King Gizzard and The Lizard Wizard - Polygondwanaland (2017)

Polygondwanaland | King Gizzard & The Lizard Wizard - kinggizzard.bandcamp.com

Gratis te downloaden

Review #16:

Ik had het vorige album van King Gizzard in eerste instantie iets te hoog ingeschat. Sketches of Brunswick East miste ambitie en hoewel het af en toe zeer relaxende bossa nova-achtige psych rock vertoonde, bestond het grotendeels uit redelijk zinloze achtergrondmuziek.

Polygondwanaland heeft zeker geen gebrek aan ambitie, maar heeft dezelfde problemen als een hoop vroege psychedelic-beïnvloede prog en moderne prog bands. Crumbling Castle, een van de weinige hoogtepunten hier, doet er een goede acht minuten over totdat het van zinloze gitaarspel overschakelt naar een clichématige bombastische uitbarsting. Het klinkt niet verkeerd, maar de uitdaging die King Gizzard aanging op albums zoals Microtonal Flying Banana ontbreekt hier.

De rest bestaat grotendeels uit kortere, onzinnige psych rock nummers waar vrijwel niks gebeurd. In hun vorige album gebeurde ook geen zak maar daar werd in ieder geval niet de pretentie gewekt dat de band uit was op meer dan slechts 'guitar noodling'. Wat dan wel het doel is van het vierde album dit jaar van King Gizzard ontgaat mij een beetje, maar als het punt was om een leuke progressive rock plaat te maken zijn ze er wonder boven wonder nog slechter in geslaagd dan The Mars Volta (m.u.v. De-Loused) en ELP

Ik heb al eerder gezegd dat King Gizzard de potentie heeft om een van de beste rockalbums van dit decennium af te leveren in de toekomst, maar dan moeten ze wel terug naar hun Fuzz/Nonagon geluid en een ruwere aanpak à la Index en The Red Crayola volgen. Landfill moderne psychedelic/progressive rock gaat hem in ieder geval niet worden voor mij

4,0 / 10

Beste Nummers: Crumbling Castle, Inner Cell

Polygondwanaland haalt toch makkelijk het niveau van Nonagon Infinity en I'm in Your Mind Fuzz. Hoewel het nog steeds psychedelisch is hanteren ze wel een andere formule. En bij mijn gevoel voelt die "progressieve" formule zeer goed aan. Het lijkt bij de eerste paar luisterbeurten nogal eentonig voorbij te kabbelen maar daarna valt het kwartje toch wel. Niets revolutionairs hier maar wel één van de beste worpen van deze band. Zoniet, hun beste materiaal tot op heden.

Album nummer 4 dit jaar en gewoon ook absurd goed. T verhaal van hun albums is dat er zoveel gebeurd dat je ook meerdere keren t album moet en wilt horen om alles te beseffen. Deze band flikt het om bij luisterbeurten mn hersens op een bepaalde manier te triggeren dat t lijkt alsof ik in extase ben. Mind is blown is de perfecte beschrijving bij hun muziek.

Oorspronkelijk had ik Murder of the universe als.beste album van de 5 albums maar deze plaat is een groeier.

T voelt als een ode aan alle actuele albums die ze uitgebracht hebben.

Luisteren die hap. En dan nog keer want t is een overdosis aan geluid

Ik hik op dit moment toch wel bijna tegen een KGATLW-vermoeidheid aan. Er heerst bij mij een soort van gevoel dat het onmogelijk is om wéér een goed album uit te brengen. Maar eerlijk is eerlijk: de drie voorgangers waren één voor één meer dan prima. En ook dit album begint na een paar luisterbeurten langzaamaan in te dalen. Te vroeg nog voor een definitief oordeel, maar ik heb er toch weer vertrouwen in.

Voor de mensen die dit album alweer zat zijn: morgen verschijnt hun nieuwe en tevens vijfde album van dit kalenderjaar 'Gumboot Soup'.

Kan ik tegen kostprijs (€ 18,00 + Paradiso lidmaatsch.) nog iemand een plezier doen met het concert van 5 maart (a.s. maandag Paradiso, A'dam).

Weet iemand het verschil tussen deze lp en de fuzz club versie van de plaat? - bigdipper.no

Sfeervol album dat maar moeilijk wil landen hier. Ik hoor de ontegenzeggelijke kwaliteit, wat mijns inziens het beste wordt geuit in de eerste twee nummers. Toch heb ik bij nieuwe beluisteringen telkens het idee alsof het kwartje (nog) niet helemaal wil vallen.

Maar uiteindelijk zijn dat toch de mooiste albums om te beluisteren; die albums die hun geheimen niet zomaar prijsgeven. Ik blijf stug doorzetten...

Stukje bij beetje ontvouwt de schoonheid en briljantie van deze plaat zich aan mij. Crumbling Castle is de blikvanger van deze plaat; echt een ijzersterke track (maar niet zo goed als The Dripping Tap, Mindscapes ). De rest van de songs doen qua niveau nauwelijks onder voor het machtige openingsnummer, iets waar ik op voorhand toch wel bang voor was. Nu kan ik constateren dat ook de rest van de nummers het hoge niveau van Crumbling Castle weten vast te houden.

Persoonlijk hoogtepuntje is de opener van de B-kant: Inner Cell. Een geweldig gelaagd nummer waar die mooie zanglijn heel subtiel en fijn verweven is met de melodieën van de overige instrumenten. Op het eerste gehoor (en dat is de kracht van deze plaat) een weinig opzienbarende song, maar met meerdere luisterbeurten hoor je pas hoe goed en briljant dat allemaal in elkaar steekt. En dat geldt in principe voor elk nummer op Polygondwanaland.

Nog een pluspunt van deze plaat is de telkens terugkomende muzikale motiefjes en licks. Het geeft de plaat een zekere consistentie / charme als je het mij vraagt en het maakt het prettig om ernaar te luisteren. Die verschillende herkenningspunten zorgen ervoor dat je de weg niet kwijtraakt. Een laatste pluspunt van Polygondwanaland vind ik de naadloze overgangen tussen de songs. Sowieso ben ik daar enorm fan van, want ik vind dat gewoon heel prettig om naar te luisteren. Maar in de tweede plaats sluit dat ook aan bij hetgeen ik vermeldde bij de terugkerende muzikale motiefjes; het geeft de plaat een zekere consistentie, waardoor het prettig is ernaar te luisteren.

In korte tijd is King Gizz uitgegroeid tot één van mijn favoriete artiesten. De briljante live-registraties, het jeugdige en vrolijke imago, de zo creatieve en think-outside-the-box muzikale benadering en het experimenteren met allerhande verschillende stijlen maakt dat ik niet anders dan respect kan hebben voor de band. Alle loftuitingen voor deze Australiërs zijn mijns inziens dan ook volkomen terecht. En op Polygondwanaland bewijzen ze dan ook eens te meer één van de beste rockgroepen in de hedendaagse muziekindustrie - en misschien zelfs wel van de eenentwintigste eeuw - te zijn. Zo, daar staat het, zwart op wit.