Tori Amos - American Doll Posse (2007)

Die Tori. Gek wijf is het toch, maar wel mijn lekkere gekke wijf.
Deze keer laat ze Santa, Clyde, Isabel, Tori, & Pip opdraven om haar nummers te vertolken.
Zoals gezegd vond ik haar laatste albums duidelijk wat minder dan de eerste stuks. Niet dat die latere nu zo slecht zijn, maar ze duren te lang en daardoor bevatten ze wat mindere goden.
Met angst en beven ga ik dit American Doll Posse dan ook tegemoet.
Lees mee en kijk aan het einde of ik er wederom zo over denk: goed, maar te lang. Of deze keer niet?

Yo George opent intiem op piano. Dit zijn de nummers waar ik zo dol op ben. Tel daar een prima tekst bij op en we kunnen zeggen dat de kop er af is op een meer dan uitstekende manier.
Big Wheel zwierf al over het net. Tori rockt haar kontje er af op dit nummer. Deze dame kan al nooit stilzitten achter de piano, maar met nummers als deze zal dat al helemaal niet gaan lukken. Het is niet de sprookjesachtige Tori met die prachtige piano-songs, maar desondanks kan ik dit nummer wel waarderen want ook deze jongen kan zijn kontje niet op zijn stoel laten zitten als hij dit hoort.
Bouncing Off Clouds is niet veel meer of minder dan een prima popsong. Als liefhebber van die schitterende piano-songs moet ik toch wel even slikken. Maar schuif ik dat even terzijde dan blijft er wel een goed nummer staan. Naar Tori maatstaven behoorlijk pittig ook. Maar doordat het zo toegankelijk klinkt gaat het misschien ook wat minder snel vervelen. Het pakt me wel vrij snel namelijk en het luistert lekker weg.
Op Teenage Hustling gaat mevrouw ook weer voluit en klinken de gitaren luider dan ooit. Maar het moet gezegd dat het wel prima klinkt. Je krijgt al snel de neiging mee te zingen. Het is even wennen allemaal want dit is toch een andere kant van Tori, maar vooruit het kan er allemaal uitstekend mee door.
Digital Ghost is wat rustiger van toon. Melodieus en de piano krijgt weer een grotere rol. Later keert de gitaar weer terug en neemt de macht over. Geen hemeltergend nummer waar ze soms mee uit de hoek kan komen, maar gewoon een lekker nummer. Gevaarlijk uiteraard op een album met zoveel nummers.... Toch heb ik wel wat met deze song.
You Can Bring Your Dog gaat ook weer agressiever te keer. Heerlijk als Tori haar kreunstemmetje weer laat horen, maar oh wat zijn die gitaren toch wennen. Ze zal veel fans van zich vervreemden denk ik. Zelf moet ik eerlijk toegeven dat ik het wel leuk vind dat ze deze kant eens laat zien. Met haar debuut Y Kant Tori Read ben ik niet bekend en dat schijnt ook rock te zijn. Ze heeft het blijkbaar toch in zich. Dit is haar minder-moeilijk-doenerige kant. Recht voor zijn raap en niet te veel gedoe. Down to Earth zou ik haast willen zeggen, maar dat is bij Tori Amos misschien toch ietwat te veel gezegd.
Mr. Bad Man is een springerig piano popliedje met mooie vocalen. Helder. Verder wel eentje in de categorie niemandalletje. Vullertje nummer 1 is wat mij betreft binnen.
Fat Slut is een korte interlude. Noisy gitaren op de achtergrond en smerig gezongen:
´Fat slut you said
What luck I said
To be stuck in your, your happy family
Well don’t you dare I said
Judge me you go
And stick it in somewhere
I’m I’m sicka hearin’ it, you go
Stick it in somewhere I’m
I’m sicka hearin’ it´
Girl Disappearing is het eerste nummer waar ik ontroerd door raak. Welopvallend dat het gelijk een nummer is waar de gitaren thuis mogen blijven. Prachtige strijkers en de piano die weer de baas is. Heel mooi gedaan en dit is een lievelingetje van mij.
Secret Spell heeft een pakkende melodie. Het is wederom wat steviger van opzet, maar het bevat niet het gitaargeweld dat we eerder tegenkwamen op dit album. Ook dit nummer doet mij wel wat. Ik vind het in elk geval een erg lekker nummer. Pop? Ja okee, maar ze doet het prima.
Devils and Gods is wederom een kort intermezzo. Apart en zeker niet verkeerd. Ik word altijd wat kriebelig van interludes e.d., maar dit is op zich zo verkeerd niet. Blijft wel het feit dat het te kort duurt omdat het simpelweg uitnodigt tot meer en dan zeg ik: of wel op je album zetten of gewoon weglaten.
Body And Soul heeft een zwaar geluid. Donker en dwingend. Alsof er een mars gewandeld moet worden. Ook nu weer een agressieve gitaar die de boel nog eens versterkt. Met militaire precisie gaat Tori ons voor in deze rauwe song.
Toch is het dan wel weer erg fijn om een mooi en hemels nummer als Father's Son te horen. Hoe leuk de nieuw ingeslagen weg soms ook kan zijn, dit vertrouwde warme bad blijft mij toch nog steeds het best bevallen.
Een mooi piano-liedje met dwarrelende melodieën en dat ietwat zweverige. Heerlijk. Dat vond ik altijd al en dat zal ik ook altijd wel blijven vinden. Zo hoor ik haar toch het liefst. Blijf dat mysterieuze houden meid!
Programmable Soda is een grappig barok hoempa nummertje. Minder vullertje dan Mr. Bad Man maar ook niet bepaald eentje uit de categorie hoogtepunt. De tijdsduur is ook niet bepaald lang te noemen. Het zorgt er wel voor dat het album lekker afwisselend is en dat de verveling uitblijft (en we zitten al bij nummer 14!).
Code Red is een degelijk nummer. Krachtig en niet al te veel poespas. Wel weer voorzien van een rauwer randje, maar dat gaat inmiddels voor het merendeel van de nummers op. Geen slecht nummer trouwens.
Roosterspur Bridge schittert weer volop. En ja hoor het is wel weer zo'n ouderwets mooi liedje op piano en met akoestische gitaar. Een heerlijke melodie doet de rest en dan hebben we een schitterend nummer te pakken die tot de betere van dit album behoort. Ze laat horen dat ze het nog steeds kan en dat doet me goed en zoals gezegd zorgt het er voor dat de afwisseling groot is op deze cd en dat de verveling daardoor bij mij weet uit te blijven, maar de tijd zal dat moeten leren want bij de laatste twee albums duurde het ook een flinke tijd voor ik besefte dat het te lang duurde en iets te veel zwakkere zusters bevatte.
Beauty of Speed doet me vooralsnog niet zo veel. Beetje een nietszeggend nummer. Maar goed dat zou dan vuller nummer twee zijn (de korte intermezzo's niet meegerekend), dus het valt reuze mee.
Almost Rosey heeft een beetje last van hetzelfde als de voorganger. Het gaat nog wat langs me heen. Zou het dan toch vermoeidheid zijn die de overhand gaat nemen? Of is het nummer gewoon niet zo heel sterk? Dat laatste geloof ik niet echt zo erg. Maar tot nu toe gaat het toch echt te veel langs me heen.
Velvet Revolution is weer een tussendoortje. Ook dit is er eentje die ik graag in een langere versie had gehoord want het boeit me behoorlijk. Waarom nu toch? Het zal ongetwijfeld zijn redenen hebben gehad, maar ik vind het wel een gemiste kans.
Dark Side of the Sun heeft wel wat meeslepends. Tori zingt dwepend en smekend en zuigt je op in dit nummer. Betoveren doet het me niet maar aanspreken wel.
En daarmee zijn we bij het einde van dit album beland ware het niet dat er nog 3 extra tracks zijn te vinden op de luxe editie te beginnen met Posse Bonus. Ook dit nummer is een wat korter nummer zoals we ze al eerder zijn tegengekomen. Veel herhaling en weinig boeiend of spannend. Leuk als extraatje ja en dan heb je het wel weer gezegd.
Smokey Joe is dan heel wat anders. Een redelijk spannend nummer dat mijn aandacht goed weet vast te houden in het begin maar naar het einde toe verlies ik dan toch wat van mijn concentratie. Een persoonlijk hoogtepunt zal het dus niet gaan worden maar het is een redelijke aanvulling op het album zelf.
Op Dragon zingt Tori weer met haar wat smekende stem. Dat rauwe randje dat ze dan toevoegt aan haar stemgeluid vind ik altijd wel wat hebben. Het nummer zelf is wat dromerig maar is terecht een soort van bonus. Ik spring er in elk geval niet van in de juichstand.

23 (!) Nummers heb je dan achter je kiezen. Mijn ervaring daarmee bij vorige albums pakte niet goed uit. Ook dit album is lang, maar tot nu toe ervaar ik het als minder storend dan bij die voorgangers. De afwisseling is daar verantwoordelijk voor.
De ruigheid die Tori nu toepast door de electrische gitaar naar voren te schuiven zal even schrikken zijn voor de fans. De nummers worden er wat gewoontjes door, maar ik vind ze vaak behoorlijk swingend en ik kan er op zich wel wat mee.
Nee, het zal geen Little Earthquakes deel 2 meer worden voor mij maar die hoop had ik toch al opgegeven.
Tori Amos blijft wel in de eredivisie der vrouwelijke popartiesten staan voor mij en daar zal dit American Doll Posse zeker niets aan af doen.
De tijd zal moeten leren waar ik dit album kan gaan plaatsen tussen de andere cd's, maar voor nu heb ik en met mij de vele fans er een stevige kluif aan. Ik kan me vervelender dingen bedenken.

American Doll Posse
Tori Amos
Genre: Pop, Rock | 27/04/06
Score: 4,0*

Tori Amos is terug met alweer haar negende plaat American Doll Posse. Verschillende persoonlijkheden, snoeiharde gitaren en melodische pianopartijen vormen de basis van dit gewaagde nieuwe album.

Dat de Amerikaanse singer & songwriter Tori Amos haar extremen probeert te zoeken wisten we al na het omstreden album Boys For Pele daterend uit 1996. Maar het nieuwe album American Doll Posse overtreft al die gekheid en gaat nog een stapje verder. Allereerst moeten we kennis maken met de vijf typetjes die voor het eerst hun entree maken op dit album: Pip, Santa, Clyde, Tori en Isabel. Voortgevloeid uit de fantasierijke hersenspinsels van Amos zijn deze typetjes neergezet met ieder een kenmerkende persoonlijkheid die grote rollen spelen ge-durende het hele album. Zo staat Pip garant voor de experimentele nummers, terwijl Isabel de historische zijde van dit album voor haar rekening neemt en Tori ''gewoon'' haar verhaal vertelt. Vertaalt naar het album betekent dat een hoop diversiteit. De verschillende persoonlijkheden bieden in muzikaal opzicht een ruim aanbod aan muziek. Zo horen we harde gitaarrock in Pip's Teenage Hustling en worden we meegenomen door Santa in haar bluesnummer You Can Bring Your Dog. Uiteraard is de Tori Amos van een tiental jaren terug ook aanwezig op American Doll Posse. Zo doen Father's Son en Girl Disappearing niets onder aan haar herkenbare piano nummers waar Amos in de eerste instantie bekend mee werd. Wel worden ze op ten duur een beetje naar de ach-tergrond geschoven door alle flamboyante rocknummers die een meerderheid vormen op American Doll Posse.

Conclusie:
Dat Tori Amos op American Doll Posse een heel andere weg in slaat dan normaal mag nu wel duidelijk zijn. Amos heeft haar eigen stijl voor een groot deel opzij geschoven, wat ervoor heeft gezorgd dat we nu een al-bum krijgen voorgeschoteld waar glamrock, gekheid en ruigheid een centrale rol spelen. Weinig materiaal voor de ''oude'' Amos-fan is het gevolg. Daar staat gelukkig een arsenaal aan nummers tegenover die zowel inhoudelijk als in een vernieuwend en divers opzicht prima in elkaar steken.

Meer >>