toch graag bedanken. Blijkbaar vond hij het nodig om, met name bij het album "Pink Moon", een scheermesje te pakken en deze zo te slijpen dat het echt pijn doet, wanneer je het gebruikt. Hij snijdt als het ware door je ziel en hij laat je met een knoop in je maag achter, wanneer je zijn muziek beluistert.

Dit is nou muziek die mij echt raakt. Af en toe vind ik het net iets te pijnlijk. Toch zeg ik: bedankt Nick Drake. Bedankt voor dit gruwelijk mooie album dat mij intens hard raakt. Hopelijk kan ik hier in de toekomst vijf sterren aan kwijt, maar voor nu lukt mij dat net niet. Dat ligt niet aan jou, maar aan mij. Ik hoop dat je dat begrijpt.

Er staat op dit moment een orignele ISLAND Pink Rim op marktplaats.. voor wie wil happen
? Nick Drake - Pink Moon (1e druk, Island, psych) - Vinyl | Overige - Marktplaats.nl

Ik doe het fijn met mijn heruitgave

Wat is zo speciaal aan deze uitgave dan?! Heb dit album ook ongeveer eind 1974, begin 1975 op lp gekocht, maar zie geen verschil met dit album. Buiten die sticker dan.

Pink island. En verder geld de gedachte van how eerder de persing, hoe dichter bijde master hoe beter de kwaliteit. Verschil kan/zal gering zijn, maar met origineeltjes heb je goud in handen.

Ik bedoelde eigenlijk de sticker op het label. Uiteraard gaat het om hetzelfde label. Misschien is het gewoon de eerste persing. Kocht vroeger veel releases van het Island label.

Ach Markplaats - vaak wat de gek ervoor vraagt (en de andere gek ervoor geeft). Discogs is de betere maatstaf - kijk dan wel naar de release-code.

Eerlijk gezegd zou ik wel willen dat ik alle lp's die ik destijds bij release heb gekocht - nog had, ook die met volledig rose en witte i label. Overigens zat Nick Drake daar niet direct bij - mij was dat te verstild in eerste instantie.

Erg mooi en eerlijk stuk, Sgt Pepper! Ik kan er me ook helemaal in vinden.

Vanavond weer eens herbeluisterd. Mooie, breekbare intieme plaat van een gekwelde ziel. Had in eerste instantie wat moeite met zijn stemgeluid maar dat is uiteindelijk goed gekomen.

Heerlijke Vrijdagmidddag plaat.
Wijntje er bij.
Wat was deze man goed.
Tijd niet meer gehoord deze en wat een schoonheid van vooral eenvoud.
De melancholieke stem en de acoustische gitaar, meer is er eigenlijk niet nodig.
Een plaat van aller tijden. Dit soort singer/ songwriters zijn onverslijtbaar.
ik ga mij maar eens storten op meer van zijn platen.
Is er nog niet van gekomen.

Cheers.

Gisteren Pink Moon nog gedraaid. Ik vond er niks aan.
Maar het is dus een Vrijdagmidddag plaat. Dat verklaart het.

Zet 'm nog maar ff op Kronos. Gaat een wereld voor je open.