Prince & The New Power Generation - One Nite Alone...Live! (2002)

Auld lang syne van Robert Burns is een prachtig liedje en kent vele (live) versies. Ook Rod, Bruce en Prince hebben de verleiding niet kunnen weerstaan tijdens 1 of meerdere concerten...dit nummer is mede daardoor uitgegroeid tot iets heel bijzonders.

Maar wat heeft dat met dit album te maken?

Jij doelt op de uitvoering die Prince 31-12-87 speelde in Paisley park denk ik?

Inderdaad, omdat ik het tot heden nergens op een plaat ( wel op Youtube ) van Rod, Bruce of Prince heb kunnen vinden wou ik dit speciale liedje toch even in de schijnwerpers zetten, niet meer of minder.

Vanavond It ain't over sinds lange tijd weer eens gedraaid.
Man, man.. Welbekende Prince fans op MM: vinden jullie jullie dit ook niet één van de fijnste officieel uitgegeven schijfjes (het komt dichtbij The undertaker en Small club) door het kleine paarse fenomeen?

Joy in Repetition is waanzinnig goed, Just good friends is geen song van Prince (die wel heerlijk op de gitaar bezig is), maar wel r&b op z'n best. 2 Nigs en Alphabet St. funken als een malle (die blazers ook; sowieso vond ik deze band te gek) al had ik graag wat extra coupletjes gehoord, Peach had iets minder uitgebreid gemogen, maar de solo's van Renato Neto en wederom de toeters (ik denk hier Greg Boyer) maken alles waard.
Om daarna te trakteren op jams op 2 van mijn favoriete Prince songs: het niet vaak live gespeelde Dorothy Parker, waarin een heel spectrum aan muziek stijlen langs komen, en Girls & boys.

Heruitgave op vinyl en cd 27 maart

It aint over komt op apart vinyl uit.

Ze staan voor mijn neus: One Nite Alone... Live! & It Ain't Over, beiden op vinyl. En de eerste LP van One Nite Alone... Live! klinkt erg fijn. Zes live LP's van Prince: wat een feest! 29 mei is een feestdag voor Princefans!

Ik heb de cd-box met het concert, de afterparty, de pianocd en de Aladin-dvd. Al met misschien wat veel van het goede, maar er is wel heel veel te genieten.

En zoals Stijn al scheef: het eerste deel van het concert hoort bij het beste dat Prince heeft uitgebracht. Vaak moeten concerten toch wat op gang komen, maar hier is het eerste half uur misschien zelfs wel het beste. De tweede helft bevat me iets te veel flarden, maar de Afterparty is wel weer heel tof.

Afgelopen zaterdag, tijdens een autorit vanuit Zuid Frankrijk naar huis, onder andere deze fantastische schijfjes weer in de auto cd speler geladen.
(Bijna) jaarlijks terugkerend ritueel tijdens lange autoritten en het blijft een groot feest!

Je hoeft geen rekening te houden met de buren, dus het volume kan flink omhoog. Genieten in het kwadraat en man/vrouw wat mis je deze rasartiest dan als je dit meesterwerkje beluistert.

Voor mijn echtgenote is de zevende track van het eerste schijfje het absolute hoogtepunt. Ze wordt tijdens het beluisteren van The Other Side of the pillow in vier minuten tijd jaren jonger en de muziek tovert een permanente glimlach op haar gezicht. Als na 3:15 dan de trombone ( is het een trombone? ) erbij komt, gaat de glimlach over in een lach en danst zij (bijna) door de auto.

Persoonlijk vind ik het lastig om een favoriet nummer te kiezen.
Merk wel altijd dat ik het vraaggesprekje met de dames uit het publiek, na acht minuten Xenophobia, altijd weer een feest vind om te beluisteren. En dan na 9:45 die gitaarsolo.............. Als je die snoeihard draait weet je niet wat je overkomt ( althans ik weet dat niet ). Bij 11:15 gaat het volume helemaal voluit. Kippenvel!!!
Mocht de lezer geen auto hebben, probeer het dan gewoon thuis. Dit is absoluut een burenruzie waard.
Tot zover Xenophobia.

Kan nu wel ieder nummer gaan analyseren, maar dat wordt volstrekt oninteressant.
Heb het doosje met deze drie cd's destijds gekocht een paar weken nadat het uitkwam en heb er nooit spijt van gehad. Tijdloze muziek die ik, als inmiddels zestig plusser, nog steeds intens kan waarderen.

Van mij had het gemogen want ik wordt blij van je enthousiasme. Maar misschien inderdaad een beter idee om 'm zelf weer eens te draaien.