Mike Oldfield - Tubular Bells 2003 (2003)

Muzikaal niet meer zo grauw als Tubular Bells opgenomen in 1973 (de tape raakte beschadigd van zoveel gebruik destijds). Nu zuiverder dan ooit, heel mooi opnieuw opgenomen (in in principe precies dezelfde compostie). De keihard inkomende gitaren die er in de '73-versie zitten zijn nu wat afgezwakt zoals er heel wat veranderingen zijn, de hele klankkleur is omgegooid op verschillende plaatsen.

Ik kan dit album aan iedereen aanraden die niks van Mike Oldfield kent en die wel houdt van muziek los van een direct genre. De kracht zit nog steeds in de muziek die van ongekende schoonheid is. Bij elk stuk zou ik kunnen schrijven hoe fenomenaal het wel niet is; alleen na Finale zwakt het even af en kan het saai zijn voor sommigen met Harmonics en Peace. De titels geven het dan ook perfect weer, geven verduidelijking.

Het is wel nodig om deze muziek vaker te beluisteren. Dan zal je zien dat dat alles mooi aan elkaar geknoopt is en er melodien terugkomen etc. (of niet )

Heerlijk die stem van Mike Oldfield weer in Finale

5 sterren

Kan er niet meer van maken dan een herhalingsoefening van het orgineel. En het klinkt allemaal ook wel erg gedateerd, ondanks de opfris actie. Vond de oorspronkelijke versie best te pruimen, deze is ook wel om aan te horen.....maar dat is het dan ook wel. 2,5 ster

bonothecat schreef bij ''CD's die aandacht verdienen'':

bonothecat schreef:Het is ook gewoon nagemaakt, alleen dan wat helderder en met wat zeer kleine veranderingen. De muziek blijft staan.

Ik vind de oude versie meer ziel hebben. De nieuwe loopt op rolletjes, maar klinkt mij te 'sanitized' in de oren. Ik hoor weinig terug van het geheimzinnige en soms ook griezelige van het origineel. Door de instrumentale en productionele perfectie is dat allemaal gladgestreken; 't lijkt haast gespeeld door 'n metronoom en klinkt daardoor steriel en levenloos. 'n Vergelijking: De oude versie is een karakterkop (Jack Nicholson of zo), terwijl de nieuwe versie klinkt als een airbrushed magazine cover-model met Prodent-witte tanden.

Ja, mooi duidelijk gemaakt en daar kan ik ook zeker goed inkomen. Het origineel waardeer ik ook meer. Toch vind ik de gladgestreken versie ook erg gaaf, de compositie is zo speciaal dat de karakterkop nog niet verdwenen is volgens mij.

4 punten. 3 voor de CD versie, 5 voor de DVD-A met 5.1 surround mix èn de originele demo's.

5 voor de DVD-A met 5.1 surround mix. Dat spreekt mij aan. Ik ga 'm kopen.

is niet mike die je hoort ,maar john cleese.
staat op wikipedia.org.
heb de cd gehad,en ben meteen naar de finale gegaan.
ik dacht die stem komt me wel heel bekent voor.
ben dus meteen gaan googlen,vandaar.

Van wiki:
"This version is notable for replacing (the late) Vivian Stanshall's narration with a newly recorded narration by John Cleese"

Ook toen was het niet Oldfield (en ook niet Cleese, maar wijlen Vivian Stanshall)

Inderdaad, het was in 1973 Vivian Stanshall en in 2003 de goeie ouwe John Cleese.
Ik vind de 2003-versie stukken beter dan het origineel, en waarom?
Het klinkt gewoon helderder, de 'gecorrigeerde' stukjes zijn veel beter, en je hoort deze dingen meteen als je de cd start.

Als ik de 1973-cd hoor en dan deze snap ik wat Oldfield bedoelde toen hij zei dat hij altijd ontevreden was geweest met het origineel en dit zijn 'uiteindelijke' versie moest worden.

Volgens mij heeft deze nieuwe opname één groot voordel - dàt niemand daar iets over vermeldt??? - je kunt makkelijk ieder fragmentje opzoeken, vroeger was het kant 1 - part 1 en kant 2 - part 2 en daar moest je het dan maar mee doen, nu kun je naar de fragmenten gaan die je het leukste vindt, ideaal trouwens om mee te gaan compileren voor zelfgebrande cd'tjes.
Had men al eeuwen moeten doen. Dus dit kan ook best voor Ommadawn bijvoorbeeld....


PS : Ik lees hier allerlei opmerkingen over het al dan niet ziel hebben. Ik begrijp zoiets niet. De opnametechnieken staan nu véél verder dan in 1973, men heeft de plaat opnieuw afgemixt met moderne technieken anno 2003, wàt kan daar mis mee zijn?
de plaat is niet opnieuw opgenomen of zo, het is gewoon de verbeterde techniek die hier speelt, daar kan niemand toch iets op tegen hebben, dat is toch te vergelijken met "remastering" van een plaat, of niet soms?

Ik ben er erg blij mee, en hoor een zuivere en heldere sound, maar de muziek is voor mij nèt zo "dreigend" als vanouds.
En ik ben vooral blij met die aparte codering van de verschillende fragmenten, dat is een hele stap vooruit!

Ondertussen begrijp ik dat dit toch over een heropname gaat. Ik moet mijn mening lichtjes bijstellen.
Ook mijn maximale score die het origineel uit 1973 verdient, kan deze dan niet krijgen.
Ik vind het opsommen van die instrumenten door JOHN CLEESE niet echt een verbetering, hij declameert die dingen met te veel IRONIE, het had wat ernstiger gemogen....

De verbetering zit hem bij mij in de zuiverheid van klank en in het opdelen van de muzikale thema's in kleinere deeltjes, zoals ik al aangaf, maar er gaat inderdaad wel wat van de kracht van het origineel verloren.
Ik stel mijn te vlug gemaakte beoordeling bij.
***1/2 terwijl ik het origineel uit 1973 enkel ***** kan toekennen!

beide versies vind ik mooi. Het origineel heeft een bepaalde charme maar de 2003 versie laat soms de muziek veel mooier uitkomen. Vooral kant twee vind ik nu veel mooier.

IK ben blij dat deze versie nu bestaat naast het origineel. Ik heb beiden en kan dus goed vergelijken.
De originele versie heeft méér karakter, meer fond, dat is zo, maar ik ben blij dat de verschillende secties nu apart kunnen afgespeeld worden.
Op vinyl moest je dan met je naald mikken naar een passage, ha, waar is de tijd...
Ik beluisterde vanochtend op een lange snelweg deze lichte bewerking en ze beviel me toch nogal hoor.

Dit vind ik de heftigstge versie, maar tevens is deze minst favoriet van de Tubular reeks. De oorspronkelijke en de tweede waren wat mij betreft meer genuanceerd, ik kon er melodieus verhaal in ontdekken. Ook vond ik ze meesterlijk uitgebalanceerd in spanning met iets vredigs en vreugde erin. In deze hoor ik meer één gladgestreken geheel uit diverse stukken waardoor ik het nog altijd wel een uitstekend werk vind, maar waarin het spectakel en grootsheid wat mij betreft iets in heeft geboet. Behalve het slot dan. In het slotstuk zit ik echt op het puntje van me stoel. Die jankende gitaren mag ik dan wel weer. Als geheel geef ik het een 3,5*

Oei, oei, wat is dit slecht zeg. Axel33's 'prodent-opmerking' is zéér op z'n plaats hier. Dit is niets meer dan een gladde, karakterloze herhalingsoefening.

Ik zou de nummers ook nooit afzonderlijk draaien. In 1973 wist Mike Oldfield een overweldigend geheel van deze verschillende passages te maken. Dat is voor mij nou net een belangrijk onderdeel van de kwaliteit. De hele lijn van het geheel verdwijnt bij het draaien van een enkele passage.

Geen enkele passage is daarnaast verbeterd in deze versie. De meesten zijn zelfs aanzienlijk minder geworden. Dit begint al bij 'Introduction'. De bas klinkt werkelijk waar nergens naar. De synthesizer (?) rond 3:00-3:20 klinkt te zacht, onnatuurlijk en blikkerig. Helemaal aan het einde van 'Introduction' flikt hij een vergelijkbare streek.

De 'Finale' is ook compleet verpest door John Cleese. ''Double Speed Guitar'', het doet me gewoon pijn aan de oren....

Als Mike Oldfield geen inspiratie heeft kan hij beter niets uitbrengen, en als hij Tubular Bells toch zo nodig nog eens wilt doen voer het stuk dan integraal live op.

Gave recensie! En helemaal waar, maar ik heb slechts "4,5" gegeven, omdat het niet echt had gehoeven. Maar ja.... Oldfield wilde iets perfects maken. En dat is gelukt.

Voor mij toch ook een 4,5, net als zijn origineel uit 73. Het klinkt gewoon prachtig ook al doet hij "het kunstje" nog een keer opnieuw. Een mooi vol, fris geluid. Natuurlijk, veel fans zullen zweren bij de originele versie, en natuurlijk heeft die ook iets aparts door het snelle en spontane waarmee TB gespeeld en opgenomen is, met alle eventuele onvolkomenheden. Maar...deze "revenche" mag er wezen.

Blij verrast ben ik door het materiaal van Mike. Het is een echte vurtuoos.
TB 2003, lekker experimenteel en daar hou ik van.

Hoe gepolijst, gladgestreken, veilig en netjes deze versie van Tubular Bells ook klinkt, is natuurlijk precies de reden dat het nooit het origineel kan vervangen uit 1973. Die zal altijd z'n eigen charme en waarde blijven behouden.
En toch kan ik ook prima luisteren naar deze opnieuw opgenomen versie, die n.a.v. de 30ste verjaardag van Mike's debuut in 2003 is uitgebracht. En logischerwijze omgedoopt is tot Tubular Bells 2003.

Het voegt misschien niet op alle fronten wat toe, maar toch kan je horen dat alles met liefde en bezieling is opgenomen. En gek genoeg hoor ik dat het meest terug op "Part Two", wat ik overigens altijd de mooiste kant van de plaat heb gevonden. Alleen op de "Caveman"- sectie gaat Mike t.o.v. het origineel ietwat over-de-top, maar gelukkig heb ik dat eigenlijk altijd zo'n beetje het meest opmerkelijke en tofste stuk van de plaat gevonden. Ik vind het altijd geweldig als Mike zich van zijn meer gekke en grappige kant laat zien. Dat siert zijn karakter en eigenzinnigheid als mens en artiest.

Op alle fronten is dit een aangename plaat om naar te luisteren, maar de vergelijking met het legendarische origineel zal altijd blijven bestaan en daar kan deze plaat natuurlijk niet aan tippen. Echter is ie niet slecht. Alles klinkt prima en de uitvoering is goed gedaan. Maar dat mag dan ook wel van Mike verwacht worden.

Misschien heeft het ook wel te maken met dat ik Tubular Bells een goed album vind, maar zeer zeker niet zijn beste. Een Ommadawn vind ik bijvoorbeeld véél beter en wellicht was ik dan ook wat twijfelachtiger geweest, als Mike daar een remake van had gemaakt. Echter heeft Mike daar juist weer een prachtig vervolg op gemaakt in de vorm van Return to Ommadawn. Maar dat is weer een ander verhaal...

Concreet: Tubular Bells 1973 4,0
Tubular Bells 2003 3,5

Ik prefereer de originele versie. Die is in de loop der jaren trouwens al diverse keren geremasterd en daarna nog eens geremixed in 2010.
Ik bezit de HDCD remaster uit 2000. De gitaren klinken daarop inderdaad soms wat ruw en hard maar verder is de geluidskwaliteit ervan m.i. OK. De TB remix uit 2010 heb ik een tijdlang in bezit gehad en heeft voor mij ook een zeer aanvaardbare geluidskwaliteit.
De nieuwe TB 2003 blijft vrij dicht bij het origineel en voegt derhalve niet echt veel toe. Het klinkt net wat anders, soms beter soms minder goed, dan het origineel. Een verbetering vind ik track 16 Ambient guitars, die is wat subtieler opgezet en de gitaren klinken erg mooi.

Bij Tubular bells 2 had ik altijd het idee dat hij eigenlijk het origineel wilde spelen maar niet meer precies wist hoe de melodie ook alweer ging. Over Tubular bells 3, de house-versie, wil ik het verder helemaal niet meer hebben. En in 2003 wilde Mike Oldfield de eerste versie nog eens spelen, maar dan goed en zonder fouten. Het is hartstikke overbodig want die eerste versie was al gewoon goed. Maar het klinkt nu allemaal wel een stuk mooier. Buiten kijf staat dat de muziek natuurlijk nog steeds absoluut geweldig is, en daarom is het ook in deze overbodige versie nog steeds een genot om naar te luisteren.