Nick Drake - Five Leaves Left (1969)

Ergens begin jaren '90 attendeerde iemand mij op dit album van Nick Drake, want ik hield toch immers van Jimi Hendrix?
Tja, bij mij plaatste zich bij eerste beluistering van Five Leaves Left een even groot vraagteken als bij ieder die dit nu leest.
Maar de bedoeling was goed: het ging om muziek uit de jaren '60

Time Has Told Me was een verademing toen ik het hoorde. Ik luisterde immers naar heel andere muziek en dit was toch even heel wat anders. Dat deze rustige muziek ook zo heftig kon overkomen hoe introvert en zacht ook! Wat een opener.........
River Man heeft iets magisch: de zachte, bijna fluisterende stem van Nick Drake, het fluwelen gitaargetokkel en dat toegedekt met de satijnen klanken van de strijkers. Poëtischer en romantischer kan het haast niet zijn.
Het ruim 6 minuten durende Three Hours is geen minuut te veel. Wat een knap gitaarwerk weer en dan die begeleiding: zo sferisch en zo mooi in elkaar verweven. De tekst blijft een groot mysterie.
Het intro van Way To Blue is ijzersterk. Nu eens geen gitaar maar slechts strijkers. Deze zorgen voor een trieste ondertoon: het klinkt allemaal zo pijnlijk en eenzaam. En dat is het knappe van deze plaat. De emoties worden zo perfect muzikaal verwoord, dat is slechts voor enkelen weggelegd en Drake is er daar één van.
De gitaar keert terug op Day Is Done. Voor mij zo'n nummer dat ze mogen draaien op mijn crematie (die ik graag nog even uitstel). Een eenvoudig maar zeer krachtig nummer met prachtige begeleiding van celli en violen. Zeker een favoriet van Five Leaves Left voor mij.
De cello speelt ook een hoofdrol op, heel toepasselijk, Cello Song. Duidelijk een wat energieker nummer, alsof Nick Drake eens in een goede bui was tijdens het schrijven van dit nummer. Dit album noemt men nogal eens 'herfstplaat' en daar kan ik me prima in vinden, maar dit nummer is er toch echt eentje uit de categorie 'lente'......
The Thoughts Of Mary Jane valt voornamelijk op door de hoofdrol die de fluit heeft gekregen. Heel lieflijk allemaal. Ook dit nummer vind ik zeker niet herfstachtig klinken, ook hier ervaar ik eerder een licht lentebriesje.
Het intro van Man In A Shed is lekker bluesy/jazzy. Het wijkt ook wat af van de voorgaande nummers en dat zorgt er weer voor dat je aan je stereo vastgeplakt blijft zitten. Het blijft intrigeren zonder te verzanden in gezapigheid. En wat een lekker pianospel toch.
Fruit Tree klinkt dan weer een stuk zwaarmoediger. Hier weet Drake je met zijn stem te doorboren en als de strijkers inzetten lukt hem dat alleen maar beter. De muzikale begeleiding is hier misschien wel op z'n top. Hoe alles om elkaar heen dwarrelt, danst met elkaar en daarmee zorgt voor fantastische patronen. Heel knap gedaan.
Helaas eindigt al dit moois veel te vroeg. In de vorm van Saturday Sun moeten we alweer afscheid nemen van dit album. De afsluiter klinkt ook erg droevig en doet je verlangen naar meer van dit moois.

Hoe ironisch is het dan toch dat er naar al dit moois door slechts een handjevol mensen verlangd werd toen het net uitkwam. Zoals bekend kreeg Nick Drake pas in een veel later stadium alle erkenning die hem ook toekomt.
Gelukkig gaat voor ons het 'beter laat dan nooit' op, want dit is typisch zo'n album dat iedere muziek-liefhebber (van welk genre je ook houdt) eens een keer gehoord moet hebben.

Ik kan echt niet geloven dat ik hier nog geen bericht heb achtergelaten. Dacht dat ik dat allang had gedaan. Alleszins, dit is echt een ongelooflijk prachtige en geweldige plaat, waar ik zielsveel van hou.

Van de eerste noot van Time Has Told Me tot de laatste noot van het wondermooie Saturday Sun is dit een kippenvel-cd. Zijn stem is magistraal, zijn tokkelwerk magnifiek en zijn teksten o zo lyrisch.

Day is Done, River Man en Fruit Tree kunnen wel als mijn favorieten van dit prachtige album gezien worden. Vooral die laatste, wel een groeier, is tot één van mijn lievelingsnummers aller tijden uitgegroeid.

Heb alledrie de cd's thuis liggen, maar vind deze toch zeer duidelijk de beste. Iedereen heeft zijn favoriet van Drake en deze is zeker de mijne, hoewel de andere twee ook boordevol prachtnummers staan.

Samen met Abbey Road eigenlijk mijn lievelingsalbum.

5*

Trieste blik naar buiten zegt genoeg.
Regendruppels kleven aan als natte tranen.
Allergische reactie op de herfst.
Overgevoeligheid voor depressies.
Grote kolossale eik die beschutting bood in de zomer.
Groen natuurlijk dak als grote parasol.
Takken als vangarmen om zich heen grijpend.
Windvlagen die het hun moeilijk maken.
Vergeeld door het gebrek aan warmte door de nerven.
Nog maar vijf blaadjes over……

Vaak ziet men de onrust terug in deze periode.
Fase van eenzaamheid.
Zomer nodigt uit om je te vertonen.
Gevolgd door een opgelegd kluizenaarsbestaan.
Contacten onderhouden worden moeizamer.
Men kiest voor geborgenheid binnenshuis.
Geluk zoekend binnen het gezinsleven.
Het licht van buiten kunstmatig in leven gehouden.
Warmte bij de openhaard of brandende kaarsen.
Voorbereiding tot het nieuwe jaar.

Voor Nick Drake is juist elke dag een beetje sterven.
Uitkijkend over de plaatselijke rivier.
Hopend op het einde van de dag.
Waardoor het uitzicht op de dood weer dichterbij zal komen.
Niet vooruit kijken.
Maar telkens een afsluiting van momenten.
Leven in het verleden.
Dagelijks herhalend ritueel.

Soort van ontroering die ik ook bij Ian Curtis terug hoor.
Hulpeloos luisteren naar reddeloze zielen.
Zielig soort van verwantschap.
Troost zoekend in eigen gecreëerde teksten.
Begrijpbaar voor die ene persoon.
Hulpkreet naar de onbegripvolle buitenwereld.
Zichzelf vervreemden.
Een blocnote vol schrijven met gevoelens.
Om als afsluiting uit het leven te stappen.
Nog vijf bladzijdes te gaan….

Alweer ruim veertig jaar oud, maar nog steeds zo mooi en een boodschap die zo waar is. Zoals Drake zingt in Fruit tree:

Fame is but a fruit tree
So very unsound
It can never flourish
Till its stalk is in the ground

In nog geen vijf jaar tijd heeft Nick Drake een geweldig oeuvre opgebouwd, met Five Leaves Left voor mij als hoogtepunt. Het sobere geluid van Drake toont precies hoe hij in het leven stond. De muziek van Nick Drake is zoals de herfst kan zijn: onstuimig, onvoorspelbaar, maar o zo mooi en diep. Het is zo jammer dat het bij hem is gegaan, zoals het bij veel miskende talenten gaat: pas na hun dood worden ze ontdekt (denk bijvoorbeeld ook aan Eva Cassidy).
Five Leaves Left is in al het Beatle- en Stonesgeweld een rustpunt aan het eind van de jaren'60. In één woord prachtig.

Weer een pareltje ondekt via MusicMeter.

De zoektocht naar nieuwe platen heeft met dit album weer een hoogtepunte bereikt. Je denkt de beste singer-songwriters inmiddels wel gehad te hebben; een kast vol Dylan, Cohen en mondjesmaat belangstelling voor Neil Young, maar ook met Jeff Buckley de wat recentere kunsten in huis gehaald. Het talent lijkt echter eindeloos te zijn, want hier heb ik een album in huis gehaald die zich met gemakt kan meten met al deze grootmeesters.

De harmonieuze klanken in combinatie met Drake zijn prachtige meeslepende stem maken dit album een genot om naar te luisteren. Ik heb zelf de geremasterde editie gekocht met daarop NUL toevoegingen; sommige platenmaatschappijen weten dus duidelijk wel hoe ze een prachtig album als deze op waarde moeten schatten en het geheel een geheel te laten.

Ik weet wel dat ik de komende tijd deze plaat goed grijs ga draaien en dat ik met nu al een 5.0* voor een absoluut meesterwerk de plank niet missla.

Wat is er nu nog meer om te ontdekken vraag ik me dan af?

Prachtig album. Wat mij betreft zijn beste van de drie.
Er staat geen enkel minder nummer op. Dat maakt het zo moeilijk slechts twee favorieten te kiezen.

Prachtige instrumentatie en prachtige teksten.
Probeer eens mee te zingen en je merkt dat Nick's frasering ook heel bijzonder is.
Veel afgekeken van de jazz. Hij behandelt zijn zanglijnen niet als zanglijnen maar als saxofoon-solo's.
Vandaar die kenmerkende, lang aanhoudende klanken.

De strijkers voegen iets heel moois toe aan dit album.
Voornamelijk op Way To Blue is het resultaat verbluffend.

Welkom in je nieuwe leven: studeren.
Nieuwe verwachtingen over je toekomst.
Nieuwe gezichten die langzaam maar zeker vorm krijgen.
Grote verantwoordelijkheden.
Het is als voor het eerst fietsen zonder zijwieltjes, op je bek gaan is fataal.
Je identiteit die op de proef gesteld wordt.
het socialisatieproces wordt vast onderdeel van je nieuwe mindset.

Voor het eerst op kamers.
Blij met je eigen stulpje, maar het warme familiegevoel van weleer toch een beetje missen.
Nog geen internet, je mist facebook als verlengstuk van je ziel
De grote stad, boerenjongens spreken er schande over.
Het is schakelen of overhit raken..
Een brutaal mens heeft de halve wereld.
Jij hebt niets, nog steeds zoekende.
Muziek biedt houvast in deze periode.
Turbulentie versus Five Leaves Left.

Five Leaves Left

Pink Moon wordt vaak geprezen vanwege zijn puurheid. Het is alleen Nick Drake met zijn gitaar en verder geen poespas. Zijn andere 2 albums worden daarmee meteen geschaard onder de albums die die poespas wel hebben. Dit klopt ook wel, maar toch zit er tussen de 2 voorgangers van Pink Moon een groot verschil. Bryter Layter is wat commerciëler: veel nummers bevatten duidelijke coupletjes en refreintjes en er wordt meer een popgeluid nagestreefd. Bij de instrumentatie van Bryter Layter weet ik niet altijd wat ik ervan moet vinden: ik vind het op zich wel mooi, maar soms iets te gelikt. In mijn optiek is het teveel gepolijst; iets wat Five Leaves Left niet heeft. Op Five Leaves Left is de instrumentatie puur ter ondersteuning van Nick Drake: het concurreert niet met hem. De instrumentatie is ook veel aardser; het past er beter bij. Om die redenen vind ik Five Leaves Left, momenteel, de beste Nick Drake-plaat die ik heb.

Five Leaves Left is echt zo'n plaat die mooi is om op lp te hebben. Het geeft dat beetje extra romantiek, dat deze muziek nodig heeft. De naald die in het vinyl zakt, het zachtjes ritselen van de lp en dan die eerste noten.

Time Has Told Me
De droevige ziel die Pink Moon zou maken is hier al te horen
Maar nu nog vervult met optimisme
Time has told me, not to ask for more
For some day our ocean will find it's shore
Nick Drake staat nog aan het begin van zijn carrière en heeft er nog vertrouwen in
Geduld is een schone zaak
Op Pink Moon zou de wanhoop doorklinken
De wanhoop omdat zijn oceaan haar kust nog steeds niet heeft gevonden
Het uitblijven van succes was fataal voor Drake's optimisme

Maar ook Five Leaves Left heeft zijn trieste momenten
De hoes geeft dat eigenlijk al weer:
Nick Drake die triestig uit het raam kijkt
Hij bekijkt het leven met een soms droevig makende romantiek

River Man is een nummer voor op regenachtige dagen
Zo'n dag waarop je alleen maar binnen kan blijven
De gitaar klinkt sereen, als vallende regendruppels
Drakes stem is als een zalf die over het geheel uitgesmeerd wordt
De strijkers creëren een deprimerende sfeer
Maar Nick Drake is er de man niet voor om tegen neerslachtigheid te vechten
In zijn muziek klinkt altijd gelatenheid door
Hij weet dat hij er niets aan kan veranderen
En accepteert dat, maar niet zonder tranen

Die tranen klinken vaker door op het album
Way To Blue en Day Is Done hebben diezelfde sfeer
Op de achterkant staat Nick Drake rustig naar een rennende man te kijken
Gefascineerd hoe mensen zich zo kunnen storten in een jachtige maatschappij
Maar misschien ook deels jaloers
Alsof hij soms ook zo zou willen zijn
Soms is bij de dingen stil staan niet fijn
Dan zou je willen dat je ze zo van je af kon laten glijden
When the day is done….
Dat over de dingen nadenken, dat filosoferen, kan soms even tot trieste conclusies leiden
Als de dag voorbij is, is er nog steeds niks veranderd
Het is allemaal zinloos

Maar Nick Drake had geen keuze
Hij was de rust, hij was de observerende, degene die bij de dingen stilstond
Anders kun je deze muziek niet maken

Maar waar Pink Moon het relaas is van een uitgeputte ziel
Is er op Five Leaves Left meer aanwezig
In Three Hours ontpopt Nick Drake zich als een sjamaan
Die met zijn gitaar bezweert, bij een kampvuur gezeten: je kunt alleen maar luisteren
Het vloeiende gitaarspel is als de wind
Waarin ik een blaadje ben dat rond dwarrelt
Even wordt je steeds hoger geblazen
Dan gaat de wind weer liggen en dwarrel je weer naar beneden
Nick zet met betoverende timing het intro weer in, en rust komt weer over je heen
Pure schoonheid

Cello Song klinkt weer heel opgewekt
Vlot gitaarspel gecombineerd met Drake's zalvende stem
Het geeft een heel warm en verzadigend effect
Alsof je in een warm bad wordt gedompeld
Nu leiden de gedachten niet tot triestheid
Maar juist tot een gevoel van geluk, van balans

Dat is Five Leaves Left
Bij vlagen triest, bij vlagen opgewekt, maar altijd rustig
Een blauwdruk van Nick Drake's persoonlijkheid, denk ik
Op Bryter Layter was daar te veel bemoeienis van producers voor
Op Pink Moon zat hij voort gevangen in de negatieve spiraal van zijn eigen gedachten

Op Five Leaves Left is Drake optimistischer
Hij lijkt over zichzelf the zingen: The man in the shed, the fruit tree
En soms klinkt hij droevig, maar ik denk dat Nick Drake een man was die juist de schoonheid van triestheid begreep en dat ook kon waarderen
Net zoals ik dat zelf ook doe
Het is niet voor niets dat ik naar hem luister

Het album eindigt met Saturday Sun
Soms is het interessant na te denken welke muziek je op je begrafenis zou willen hebben
Vooral als muziek echt een belangrijk deel van je leven is
Ik zou voor Saturday Sun kiezen
Droevig, maar troostend
Erkennend dat er mensen op de wereld komen, en dat er mensen verdwijnen
Dat het soms beter is iets te verliezen, dan het nooit te hebben gehad
En dat de schoonheid van het leven bepaald wordt door het geluk in je hart
Maar ook de tranen in je hart

Als je dat niet wilt accepteren, dan is de muziek van Nick Drake er om je daarbij te helpen. Hijzelf is er niet meer, maar muziek gaat voorbij de dood om de harten van mensen te raken.

En zo ook Five Leaves Left

Ja, misschien wel beste album ooit..

Denk dat ik vandaag voor het eerst de hele plaat heb geluisterd. Geen spijt van, hoewel het muziek is waar zoveel rust in zit dat je eraan moet wennen. Zoals hierboven werd gezegd zou je bij sommige nummers prima in slaap kunnen vallen (zoals de eerste twee: "Time has told me" en "River Man"). Dat is dan niet zozeer omdat de plaat zo saai is, maar meer omdat het rustige getokkel erg rustgevend is.

Dan heb ik toch meer met een nummer als "Way to Blue". Hier zit muzikaal gezien meer (variatie) in, dat maakt het voor mij prettiger om naar te luisteren. "Day is done" is schitterend uitgevoerd (ook schitterend gecoverd door Norah Jones in 2001).
"The Thoughts of Mary Jane", een erg mooi lied, maar doet hier en daar een beetje truttig aan

Ik vind de contrabas erg gaaf gebruikt in "Man in a Shed", ook de piano word ik erg vrolijk van! Wat mij betreft had het hele album zo mogen zijn...

Daar dit niet het geval is: 3,5*.
Niet mijn smaak, maar in zijn genre hartstikke goed...

'Five Leaves Left' krijgt van mij de volle mep. Wat ik ben blij dat ik deze parel heb ontdekt. Mooie kleine liedjes, met poëtische teksten. Eenvoud heeft de meest kracht, Nick Drake zorgt voor de bevestiging.
Hoogtepunten: River Man, Fruit tree en Day is Done. Eigenlijk bevat deze plaat alleen maar hoogtepunten... ik ga deze plaat ook even flink promoten bij de rest van mijn generatie. Iedereen moet het horen!

Een geweldige, nog altijd onderschatte plaat. Tijdloos!

Uitgaande van het feit dat Gabrielle Drake het bij het rechte einde heeft in haar boek “Remembered for a while”, is het vandaag precies vijftig jaar geleden dat Nick Drake’s debuutalbum Five Leaves Left verscheen.

Een release die toen amper aandacht kreeg en verscheen in een beperkte oplage van slechts vierduizend exemplaren. Op het allerlaatste moment werd besloten om de volgorde te veranderen, de b-kant van de lp werd de a-kant. Overigens was men al begonnen met het fabriceren van cassettebandjes, die nu een waar collector’s item vormen.

Over volgorde gesproken, zelf leerde ik zijn albums halverwege jaren zeventig in omgekeerde chronologische volgorde per toeval kennen. In die jaren luisterde ik naast progrock en rock ook veel naar singer-songwriters, waaronder John Martyn. Diens album Solid Air, waarvan het titelnummer over Nick Drake gaat, bracht mij op het spoor.

De titel Five Leaves Left is ontleend aan het vloeipapier van Rizla (en Mascotte), waarbij de roker gewaarschuwd werd op het einde van het pakje, dat men dringend toe was aan een nieuw.

De opnames begonnen in juli 1968 in de achtsporenstudio Sound Techniques in Chelsea, Londen en namen een heel jaar in beslag. Producer van dienst was Joe Boyd, die toen al succes geboekt had met debuutsingle Arnold Layne van Pink Floyd.

De strijkers spelen een belangrijke rol, oorspronkelijk zou de arrangeur van Apple, Richard Hewson, dat voor zijn rekening nemen. De eigenzinnige Drake koos echter voor Robert Kirby, een goede vriend uit Cambridge, zonder noemenswaardige ervaring op het gebied van arrangeren. Het bleek echter een gouden greep.

Zelfs na vijftig jaar doen zijn teksten vaak mysterieus en ondoorgrondelijk aan. Met name op het eind van zijn leven kreeg niemand echt hoogte wat er precies in zijn hoofd afspeelde. Overigens had Drake een zeer normale jeugd in een middenklasse gezin.

Zijn stem vind ik niet bijzonder in tegenstelling tot zijn gitaarspel. Drake was een buitengewoon goed gitarist, die praktisch alle opnames in een take opnam. Grotere bekendheid kreeg Drake dankzij het nummer Pink Moon, wat in 1999 gebruikt werd voor een Volkswagenreclame. In 2001 stond datzelfde nummer op de cd, die men toen bij aankoop van een Volkswagen kreeg.

Anno 2019 is zijn bekendheid nog steeds groeiende en dat is meer dan terecht, want zijn muziek is tijdloos.

Toen mijn partner en ik ruim 40 jaar geleden gingen trouwen hebben we voor deze gebeurtenis samen een aantal songs uitgezocht. We kozen zelfs voor twee nummers van dit album. En dat is niet voor niets. Wat blijft zijn muziek toch onwaarschijnlijk mooi!

En dat vinden velen met mij, want zijn 3 legendarische albums zitten qua score alledrie ruim boven de 4.
Dat is weinigen gegeven. De enige die ik ken en daar bij in de buurt komt is Sam Baker. Van diens 5 albums zitten er 4 boven de 4 sterren, en eentje daar nèt onder.