Manic Street Preachers - Resistance Is Futile (2018)

Ah, de nieuwe van de Manics! Ze stellen zelden teleur en afgaande op de nieuwe single wordt dit gewoon weer een fijne plaat.´International Blue´is een ode aan de franse kunstenaar Yves Klein, van wie we de kleur 'international Klein Blue' kennen. Het nummer doet me denken aan de sound van Everything Must Go.

De hoes is een foto uit 1881 van een Japanse Samurai.
Verder staan er blijkbaar nummers op de plaat over Bob Dylan, David Bowie (In Eternity), Vivian Maier en Philip Larkin (Hold Me Like a Heaven).

'International Blue' lekkere plaat idd!

Dit is wel een heel erg mooie cover.

´Distant Colours´is wel aardig, maar niks nieuws onder de zon.
`Dylan & Caitlin' vind ik wel weer erg mooi (Dylan is dus niet Bob, maar de dichter Dylan (en Caitlin) Thomas). Nog even afwachten welke kant het uitgaat met deze plaat.

akoestische versie
Manic Street Preachers - Dylan & Caitlin (Live Acoustic) ft. The Anchoress - YouTube

Ben nog niet zo onder de indruk, je kan het 'vintage' Manics noemen, maar het helt momenteel wat teveel naar 'dertien-in-een-dozijn' Manics. International Blue is zo'n typisch Manics nummer dat mooie momenten heeft, maar wat onsamenhangend lijkt. Distant Colours doet me echt niets. En Dylan & Caitlin doet me veel te veel denken aan Your love alone is not enough, het duet met Nina Persson, waarbij het verbleekt in de vergelijking. En Your Love Alone is al een nummer dat ik half-half inschat.

Afwachten maar en hopen op beterschap met de andere nummers op het album

Het klinkt allemaal vrij toegankelijk en luchtig. Op zich niks mis mee en het zou me niet verbazen als dit op den duur nog lekker blijft hangen ook. Soms ietwat lomp, maar dat drukt mijn pret niet.

De hoes is mooi en doet em doorlopend denken aan het debuut van REVERE Hey! Selim

Ik heb altijd een zwak voor dit bandje gehouden en ik waardeer het arbeidsethos van de heren dat zij ons met de regelmaat van de klok blijven trakteren op nieuw en vaak goed materiaal. Futurology, de voorganger van deze schijf is alweer 4 jaar oud maar dat voelt niet zo aan. Dan dit album, 12 nummers die volgens het bekende recept zijn vormgegeven; veel uitwaaierende gitaarpartijen, veel galm op de stem van Bradfield, en kamerbrede refreinen. Het songmateriaal is echter soms wat aan de magere kant, Vivian vind ik niks meer dan een opvuller, Dylan & Caitlin hint wel erg veel naar Your Love Alone is Not Enough (van het album Send Away the Tigers) maar is in dit geval een zwak broertje, Sequels of Forgotten Wars is een intrigerende titel maar lijkt nergens heen te gaan. Is het dan een slechte schijf? Zeker niet, het is meer dan voldoende. People Give In is een lekkere opener, in Liverpool Revisited soleert Bradfield er heerlijk op los en Hold Me Like a Heaven is zo verdomd catchy dat het nummer niet uit je hoofd te slaan is. The Left Behind is een rustige afsluiter en klinkt bedrieglijk simpel maar vormt juist door zijn eenvoud een passend einde van een solide album. Kortom; een lekker album waar de zelfverzekerdheid van de heren van afstraalt, een paar mindere goden maar voldoende nummers die hier in huis hun rondjes zullen blijven draaien.

Heerlijke refreinen en de stem van James Dean Bradfield blijft fantastisch!

De Manic Street Preachers is zo'n band die mij maar zelden teleurstelt. Ok, ze hebben enkele matige platen uitgebracht (Lifeblood, Send Away the Tigers met name), maar zelfs daarop zijn altijd een aantal pareltjes te vinden. De laatste paar albums zijn weer van hoog niveau, al moet ik zeggen dat ik het enthousiasme dat ik had over Postcards From a Young Man, Rewind the Film en Futurology ietwat getemperd is, omdat die platen op de lange termijn wat onevenwichtig zijn gebleken (nog steeds prima albums overigens).

Bij de Manics weet je dat ze gaan voor ofwel artistiek (the Holy Bible, Lifeblood, Journal for Plague Lovers, Futurology) ofwel voor het grote publiek (Everything Must Go, This Is My Truth, Send Away the Tigers, Postcards From a Young Man). Beide categorieën hebben prima platen opgeleverd, hoewel de artistieke platen bij mij licht favoriet zijn.
3 meesterwerken hebben ze naar mijn idee gemaakt: The Holy Bible, Everything Must Go en Journal for Plague Lovers. En ik kan meteen zeggen, de nieuwe worp Resistance Is Futile kan ik helaas niet aan dat rijtje toevoegen. Dat gezegd hebbende, vind ik dit wel een zeer geslaagde plaat.

Resistance is Futile is duidelijk een plaat die past in het rijtje Everything Must Go, Send Away the Tigers en Postcards From a Young Man. Een popplaat dus, gemaakt voor het grote publiek, met een vertrouwd geluid en powerpop nummers die luidkeels meegezongen kunnen worden. Maar, meer dan op Send Away the Tigers en Postcards, speelt de band met passie, is het songmateriaal sterk en wordt het vrijwel nergens te plat.

De Manics zijn uniek in die zin dat hun nummers bol staan van de culturele/politieke/historische verwijzingen en in die zin altijd ergens over gaan. Dat is hier niet anders. 'International Blue' gaat over kunstenaar Yves Klein, het 'Vivian' over fotografe Vivian Maier, 'In Eternity' is een prachtig eerbetoon aan David Bowie en het poppy duet 'Dylan & Caitlin' gaat over het dichtersechtpaar Dylan & Caitlin Thomas. Daarnaast is een terugkerend thema de snel veranderende wereld waarin we leven, waarin de band zich soms voelt als een van de laatste der mohikanen ('People Give In', 'Broken Algorithms', 'Distant Colours', 'Sequels of Forgotten Wars').

Muzikaal put de band veel uit eigen werk. Ik hoor veel terug van Everything Must Go, Postcards, Tigers, en soms ook Futurology. 'Broken Algorithms' is een vreemde eend in de bijt en had op Gold Against the Soul kunnen staan. De eerste helft is de meest poppy helft. Prima nummers, shiny geproduceerd, maar niks nieuws onder de zon. De tweede helft is bij mij favoriet. 'Hold Me Like a Heaven' is bijvoorbeeld prachtig. In een betere wereld was dit een hit geworden met een refrein wat zich dagenlang in je kop nestelt. 'In Eternity', 'A Song For Sadness' en 'Soundtrack to Complete Withdrawel' (bonusnummer) zijn andere favorieten: een licht, maar zeer smaakvol 80's sausje wat ik niet eerder bij ze heb gehoord. 'A Song For Sadness' is vooralsnog het hoogtepunt wat mij betreft. Een richting die ik wel meer van ze zou willen horen. 'The Left Behind' is overigens een van de betere door Nicky Wire gezongen composities, al blijven zijn vocale kwaliteiten mijlenver achter bij die van James Dean Bradfield.

Al met een zou ik deze scharen bij de subtoppers in het oeuvre van de Manic Street Preachers. De beste (meest consistente) sinds Journal for Plague Lovers. En dat is misschien wel meer dan je mag verwachten van een band die al 30 jaar meegaat.

[quote]thetinderstick schreef:
De Manic Street Preachers is zo'n band die mij maar zelden teleurstelt. Ok, ze hebben enkele matige platen uitgebracht (Lifeblood, Send Away the Tigers met name), maar zelfs daarop zijn altijd een aantal pareltjes te vinden.

Lifeblood matig? gezien de gemiddelde score op MU zijn er van de 13 (volledige en reguliere) albums maar 3 platen die gemiddeld hoger scoren van onze Welshe vrienden. Dat Lifeblood niet het venijn heeft dat enkele eerdere albums wel hadden scoort deze plaat met name (in mijn mening) op introspectief en artistiek niveau erg goed. Een matig album zou ik het dan ook niet durven noemen (los van het feit dat jij het persoonlijk wel een mindere schijf kan vinden).

[quote]milesdavisjr schreef:


Vooropgesteld valt mij op MuMe op dat de MSP albums die onder de fans het hoogst gewaardeerd worden (EMG, THB, JFPL, Futurology) hier om de een of andere reden zuinig scoren t.o.v. een aantal andere platen die veel fans niet zo hoog hebben zitten (LB, PFAYM, SATT).

Afgezien daarvan vind ik dat Lifeblood zeker 5 nummer bevat die gewoon heel erg goed zijn, maar daarnaast teveel momenten die teveel voortkabbelen. Een gedurfde plaat dus, maar naar mijn idee niet altijd even geslaagd. Het is natuurlijk maar een mening maar ik weet dat veel fans (en de band zelf ook) dit album niet zo hoog hebben zitten.

MSP liefhebbers zullen hier niet door verrast worden. Gewoon kwalitatief een prima album maar geen tracks waarbij je op het puntje van je stoel gaat zitten. Broken Algorithms doet mij licht opveren maar dat is het dan ook wel.

Hold me like a heaven.... Prachtnummer.

Inderdaad ook mijn favoriet. Zou een geheide hit zijn in een parallel universum, maar dat zal wel niet gebeuren. Het wordt bijna cheesy met de 'whohohoa's', maar voelt toch ook ontzettend oprecht. Het willen vasthouden aan dingen uit het verleden, terwijl je weet dat het verleden nooit meer terug zou komen. Overigens is dit nummer net als single uitgekomen (althans, er is een video van).

Bijzonder slap plaatje voor hun doen. Voegt niets toe aan hun oeuvre en luistert weg als een verzameling B-kantjes.

Het is weliswaar geen klassieker van de Manics, maar de argumenten die je hiervoor hebt snijden toch niet echt hout. Het niks toevoegen aan het oeuvre van de band; mis ik iets maar er staan toch een verzameling nummers op die toch echt wel een mooie aanvulling vormen op de discografie? En b-kantjes; International Blue, Liverpool Revisited, Hold Me Like a Heaven en Broken Algorithms zijn toch prima songs? De gemiddelde fan van deze band zal toch echt wel de nodige krenten uit de pap kunnen halen. Er is uiteraard niks mis met het feit dat jij het niks vindt, maar wellicht kun (en wil) je inhoudelijk aangeven wat er aan schort.

Ik begrijp je vraag, maar om die te kunnen beantwoorden zou ik er opnieuw in moeten duiken en dat gaat me voor nu te ver. Ik vind het overall gewoon niet spannend, kabbelt maar wat voort. Heb het gevoel dat ik alles al eerder en beter heb gehoord op voorgaande albums.

Ja het is luchtig en ja het heeft een groot geluid maar het klinkt wel weer erg lekker!

En inderdaad als er 1 stem is die 30 jaar fantastisch klinkt is t die van ons aller James wel

Weer een goede plaat van deze band die ik al sinds de jaren ‘90 volg. De band blijft zich door de combinatie van de meestal goede lyrics en de stem van Bradfield toch ver boven de middelmaat te verheffen. Muzikaal draait het ook als een tierelier, wat eigenlijk gewoon wil zeggen dat je als MSP fan redelijk snel mee bent met dit album.

Blijft toch een fijne band , die Manics . Subtiele veranderingen per album , maar eigenlijk altijd heel herkenbaar aan de eigen sound. De een zegt dat het stilstand is , de ander (zoals ik) weet altijd wel dat terugkerende en daarom ook herkenbare element te waarderen. Geen gekke bokkesprongen maar gewoon prima degelijke rock met hier en daar een rustmoment . Brede uitwaaierende gitaren en strakke ritmesectie zorgen er bij mij voor dat ik altijd uitkijk naar een nieuw album. 4 sterren