Tori Amos - American Doll Posse (2007)

Het schijnt wat meer rock-invloeden te gaan bevatten en er worden wat vergelijkingen gemaakt met het album Strange Little Girls.
We zullen het zien (of beter: horen)...........
Release nummer zoveel dit jaar waar ik erg naar uitkijk. Het is haast niet meer bij te houden (en dan zitten we nog maar in maart).

Bij dit album zit een bonus dvd met daarop:

01 Posse Bonus 01:50
02 Smokey Joe 04:16
03 Dragon 05:05

En voor de liefhebbers de complete 'line-up' van de American Doll Posse:

Van links naar rechts: Santa, Clyde, Isabel, Tori, & Pip

Oh, inderdaad dit gaat zeker wat beloven! Ik ben helemaal gek van Tori Amos. Het begon allemaal bij The Beekeeper een aantal jaren; een geweldig album die ik dan ook mijn volle 5* heb gegeven. Ik ben superblij te zien dat ook deze American Doll Posse weer aan ruim een uur muziek bevat! Dit zorgt naar mijn mening voor een gezonde diversiteit op zo'n plaatje. Overigens, aan diversiteit geen gebrek denk ik, gezien de cover. Oerlelijke cover - dat wel - maar ik denk dat deze 'line-up' voor wat verrassingen gaat zorgen. Als ik mag geloven dat American Doll Posse inderdaad een bonus dvd bevat, ligt dit album linea recta in mijn cd-kast. Wel moet ik Tori Amos een beetje meer gaan doseren geloof ik. Heb namelijk de hele Piano Collectie waar ik nog een groot deel van moet luisteren, maar die leg ik voorlopig even naast me neer. Zometeen kan ik geen Tori meer horen! Kijk dus erg uit naar American Doll Posse, maar zoals ik zei kan ik die paar weken best nog wel wachten.

Ik vind dat juist een van haar mindere albums


Ik niet, haar lange albums zijn gewoon te lang en bevatten daardoor zwakke plekken, ik was er dus juist niet blij mee te zien dat het weer zo'n lange plaat is geworden.

Helemaal met je eens, 'Beekeeper' en 'Scarlet's walk' hebben nu niet die spanningsboog als bij haar eerste albums. Dat heeft ook met de lengte te maken. Kwantiteit is meestal het tegenovergestelde van kwaliteit.

Er zijn al samples te beluisteren van Big Wheel en Bouncing Off Clouds. Wat ik heb gehoord klinkt me positief en negatief in de oren:
Positief: typische Tori-klanken, mooi melodieus, interessante instrumentkeuze.
Negatief: de rock-invloeden (in Bouncing Off Clouds) klinken naar mijn mening hier en daar wat te overgeproduceert.

Ik kan niet wachten tot ik het volledige album kan beluisteren!

De kaartjes voor het concert op 3 juni van Tori heb ik in ieder geval al binnen!

Staan weer erg veel nummers op, ik hoop dat het niet weer een ellenlange luisterbeurt wordt. Hoewel, vijf nummers halen de 2 minuten niet (zogenaamde interludes dus): het album zal dus niet zo lang duren als het lijkt. Ik ben erg benieuwd .

1:07:32 (best lang dus)

Maar de interludes zullen hopelijk wel voor wat variatie en enkele pauzes zorgen. Het gebrek daaraan in veel lange albums is soms wel irritant: het geeft wat meer sfeer aan het geheel vind ik, ze geven het gevoel dat je echt naar een album zit te luisteren in plaats van een collectie van nummers . Als het goed gedaan is tenminste .

Ik heb juist altijd een hekel aan interludes: dat stemt mij voor dit album ook niet positief.
Maar hoe dan ook is en blijft het Tori en zelfs haar te lange albums hadden er genoeg mooie nummers tussen staan

Scarlet's Walk en The Beekeeper waren inderdaad beter geweest moesten er een aantal nummers weggelaten zijn zodat de cd's een wat minder lange zit zouden zijn, maar in het geval van Boys for Pele stoort de lengte me dan weer helemaal niet. Het valt dus nog af te wachten wat het op dit album wordt.

Pas op, ik heb SW en TB nog steeds 4* gegeven, maar ze kunnen gewoon niet tippen aan complete albums als Under the Pink en vooral Little Earthquakes en Boys for Pele. Die waren toch wel een stuk spannender. Ik hoop dat die heerlijke vonken op dit album terug aanwezig zullen zijn. Ik kijk er hoe dan ook enooorm naar uit!

De 3 langere albums van Tori Amos (BFP, SW & TB) vind ik juist helemaal niet storend, haar interludes/kortere nummers zijn subliem (denk aan: Mr. Zebra, Agent Orange, Original Sinsuality, Way Down).
Tori Amos is een meesterlijk musicus, ik blijf genieten van haar muziek! Natuurlijk staan er altijd wat mindere nummers op de albums, die er van mij niet op hadden gehoeven, maar deze worden helemaal gecompenseert door de talloze goede nummers.
Ik ga mij van te voren dus niet druk maken om de lange tracklist van American Doll Posse.

Verder ben ik het wel met *Laura* eens dat Little Earthquakes, Under the Pink en Boys for Pele ongeevenaard zijn! Ook ik hoop elementen uit die albums terug te horen op American Doll Posse.

, zo stom dat je dat kan zeggen. Ik heb liever wat nummers extra van een van mijn favoriete artiesten dan minder hoor! Als bepaalde nummers je niet aanstaan, dan skip je deze toch gewoon . Als je een uur een lange zit vind, dan moet je sowieso niet beginnen aan het beluisteren van welk album dan ook.

Ik ben bij Tori Amos afgehaakt nadat ze van die irritant lange cd's begon te maken. Wat mij betreft gaat bij Tori Amos erg op : More is Less

Daar ben ik het ook wel mee eens. Na Boys For Pele heeft Tori geen albums meer gemaakt dat me niet begon te vervelen op den duur... Liever een album van een half uur dat over de hele breedte geniaal is dan diezelfde muziek opgevuld met 20 minuten veel mindere nummers.

Het feit op zich dat de cd's meer dan een uur duren is dan ook niet hetgene wat me stoort, want zoals ik al duidelijk maakte vind ik de lengte bij Boys for Pele helemaal niet lastig, integendeel! Bij Scarlet's Walk en The Beekeeper valt het me gewoon op dat meer speelduur geen synoniem is voor meer kwalitatieve songs. (pas op, ik klink nu misschien heel negatief, maar ik vind dat nog steeds erg mooie albums hoor) De tijd zal uitwijzen of American Doll Posse een lange cd vol kwaliteit is (zie BFP) of een ietwat gerokken plaat.

Ook mee eens: haar latere albums hebben echt aan kracht ingeboet door de lengte, en natuurlijk is het fijn dat je als fan veel nummers krijgt ook al zijn een deel daarvan minder en tegen een lange zit heb ik helemaal niks (er zijn genoeg albums die nog langer duren en die ik van begin tot eind super vind). Maar Tori wist mij op haar langere albums veel minder te boeien en ik weet zeker dat die beter op mij zouden overkomen als ze korter en daardoor veel krachtiger waren. Skippen of niet dat doet er dan niet toe.
Ook ik vond deze albums zo beroerd nog niet, maar ze halen (mede daardoor??) niet meer de kwaliteit van haar eerdere cd's.
Maar misschien valt het deze keer wel mee, alhoewel ik daar niet van uit durf te gaan. Ik laat het t.z.t wel weten

Oei, die hoes is wel even schrikken zeg....
Die blonde pruik, lijkt wel andy warhol!
Maar goed...

Heb nu 3 samples geluisterd en het klinkt niet verkeerd. Ik ben benieuwd naar de rest.

Hier schijnt ook een dvd bij te komen. Weet iemand hier iets vanaf?

Ik weet daar nog niks van, maar Tori heeft al wel vaker special editions van haar cd's (met dvd) uitgebracht, dus dat zou best wel kunnen.

Ik heb inmiddels Big Wheel en Bouncing Off Clouds gehoord en die nummers bevielen me toch wel erg goed!

Er zijn samples te beluisteren van 30 sec van alle nummers op de volgende site http://www.musicload.de/item.ml?releaseid=2313733_2

Bedankt voor de link, en we krijgen er zo te zien zelfsnog drie nummers extra bij!

Ja, die komen op de dvd heb ik gehoord.

In mijn tweede post heb ik al zoiets gemeld en op internet is ook wel wat meer te vinden

ben zeer benieuwd naar dit album, ik ben het wel eens met aero...., tori latere albums beginnen kwaliteit te verliezen, nog moet ik zeggen dat ze met kop en schouders boven de gemiddelde vrouwlijke artiste staat. haar albumshebben m.i. haar intimiteit verloren, wat ze nog had op haar eerste 3 misschien het 4e album had.

Die Tori. Gek wijf is het toch, maar wel mijn lekkere gekke wijf.
Deze keer laat ze Santa, Clyde, Isabel, Tori, & Pip opdraven om haar nummers te vertolken.
Zoals gezegd vond ik haar laatste albums duidelijk wat minder dan de eerste stuks. Niet dat die latere nu zo slecht zijn, maar ze duren te lang en daardoor bevatten ze wat mindere goden.
Met angst en beven ga ik dit American Doll Posse dan ook tegemoet.
Lees mee en kijk aan het einde of ik er wederom zo over denk: goed, maar te lang. Of deze keer niet?

Yo George opent intiem op piano. Dit zijn de nummers waar ik zo dol op ben. Tel daar een prima tekst bij op en we kunnen zeggen dat de kop er af is op een meer dan uitstekende manier.
Big Wheel zwierf al over het net. Tori rockt haar kontje er af op dit nummer. Deze dame kan al nooit stilzitten achter de piano, maar met nummers als deze zal dat al helemaal niet gaan lukken. Het is niet de sprookjesachtige Tori met die prachtige piano-songs, maar desondanks kan ik dit nummer wel waarderen want ook deze jongen kan zijn kontje niet op zijn stoel laten zitten als hij dit hoort.
Bouncing Off Clouds is niet veel meer of minder dan een prima popsong. Als liefhebber van die schitterende piano-songs moet ik toch wel even slikken. Maar schuif ik dat even terzijde dan blijft er wel een goed nummer staan. Naar Tori maatstaven behoorlijk pittig ook. Maar doordat het zo toegankelijk klinkt gaat het misschien ook wat minder snel vervelen. Het pakt me wel vrij snel namelijk en het luistert lekker weg.
Op Teenage Hustling gaat mevrouw ook weer voluit en klinken de gitaren luider dan ooit. Maar het moet gezegd dat het wel prima klinkt. Je krijgt al snel de neiging mee te zingen. Het is even wennen allemaal want dit is toch een andere kant van Tori, maar vooruit het kan er allemaal uitstekend mee door.
Digital Ghost is wat rustiger van toon. Melodieus en de piano krijgt weer een grotere rol. Later keert de gitaar weer terug en neemt de macht over. Geen hemeltergend nummer waar ze soms mee uit de hoek kan komen, maar gewoon een lekker nummer. Gevaarlijk uiteraard op een album met zoveel nummers.... Toch heb ik wel wat met deze song.
You Can Bring Your Dog gaat ook weer agressiever te keer. Heerlijk als Tori haar kreunstemmetje weer laat horen, maar oh wat zijn die gitaren toch wennen. Ze zal veel fans van zich vervreemden denk ik. Zelf moet ik eerlijk toegeven dat ik het wel leuk vind dat ze deze kant eens laat zien. Met haar debuut Y Kant Tori Read ben ik niet bekend en dat schijnt ook rock te zijn. Ze heeft het blijkbaar toch in zich. Dit is haar minder-moeilijk-doenerige kant. Recht voor zijn raap en niet te veel gedoe. Down to Earth zou ik haast willen zeggen, maar dat is bij Tori Amos misschien toch ietwat te veel gezegd.
Mr. Bad Man is een springerig piano popliedje met mooie vocalen. Helder. Verder wel eentje in de categorie niemandalletje. Vullertje nummer 1 is wat mij betreft binnen.
Fat Slut is een korte interlude. Noisy gitaren op de achtergrond en smerig gezongen:
´Fat slut you said
What luck I said
To be stuck in your, your happy family
Well don’t you dare I said
Judge me you go
And stick it in somewhere
I’m I’m sicka hearin’ it, you go
Stick it in somewhere I’m
I’m sicka hearin’ it´
Girl Disappearing is het eerste nummer waar ik ontroerd door raak. Welopvallend dat het gelijk een nummer is waar de gitaren thuis mogen blijven. Prachtige strijkers en de piano die weer de baas is. Heel mooi gedaan en dit is een lievelingetje van mij.
Secret Spell heeft een pakkende melodie. Het is wederom wat steviger van opzet, maar het bevat niet het gitaargeweld dat we eerder tegenkwamen op dit album. Ook dit nummer doet mij wel wat. Ik vind het in elk geval een erg lekker nummer. Pop? Ja okee, maar ze doet het prima.
Devils and Gods is wederom een kort intermezzo. Apart en zeker niet verkeerd. Ik word altijd wat kriebelig van interludes e.d., maar dit is op zich zo verkeerd niet. Blijft wel het feit dat het te kort duurt omdat het simpelweg uitnodigt tot meer en dan zeg ik: of wel op je album zetten of gewoon weglaten.
Body And Soul heeft een zwaar geluid. Donker en dwingend. Alsof er een mars gewandeld moet worden. Ook nu weer een agressieve gitaar die de boel nog eens versterkt. Met militaire precisie gaat Tori ons voor in deze rauwe song.
Toch is het dan wel weer erg fijn om een mooi en hemels nummer als Father's Son te horen. Hoe leuk de nieuw ingeslagen weg soms ook kan zijn, dit vertrouwde warme bad blijft mij toch nog steeds het best bevallen.
Een mooi piano-liedje met dwarrelende melodieën en dat ietwat zweverige. Heerlijk. Dat vond ik altijd al en dat zal ik ook altijd wel blijven vinden. Zo hoor ik haar toch het liefst. Blijf dat mysterieuze houden meid!
Programmable Soda is een grappig barok hoempa nummertje. Minder vullertje dan Mr. Bad Man maar ook niet bepaald eentje uit de categorie hoogtepunt. De tijdsduur is ook niet bepaald lang te noemen. Het zorgt er wel voor dat het album lekker afwisselend is en dat de verveling uitblijft (en we zitten al bij nummer 14!).
Code Red is een degelijk nummer. Krachtig en niet al te veel poespas. Wel weer voorzien van een rauwer randje, maar dat gaat inmiddels voor het merendeel van de nummers op. Geen slecht nummer trouwens.
Roosterspur Bridge schittert weer volop. En ja hoor het is wel weer zo'n ouderwets mooi liedje op piano en met akoestische gitaar. Een heerlijke melodie doet de rest en dan hebben we een schitterend nummer te pakken die tot de betere van dit album behoort. Ze laat horen dat ze het nog steeds kan en dat doet me goed en zoals gezegd zorgt het er voor dat de afwisseling groot is op deze cd en dat de verveling daardoor bij mij weet uit te blijven, maar de tijd zal dat moeten leren want bij de laatste twee albums duurde het ook een flinke tijd voor ik besefte dat het te lang duurde en iets te veel zwakkere zusters bevatte.
Beauty of Speed doet me vooralsnog niet zo veel. Beetje een nietszeggend nummer. Maar goed dat zou dan vuller nummer twee zijn (de korte intermezzo's niet meegerekend), dus het valt reuze mee.
Almost Rosey heeft een beetje last van hetzelfde als de voorganger. Het gaat nog wat langs me heen. Zou het dan toch vermoeidheid zijn die de overhand gaat nemen? Of is het nummer gewoon niet zo heel sterk? Dat laatste geloof ik niet echt zo erg. Maar tot nu toe gaat het toch echt te veel langs me heen.
Velvet Revolution is weer een tussendoortje. Ook dit is er eentje die ik graag in een langere versie had gehoord want het boeit me behoorlijk. Waarom nu toch? Het zal ongetwijfeld zijn redenen hebben gehad, maar ik vind het wel een gemiste kans.
Dark Side of the Sun heeft wel wat meeslepends. Tori zingt dwepend en smekend en zuigt je op in dit nummer. Betoveren doet het me niet maar aanspreken wel.
En daarmee zijn we bij het einde van dit album beland ware het niet dat er nog 3 extra tracks zijn te vinden op de luxe editie te beginnen met Posse Bonus. Ook dit nummer is een wat korter nummer zoals we ze al eerder zijn tegengekomen. Veel herhaling en weinig boeiend of spannend. Leuk als extraatje ja en dan heb je het wel weer gezegd.
Smokey Joe is dan heel wat anders. Een redelijk spannend nummer dat mijn aandacht goed weet vast te houden in het begin maar naar het einde toe verlies ik dan toch wat van mijn concentratie. Een persoonlijk hoogtepunt zal het dus niet gaan worden maar het is een redelijke aanvulling op het album zelf.
Op Dragon zingt Tori weer met haar wat smekende stem. Dat rauwe randje dat ze dan toevoegt aan haar stemgeluid vind ik altijd wel wat hebben. Het nummer zelf is wat dromerig maar is terecht een soort van bonus. Ik spring er in elk geval niet van in de juichstand.

23 (!) Nummers heb je dan achter je kiezen. Mijn ervaring daarmee bij vorige albums pakte niet goed uit. Ook dit album is lang, maar tot nu toe ervaar ik het als minder storend dan bij die voorgangers. De afwisseling is daar verantwoordelijk voor.
De ruigheid die Tori nu toepast door de electrische gitaar naar voren te schuiven zal even schrikken zijn voor de fans. De nummers worden er wat gewoontjes door, maar ik vind ze vaak behoorlijk swingend en ik kan er op zich wel wat mee.
Nee, het zal geen Little Earthquakes deel 2 meer worden voor mij maar die hoop had ik toch al opgegeven.
Tori Amos blijft wel in de eredivisie der vrouwelijke popartiesten staan voor mij en daar zal dit American Doll Posse zeker niets aan af doen.
De tijd zal moeten leren waar ik dit album kan gaan plaatsen tussen de andere cd's, maar voor nu heb ik en met mij de vele fans er een stevige kluif aan. Ik kan me vervelender dingen bedenken.

Wow! Dat zijn een hoop gitaren voor een Amos-album. Na 1 luisterbeurt vind ik het vooral anders. Maar best lekker. Gewoon nog even wennen.

Nu: 3,5. Wordt waarschijnlijk nog wel hoger

HEEL het album geluisterd TOP

Vroeger was ik, als ik al ergens fan van was, fan van Tori Amos. Little earthquakes heeft een belangrijke rol in mijn level gespeeld in het begin van de jaren 90. Na "the Choirgirl hotel" heb ik echter afgehaakt. Gezien de gemiddeldes op mume, misschien wel terecht. Toch heb ik mijn interesse in Tori nooit helemaal opgeborgen en ga ik deze gloednieuwe plaat zo rap mogelijk proberen te beluisteren en ontdekken. Wie weet herontdek ik Tori wel weer. Beoordeling volgt, hopelijk, al rap.

Ik ga toch voor 4,5

Dit album is de beste sinds a chorel girl hotel. de teksten de muziek. het klinkt rebels, gevarieert. tori experimenteerd. dit klinkt naar de tori die ik gemist heb.


Tori welkom terug.