A Tribute to Joni Mitchell (2007)

Eigenlijk hou ik helemaal niet van tribute-albums: de covers halen het meestal niet bij de originelen en ze zijn vaak ronduit onevenwichtig door de diversiteit aan artiesten.
Op dit album zo te zien niet anders. Toch ben ik er stiekem heel benieuwd naar hoe ze het er van af brengen.
Prince is een groot fan en zijn versie van A Case of U heb ik al vaak live voorbij horen komen, de rest is dus volkomen nieuw voor mij.

Tributes dus................ ik heb er zoals gezegd niet veel mee, maar als er dan een tribute aan één van je favoriete artiesten gewijd wordt en als dat dan ook nog eens gedaan is door een paar van je favoriete artiesten?
Tja, dan ben je nieuwsgierig.

Sufjan Stevens mag het bal openen met Free Man in Paris. Heel knap hoe hij dit nummer compleet eigen maakt, hieruit blijkt ook de kracht van deze waanzinnige muzikant.
Het is een zwierig en barok nummer geworden en ik vind het een aanwinst in mijn Sufjan Stevens-collectie.
En dan Björk............ een dame die ik dan weer heel bijzonder vind en waar een ander moment mijn haren van omhoog gaan staan (en niet vanwege positief kippenvel).
Maar net als bij Sufjan gaat ook hier op dat we te maken hebben met een eigenzinnige artieste die een compleet eigen stijl heeft. En dat laat ze hier op The Boho Dance zeker ook horen. Joni Mitchell? Welnee: Björk! Zacht, fluisterend en knisperend. En weet je wat? Het is nu maar 1 nummer en dat trek ik heel erg goed. Het is er zelfs een pareltje door geworden.
Dreamland is hier in de uitvoering van Caetano Veloso te horen. Het zegt me niets: nooit van gehoord. Het contrast met Björk is mij ook te groot en dan kom ik terug op mijn bezwaren als het gaat om tributes: het blijft één grote grabbelton. Dit is een zuid-amerikaans getint nummer en voegt wat mij betreft niet veel toe.
En dan switchen we over na de pop-jopi piano jazz van Brad Mehldau. Don't Interrupt The Sorrow is een instrumentaal, donker piano-nummer geworden. Ook hier heb ik niet veel mee.
Cassandra Wilson mag For The Roses coveren. We blijven dus nog even in jazz-sferen hangen. Een stijl die natuurlijk ook dicht aanschurkt tegen die van Joni Mitchell zelf. Wilson maakt er een donker en zwoel nummer van. Ik hoor liever het origineel, maar slecht kan ik het niet noemen.
Prince is al jaren een groot fan van Joni Mitchell (denk maar eens aan zijn nummer The Ballad of Dorothy Parker waar Mitchell genoemd en gequote werd).
Dit nummer, A Case of U is al menigmaal door de man live uitgevoerd vooral tijdens aftershows.
Nu is dit nummer natuurlijk wel een klassieker van jewelste. Deze versie is een typische Prince-piano-ballad met vet orgeltje, maar ik vind hem duidelijk ontdaan van alle kracht die in het origineel terug te vinden is. Maar misschien ben ik een beetje bevooroordeeld, want dit soort Prince-ballads zijn nooit echt favoriet geweest bij mij.
Sarah McLachlan covert Blue. Haar stem is hier herkenbaar uit duizenden. Een aparte uitvoering, maar het blijft een wat klinische versie: iets te gekunsteld.
Dan mag Annie Lennox wat proberen te maken van Ladies of The Canyon. Annie heeft wel eens eerder mooie covers gemaakt (No More I Love You's) en eerlijk gezegd doet ze het hier ook zo slecht nog niet: ze probeert er echt iets eigens van te maken en dat lukt heel aardig.
Emmylou Harris vertolkt Magdalene Laundries en weet heel erg in de sfeer van Joni Mitchell zelf te blijven.
Harris had mijn hart veroverd met een nummer uit Brokeback Mountain en eigenlijk weet ze me met deze versie ook wel een beetje in te pakken. Sober en mooi uitgevoerd en die stem doet me toch wel wat.........
Edith And The Kingpin is hier te vinden in een uitvoering van Elvis Costello. Deze man is altijd al een muzikale duizendpoot geweest dus echt verassen doet ie me niet meer. Dit is een degelijke cover met mooi blazerswerk. Niet veel op aan te merken.
K.D. Lang zingt Help Me en blijft angstvallig dicht in de buurt van het origineel. Ik vind dat altijd een domme zet, want waarom dan nog een nummer coveren?
Ze doet het niet slecht hoor. Maar deze versie voegt echt helemaal niks toe, hoe degelijk ook.
River mag dit tribute afsluiten en dat wordt gedaan door James Taylor.
Het origineel is een mooi breekbaar nummer en dat probeert Taylor er ook van te maken. Maar hier vind ik het voor het eerst zonde dat een man het zingt. Het is een beetje een saaie versie geworden.
Een saaie versie die een tribute aan een waanzinnig goede artieste afsluit.
Mijn mening blijft staan: tributes zijn vaak oervervelend. Soms pakken nummers goed uit en meestal minder of zelfs slecht.
Heel erg slechte covers heb ik niet gehoord, dat is een plusje voor dit album, maar ik heb ook te weinig nummers gehoord die me echt wat deden.
Sufjan, Björk en Emmylou krijgen van mij de vinkjes.

ik vind de versie van james taylor lang niet slecht. (ik heb nog een album van hun samen wat denk ik misschien wel mijn favourite is van beide artiesten). Maar het is een leuk cd tje, de nummers zijn niet slecht. En overbodig is het zeker niet. Veel mensen van mijn leeftijd kennen joni mitchell niet. en door dit soort albums hoop ik dat Joni de status en waardering krijgt die ze verdient (van mijn generatie althans).

Van alle Tribute-albums die ik ken (en dat zijn er niet zo veel) steekt deze er boven uit. Een uitstekende verzamelaar met verschillende smaken die samen een coherent geheel vormen. Respectvol, met liefde gemaakt en toch prikkelend en eigenzinnig genoeg. Een fijne manier om kennis te maken met de wereld van Joni. Ik vond het interessant om de songs in deze uitvoeringen te herontdekken en in één beweging ook andere artiesten te (her)ontdekken, zoals Björk, Gaetano Veloso, Sufjan Stevens, Prince ... coole rivieren om over weg te schaatsen. Er zijn Joni-albums die ik minder vaak opzet als deze.