Nick Drake - Bryter Layter (1971)

Is dit dezelfde Nick Drake als de man van Pink Moon?

Ik vind dit niet goed. Verre van goed, zelfs. Overgeproduceerde, gladde muzakkerige cocktailjazz, met een zanger die moeite heeft boven de arrangementen uit te komen. Alsof de muziek en de zang niet bij elkaar horen en door een dj op elkaar zijn geplakt (mash-up). De stem verzuipt in de strijkertjes en andere zoetigheid.

Dieptepunt is de faux-bossanova van Poor Boy met de valse achtergrondzang en het ongeïnspireerde offkey pianospel. Nick lijkt er zelf helemaal geen energie in te stoppen, alsof hij gedwongen in de studio zijn partijtjes moet opnemen. Arme man.

Naar ik heb begrepen (gelezen) vond Nick Drake dit zelf ook niks. Ik zet Pink Moon nog maar op om deze nare smaak weg te spoelen. De plaat verkocht ook niet. Ik snap dan ook echt oprecht niet waarom men hier zo euforisch over is.

Luister nog eens naar "Northern Sky", "Fly" en "One of These Things First", en niet alleen met je oren, maar met je hart. Glad, muzakkerig? Cocktailjazz?

Ik weet wel wat ik goed en niet goed vind.
Deze plaat vind ik echt niet goed. Ik vermoed ook dat ik het nooit goed ga vinden. Daarom onthoud ik me ook van stemmen.

Pink Moon, die kwam gelijk bij mij binnen. Bryter Layter moest ik echt afzetten na Pool Boy. Mijn vriendin luistert het al decennia en vindt ook alleen Pink Moon de moeite waard, maar ik wilde per sé de rest ook horen.

Ah, dan snap ik het al beter, je hebt zo het allermooiste nummer van de plaat, en van Nick Drake's kleine maar fijne oeuvre, gemist.

Northern Sky, prachtig nummer met een pijnlijk mooie tekst, ook voorzien van de nodige toeters en bellen maar dat hadden de debuten van Leonard Cohen en Tim Hardin ook en daar hoor je vrijwel nooit iemand over klagen. Misschien is Northern Sky zelfs de sleutel tot het begrijpen van deze plaat, het is vol geproduceerd maar de liedjes en emoties zijn zo mooi en oprecht. En Nick zelf blijft met zijn broze stem en spartaanse gitaarspel het sobere middelpunt van dit album.

Je ziet maar wat je doet met deze info he

Ik ken Leonard Cohen en Tim Hardin ook niet. Dus ik heb dat referentiekader niet. Maar ik zal dan waarschijnlijk hetzelfde gevoel hebben als deze plaat.

Mijn punt is in ieder geval dat een slecht of verkeerd arrangement een liedje om zeep kan helpen. In dit geval een hele plaat lang. Dan ga ik niet zitten wachten op een lichtpuntje. Dan vind ik de plaat gewoon niet goed. En 700 users met een 5*rating gaan mij niet van gedachten doen veranderen.

Ik had wel verwacht dat ik tegengas zou krijgen, dus vind het niet erg. Zolang er maar niet getwijfeld wordt aan mijn oprechtheid ??

Ik had eigenlijk gehoopt dat je nu meteen Northern Sky zou gaan opzetten en als een blok zou vallen voor dat nummer, en het daarna toch nog goed zou komen tussen jou en deze prachtplaat. Verdorie, ik had in mijn vorige bericht die laatste zin er niet bij mogen zetten

Vreemd, toch wel...de aanbidding van zo'n artiest. Ik ben er onbevoordeeld in gerold, want ik kende Nick Drake alleen maar van naam, en wist verder niets van hem. Nu ik dit album een paar keer beluisterd heb moet ik eerlijk bekennen dat het wel aardig klinkt, maar zeker niet meer dan dat. Ik vind de stem van Nick apart, niet waar ik echt van hou. De nummers klinken verder wel aardig, maar ik vind het niets bijzonders..

Nick Drake's 2e worp. Minder droefgeestig muzikaal.
Heeft een wat jazzy/easy listening feel en luistert wat mij betreft heerlijk weg.
Nick's dromerige rustgevende stem tilt het gebodende omhoog. Jammer eigenlijk van de instrumentaaltjes. Zal een overwogen keus geweest zijn. Maar heeft hij eigenlijk niet nodig. Hij had genoeg te melden.
Pink Moon vind ik wel interessanter. Daar hoor ik echt een singer/songwriter met minimale middelen overrompelen.
Deze heeft dat wel minder, maar kwalitatief een heel behoorlijke plaat.

Wat zijn de hoogtepunten hier weer hoog, met het wonderschone Fly als stralende piek. Alleen jammer van de duidelijke minpunten. De instrumentals zijn wat mij betreft echt wegwerptracks en op Hazey Jane II en Poor Boy vliegen de zoete arrangementen uit de bocht, waarbij die laatste ook nog is voorzien van totaal misplaatste achtergrondvocalen.

Maar goed, At the Chime of a City Clock, Northern Sky, Hazey Jane I, One of These Things First.. prachtig, prachtig. Als geheel verbleekt deze voor mij echter toch bij de de voorganger en opvolger.

Ik zal maar open kaart spelen: ik vind deze het mooist. Juist vanwege de diversiteit en gematigde onbevangenheid.

Damn, deze akoestische versie van Fly klinkt echt zo prachtig breekbaar!

Nou was dit toch al een nummer waarin Nick zijn ingehouden en van geprononceerde emoties gestripte stemgeluid opvallend veel liet vieren, maar hier doet hij er nog een schepje bovenop. En hoewel ik dat verhullende van zijn vocalen absoluut een bijzonder aspect van zijn muziek vind, zou ik op basis van deze opname bijna durven uit te spreken dat hij zich qua zang misschien wel iets minder vaak had mogen inhouden

Mooi album weer van Nick Drake. Erg jammer dat hij maar 3 albums heeft uitgebracht. Het luisteren naar One of These Things First is een klein feestje. Een feestje dat met Hazey Jane I nog even door gaat. En zeker in deze beide nummers vind ik de begeleiding heerlijk.
Dat feestgevoel geldt wat minder voor het titelnummer Bryter Layter. Een wat overbodig instrumentaaltje. Fly is zo'n nummer dat nooit verveelt.
Jammer dat in Poor Boy de begeleiding helaas wel een storende factor is. Hier staat de muziek niet meer ten dienste van de zanger, maar is het bijna andersom. Vreselijk die scheurende trompet en dat achtergrondkoortje. Maar gelukkig hebben we Northern Sky nog. Een verademing na het voorgaande.
Sunday tenslotte is weer een onnodige toegift wat mij betreft.
Hoe prachtig sommige nummers ook zijn. Over het gehele album toch drie minpuntjes. Elke een halve * aftrek, maakt 3,5*
Op 29 in de 100 Greatest Albums of 1970 en op 12 in de Best Ever Albums over dat jaar.

Mijn moeder draaide dit vroeger altijd. Ik ken de plaat dus wel dromen . Lange tijd heb ik het vermeden omdat ik het te pas en te onpas opstond . Ik vond hem terug in de collectie van mijn vrouw . Zij vertelde dat haar vader deze lp/cd aan alle drie zijn meiden had gegeven bij het verlaten van het nest. Hij was al gestorven toen ik in de familie kwam en dat gold ook voor mijn moeder toen mijn vrouw op mijn pad kwam . Wel bijzonder dat onze ouders deze plaat dus koesterden en dat dat toch is overgeslagen op hun kinderen.
Een paar keer per jaar hebben wij samen een muziekmiddag , mijn vrouw en ik , en dan selecteren we ieder 10 platen en die dienen uitgeluisterd te worden. Deze zit daar bijna altijd bij. Heel bijzonder . Deze middag was het weer raak . Onder het genot van een Irish Coffee met Bryter Layter op de achtergrond , Flauw zonnetje in de serre en bijna 40 minuten met ogen dicht genieten . Het leven is mooi en geluk was nog nooit zo tastbaar weer als vanmiddag. 5 sterren natuurlijk

Northern Sky. ,Als 14-jarige jongen in het gras liggend kijkend naar de wolkenfiguren in de blauwe lucht. Dat is mijn herinnering aan dit nummer. Hemeltergend mooi.

Iedereen die hier ook maar iets negatiefs over kan, wil of moet zeggen gaarne meteen de mond spoelen. Nick Drake is geniaal. Nou ja zijn muziek dan
Slechts 3 platen, vinyl, bij leven en verkocht voor geen meter. Waarom? Werkelijk no idea. Onbegrijpelijk ook. Tenminste voor mij. Want waar vind je nog muziek zo puur, zo hartverscheurend en zo eenvoudig geniaal. Roept Uwes maar. The Fruit Tree 3lp box staat hier al sedert uitkomen. En nog altijd na al die jaaaaaren en andere tijden nu verbluffend. Hoogstaand album deze. De arrangementen minder spaarzaam, orchestraties dik in orde en songmateriaal van ongekend niveau. Ja ja ik weet het. Mijn mening ware of course verre van objectief. So be it dan maar. Maar ook so what. Onbegrepen bij leven, zie zijn zelfgekozen zelfmoord, onverkoopbaar bij leven, hoe onterecht en meedogenloos kan het leven zijn ja? Triest werkelijk maar voor wat het waard moge zijn, posthuum de waardering gekregen, waarvan ik enkel denk, waarom niet eerder ja....alle songs afgaan heeft geen nu. De ☆☆☆☆☆ zijn er niet voor niks. Uitschieter om er echt een te benoemen het wonderschone huiveringwekkende Northern Sky. Dat was, is en blijft een waarlijke beauty van een nummer. Ook de tekst ja. Prachtig. Machtig. Maar ook das war ein Mal ja. Lang vervlogen tijden waarin dit soort van nummers werden gemaakt. Met liefde en echte muziek. Puur en eerlijk. Waan plaat dus. Destijds. Nu. 4-ever. Ongetwijfeld. Bij deze plaat vergeet ook ik ff alle shit om me heen, doe de ogen dicht en weet voor de komende 40 minuten, het is goed zo. Sadly missed onze Nick Drake.

Ik beluisterde dit album voor het RYM top-250 review topic – anno augustus 2022 was dit RYM #231

Het is bon ton om Bryter Layter als het mindere album van Nick Drake te zien: hij is te georkestreerd, te aangekleed en daarom minder puur. Te poppy, te glad en te onpersoonlijk in verhouding tot het debuut en Pink Moon. Al is het maar omdat Drake zelf zijn ontevredenheid met de sound heeft uitgesproken en je daarmee als kritische luisteraar altijd het gelijk aan je zijde hebt. Die kwalificaties maakten mij jaren geleden in ieder geval huiverig om aan deze plaat te starten nadat ik die andere twee al had leren kennen. Normaalsgesproken houd ik juist van minimalisme en de “less is more” aanpak – ook in discografieen waar dit niet de ‘popular opinion’ is. Niettemin kan ik er, al sinds mijn eerste beluistering van het album niet omheen: dit is Nick Drakes allerbeste album.

Bryter Layter is een compact pakketje van nagenoeg perfecte liedjes. Ja, de plaat is behoorlijk aangekleed en georkestreerd, maar Nick Drake verliest in het volle geluid niets van zijn breekbaarheid. De muziek en instrumentenkeuze zijn op zijn breekbare stem afgestemd en doen hem hier en daar floreren. Dat geeft de plaat zijn rijkdom: er is niet alleen plaats voor teneergeslagen en nihilistisch gemijmer, maar wordt ruimte gemaakt voor een breder spectrum aan emoties. Meer dan zijn andere platen kiest hij hier voor pure liedjes, waar hij bij uitstek goed in is. Nergens overstemt de muziek hem of verzandt deze in aandachttrekkerij: het is kleurrijk en functioneel bij Nick Drake's teksten en zijn manier van zingen.

Nu reed ik laatst over de Veluwe met Bryter Layter op de autoradio en dat klopte precies. Deze muziek is zo in evenwicht met de wereld, met de natuur en heeft zo'n rustige energie en aardse sfeer. De beste werken van artiesten als Vashti Bunyan en Mariee Sioux hebben dat ook, maar onder de mannen ken ik geen niemand die zo'n breekbaarheid aan de dag kan leggen als Nick Drake. De muziek heeft iets heel klassieks en braafs, maar zit zo goed in elkaar dat het niet uitmaakt. 'Northern Sky' is exemplarisch: er zijn weinig nummers zo makkelijk beluisterbaar en zo 'veilig' en ondertussen toch zo sterk. Heel vaak wordt makkelijke muziek gauw saai. Maar net zoals makkelijk voetballen het moeilijkste is, moet je wel een hele briljante songwriter zijn om een ‘makkelijk’ klinkende track te maken die na honderden keren briljant blijft. Nick Drake is dat. Mooie move ook om met klein instrumentaal fluitliedje te eindigen - het is precies de juiste rustieke uitgeleide uit het album vol pure bezinning verpakt in mooie liedjes.

Nick Drake werd naar verluid moedeloos van het niet opgepikt worden van zijn muziek. En hoewel ik in de meeste gevallen geneigd ben te denken "dan ga je toch wat anders doen", kan ik me de moedeloosheid wel begrijpen als je net Bryter Layter hebt afgeleverd. Toch is het ook begrijpelijk: het album is niet hip, experimenteert weinig, en Nick Drake is ook al niet stoer, uitdagend of een sexsymbool. In het licht van imago's die zeker in de tijd van beperkte muziekbeschikbaarheid relevant moeten zijn geweest, is zijn korte carriere onder de radar wel begrijpelijk. Er zijn gewoonweg amper haakjes om zijn muziek aan op te hangen. Die staat namelijk op zichzelf en heeft geen haakjes nodig. Het verklaart wel waarom pas in de tijd van downloads de weg naar zijn albums gevonden werd. Weinig artiesten hebben de sensitiviteit van Nick Drake, en deze wordt voor mij juist heel mooi gematcht in de volle, kleurrijke maar ook echt wel subtiele arrangementen die hem op Bryter Layter ondersteunen.

4.5* blijft makkelijk overeind.

Over het algemeen komt mijn muzieksmaak redelijk met die van jou overeen, maar hier dus duidelijk niet.

Ben jij misschien familie van Erik Kaper, die in 1971 in Oor dit album vergeleek met after dinner muziek en Simon & Garfunkel ?!

Gelukkig kreeg het album later ook positievere recensies : Nick Drake - Bryter Layter Album Reviews, Songs & More | AllMusic

Gut, ik was deze alweer vergeten. Ik klink wel hard ten aanzien van deze plaat. Maar ik zal het wel gemeend hebben. Toch al gauw weer meer dan 4 jaar geleden. Mijn 'vriendin' is inmiddels mijn vrouw trouwens.

Ik denk trouwens dat het hele 'genre' niet voor mij is weggelegd, want ik houd ook niet van Tom Waits en Leonard Cohen. Simon & Garfunkel vind ik neutraal. Niet goed, niet slecht, mooi gezongen, maar muzikaal erg saai.

Heb je dan weleens de debuutalbums van deze beide heren beluisterd?!
Closing Time is heel anders dan het latere werk van Waits. Behoort absoluut tot mijn favoriete albums in mijn collectie.

Misschien ga ik het ooit eens doen, omdat je het zo aardig vraagt.
Maar ik ben van huis uit geen liefhebber van platen die draaien om zang en teksten. Ik luister zelfs het liefst instrumentale muziek of muziek waar de zang maar een beetje bij hoort. Maar een goede singer-songwriter daar kan ik zo nu en dan echt van genieten (zoals Aimee Mann, Janis Ian en Joni Mitchell).

Ik hoor het al, jij moet aan de techno!

Zei de jazzhater

Geen techno, dat swingt niet. Maar raken we nu niet enorm offtopic?

U vraagt, wij draaien.

Les Cousins was een folk-club in Londen waar veel aanstormende talenten gespeeld hebben, waaronder Nick Drake. Er is nu een driedubbel-cd uit, met daarop een (live?) uitvoering van Northern Sky. Ik heb geen idee of het de moeite waard is. Je kunt nog geen sample van het nummer beluisteren. Ik heb wel Manuscript van Al Stewart beluisterd, maar dat is gewoon de studio-versie.

Lijkt mij dat dat allemaal de studio versies zijn. Sowieso die van Nick Drake.

Ik heb nog wat meer samples gehoord en ik vrees ook dat dit gewoon een ordinaire verzamelaar is.