DeWolff - Thrust (2018)

Een nieuwe DeWolff! Ik ben benieuwd! Ik ben toch erg gecharmeerd van deze band.

Twee nieuwe nummers op YouTube beluisterd!
Klinkt veelbelovend, mooie clip california burning ( van een live optreden geschoten met een 8 mm camera geloof ik) lekkere
gruzelijke clip net een oud Deep purple optreden uit de '70 s.
Ook het tweede nummer op YouTube deceit & woo klinkt erg goed.
Deze twee songs alvast veelbelovend op wat nog gaat komen!!!
Ben erg benieuwd naar de rest van het album.
Dit klinkt alweer erg volwassen en vet.
Volg dewolff al van af hun begin, en zie ze steeds beter worden.
Maken per album goede ontwikkelingen door en ze blijven interessant door veel variatie. Ze zijn uiteraard niet vernieuwend.
Maar ze maken toch steeds prachtige albums die je doen terug verlangen naar de muziek uit de '70 s. Veel Deep purple, cream, led zeppelin, the doors, alleman brothers invloeden, maar ze behouden hun eigen identiteit. Ga hun nieuwe album in mei zeker kopen op vinyl en ga in mei ook naar de oostepoort weer naar hun optreden!! vooralsnog moet ik het nog even met de twee nieuwe nummers op YouTube doen.
En weer een erg mooie hoes!!!

DeWolff. Altijd goed. Ze weten elk album toch wel weer iets anders doen maar blijven wel trouw aan een eigen sound. Dat is erg fijn. De nieuwe tracks die al te beluisteren zijn klinken heel goed. Heb alvast kaartjes besteld voor de bijbehorende tour in De Oosterpoort. Veel zin in!

Live een keer gezien en dat was geweldig. Toen thuis eens wat muziek van ze gaan luisteren, maar dat deed mij niks. En ook de singles van dit nieuwe album brengen hier geen verandering in. Het is absoluut geen lelijke muziek en het zijn natuurlijk geweldige muzikanten. Maar het doet mij gewoon niks thuis, ik kan het niet verklaren.

recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: DeWolff - Thrust - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

De Nederlandse band DeWolff gaat inmiddels al weer tien jaar mee en is in die tien jaar goed voor platen die me onmiddellijk terugwerpen in de tijd.

De Limburgse band maakt platen die niet hadden misstaan tussen de platen die mijn jeugdhelden maakten en dat is een prestatie van formaat.

Er zijn veel meer bands die teruggrijpen op de rijke historie van de rockmuziek en in de voetsporen treden van bands als Led Zeppelin, Deep Purple, The Allman Brothers Band, Cream en noem ze maar op, maar waar ik bij beluistering van de platen van de meeste van deze bands direct verlang naar de platen van mijn jeugdhelden, beluister ik de platen van DeWolff van de eerste tot de laatste noot.

De Limburgse band heeft inmiddels acht platen op haar naam staan (de debuut EP en een live album meegeteld) en het zijn allemaal platen die voortborduren op de muziek van enkele decennia geleden.

De piepjonge honden van tien jaar geleden zijn inmiddels volwassen en hebben in de tien jaar dat DeWolff bestaat veel bijgeleerd. De band beschikt inmiddels over een eigen studio waarin lekker kan worden gesleuteld aan de rockmuziek van de band en de leden van de band zijn in muzikaal opzicht flink gegroeid. Thrust klinkt daarom weer beter dan de vorige platen van de band en citeert weer op onweerstaanbare wijze uit de bluesrock en hardrock van de jaren 70, waarbij een snufje of een flinke wolk psychedelica nooit wordt vergeten.

Voor de liefhebbers van deze genres klopt op Thrust alles. De ritmesectie speelt bijzonder trefzeker, het orgeltje stuwt de muziek van DeWolff naar steeds grotere hoogten en het gitaarwerk is zoals altijd fantastisch, net als de zang, die de grote rockbands uit de jaren 70 met terugwerkende kracht jaloers zal maken.

DeWolff maakt geen moment een geheim van haar inspiratiebronnen, maar is er weer in geslaagd om een plaat te maken die je er in de jaren 70 bij zou hebben gehad, al is het maar omdat de band niet alleen prachtig voluit kan spelen, maar ook subtiel gas kan terugnemen.

De band tekende dit keer zelf voor de productie en ook dit kunstje beheerst de Limburgse band inmiddels perfect, want wat knalt Thrust heerlijk uit de speakers. In muzikaal opzicht laat de band nog altijd groei horen en die groei hoor je ook in de teksten, die dit keer uithalen naar de nieuwe Amerikaanse president en naar populisten in ons eigen land, maar die ook een inkijkje geven in het niet altijd makkelijke leven ‘on the road’.

Het geeft Thrust meer diepgang, maar gelukkig is het ook nog altijd een plaat die uitnodigt tot het bespelen van de luchtgitaar en die de huidige tijd weer even verruilt voor de jaren 70, waarin de magie niet uit de computer of telefoon kwam, maar direct uit de groeven van de platenspeler. Alle reden dus om Thrust op vinyl aan te schaffen, de telefoon uit te schakelen en intens te genieten van de rockmuziek van Limburgs en Nederlands trots. Erwin Zijleman

Ik ben nog niet zo weg van de country-achtige nummers op dit album. Wat ik wel weet is dat ik de twee singles ijzersterk vind en dat de album release in Paradiso weergaloos en episch was. Binnenkort mijn oordeel over het gehele album.

Een Nederlandse rock 'n roll band die zich gaat wagen aan (internationale) politiek. Dat klinkt op papier als een slecht idee. De tijd van de protestsong is toch al lang en breed voorbij? Alleen oude rotten als Neil Young beoefenen dat vak nog. Het drietal van DeWolff had daar echter geen boodschap aan en schreef de plaat Thrust, hun zesde alweer in tien jaar. Dit keer geen ode aan de Flying Saucer, maar een keihard en direct statement aan de wereld. Het pakt bijna altijd goed uit.

Voor de rest van mijn recensie op Nieuweplaat:
DeWolff - Thrust - nieuweplaat.nl

Ze hebben mij al ingepakt met Big Talk. Wat een steengoede song is dat!

Na enkele luisterbeurten overheerst toch de lichte teleurstelling. Nou is dit een typische liveband, maar vind de platen over het algemeen ook erg fijn.
Maar bij deze weet het me toch wat minder te raken. Dat de wat meer psychedelische stukken wat ontbreken en de songs wat compacter overkomen, heeft het bijvoorbeeld ten opzichte van de vorige plaat dus ook wat minder interessant voor me gemaakt.
Slecht is het ook allemaal zeker ook niet, maar het steekt ook niet meer echt boven de middelmaat uit.

Erg ontgoochelend. Dit lijkt wel een mislukte poging om mainstream pop-rock te maken.
Geen spannende melodieën, geen pulserend samenspel tussen orgel,drum en gitaar, geen songs die je bij het nekvel vastgrijpen.
Niks herinnert me aan de kwaliteit van hun eerste albums en live werk.

Dit type album kunnen ze volgens mij alle dagen in elkaar flansen en ga ik verder aan mij voorbij laten gaan.

'IV' vond ik een enorm sterk album en dat niveau tikt DeWolff opnieuw aan met het nieuwe album Thrust, moeiteloos lijkt het wel. Waar de twee tussenliggende albums zeker niet onaardig waren, de eerste wellicht iets teveel onder de indruk van de Amerikaanse producer en de herwonnen vrijheid op de tweede iets te groot, vindt DeWolff op Thrust definitief de balans tussen de jam en de melodie. Live kan de band vertrekken naar een andere planeet met eindeloze soli die de sfeer steeds verder opzwepen. Thuis in de huiskamer hoef ik dat niet te herbeleven. Dan wil ik liedjes horen. In dat laatste wordt DeWolff steeds beter. Zingt Pablo ook steeds beter. Waar op de vroegste albums een song vooral een excuus was om te kunnen vertrekken, is er nu balans. Een ijzersterke song vol heerlijke licks en Hammond explosies, die alle ruimte biedt om live eens heerlijk loos te gaan op basis van die licks en Hammond exercities om daarna terug te keren naar een ijzersterke song.

Op Thrust laat DeWolff horen de voorbeelden langzaam achter zich te laten. Vrijwel het gehele oeuvre van The Black Crowes en The Faces laat de band achter zich en begint bands als Deep Purple, Uriah Heep, The Outlaws en de vroege Doobies in het zicht te krijgen. Met 10 jaar achter de rug mag dat ook. Het schrijven en uitwerken van een goede song mag geen mysterie meer zijn en dat is het ook niet. Met stukjes soul, ballads en blues erbij is de plaat zeer gevarieerd. Het beste album tot op heden? Ik ga 'IV' nog eens goed beluisteren binnenkort.

Het hele verhaal staat hier op WoNoBlog:

WoNoBloG: Thrust. DeWolff - wonomagazine.blogspot.com

Echt een heel prima album. Je moet het even de tijd geven maar dan valt het kwartje echt wel en wordt je ondergedompeld in erg goed uitgevoerde jaren zestig en zeventig rock. Ook de productie doet behoorlijk jaren zeventig aan en dat maakt het plaatje compleet

Nog even komen ze live in EM2 op 6 december in Groningen

Big Talk kon ook bijna een nummer zijn van de black keys, en ik hoor ook triggerfinger hierin terug.
Mooi album

Fijn plaatje en een prachtige hoes. Zou zomaar kunnen dat ik voor de vinyl versie ga.

Inmiddels "grijsgedraaid"?; mooi clear vinyl. Stem verhoogd!

Gisteren genoten in EM 2 wat een concert van de mannen uit geleen

Wat een heerlijke band en dito album ! Het rockt, piept, schuurt, kraakt en grooved als een malle. Vorige week in BWH in Deventer geweest: stampvol en terecht. Iedereen was laaiend enthousiast, elk concert worden ze maar beter. Dan dit album: eenconstant hoog nivo met daarboven zelfs nog wat uitschieters : big talk, california burning, tombstone child, deceit & woo, freeway flight en outta step & ill at ease. Album met meer “kop en staart” nummers dan hun vorige albums. Hopelijk kunnen ze hier meer aandacht en airplay genereren : ze verdienen het !