Jackie McLean - Let Freedom Ring (1963)

Heerlijke, swingende en sfeervolle plaat van McLean met zijn typische altsax geluid. Het klinkt ietwat geknepen zonder al te veel vibrato in de stem. Je moet er misschien van houden maar als ’t eenmaal zover is dan.....
Qua geluid net zo typisch en direct herkenbaar als Billie's vocalen, Ornette op alt, Coltrane op tenor, Monk op piano en Miles op trompet. Wanneer je McLean eenmaal hebt gehoord, dan haal je 'm er overal tussen uit. Zeker weten.

Het is toch wat als de drummer de beste muzikant van de band is. Ik kan het saxofoonspel van McLean maar niet lekker vinden. Te fragmentarisch en hak-op-de-takkerig. Ik voel de bezieling niet. Hetzelfde geldt voor het wat matige pianospel van Walter Davis Jr.

Het soepele en strakke drumwerk van Higgins is hier wel echt opvallend goed weer. Maar ik mis wel een band-sound.

"Melody for Melonae" is echter wel een fantastische en spannende/avontuurlijke compositie.

Misschien komt het nog wel Michiel. Ik heb jarenlang niet naar hem omgekeken vanwege precies die redenen die jij aanhaalde en toen was daar opeens die magische klik. Sindsdien ben ik helemaal weg van zijn spel heb ik het nodige aangeschaft

Niet om snobistisch over te komen, maar dit album en Jackie McLean in het algemeen is iets uitdagender jazz dan de gemiddelde lekker in het gehoor liggende Blue Note release, en daarmee echt een voorbeeld van een acquired taste Mssr Renard.

Pianist Andrew Hill is er nog zo een en trombonist Grachan Moncur past eigenlijk ook wel in dat straatje, om er 2 te noemen. Dit soort albums dien je vaker tot je nemen en dan is het wachten tot het kwartje genadeloos valt, want dat kan bijna niet uitblijven. Enjoy!

Tony, dus Dolphy, Lateef en Lee Morgan zijn makkelijke jazz, om maar een paar favorieten te noemen?

Maar ik snap wel wat je bedoelt hoor. Dat is ook wat ik zeg als mensen even vlug en vluchtig naar the Allman Brothers luisteren en in al hun wijsheid en naïeviteit de platen beoordelen.

Deze 3,5* is geen definitief cijfer, maar een graadmeter voor mij waar ik momenteel naar neig. Jackie Mclean zal genoeg kansen krijgen. Ik heb nog zat tijd in mijn leven. Vooral als ik zoiets op LP zie staan zal ik het kopen en dan heb ik meer tijd en gelegenheid om een plaat een kans te geven.

Ik ben dol op jackie McLean, maar ik heb dan ook een acquired taste

Blij dat je begrijpt wat ik bedoel. En als we gaan name droppen kunnen we hier een heel lange thread van gaan maken, maar okee, ik zal op die 3 die jij noemt reageren....

Dolphy is zeker niet makkelijk maar ook geen uitgesproken Blue Note artiest, daarom noemde ik 'm bewust niet. Lateef heeft ook niet voor Blue Note opgenomen, maar vind ik een stuk makkelijker in het gehoor liggen, al moeten zijn fluitjes je wel aanstaan natuurlijk. En Blue Note paradepaardje Lee Morgan heb ik heel hoog zitten, maar is niet perse moeilijk te bevatten jazz. Vind je wel?? Ik noemde bewust Hill en Moncur als 2 voorbeelden van Blue Note artiesten die voor het label atypische jazz maakten.

Tony, dan zat ik niet echt op te letten. Ik las over het Blue Note heen. Bij jazz is het label een belangrijker iets dan bij andere stromingen/stijlen. De artiesten die ik opnoemde, noemde ik op puur om te doen alsof ik geen beginner was. Meer niet.

Ik heb eigenlijk niet zo een zicht op wie wel of niet bij Blue Note zat. Ik weet dat GoGo Penguin bij Blue Note zit, toevallig, maar dat zat Norah Jones geloof ik ook. Een artiest van een flinke tijd terig waar ik veel naar luisterde (Soulive) toevallig ook. Maar verder weet ik het niet zo.

Ik liep in dit geval de top 100 lijst even door, naast mijn naslagwerken (Penguin Jazz, Rolling Stone en nog wat), plus wat ik gewoon in de kast heb staan. Jacky Mclean kwam ik op het spoor, en ga ik zeker nog flink uitproberen, maar laat ik nu even voor wat het is, omdat hij mij niet omver blaast (pun intended), zoals de voorgenoemde artiesten dat wel deden. Ik heb dus een bepaalde 'sound' voor ogen, die Mclean schijnbaar niet heeft.

Ik mis nog wel een paar grote namen in je lijst, spoon, maar ik ben dan ook niet bepaald een beginneling in de jazz. Leuke lijst voor de startende jazz liefhebber, die nog te bang is om bij een jazz album z'n eigen mening te geven over de muziek.

Niet mijn lijst Tony. Meer om aan te geven dat je bij Post Bop artiesten net als bij McLean uit deze periode eigenwijze avant-garde elementen kunt verwachten en ja...niet iedereen is daar aan toe of heeft daar zin in.

Misschien dan eens b.v. Bluesnik van de heer McLean proberen. Klinkt wat minder dessonant als dit meesterwerkje

Ik weet niet of het de ‘avant-garde’ fratsen zijn die Mssr. Renard tegenstaan. Hij heeft het duidelijk over zijn toon. Ik was allang into meneer Ayler en co. voordat ik McLean leerde waarderen. Lange tijd had ik ook moeite met zijn ‘toon’. Tot het me plotseling wel pakte en toen sloeg m’n mening in 1 klap volledig om naar de andere kant.

Nou, dat dus. En dat is bij veel artiesten zo. Vaak heeft het ook wel met gewenning te maken. De sound van bijvoorbeeld Coltrane maar ook Wayne Shorter en Dolphy en Lateef komen warm op mij over (ik las dat dat in de jazz hot wordt genoemd), terwijl ik McLean wat killer vind klinken (ik las dat dat dan weer cool wordt genoemd). Ik kan me vergissen en dat ik de termen verkeerd gebruik, maar zo komt het wel een beetje op mij over.

Daarbij heb ik nog jaren te gaan om muziek te luisteren. En dan komt McLean gewoon vast vaak genoeg voorbij. En zo niet, dan niet. Dat is ook niet erg. Hij zal er echt niet van wakker liggen.

Ik heb het niet over 'avant garde' in relatie tot Mssr Renard, ik reageer op de acquired taste opmerking van Tony. en dat je dergelijke albums wellicht niet op het Blue Note label verwacht. Misschien dat jij dan weer niet specifiek op mijn bericht reageerde...Zo houden we elkaar bezig

Overigens worden er al zeker 10 jaar berichten op musicmeter gepost over de specifieke toon van McLean en dat deze niet door iedereen gewaardeerd wordt. De mening van Mssr Renard is niet heel vreemd of shocking oid naar mijn idee. en het staat hem geheel vrij Jackie McLean te verafschuwen

Dat hij de bezieling niet voelt vind ik vooral vervelend voor hem. Maar niet getreurd, er zijn nog 105467 andere jazzartiesten te ontdekken waarvan velen met een warme toon

14 jaar geen post en dan ineens een pagina vol aandacht.

Laat ik voorop stellen, want dat is jullie ontgaan, dat ik het openingsnummer echt fantastisch vind.

Oh, nou, eh, hadden we ons die pagina moeite ook kunnen besparen. Gisteren 'toevallig' Out to Lunch weer eens beluisterd, die zit qua afstandelijkheid (kil, zoals jij dat prima verwoordt, wat overigens niet hetzelfde is als cool, lees verder...) toch heel dicht op de sound van McLean.


Niet helemaal... Als ik mag?

Hot jazz: Da's dixie, Louis Armstrong HOT fives & sevens, maar dat is niet wat jij bedoelt. Bij hot jazz springen de vonken, zweetdruppels en emoties er vanaf, vaak gepaard gaande met hoge tempo's. Ik ga geen namen noemen, okee? Nou vooruit, check iedere albumhoes van Art Blakey's Jazz Messengers en je begrijpt wat ik bedoel. Denk ook aan meer diepzinnige, spiritual jazz, allemaal emoties. Moooi....

Cool jazz is veel meer restrained, sophisticated, chill gespeelde jazz. Denk aan Chet Baker, Gerry Mulligan, Paul Desmond, Dave Brubeck, Stan Getz en al die Braziliaanse bossanova. Dat klinkt ook heel warm, maar wordt op een veel terughoudender, relaxte manier gespeeld. Keep your cool. Opvallend vaak te vinden aan de West Coast van de VS overigens. Check ook eens Out of the Cool (1960) en Into the Hot (1961) van Gil Evans, meer big band, maar wel cool en daarna hot...

Zoiets?

Tony, ik las in mijn jazzboek dat je cool op twee manieren kunt opvatten. Zoals jij omschrijft is een heel goede en gangbare. Vooral dat stuk over cool jazz (Brubeck en Chet Baker), wat ook weer overeenkomsten heeft met de 'perfecte' westcoast jazz, althans hoe ik het begrijp.

Mijn boek zegt daarnaast dat cool en hot ook een manier kan zijn van spelen. Dat iemand een coole of hotte sound kan hebben. Ik heb daar gelijk een soort eigen definitie van gemaakt. Hoedanook, er zijn muzikanten die wat mij betreft een wat warmere sound hebben, en nu raak ik bij deze plaat een beetje de draad kwijt. Want nu lijkt het alsof is McLean beticht van een kille sound, terwijl dat oorspronkelijk mijn bedoeling niet was. De sound van zijn sax en de sound van deze plaat komen minder binnen (althans nu) dan dat ik heb bij andere artiesten (waarvan we even afspreken dat we geen opsommingen gaan maken).

Ik zal echt zeker nog meer lezen en begrijpen over de sound van saxofonen en hoe dat allemaal heet en genoemd moet worden en ik weet ook zeker dat McLean niet van mijn radar verdwijnt, maar ik ben even overgestapt vandaag naar Shorter en Hubbard, en dat bevalt me toch in elk geval nu al een stuk meer.

Okee, die andere invalshoek is helemaal prima hoor, dit is ook even mijn 5 cents over het verschil tussen cool (niet kil) en hot jazz. Dus no sweat, Michiel, het moet wel leuk blijven allemaal, he? Het is een hobby, toch? Het zijn allemaal maar begrippen die willen helpen de mooie bomen in bos te blijven zien. James Bond cool vs. Maarten van Rossum cool, zeg het maar. Kunnen we het uren over hebben.

Ik maak me soms echt te druk over binnen welke stroming een album dat ik goed vind nou eigenlijk hoort, omdat ik het wil begrijpen. Best een tijdje bezig geweest om het verschil te horen tussen bebop en hardbop en als je me vraagt of een album hardbop, postbop of zelfs modal is, moet ik het antwoord vaak nu nog schuldig blijven.

[/note to self] Fuck it, ik vind het mooi of niet! [/punt]

Goed punt, dat laatste.

Ik wilde van de week nog vragen aan jullie wat nu het verschil is tussen hardbop en postbop. Ik geloof dat modal jazz gewoon als antoniem van tonal jazz wordt gebruikt, dus een andere invalshoek.

Maar het verschil tussen postbop en hardbop is me echt een beetje te vaag, vooral op Discogs. Mijn gevoel is dat postbop alle jazz is die gemaakt is ná de bebop en hardbop, dus freejazz, jazzrock etc. Maar dan kun je net zo goed die termen gebruiken. Mijn gevoel is dan ook dat postbop een beetje onzin is.

Hardbop begint wel te landen bij mij, omdat hardbop modal is, en bebop tonal. Dat verschil en onderscheid (vooral ook chronologisch) is mij reeds helder. Hardbop heeft ook veel meer bluesy invloeden en soleren over dat soort schema's klinkt in mijn oren altijd erg lekker.

Ehhh, wat?

Mods, Soledad...!! Grijp eens in hier, dit begint echt de spuigaten uit te lopen zo!!

Hier zijn best leerzame beknopte beschrijvingen van subgenres te vinden. En je kan ook nog de onderlinge verwantschappen zien. Via een link kan je naar een playlist op YouTube of Spotify.

Musicmap | The Genealogy and History of Popular Music Genres