Nick Drake - Pink Moon (1972)
mijn stem
1074 stemmen
0
Toine Rorije
geplaatst: 17 maart 2006, 15:54 uur
Het was dus One Giant Leap met 'Braided Hair'.
enfin
enfin
0
geplaatst: 30 april 2006, 19:53 uur
Voor allen die er in geinteresseerd zijn, er staat een review van deze cd op mijn weblog. Het is mijn eerste review, en let aub niet op de spellings en grammaticafouten .
Link
.Link
0
geplaatst: 27 juni 2006, 12:19 uur
Heerlijk rustgevend album dit. Misschien een beetje deprimmerend soms.
'Things Behind the Sun' is erg duister en tragisch.
Weinig artiesten kunnen dit vakmanschap evenaren.
'Things Behind the Sun' is erg duister en tragisch.
Weinig artiesten kunnen dit vakmanschap evenaren.
0
geplaatst: 19 juli 2006, 22:37 uur
subliem 
prachtig ingetogen album dat vergankelijkheid uitademt, helemaal als je het in contrast stelt met zijn vroege dood
prachtig ingetogen album dat vergankelijkheid uitademt, helemaal als je het in contrast stelt met zijn vroege dood
0
geplaatst: 22 juli 2006, 13:42 uur
Mooi ding, Pink Moon, Place to Be en vooral Things Behind the Sun zjn prachtig. Verder neigt het soms een beetje naar saai, maar 4 sterren krijgt ie zeker.
0
geplaatst: 22 juli 2006, 20:10 uur
Ik denk een beetje hetzelfde als Lukas. Maar denk dat dit ook een beetje een groeiplaat is. Het klinkt allemaal wat "kaal", maar goed, er is alleen gebruikt gemaakt van een gitaar en zijn stem. Overigens een prachtige stem...
0
voltazy
geplaatst: 30 juli 2006, 17:12 uur
Ik kende het nummer pink moon al als cover van No-man maar verder kende ik nog niks van nick drake.
Eerst was ik ook niet heel enthousiast, maar steeds trekt dit album mij aan om naar te luisteren, en ik vind het steeds mooier worden.
Vooral things behind the sun
Eerst was ik ook niet heel enthousiast, maar steeds trekt dit album mij aan om naar te luisteren, en ik vind het steeds mooier worden.
Vooral things behind the sun
0
geplaatst: 4 augustus 2006, 12:41 uur
Wat een prachtig, ingetogen album is dit zeg!
Schitterende teksten met enkel zang, gitaar en piano.
Onvoorstelbaar eigenlijk dat je met een paar instrumenten zo'n mooi album in elkaar kan zetten, klasse!
Krijgt (nog) net geen volle mep van mij, 4,5 ster.
Schitterende teksten met enkel zang, gitaar en piano.
Onvoorstelbaar eigenlijk dat je met een paar instrumenten zo'n mooi album in elkaar kan zetten, klasse!
Krijgt (nog) net geen volle mep van mij, 4,5 ster.
0
geplaatst: 4 augustus 2006, 21:38 uur
Man, man wat een plaat is dit zeg!
Huppakee na 3 luisterbeurten krijgt ie nu echt de volle mep: 5***** sterren.
Zelden zo'n mooi ingetogen album als dit gehoord, echt prachtig! Komt bij dat ik zijn manier van gitaar spelen geweldig vind. Zeer apart maar toch ook weer bekend, kan het niet uitleggen eigenlijk.
Huppakee na 3 luisterbeurten krijgt ie nu echt de volle mep: 5***** sterren.
Zelden zo'n mooi ingetogen album als dit gehoord, echt prachtig!
Komt bij dat ik zijn manier van gitaar spelen geweldig vind. Zeer apart maar toch ook weer bekend, kan het niet uitleggen eigenlijk.
0
geplaatst: 15 oktober 2006, 01:12 uur
Tja wat moet ik hiervan zeggen, Nick Drake kruipt in je huid en als hij er eenmaal inzit komt hij er nooit meer uit. Ik heb 16 jaar geleden de box Fruit Tree aangeschaft en het is het dierbaarste wat ik bezit. Wat een emotie kan die man toch teweeg brengen met zijn fluisterstem en zijn prachtige muziek. Ik kan al zijn albums wel 5 sterren geven.
0
_raindrops
geplaatst: 1 november 2006, 02:45 uur
Wat een prachtige plaat is dit! Meteen na het eerste nummer was ik volledig verslaafd, ik kon niet meer op stop drukken, de hele nacht luister ik hier nu al naar. Dit is het eerste wat ik hoor van hem, en ik ga zeker nog meer aanschaffen!
4.5!
4.5!
0
geplaatst: 1 november 2006, 02:54 uur
Zeker doen! Vind dit zelf een van zijn mindere albums zelfs, dus staat je nog genoeg moois te wachten!
Five Leaves Left is mijn absolute favoriet, alleen maar kippenvel bij dat album. Bryter Layter volgt er vlak achteraan. Geniet ze!
0
geplaatst: 26 november 2006, 12:23 uur
Idd het mindere album van Drake, maar toch, ik heb hem vandaag nog eens opgehad en ik verschiet toch dat dit al zo oud is, maar verre van gedateerd. Waarschijnlijk voor alle mensen die nu meegezogen worden in het nieuwe folk en avantfolk genre (dat nu toch in het alternatieve circuit een gigantische output heeft). Zeer sterk. Five Leaves Left is nog 10 keer beter en ontroerend mooi.
0
geplaatst: 5 december 2006, 22:25 uur
Prachtig album. Beste album, wat kan die man gitaarspelen 
Ik vind Road het mooiste nummer...
Ik vind Road het mooiste nummer...
0
geplaatst: 7 december 2006, 19:28 uur
In 1972 bracht Nick Drake zijn derde album uit, getiteld Pink moon. Zijn eerste twee albums waren commercieel geflopt en Drake verkeerde al tijden in staat van depressie. Zijn trieste gemoedstoestand in deze donkere dagen van zijn leven hebben de nodige weerslag gehad op zijn, zoals zou blijken, laatste album. Pink moon is zijn kaalste, meest minimalistische, maar ook radicaalste album. De georkestreerde folk-pop van Five leaves left en Bryter layter is hier verder weg dan ooit. Af en toe hoor je een piano, maar verder is het gewoon 'ik en mijn gitaar'. Gewapend met zijn weergaloze talent voor melodie, zijn sombere, ademende zang en zijn trieste teksten, maakte hij een ontroerende blauwdruk van zijn tere, eenzame ziel, die verteerd werd door onbegrip.
Het album staat boordevol met schitterende liedjes (Pink moon, Place to be, Road, Parasite, Ride), maar het hoogtepunt is onmiskenbaar Things behind the sun, misschien wel het triestste liedje ooit aan de groeven van een LP toevertrouwd. De depressiviteit is hier haast tastbaar.
Pink moon is veruit Drake's meest persoonlijke, intieme plaat, en is vooral over de breedte van zulk constant hoog niveau (eigenlijk valt alleen Know een beetje uit de toon), dat hij het wat mij betreft met vlag en wimpel wint van de andere twee (Wat bepaalde onverlaten hier ook mogen beweren
).
Nick Drake's leven ging bijna onopgemerkt voorbij, maar meer dan 30 jaar later weten we wel beter. Drake was een parel op de kroon van de singer/songwriterswereld en heeft inmiddels hele volksstammen aan imitators en na-apers. En waarom eigenlijk? Ze denken toch zeker niet dat ze het beter kunnen?
Het album staat boordevol met schitterende liedjes (Pink moon, Place to be, Road, Parasite, Ride), maar het hoogtepunt is onmiskenbaar Things behind the sun, misschien wel het triestste liedje ooit aan de groeven van een LP toevertrouwd. De depressiviteit is hier haast tastbaar.
Pink moon is veruit Drake's meest persoonlijke, intieme plaat, en is vooral over de breedte van zulk constant hoog niveau (eigenlijk valt alleen Know een beetje uit de toon), dat hij het wat mij betreft met vlag en wimpel wint van de andere twee (Wat bepaalde onverlaten hier ook mogen beweren
).Nick Drake's leven ging bijna onopgemerkt voorbij, maar meer dan 30 jaar later weten we wel beter. Drake was een parel op de kroon van de singer/songwriterswereld en heeft inmiddels hele volksstammen aan imitators en na-apers. En waarom eigenlijk? Ze denken toch zeker niet dat ze het beter kunnen?
0
geplaatst: 7 december 2006, 19:47 uur
Paalhaas schreef:
dat hij het wat mij betreft met vlag en wimpel wint van de andere twee (Wat bepaalde onverlaten hier ook mogen beweren).
dat hij het wat mij betreft met vlag en wimpel wint van de andere twee (Wat bepaalde onverlaten hier ook mogen beweren
).Hebben de Nieuw Zeelandse garnaalvissers je niet kunnen overtuigen?
Mooi stukje trouwens.
0
geplaatst: 7 december 2006, 19:50 uur
Paalhaas schreef:
In 1972 bracht Nick Drake zijn derde album uit, getiteld Pink moon. Zijn eerste twee albums waren commercieel geflopt en Drake verkeerde al tijden in staat van depressie. Zijn trieste gemoedstoestand in deze donkere dagen van zijn leven hebben de nodige weerslag gehad op zijn, zoals zou blijken, laatste album. Pink moon is zijn kaalste, meest minimalistische, maar ook radicaalste album. De georkestreerde folk-pop van Five leaves left en Bryter layter is hier verder weg dan ooit. Af en toe hoor je een piano, maar verder is het gewoon 'ik en mijn gitaar'. Gewapend met zijn weergaloze talent voor melodie, zijn sombere, ademende manier van zingen en zijn trieste teksten, maakte hij een ontroerende blauwdruk van zijn tere, eenzame ziel, verteerd door onbegrip.
Het album staat boordevol met schitterende liedjes (Pink moon, Place to be, Road, Parasite, Ride), maar het hoogtepunt is onmiskenbaar Things behind the sun, misschien wel het triestste liedje ooit aan de groeven van een LP toevertrouwd. De depressiviteit is hier haast tastbaar.
Pink moon is veruit Drake's meest persoonlijke, intieme plaat, en is vooral over de breedte van zulk constant hoog niveau (eigenlijk valt alleen Know een beetje uit de toon), dat hij het wat mij betreft met vlag en wimpel wint van de andere twee (Wat bepaalde onverlaten hier ook mogen beweren).
Nick Drake's leven ging bijna onopgemerkt voorbij, maar meer dan 30 jaar later weten we wel beter. Drake was een parel op de kroon van de singer/songwriterswereld en heeft inmiddels hele volksstammen aan imitators en na-apers. En waarom eigenlijk? Ze denken toch zeker niet dat ze het beter kunnen?
In 1972 bracht Nick Drake zijn derde album uit, getiteld Pink moon. Zijn eerste twee albums waren commercieel geflopt en Drake verkeerde al tijden in staat van depressie. Zijn trieste gemoedstoestand in deze donkere dagen van zijn leven hebben de nodige weerslag gehad op zijn, zoals zou blijken, laatste album. Pink moon is zijn kaalste, meest minimalistische, maar ook radicaalste album. De georkestreerde folk-pop van Five leaves left en Bryter layter is hier verder weg dan ooit. Af en toe hoor je een piano, maar verder is het gewoon 'ik en mijn gitaar'. Gewapend met zijn weergaloze talent voor melodie, zijn sombere, ademende manier van zingen en zijn trieste teksten, maakte hij een ontroerende blauwdruk van zijn tere, eenzame ziel, verteerd door onbegrip.
Het album staat boordevol met schitterende liedjes (Pink moon, Place to be, Road, Parasite, Ride), maar het hoogtepunt is onmiskenbaar Things behind the sun, misschien wel het triestste liedje ooit aan de groeven van een LP toevertrouwd. De depressiviteit is hier haast tastbaar.
Pink moon is veruit Drake's meest persoonlijke, intieme plaat, en is vooral over de breedte van zulk constant hoog niveau (eigenlijk valt alleen Know een beetje uit de toon), dat hij het wat mij betreft met vlag en wimpel wint van de andere twee (Wat bepaalde onverlaten hier ook mogen beweren
).Nick Drake's leven ging bijna onopgemerkt voorbij, maar meer dan 30 jaar later weten we wel beter. Drake was een parel op de kroon van de singer/songwriterswereld en heeft inmiddels hele volksstammen aan imitators en na-apers. En waarom eigenlijk? Ze denken toch zeker niet dat ze het beter kunnen?
Mooi stukje paalhaas. Ik zet 'm meteen weer even op
0
geplaatst: 10 januari 2007, 14:41 uur
Ik vind het eigenlijk zeer frappant dat ik van Nick Drake juist erg vrolijk word. De man zet me in een goede mood en ik hoor weinig depressiviteit maar ik moet wel zeggen dat ik nog niet echt op de teksten heb gelet. Ik heb dit plaatje laatst een 4,5 gegeven en ik luister dit op het moment niet normaal veel. Zeker zo'n 6 tot 8 keer per dag. Ik kan geen genoeg van "things behind the sun" krijgen. De gitaarlijnen zijn werkelijk zo prachtig daar!
0
geplaatst: 11 januari 2007, 16:10 uur
Beeldschoon in al zijn depressiviteit.
Wonderschone nummers als things behind the sun wrikken bij mij, vooral wanneer ik in een dip zit, onbewust allerlei nare en duistere gevoelens los.
Het album ademt angst uit. Angst voor het leven, maar ook een zekere acceptatie van de dood. Ik wil niet beweren dat Nick op dit punt in zijn leven WIST dat hij het aardse leven ging verlaten, maar het album klinkt als een afscheid en leest als een testament.
Aangrijpend.
5 Sterren.
Wonderschone nummers als things behind the sun wrikken bij mij, vooral wanneer ik in een dip zit, onbewust allerlei nare en duistere gevoelens los.
Het album ademt angst uit. Angst voor het leven, maar ook een zekere acceptatie van de dood. Ik wil niet beweren dat Nick op dit punt in zijn leven WIST dat hij het aardse leven ging verlaten, maar het album klinkt als een afscheid en leest als een testament.
Aangrijpend.
5 Sterren.
0
geplaatst: 11 januari 2007, 16:29 uur
Ik zou overigens niet willen spreken in termen als beter of minder goed dan Bryter Layter. De albums hebben een totaal verschillende inslag (op de depressieve ondertoon na) - Het zou appels met peren vergelijken zijn. Feit is dat ze beide steengoed zijn. En dan heb ik het over prachtig afgewerkt marmer.
0
geplaatst: 11 januari 2007, 16:36 uur
Paalhaas schreef:
maar het hoogtepunt is onmiskenbaar Things behind the sun, misschien wel het triestste liedje ooit aan de groeven van een LP toevertrouwd. De depressiviteit is hier haast tastbaar.
maar het hoogtepunt is onmiskenbaar Things behind the sun, misschien wel het triestste liedje ooit aan de groeven van een LP toevertrouwd. De depressiviteit is hier haast tastbaar.
Ik ben het ten dele met je eens, maar tegen het eind is het liedje toch wel degelijk hoopvol: "Open up the broken cup, let goodly sin and sunshine in. Yes, that's today."
0
geplaatst: 11 januari 2007, 16:46 uur
nckos schreef:
Wonderschone nummers als things behind the sun en Fly
Wonderschone nummers als things behind the sun en Fly
Fly?
0
geplaatst: 11 januari 2007, 16:48 uur
Inderdaad, staat toch echt op Bryter Layter. Met John Cale op viola en klavecimbel.
0
geplaatst: 11 januari 2007, 20:10 uur
nckos schreef:
Ik zou overigens niet willen spreken in termen als beter of minder goed dan Bryter Layter. De albums hebben een totaal verschillende inslag (op de depressieve ondertoon na) - Het zou appels met peren vergelijken zijn. Feit is dat ze beide steengoed zijn. En dan heb ik het over prachtig afgewerkt marmer.
Ik zou overigens niet willen spreken in termen als beter of minder goed dan Bryter Layter. De albums hebben een totaal verschillende inslag (op de depressieve ondertoon na) - Het zou appels met peren vergelijken zijn. Feit is dat ze beide steengoed zijn. En dan heb ik het over prachtig afgewerkt marmer.
en wat vind je van Five Leaves Left dan? Naar mijn mening is die nog een stukje beter dan Pink Moon en Bryter Layter
0
geplaatst: 11 januari 2007, 22:14 uur
Hm, dat heb ik niet erg handig omschreven...
Ik vind het beide absoluut angstaanjagende nummers, maar Fly staat inderdaad niet op deze cd. Laten we het maar op kortstondige verstandsverbijstering houden
.
Wat ik overigens tot nu toe van Five leaves left heb gehoord vind ik fenomenaal. Hij staat reeds op 4,5 sterren. De kans is groot, mocht het de luisterervaring van Pink Moon en Bryter Layter evenaren (overtreffen) - dat het een 5 wordt.
Even geduld nog...
Ik vind het beide absoluut angstaanjagende nummers, maar Fly staat inderdaad niet op deze cd. Laten we het maar op kortstondige verstandsverbijstering houden
.Wat ik overigens tot nu toe van Five leaves left heb gehoord vind ik fenomenaal. Hij staat reeds op 4,5 sterren. De kans is groot, mocht het de luisterervaring van Pink Moon en Bryter Layter evenaren (overtreffen) - dat het een 5 wordt
.Even geduld nog...
0
geplaatst: 12 januari 2007, 18:16 uur
Ik heb hem (Five leaves left), en hij is inderdaad schitterend .
5 sterren. Kan altijd nog verlaagd worden.
.5 sterren. Kan altijd nog verlaagd worden.
* denotes required fields.