Emmure - Goodbye to the Gallows (2007)

Eerste reactie: "Ma fuuuuuuuuck... "

Nuttige reactie komt later nog.

Pfoew, eindelijk bekomen van de schok. Nou ja, tijd voor mijn nuttige post dan.

Emmure (Engels voor: vastzitten tussen vier muren) is een band die een mix maakt van ultravette hardcore/beatdown en chaotische metalcore. Met andere woorden: loeiharde moshstukken en een constant overheersend gevoel van chaos. De teksten zijn dan weer erg emotioneel, en af en toe komt dit ook in de muziek naar boven.

En hoe die gasten het doen weet ik niet, maar ze blijven mij iedere keer verbazen. Het is muziek waar je bij iedere luisterbeurt nieuwe details ontdekt. Tijd om ze eens live te gaan zien.

Het album start met A Ticket for the Paralyzer, een 50 seconden durende intro van de brok geweld die gaat komen. Meteen wordt de toon gezet voor het album. Het nummer is niets meer dan een breakdown en welgeteld 1 grunt. Maar het schept meteen een sfeer. Je zou het je kunnen voorstellen als alle hardcore dansers die (live) uiteen gaan staan om plaats te creëren voor de agressieve dans die gaat plaatsvinden. Er wordt een bepaalde agressie opgewekt, maar komt nog net niet volledig naar boven. Je mist nog de druppel die de emmer doet barsten.

Heb je de emmer nog in gedachten? Die had nog één druppel nodig. Wel, hier is die druppel, in de vorm van 10 Signs You Should Leave. Het wordt ingeleid door een sorot van nu-metalachtige zang, om onmiddellijk over te gaan naar een blaffende grunt. BAM, daar heb je het. De emmer is in stukken, uiteen gespat. Er komen chaotische, naar math-neigende stukken (vergeet het overheersende gevoel van chaos niet), om over te gaan naar een lekkere breakdown. Halfweg versnelt het nummer weer, om opnieuw het ultieme agressiepunt te bereiken. Heerlijk, die blaffende grunt van de zanger. Vergeet ook het leuke "Come on!" niet. Het nummer wordt geheel in The Acacia Strain-stijl beëindigd. Liefhebbers, tast toe!

Nog niet overtuigd? Dan heeft Emmure hier voor jou When Keeping it Real Goes Wrong. Wahahaha! Loodzwaar begin. Je kunt de armen en benen in de pit zien vliegen. Wat ook opvalt, is de vocale afwisseling! Van een soort "praten" tot blafgrunt tot scream. Heerlijke tekst ook in dit nummer.
"Only time will tell how long you'll keep your legs closed"
De zanger zit met een hoop frustraties en spuwt die over onze immer headbangende hoofden. En net op het moment dat het chaotisch dreigt te worden, breekt de band de chaos af met een heerlijke breakdown.

Rusted Over Wet Dreams laat een ander, meer emotioneel en melodieuzer Emmure zien. De clash tussen de brute breakdowns en vocalen en de melodieuze riffs klinkt erg interessant, waardoor de muziek enorm veel pakkender wordt. De mokerslag komt omwille van deze clash des te harder aan.

De melodieën blijven verder gaan in You Got a Henna Tattoo That Said Forever (geniale titel btw). Wat hier zelfs opvalt, is dat de zanger even de Chino Moreno (Deftones!) gaat uithangen! En net wanneer het te cheesy begint te worden, schudt diezelfde zanger ons wakker met zijn grunts, en gaat de hele band aan het 'breaken'. Maar dan, alsof het laatste agressieve stuk er niet geweest is, gaat de band weer naadloos over naar de pakkende melodie. De metalcore-invloeden zijn nu wel heel erg duidelijk. Er wordt geheel in stijl geëindigd met een lompe breakdown.

En dan de grote dooddoener van de plaat, het rustpunt Travis Bickle. Blijkbaar wil de band de luisteraar even laten rusten met een elektronisch en onheilspellend trackje, waarin we constant een hartslag horen. Van mij had het niet echt gemoeten.

Zulke interludes hebben sowieso 1 voordeel: het volgende nummer trekt dubbel zo hard de aandacht. Sleeping Princess in Devil's Castle schudt mij echter niet helemaal wakker, ook al is het allesbehalve verkeerd. Rond de helft trekt de band mijn aandacht weer met een brute breakdown. De zanger gaat ook even clean zingen, wat hij helaas niet al te goed doet. Toch is het een goede afwisseling (het vergroot het chaotische en schizofrene gevoel), en het wordt op tijd afgewisseld met de brute vocalen. Geen verkeerde track, maar het is ook niet van dezelfde klasse als de andere nummers op deze cd.

Met The Key to Keeping the Show Fresh is... I'm Dead herpakt Emmure zich wel. Dubbel zo hard zelfs. Welkom chaos. Hé, hoor ik daar weer een melodie? Op instrumentaal vlak is er even veel afwisseling als op vocaal vlak. Geen enkel ritme wordt langer dan een minuut gespeeld, en dit geldt voor de volledige cd.

Over naar It's Not Just a Party, It's a Funeral, track nummer ne... Wtf?! Brúút begin! De beatdown begint hier ook te gelden, en wéér die lekkere metalcore-riffs. In het nummer zit ook weer een enorm krachtige breakdown en weer heel wat afwisseling in de zang. Eén van mijn favoriete nummers op deze plaat.

I am free!

De moshpit op schijf wordt afgesloten door het extreem logge When Everything Goes Wrong, Take the Easy Way Out. Halfweg het nummer wordt het erg sludgy (de naam Eyehategod flitst even door mijn hoofd), om mij verbijsterd achter te laten.

Ik ben moe. Vermoeid. Volledig gemolesteerd. Emotioneel compleet van de kaart. Maar het was de moeite waard

Fans van The Acacia Strain, American Me (maar dat is 2x hetzelfde zeggen), The Devil Wears Prada en zelfs Carnifex moeten deze band zeker checken!

En ik geef hem ineens de volle koek. Wraaargh, veel te goed album

Nadat ik hem ooit beluisterd heb zal ik die 24514 woorden eens lezen, maar voorlopig laat ik het nog even zo

*kuch*luiheid*kuch*

Haha overdrijven is ook een kunst.

Live vallen ze trouwens vies tegen vind ik. Die zanger schreeuwt maar wat en de teksten zijn totaal niet te horen. Ook het feit dat ik vind dat nieuwe nummers niet om aan te horen zijn deed nogal een afbreuk aan hun live-performance.

Heuj Bennerd, een 3,5* gaat dit niet worden. Dat is teveel eer aan een album waar ik maar matig positief over ben. Wat mij stoort is de opbouw van de nummers zo onnatuurlijk en geforceerd klinkt. Wat mij stoort is de zanger, de cleane zang klinkt erg triestig, maar ook de gruntkwaak vind ik maar matig uit de verf komen. Wel goed, maar het verveelt veel te snel. Natuurlijk, wanneer er een breakdown wordt afgevuurd klinkt het zo lomp als een trap van een olifant, maar aan de andere kant klinkt het ook zo leeg en zo gevoelloos. Het is wel aggressief, maar het weet me niet te raken. Alsof ik van een afstand naar een gevecht zit te bekijken tussen twee opgefockte, cokesnuivende hooligans. Dat gebeurt elke week wel een paar keer, daarom dat het me ook zo bekend voorkomt.

O ja, waarom moet deze muziek altijd zo strak en klinisch klinken ?

Album nummer 7 in de onze reeks “Het Metal Album van de Week” en weeral is het zo’n snoeihard haast onbeluisterbaar album: loodzware riffs, weinig of geen melodie en weeral zo’n zanger waarvan je je afvraagt wie met welke hamer op zijn vingers en tenen heeft gemept. Toch heb ik de hele rit uitgezeten, maar dat viel dan ook mee met een speelduur van een half uur. Mocht dit album langer duren, werd ik misschien even psychotisch als die zanger. Mensen, mensen, wat is er mis met een beetje variatie en melodie in een song, of het nu rock, metal, pop, jazz of wat dan ook is. Toch één klein lichtpuntje: de eerste veertig seconden van Rusted Over Wet Dreams (je hoort een song komen) en zowaar een melodielijn maar dan weer die stoere zanger die het voor mij verkloot. Ik vergelijk dergelijke zaken met sommige zogenaamde performance art: heel intens allemaal maar de mensen gaan naar huis met koppijn. Ik begin een oude man te worden. Waar staan de aspirines?

Er zit wel degelijk variatie en melodie in, Sir. De variatie is wat moeilijker te vinden uiteraard, maar er worden gevarieerd in de kleine zaken: zoals ik al zei wordt er geen enkele riff te lang herhaald en in de zang zit er ook pakken variatie. Diezelfde zang zorgt er natuurlijk voor dat het allemaal erg chaotisch wordt.

En de melodie moet je na de eerste luisterbeurt toch ook echt gaan horen. In sommige nummers komt die zelfs erg duidelijk naarboven (nummer 4, 5 en 7). Een melodie wordt niet enkel gemaakt door de zang. Hier is het contrast soms erg pakkend: beukende zang op melodieuze(re?) riffs.

Awel Bennerd, je geeft me moed en ik ga het zeker nog eens proberen, nie pleuje zoals ze zeggen. Met headbang-groet, den ouwen.

Net weer beluisterd en het bevalt me toch steeds beter. De verstaanbare vocalen blijf ik irritant vinden, laat ze maar brullen en schreeuwen want zingen kunnen ze niet.

Afgezien daarvan is het toch wel heerlijk gebeuk wat ze weten te produceren. Een half uurtje is ook de perfecte lengte voor een plaatje als dit. Was het langer geweest had het mijn aandacht waarschijnlijk niet vast weten te houden, maar nu is het net goed. Halfje erbij.

Awel ik begin met een 2,5. Het idee is leuk, maar het komt er allemaal wel behoorlijk cliché uit hoor. Breakdown hier, breakdown daar (die in dat laatste nummer lijkt wel bijna doom metal zo langzaam ), maar zelden zet het mijn nekspieren echt in beweging. Hier ga ik ook met lambf mee; het is net iets té klinisch geproduceerd. Je kunt alles perfect horen, en je weet al tijdens de eerste luisterbeurt waar je aan toe bent. Jammer, want met een beetje een hardcore-productie zou een cd die (overdrijf ik?) voor de helft bestaat uit breakdowns best goed uit de verf komen.

Ik heb het album nu een keer beluisterd maar echt overdonderd ben ik helaas niet. Ik weet nu wel van wie Bring Me The Horizon hun nieuwe sound gejat hebben. Ik moet het nog een paar keer beluisteren voor ik ga stemmen.

Bring Me The Horizon? Nu kan ik echt geen enkele gelijkenis vinden tussen Suicide Season en deze plaat. Verder kruip ik terug in mijn grot en geniet ik nogmaals van deze plaat

2e luisterbeurt vandaag en de plaat pakte me een stuk steviger beet dan ervoor. Wie weet wat een 3e luisterbeurt kan vertellen.

De vergelijking met BMTH vind ik ook maar wat loos

Vreemd, BMTH was juist het eerste dat in me opkwam. Misschien is het omdat ik nooit metalcore luister.

Die kwam bij mij ook op. Vooral door de vale schreeuwen in combinatie met het grunten met nauwelijks cleane zang, maar wel opererend met een hoop metalcorecliché's.

Niet alles met breakdowns en geschreeuw lijkt op BMTH. Ik vind het ook niet een erg sterke vergelijking.

Dit is toch niet helemaal mijn ding, dat lompe geschreeuw met gekke cleane vocalen. Die vind ik er niet echt bij passen.. Verder verpest het geschreeuw de muziek in mijn ogen.
2,5* vind ik een redelijke score voor deze plaat

Sir, ik heb gisteren dit plaatje nog eens erg aandachtig beluisterd, en ik raad je aan je even te richten tot de instrumentatie van Rusted Over Wet Dreams. Melodie ten top. Je moet enkel door die vocalen kunnen prikken.

Bennerd, jij dacht dat ik het een 3.5 zou geven? Nou, het is een halfje hoger uitgevallen. Deze plaats heeft mij omver geblazen! Vind het echt schitterend. Maar er zitten wel elementen in, zoals de af en toe vervelende cleane schreeuwtjes die ik totaal niet vind kunnen. Ik vind niet alle cleane stukken vervelend, sommige zorgen zelfs voor een betere identiteit in een nummer, maar er zitten soms stuurloze kreetjes tussen, die echt irritant zijn. Ook Travis Bickle is strontvervelend, en dat weerhoudt mij ervan om het album een hogere score te geven.

Maar over het algemeen ben ik toch zeer positief, veel verborgen melodische stukjes, die je pas na enkele luisterbeurten echt goed hebt doorgrond. Goede teskten, niet formidabel, maar het kan er zeker mee door, en geweldige breakdowns. Ik ben een grote fan van breakdowns, en hier zijn ze strak en in grote getallen aanwezig! Geweldige plaat!

Hmm mijn eerste luisterbeurt zegt wel aardig. Erg veel breakdowns inderdaad, net iets teveel, hoewel ik ook wel een breakdown liefhebber ben.
De cleane zang stukken zijn inderdaad niet om naar huis te schrijven, maar de brutere vocalen zijn best tof! Had nog wel wat vetter geweest als hij bij sommige stukken wat piggy screams erin had gezet.

Nee ik kan hier toch niet zo veel mee. Het blijft mij toch wat te sloom en de cleane stukken doen me ook niet veel. Ik zet deze plaat helaas niet zo snel meer op.

Ik heb hem nogmaals opgelegd, het zullen nooit mijn beste vrienden worden, dat brulaap-syndroom alsook die heel trage stukken zorgen hiervoor. Beste voorbeeld vind ik hierin Rusted Over Wet Dreams, tot aan die breakdown - is dit de correcte term - valt het reuze mee.

Dan zul je inderdaad weinig kunnen met deze plaat, en ik vrees ook met dit soort muziek in het algemeen

En toch geef ik het niet op, bennerd .

Emmure maakt deathcore, wat dus inhoud dat er een stevige mix van death metal met hardcore is. Nu is dit een genre wat zeer snel aan het groeien is en ook zeer veel middelmaat laat horen.
Waar behoort Emmure? Helaas moet ik zeggen, tot de middelmaat, hoewel Emmure meer core is dan death metal. De cleane zang die men gebruikt is niet om naar huis te schrijven en veelal is het allemaal te voorspelbaar en te veel gericht op een breakdown hier en daar.
Echter weten ze wel een goede mix van bruutheid met melodie neer te zetten. Bijvoorbeeld bij het melodieuze Sleeping Princess in Devil's Castle.
Maar nee ik zet dit niet snel meer op. Het is mij te saai en voorspelbaar.

Al een stuk beter dan Felony (die was echt slecht!) maar nog steeds geen voldoende. Te weinig variatie en veel te veel breakdowns!

Alleen al de ' intro '

Waarschijnlijk wel ja. Bring Me The Horizon klinkt hélemaal niet als Emmure.

BAM. Death Metal/Hardcore mix zoals het hoort te zijn. 4*

Heerlijk beukwerk dit.
Ik luister deze al een paar dagen voor ik slapen ga.
Als deze langer zou duren zou ik compleet gestoord worden trouwens