Tori Amos - American Doll Posse (2007)

Ben de CD nu aan het luisteren en het klinkt allemaal erg fris op het eerste gehoor. De gitaren zijn inderdaad zeer prominent aanwezig en dat is een aspect in haar muziek dat ik tot nu toe idd nog niet kende. Maar mij kan het alvast niet van haar vervreemden, want dat was al gebeurd. Deze stijl aanpassing zorgt voor frisse wind en geeft mij weer 'goesting' in Tori. Eens kijken of ze deze interesse tot het einde van de plaat weet te bewaren.

Take 2: You can bring your dog is al een eerste tegenvaller. Inspiratieloos, hopelijk is dit een uitzondering. Het volgend lied klinkt alvast beter met de originele gitaar en het choor.

Girl disappearing en Secret spell laten geen blijvende indruk achter, maar misschien moeten deze liedjes eerst bezinken en profileren zich bij een volgende luisterbeurt?

Devils and Gods mocht van mij gerust een volwaardig liedje worden. Gemiste kans.

~kabbel~kabbel~ CODE RED, werd tijd voor weer wat spannende klanken, duistere ambient, goed.

Beauty of speed vind ik ook weer het vermelden waard. Het doet me iets, springt er direct wat bovenuit. Ik lijk wel helemaal de tegenovergestelde mening dan aERo te hebben

Nominatie tot meest klassieke Tori song? Voor mij alvast Almost Rosey. En ik kan het weten, want ik leef wat betreft Tori nog in het verleden .

Oke, het einde van de eerste luistersessie: conclusie? Moeilijk zeggen, maar het is alvast een interessante nieuwe start voor Tori en mij. Het zou me alvast niet verbazen als ze toch een (kortstondige) plaats in mijn 2007 top10 zou verwerven. Voorlopig echter: 3.5*

Wat betreft bonus-nummers: toch raar dat een CD die al 20 nummer bevat nog voorzien wordt van 3 bijkomende nummers. Moest Tori iemand iets bewijzen? Had ze schrik voor een writers blok? Ze zijn voor mij alvast wat overbodig.

helemaal mee eens.

mijn favoriet is tot nu toe "dragon" en das maar een bonus tracks.

Dat viel me bij het lezen ook al op: mijn favorieten zijn jouw tegenvallers en andersom

De échte fan heeft natuurlijk al lang een limited edition thuis

http://members.home.nl/pabjbrouwers/IMG_0185.jpg

This Is Your Posse Bonus, This Is Your Extraay
This Is Your Posse Bonus, Cause I Lihiike youu

Wat een mooie, lange cd. Tori Amos komt hier voor mij weer helemaal tot leven. De vorige cd's vond ik ook mooi hoor, maar daarbij ging ik al snel andere dingen zoeken om te doen en werd het achtergrondmuziek. Hier niet!!
Smokey Joe (van de bonus) is favoriet tot nu toe.

Heb de cd vanmiddag gekocht, als groot Tori-fan werd het uiteraard de Limited Edition!
Ben hem nu aan t beluisteren, wat ik tot nu toe heb gehoord bevalt me zeker. Het concept is in ieder geval geweldig, dit is een van haar vele sterke kanten! Een grappig detail is de woorden die de personages omschrijven in het boekjee: in elk woord komt Tori's naam voor:
Tori: Terra-Tories
Santa: Sanatorium
Pip: Expiratorial
Isabel: Historical
Clyde: Clitorides

Mijn stem en reactie volgen later!

American Doll Posse
Tori Amos
Genre: Pop, Rock | 27/04/06
Score: 4,0*

Tori Amos is terug met alweer haar negende plaat American Doll Posse. Verschillende persoonlijkheden, snoeiharde gitaren en melodische pianopartijen vormen de basis van dit gewaagde nieuwe album.

Dat de Amerikaanse singer & songwriter Tori Amos haar extremen probeert te zoeken wisten we al na het omstreden album Boys For Pele daterend uit 1996. Maar het nieuwe album American Doll Posse overtreft al die gekheid en gaat nog een stapje verder. Allereerst moeten we kennis maken met de vijf typetjes die voor het eerst hun entree maken op dit album: Pip, Santa, Clyde, Tori en Isabel. Voortgevloeid uit de fantasierijke hersenspinsels van Amos zijn deze typetjes neergezet met ieder een kenmerkende persoonlijkheid die grote rollen spelen ge-durende het hele album. Zo staat Pip garant voor de experimentele nummers, terwijl Isabel de historische zijde van dit album voor haar rekening neemt en Tori ''gewoon'' haar verhaal vertelt. Vertaalt naar het album betekent dat een hoop diversiteit. De verschillende persoonlijkheden bieden in muzikaal opzicht een ruim aanbod aan muziek. Zo horen we harde gitaarrock in Pip's Teenage Hustling en worden we meegenomen door Santa in haar bluesnummer You Can Bring Your Dog. Uiteraard is de Tori Amos van een tiental jaren terug ook aanwezig op American Doll Posse. Zo doen Father's Son en Girl Disappearing niets onder aan haar herkenbare piano nummers waar Amos in de eerste instantie bekend mee werd. Wel worden ze op ten duur een beetje naar de ach-tergrond geschoven door alle flamboyante rocknummers die een meerderheid vormen op American Doll Posse.

Conclusie:
Dat Tori Amos op American Doll Posse een heel andere weg in slaat dan normaal mag nu wel duidelijk zijn. Amos heeft haar eigen stijl voor een groot deel opzij geschoven, wat ervoor heeft gezorgd dat we nu een al-bum krijgen voorgeschoteld waar glamrock, gekheid en ruigheid een centrale rol spelen. Weinig materiaal voor de ''oude'' Amos-fan is het gevolg. Daar staat gelukkig een arsenaal aan nummers tegenover die zowel inhoudelijk als in een vernieuwend en divers opzicht prima in elkaar steken.

Meer >>

Waanzinnige cd, eindelijk een goede opvolger van Boys For Pele! Bijna alle nummers zijn goed. Voor nu 4,5* maar 5* zit er zeker op langere termijn in.

Girl Disappearing is mijn favoriet.

Ik heb het idee dat dit album het goed gaat doen...

Yo George: Prachtige opener voor het album, kort maar krachtig zou ik zeggen, sterke tekst, puur Tori.

Big Wheel: Pakkend vrolijk nummer, anders dan we van haar gewend zijn. Ik vind het een erg goed nummer, prima single ook. Grappig dat ze in Amerika moeilijk doen het te draaien op de radio, typisch…

Bouncing off Clouds: Bepaalde stukken van het nummer spreken me aan, waar de piano het beste te horen is (“Make it easy”… etc.) Het stuk waar de gitaren op de voorgrond raken valt niet echt bij mij in de smaak, de piano valt teveel weg, ik hoor Tori toch het liefst met de piano op de voorgrond en haar prachtige stem. Dit nummer sla ik meestal over.

Teenage Hustlling: Rustige intro, daarna scheurt ze er op los. Goed nummer voor kwade momenten. Voor nu ben ik er niet zo enthousiast over. Het is wennen… ook dit nummer luister ik niet zo vaak.

Digital Ghost: Een popnummer. Het raakt me wel. De meerstemmigheid klinkt vertrouwd:) Naarmate het nummer vordert, nemen de gitaren het steeds meer over, misschien moet ik dit nummer vaker horen om het meer te waarderen?

You Can Bring Your Dog: Ook dit nummer is wennen voor me, het heeft wel iets, qua tekst is het typisch Tori, wat ik positief vind. Alleen die gitaren….

Mr. Bad Man: Ik heb veel met dit nummer, vooral door de situatie waarin ik verkeer momenteel. Leuke instrumentkeuze, het is wel fijn zo’n nummer te horen na twee ‘scheurende’ nummers, vertrouwd.

Fat Slut: Briljant, ik kan me helemaal vinden in de woede tegenover mannen die een vrouw soms kan voelen.

Girl Disappearing: Het eerste nummer waar ik echt ontroert van ben! Prachtig! Typische Tori-klanken, mooie strijkarrangementen.

Secret Spell: Leuk nummer, maar verder niet heel speciaal. Misschien doet het me meer na meerdere luisterbeurten.

Devils and Gods: Helemaal geweldig, hier hou ik van! Prachtige sfeer, leuke instrumentkeuze, mooie tekst, het nummer had wel langer mogen duren..

Body and Soul: Donkere pianoklanken, scheurende gitaren, een zware sfeer. Ja, het is nog steeds wennen.

Father’s Son: Ontroerende oude vertouwde Tori, de afwisseling op het album is er wel! Dit nummer is zeker een van mijn favorieten, die ik vaak draai, prachtig! Ik heb het idee dat dit nummer bij veel mensen in de smaak valt.

Programmable Soda: Weer zo’n prima ‘interlude’, daar is ze sterk in (zie ook Boys for Pele)! Doet denken aan Mr. Zebra!

Code Red: Sterk en sensueel en rauw nummer, Choirgirl-achtig, ook een van mijn favorieten. Dit gitaren zijn nog redelijk ingehouden gelukkig. Het nummer sleept je mee.

Roosterspur Bridge: Zo hoor ik haar het liefst! Voor mij is dit het beste nummer van het album! Elke keer als ik het hoor raakt het me diep, krijg ik tranen in mijn ogen. Ik kan het refrein maar niet uit mijn hoofd krijgen:

"Sometimes I think,
I think I understand,
the Fear in the boy,
the Fire in the man.
Sometimes I watch,
the wonder in your eyes,
That and you leaving,
I have Memorized…"

Tori's muziek doet altijd veel met me...

Beauty of Speed: Ook een van mijn favorieten, moet wel wennen aan het tempo, hij (zij) komt live beter tot zijn (haar) recht. Het blijft een goed nummer.

Almost Rosey: Prachtig nummer, net als Roosterspur Bridge was ik geraakt door het nummer bij de live-sessie in Utrecht. Het mooie pianospel valt hier en daar een beetje weg door de gitaren helaas, jammer. Ik vind hem live mooier.

Velvet Revolution: Erg leuk, ik houd van het instrumentgebruik en de sfeer, ook dit nummer is kort maar krachtig!

Dark Side of the Sun: Heb er voor nu nog niet zo veel mee, maar het is ook geen slecht nummer. Ook hierin moet ik me nog meer verdiepen.

Posse Bonus: Niet echt hoogstaand, wel grappig, doet me een beetje denken aan de intro-jam van Marys of the Sea (van ‘A Piano’).

Smoking Joe: Prachtig! Ook een van mijn favorieten. Vooral het refrein raakt me, Tori zingt smekend ("It’s too easy") en tegelijkertijd lieflijk hoog ("Maybe it terrifies me").

Dragon: Weer zo’n juweeltje! Prachtige sfeer, meeslepend!

Ik heb het album nu een aantal keren beluisterd, het was even schrikken voor me aan het begin, de nieuwe weg die Tori is ingeslagen. Na meer luisterbeurten komt de schoonheid van de nummers meer naar boven!
De afwisseling is sterk, dat is een pluspunt, een minpunt voor mij zijn de overheersende gitaren, die toch redelijk vaak te horen zijn, waardoor Tori’s prachtige pianospel en stem wat wegvallen.
Het is anderzijds wel gedurfd, dit album, het heeft wat weg van Boys for Pele en From the Choirgirl Hotel en dat is dan weer positief.
Ik was van te voren bang dat het album tegen zou vallen, maar er zijn meer dan genoeg nummers die mij raken! Het heeft wel lekker veel pit, wat in de twee vorige albums minder was.

Favorieten: Roosterspur Bridge, Father’s Son, Smoking Joe, Dragon, Code Red, Girl Disappearing, Big Wheel, Devils and Gods, Mr. Bad Man.

Voor nu:
4*

Het zou nog weleens meer kunnen worden…

Ook weer typisch Tori:)

Ik vind dit album echt een parel

4,5*

Tori is helemaal terug! Wat een mooi, krachtig en afwisselend album is dit wel niet! 4.5* zonder de minste twijfel!

Ik maakte eerder melding van het feit dat Posse Bonus, Smokey Joe en Dragon alleen op de luxe editie verkrijgbaar waren. Dit klopt niet want ze zijn ook op de normale versie te vinden

Dan mis je niet veel als je de normale versie koopt. De dvd stelt helaas wat teleur. Het bevat een nieuw nummer - wat qua opzet een beetje lijkt op ''posse bonus'' die je kan beluisteren onder het genot van een slideshow met foto's die ook al in het boekje staan (ten minste bij mijn luxe editie). Daarnaast is er ook een behind the scenes van die fotoshoots. Leuk om te zien hoe Amos terecht wordt afgeschilderd als een godin van de popmuziek. Echt een diva waar je tegenop kijkt. Jammer vind ik dan weer dat je haar niet hoort praten, maar je ziet haar alleen verschillende poses aannemen onder de muziek van de cd. Een leuk extraatje, maar mensen zonder hoeven niet veel te missen.

Goed, ik ben hem nu eindelijk aan het beluisteren.

Kan het zo zijn dat die bijtjes zijn uitgerookt en ik eindelijk weer eens echt los kan gaan met/op een Tori Amos plaat?

Mijn hemel, nu pas kom ik er achter hoe ik "deze" Tori heb gemist. Als ik luister naar "You Can Bring Your Dog", dan krijg ik echt kippenvel! Waar de meesten op Choirgirl het nummer "She's your cocaine" het liefst overslaan, moet ik bekennen dat ik ontzettend van dat nummer houd. In "You can bring your dog" hoor ik zelfs die heerlijke "YES" terug!

"Girl Disappearing" heeft voor mij weer dat meeslepende, het bezorgd me waterige oogjes.
Het heeft "dat" weer, (misschien zoals op under the pink) Heerlijk!
Vreemd, dat je alles zo gaat vergelijken, maar waar je ontzettend veel van houd, is heel moeilijk los te laten.
In eerste instantie, na tien jaar gewacht te hebben om naar een concert te kunnen, had ik bijna mijn kaarten voor 3 juni op marktplaats willen aanbieden, aangezien ik steeds meer het gevoel had dat mijn Tori en ik uit elkaar waren gegroeid. Met The Beekeeper wist ik het zeker, ze ging een compleet andere weg dan mij. (Misschien het leeftijdsverschil).

Maar god, wat ben ik blij met deze plaat! Er staan drie nummers op die wat mij betreft deze hele plaat al hebben gemaakt. Als de rest een leuke aanvulling is dan ben ik al heel wat blijer dan met The beekeeper. Ik ga niet nummer voor nummer behandelen en zeggen wat ik ervan vindt, maar ik zeg, evenals al eerder is gezegd: Welcome back Tori!!!!

Jemig, wat een zalige nieuwe plaat is dit! Tori is nog schizofrener in haar wirwar van stemmingen en stijlen dan op de voorgaande experimentelere platen. Van intens gevoelige nummers als Girl Disappearing en Almost Rosey tot nummers als Body and Soul en Code Red.. heftige gitaren en haar typerende pianospel wisselen elkaar prachtig af hier. Roosterspur Bridge en Dragon vind ik ook prachtig, ik moet hier beslist nog wat meer naar luisteren! Maar na wat wisselvallige platen is dit in elk geval een interessant concept dat me weer van a tot z boeit. dikke 4,5

Ik vind het ook wel een mooie plaat, zeker beter dan de vorige, the Beekeeper, die ik echt nooit meer draai. Maar moeten er nou echt 23 nummers op de cd? Ik waardeer het grote gebaar wel, maar het gaat me toch een beetje ten koste van de kwaliteit. Met 12/13 nummers was hij briljant geweest. Nu 3,5...

Vanmiddag de special edition gehaald.. Wel een beetje gammel hoesje eigenlijk. Verder wel aardig, al weet ik nog steeds niet wat ik van al die personages vindt...

Veel nummers, maar genoeg afwisseling (iets dat op Scarlet's Walk helaas ontbrak).

Het klinkt allemaal fris, voornamelijk door het op de voorgrond brengen van de gitaren. Leuk om eens een beetje meer 'rock' te horen, terwijl er toch genoeg van de 'klassieke' Amos in zit. De interludes zijn leuk, variërend van belachelijk ('Programmable Soda') tot noodzakelijk ('Yo George').

Verder kan ik nog niet veel zeggen, aangezien ik de plaat nog maar enkele dagen heb, en met 23 zeer verschilende nummers worden dat nog wel enkele luisterbeurten !

Gelukkig, Tori leeft weer. Na de geboorte van haar dochter kwam er een soort post-natale gezapigheid over haar heen, waardoor de albums 'Scarlet's walk' en 'The Beekeeper' zeer matig waren.
Maar eindelijk is ze weer wakker geworden uit deze roes en maakt Tori samen met haar 4 alter ego's, een verfrissende plaat, waarbij ze zich weerbaar en kritisch opsteld naar de buitenwereld (vooral naar rechts-Amerika).
Die Tori, ik had haar al afgeschreven na 'The Beekeeper', maar ze maakt ineens haar beste album sinds 'Boys for Pele' .

Ik had Tori verlaten na 'Choirgirl hotel' en heb haar met dit album teruggevonden. Zoveel passie, originaliteit,... Ik heb in veel recensies gelezen waarvan de auteur zich ergert aan het aantal nummers, de lengte van de cd,... Niks van aan, dit is Tori Amos op haar beste.

Prachtig album. Mijn eerste album van Tori Amos. Vooral Almost Rosey vind ik geniaal goed. Maar andere nummers zoals Digital Ghost, Girl Disappearing en Dark Side of the Sun mogen er zeker ook zijn.

als het je eerste album is:
raad ik je echt aan om litlle earthquakes, under the pink te beluisteren. En wat later boys for pele en haar unplugged album.

De piano collection is ook een mooi overzicht van haar oevre.

Velvet Revolution vind ik een van de leukere nummers qua muziek. Weet iemand wat met de tekst bedoeld wordt???

Voorbeeldje: .......Feeling radical in Cotton ~ Purified in my Satin ~ But the bomb of the season ~ is a Velvet Revolution ~ All you killers of the children ~ there's a new Commandment ~ the true Divine Creator wants a ~ Velvet Revolution ~.........


Harm

Zoals het er staat, of wat je maar wilt, je kunt het vaak op verschillende manieren interpreteren.

"Velvet Revolution" verwijst naar een studentenoptocht in het voormalige Tsjechoslowakije (1989), toen een vreedzame studentenbetoging met bruut geweld werd neergeslagen door de politie. De context van deze revolutie is veel te uitgebreid om helemaal uit te leggen (ik verwijs door naar de lessen geschiedenis), maar de verwijzingen in het nummer zijn wel duidelijk.

Goede plaat dit, jammer dat er een aantal overbodige nummers opstaan. Eigenlijk is Tori Amos meer iemand bij wie ik hoop dat ze ooit eens een 'best of' uitbrengt met alle nummers die ik goed vind.

Je zou 'Tales of a Librarian' van Tori eens moeten beluisteren! Geweldig album is het! Deze word beschouwd als een 'Best of'.
Voor Tori Amos was het vooral een uitweg om van haar toenmalige platenmaatschappij af te komen.

Misschien wordt het tijd dat je eens goed luistert naar de diepere betekenis van dit album. 23 nummers van 5 'verschillende' zangeressen vind ik niet veel. Een album waar we de verschillende kanten van Tori op één album te horen krijgen, terwijl het album een mooi coherent geheel blijft.

Een uniek album van een unieke zangeres, die sterkt overeind blijft in een muziekwereld die voornamelijk door uiterlijk wordt gedomineerd.