Nick Drake - Pink Moon (1972)

Toen ik een frequente treinreiziger was, spookte deze cd vaak door mijn hoofd.

Vreemd - hoe een dynamisch vervoermiddel me deed nadenken over een statische cd als deze

Wanneer de trein het station van Deinze inkreunde (de treinen zijn hier nogal wankel soms ) tijdens de lente vergaapte ik me iedere keer weer aan de bloeiende klaprozen en margrieten in de berm.

Sjonge - die bloeiden daar met een kracht alsof ze begrepen dat ze voor de verzengende zomerhitte tot volle pracht moesten gekomen zijn.

Ze groeiden daar in de berm tussen het onkruid, niemand had erom gevraagd - quasi niemand keek ernaar. Wie zich echter wél de moeite troostte, kon zien dat ze vlak voor hun teloorgang de felste kleuren vertoonden.

Een beetje zoals bij de cd's van Nick Drake, vind ik. Ik heb ooit ergens gelezen: "luisteren naar deze cd is net alsof je naar iemand kijkt die in een leeg zwembad springt "

Voor mij is dat je reinste lariekoek, want deze cd is voor mij gevuld met enorm schone liekes die bij mij altijd verwondering opwekken. Ik kan er ook niet naar luisteren als er iemand de buurt is, 't is mijne muziek

sorry als t me na 3x luisteren nog niet raakt ben ik genoodzaakt het maar 2* te geven. Ik kan er niet goed van genieten.

Tis mijne muziek ook zenne. Ben verslaafd aan zijn drie cds...

Zenne?

'Wel jazeker', zoiets.

Aha. Mooie taal dat Vlaams.

"hoor" is een betere vertaling .

Raar woord zenne

Helemaal juist

Dat het een raar woord is, of dat het een betere vertaling is?

Beiden . Een typisch Vlaams woord...en hoor is idd de beste vertaling.

Je merkt dat ik ervaring heb met dit soort dingen

Maar stel voor dat er een topicje van gemaakt wordt, want Zach hoort ons liever wat over het album zeggen denk ik

Misschien een OT-topicje Bijzondere Vlaamse woorden oid.

Het eerste liedje dat ik kende van deze cd was Things Behind The Sun. Heb Pink Moon pas later gehoord.

Oei, oei, wat is dit een mooi album zeg. Heerlijk ingetogen muziek met zeer apart(in de goede zin des woords) gitaarspel van Nick. Hij mompelt maar wat in de microfoon en ik versta dan ook geen reet van wat ie zingt, maar het doet me allemaal toch wat. Het is ook zo'n charmante plaat: 11 nummers die samen 28 minuten muziek vormen en dat allemaal met enkel een gitaar en een zeer incidentele piano. Ja dit is toch wel een ontdekking zeg.

4,5*

Tja, als mensen als Michael Stipe door Nick Drake worden beïnvloed zegt dat al genoeg.

Via de score van de film Garden State ontdekte ik het bestaan van Nick Drake. Prima album van hem. Vooral de eerste paar nummers zijn heerlijk.

Mooie muziek. Al was hij denk ik wel iets minder een hype geworden als-ie gewoon nog leefde!

Al Drake's platen zijn uitstekend, maar Pink Moon is met afstand de beste. Van alle opsmuk ontdaan en recht naar het hart. 5 sterren.

Things behind the sun is voor mij nog steeds één van de droevigste en mooiste liedjes die ik ken.

Dan zijn we het deze keer wel eens Paalkonijn.

Ik vind het in elk geval het mooiste nummer van het album, hoewel ik "Pink Moon" en "Place to be" ook prachtig vind.

Dit ingetogen en uitgeklede album klinkt trouwens geweldig.
Ik heb 'm op vinyl (SE) en vooral "Horn" (accoustisch gitaaropname, waarbij je bij wijze van spreken nog de huidschilvers van de tokkelende vingers hoort vallen) is een lust voor het oor.

Zo verbaas is me regelmatig over hoe zulke oude opnamen (neem "Kind of Blue" van Miles uit 1959!) zo vrezelijk mooi kunnen klinken.

Wat vinden jullie van het artwork? Ik vind het erg mooi..

Je moet trouwens niet naar dit album luisteren als je toch al down bent.

het artwork is eigenlijk een beetje progrock he?

Dit album is gewoon, tjah, buitenaards !

Mooi en ingetogen.

Toch net dat laatste halfje voor de volle mep niet van mij. Die blijven voorbehouden aan de 2 voorgangers.

Er zit nog altijd een goeie 10 jaar tussen 'Kind of Blue' en deze hier. Er stammen veel meer goeie albums uit vroegere tijden, bv. Pink Floyd, die hier ongeveer parralel liep, maar ook Dylan of Neil Young kenden hun hoogdagen in de seventee's, als ik me niet vergis (met m'n gebrekkige muzikale kennis...)?
De cover is inderdaad prachtig, echt beetje strange, zoals het album zelf trouwens.
'Parasite' is voor mij een van de beste nummers, maar het is natuurlijk allemaal klasse!
4*

af en toe luister ik deze cd en moet ik hem na anderhalf nummer afzetten om vervolgens iets minder pijnlijks onder de laser te leggen. een album als dit drijft niet op de noemer muziek, maar op de noemer ziel; iets wat het album deelt met slechts 3 andere albums. (maar pin me hier niet op vast, want ik heb nog niet alles gehoord. nochthans ben ik hard op weg!!)

Volgens mij had Pipo het over de geluidskwaliteit en niet over de kwaliteit van de muziek. En als je het mij vraagt lagen de hoogtijdagen van de genoemde artiesten in de 60's. Wat betreft Pink Floyd zullen aardig wat mensen dat niet met me eens zijn misschien, maar bij Dylan denk ik toch van niet. Neil Young had wel erg lange hoogtijdagen, dus daar kun je de 70's wat mij betreft ook wel mee rekenen.

Ok, bedankt voor dit lesje muziekgeschiedenis. Wat de opname van 'Kind of Blue' betreft: Persoonlijk verwonder ik me niet over de fantastische geluidskwaliteit van een oudere plaat, dat is toch geen verdienste van de artiest zelf trouwens...

Er is ooit (een paar jaar terug gok ik) een onverlaat (of groep onverlaten) geweest die het in zijn hoofd heeft gehaald dat gitaarloopje uit 'From te Morning' te misbruiken in een nummer, maar ik kan er al een hele tijd maar niet opkomen. Iemand?

eeuh, Red Hot Chili Peppers - Road Trippin heeft er wel wat van.