Marlon Williams - Make Way for Love (2018)

En dan dit ...

Gister de LP binnengekregen. Op mooi wit vinyl. Wat me opviel is dat de teksten in de binnenhoes op meerdere plekken (licht) afwijken van de gezongen tekst.

Wat verder vooral opvalt is wat voor geweldige muziek er op de plaat staat

Vond het debuut wisselvallig, maar ook veelbelovend tegelijk. Ik hoopte dat hij de richting van een van zijn favorieten Gram Parsons op zou gaan. Helaas koos hij andere favorieten als basis voor zijn nieuwe album en als die Chris Isaak, Jeff Buckley en Roy Orbison heten, dan hoef ik al bijna niet meer te luisteren. Ik kan gewoon vrij slecht tegen dit soort dreinerige melancholiek. Het door iedereen bejubelde duet vind ik maar een misbaksel eigenlijk. Maar gelukkig ben ik de enige, scheelt weer. Toch blijf ik in hem geloven, als hij de volgende keer echt een eigen stijl kan creëren dan kan ook ik zomaar voor zijn muziek vallen. Beetje meer roots, beetje meer akoestisch, iets minder zelfmedelijden en je bent er. Deze plaat gaat hem niet meer worden, want dan hadden alle nummers de kwaliteit van Beautiful Dress moeten hebben.

Die eigen stijl is er op dit album toch juist? Veel meer dan op de voorganger. Dat die stijl jou niet ligt is iets anders.

Nee, hij heeft van die stijlen 1 richting gekozen waardoor het homogener is. Dat doet hij goed, maar dat is iets anders dan een eigen stijl. Het is te veel een mengeling van Isaak, J. Buckley en Roy Orbison. Maar dat die richting mij eenvoudigweg niet ligt zorgt er ook makkelijker voor dat ik dat gebrek aan originaliteit als een probleem zie. Zo eerlijk ben ik wel. Als hij een Gram Parsons rip off had gemaakt had ik er inderdaad minder problemen mee gehad. Maar ik geef 3 sterren he? Zo'n ramp is deze plaat ook weer niet.

Tja, ik weet niet of je dat een gebrek aan originaliteit kunt noemen. Van de namen waar jij aan refereert hoor ik vooral Orbison terug. Daar zal hij zeker door geïnspireerd zijn. Maar, is het in een genre als dit mogelijk om met een compleet 'eigen' geluid te komen? Ik betwijfel het eerlijk gezegd.

Op zijn vorige plaat hoorde je veel verschillende stijlen en inspiratiebronnen terug. Staat daar een nummer tussen dat jij eigen zou noemen? Als ik kijk naar de huidige 'country' artiesten die ik erg kan waarderen (Jason Isbell, Margo Price, Tyler Childers bijv.) dan hoor ik bij geen van allen een geluid wat er daarvoor nog niet was. Binnen het countrygenre hebben ze allemaal een eigen pad gekozen, precies hetgeen wat Marlon Williams met deze plaat ook doet.

Hierbij een voorbeeld Edgar. Dit schreef ik bij zijn vorig album: M.a.w. Had hij maar de richting van Newbury gekozen. Of dus Parsons en dan had ik het veel minder erg gevonden dat er geen eigen geluid is. Maar dat zei ik al in mijn vorige post. En dat Isbell, Price verhaal sluit daar dus op aan.

Het gekke is, normaal zou ik ook zeggen 'had hij maar de richting van Newbury of Parsons gekozen' want van beide ben ik groot fan. Maar, ik vind deze stijl, in tegenstelling tot jou, dus ook heel goed. Van bijvoorbeeld Orbison ben ik helemaal niet zo'n liefhebber (van Buckley dan weer wel) maar deze plaat vind ik top.

Eindstand, jij vind deze richting niet geweldig, ik - in ieder geval op deze plaat - wel.

PS. even helemaal off-topic. Ik neus regelmatig in jouw stemmenlijstje naar countryplaten die ik nog niet ken. Dank daarvoor .

Mooie plaat.
Terwijl vrijwel iedereen enthousiast is over het duet , vindt ik dat een van de mindere nummers.
Ik hoor overigens ook nauwelijks Orbison., eerder John Grant of die zanger van Shearwater.
Maar al dat vergelijken; ik had me eigenlijk voorgenomen daaraan niet meer mee te doen.
Gewoon een lekkere plaat, redelijk eigen geluid ,afwisseling , prima toch !

Het debuut was prachtig en ook op dit tweede album, maakt Marlon Williams tranentrekkende mooie liedjes. Als je de huilend-jammerende stem van Williams goed verdraagt ben je spekkoper. Met songs die je zo in de melancholie van de late jaren '50 en vroege jaren '60 intrekt. De zanger vertolkt zijn songs met de handrem lichtjes aangetrokken, want een fijn laagje spanning over de prachtig gearrangeerde liedjes legt. Licht ruisende gitaren, spaarzame piano en violen maken deze fijne luistertrip af. Referenties te over, maar toch een heel eigen en persoonlijk geluid. Knap gedaan.

Halfje erbij, omdat ik er maar geen genoeg van kan krijgen.
De hele plaat kruipt heel langzaam onder je huid.

Fantastisch artiest en plaat. Beluisterd omdat ik hem woensdag live mag aanschouwen.

Gister live gezien in de Tolhuistuin: WOW! De nummers van dit album deden het live ontzettend goed. Sommige nummers rockten wat meer en bijvoorbeeld Beautiful Dress werd juist heel minimalistisch gespeeld, prachtig. De bandleden waren ook allemaal erg muzikaal en voegden echt iets toe. En Marlon is een ontzettend volwassen performer voor zijn leeftijd, erg indrukwekkend. Aanrader!

ja ik was er ook, subtiel optreden met prachtig instrumentatie (viool en mellotron), schitterende 3 stemmige koortjes en nummers als Can I Call You waren echt prachtig. slotnummer gelukkig zelfde als in rotown jaren terug het magistrale "a portrait of a man" van screaming jay hawkins. origineel ook erg mooi!

Ben ook nog meer in de ban van dit album na hem live te zien. Deze man is niet minder dan wereldklasse. Op musicmeter heeft het al een minimum aan erkenning, nu de rest van de wereld nog.

Al die lof die ik hoor, werkt het team van Dotan soms ook achter de schermen mee aan Williams' image? Zie alleen maar mensen op social media over mekaar heen kronkelen. 'niet minder dan wereldklasse' kom op...

Dus je vindt het geen kloot an?

Goed verhaal wel... heb je het album geluisterd? Mss kan je ook iets inhoudelijks melden? Ik heb hem live mogen aanschouwen in de Tolhuistuin, dat was niets minder dan briljant.

Recensie ROAR E-zine:
Marlon Williams – Make Way For Love | ROAR E-Zine - roarezine.nl

Na een wat speels debuut legt Marlon Williams een flinke dosis liefdesverdriet in zijn tweede album. Make Way For Love is wat overblijft na de relatiebreuk met Williams’ grote liefde en tevens collega Aldous Harding.

“Panic comes in waves.” De eerste zin van ‘Can I Call You’, is typerend voor Marlon Williams’ tweede album, dat qua sfeer golft van trage, melancholische nummers naar lichte, optimistische liedjes. Naarmate de plaat vordert voert een mineurstemming de boventoon. De pijn van een stukgelopen relatie, die steeds meer voelbaar wordt, bereikt een hoogtepunt als hij deze samen met zijn ex-vriendin bezingt op ‘Nobody Gets What They Want Anymore’.

Waar Williams op zijn debuutalbum een prettig gevarieerd geluid aan pop, rock, country en folk liet horen, kiest hij op zijn tweede album wat meer voor een thema dat zich over de elf nummers uitsmeert. Naar eigen zeggen geïnspireerd door Scott Walker, grijpt Williams terug naar geluiden zoals we die uit de jaren zestig kennen: een vaak melancholische mix van singer-songwriter, folk en country die zowel doet denken aan Roy Orbison als America, terwijl Williams’ stem af en toe de associatie met Elvis Presley oproept.

Door deze mix creëert Williams zijn eigen geluid, die hij vooral neerzet door een samenspel van gitaren, percussie en strijkers. Alleen op ‘Love Is A Terrible Thing’, een stuk vol pessimisme en mineur, horen we geen gitaar. Hier doet Williams het enkel met zijn stem, piano en een beetje hulp van een synthesizer. Ook op ‘I Didn’t Make A Plan’ heeft de piano een grote rol, maar neemt een aanzwellend gitaargeluid het stuk steeds meer over.

Op ‘Party Boy’en ‘I Know A Jeweller’ wordt de luisteraar even meegenomen naar het Wilde Westen. Deze nummers, gekenmerkt door een lichtere stijl en typische percussie, zijn een prettige afwisseling op de omringende melancholische nummers. Ook het lichte ‘What’s Chasing You’, draagt eraan bij dat het album niet te zwaar wordt.

Make Way For Love is in zijn geheel namelijk geen album dat je in de feeststemming brengt. In bijna alle nummers klinken gevoelens als pijn, jaloezie en wanhoop, veroorzaakt door Williams’ relatiebreuk met Aldous Harding. Dat deze gevoelens het enige is wat hij nog met Harding deelt, uit hij samen met haar op ‘Nobody Gets What They Want Anymore’, waar Williams de pijn en eenzaamheid nog eens benadrukt als hij het laatste deel van het nummer voor eigen rekening neemt. Nadat alle pijn zijn hoogtepunt heeft bereikt, lijkt Williams op het laatste nummer eindelijk weer de toekomst in te kijken en ruimte te willen maken voor nieuwe liefde.

Marlon Williams stond bij mij vooral bekend als die Nieuw-Zeeuwse countryzanger die eigenlijk veertig jaar eerder geboren had willen zijn. Niet dat er iets mis was met zijn naamloze debuutalbum. Toch werd ik toen al een beetje moedeloos van dat ge-country buiten de Verenigde Staten. Misschien komt dat omdat ik uit het land kom van Waylon, Ilse DeLange (spreek uit: Ealsay DeeLengay) en Anouk. Het land waar je ook gewoon lekker doet alsof je op de prairie bent opgegroeid en vooral niet op zoek moet gaan naar een authentiek binnenlands geluid. Maar goed, een Nieuw-Zeelander kun je natuurlijk weinig kwalijk nemen. Buiten de folklore van de inheemse bevolking, valt Oceanië nou niet bepaald in de categorie authentieke muziek. Hoe dan ook, Williams heeft die countryveren dus van zich afgeschud en heeft een donker jaren tachtig-pak aangetrokken. Hij verschuilt zich nu ergens in een afgezonderde motelkamer in de VS, tussen Nashville en Springfield, in het iPhone-loos tijdperk, toen zijn pakjes Marlboro nog twee Nieuw-Zeelandse dollars te stuk kosten. Dus heden ten dage is Williams niet veertig jaar, maar dertig jaar te laat geboren. Een grote sprong voor meneer Williams maar wel met als resultaat het zoveelste hipster-album anno 2018 dat vooral teert op gevoel voor nostalgie. Dat Marlon Williams muziek kan maken staat overigens buiten kijf. Come To Me, Love Is A Terrible Thing, Party Boy, What's Chasing You... Ze zijn een voor een pareltjes. Maar ze hadden ook gewoon wereldhits kunnen zijn geweest, als Williams Make Way for Love in 1987 had opgenomen.

Als ik het goed begrijp mag je dus alleen countrymuziek maken als je uit de Verenigde Staten komt.....

Wel knap om zoveel onzin in een post te proppen. Wat boven mij al wordt gezegd, je mag dus alleen country maken als je uit de VS komt? Mag je dan ook alleen maar spaghetti koken als je uit Italië komt? En als het in 1987 was gemaakt stond het dus vol hits. Maar omdat het anno 2018 wordt gemaakt is het een hipsteralbum? Mss moet je gewoon van de muziek genieten (of niet) en niet zo moeilijk doen

Ik beoefen inderdaad nogal wat discriminatie betreffende mijn muziekbeoordeling. Begrijp me niet verkeerd. Natuurlijk mag een Nederlands joch met een gitaar bij een kampvuur wat Johnny Cash spelen voor me. Ik vind het ook ontzettend fijn als ik op visite pasta op mijn bord krijg - ook als mijn vriend niet Italiaans is. En als de ene Poolse zanger toch liever doet alsof hij uit de Provence komt... Allé, ik kan het ook heus wel door de vingers zien. Wat me echter stoort is wanneer het grote gros van Neerlands kwaliteitsartiesten niet te verscheiden zijn van hun Amerikaanse collega's. Mogen ze zich verkleden als cowboys? Wie ben ik om het te verbieden! Vind het wel een beetje saai, zelfs 'n tikkie 'cultural appropriation' (om het even lekker Amerikaans te houden). De plaats waar je bent opgegroeid, of dat nou Amsterdam, het Frans platteland of de suburbs van Tokyo zijn, hoor ik graag terug in de muziek. En het doet mij verdriet als dadelijk iedereen klinkt alsof ze uit Tennessee komen. Net als dat het me de neus uit zou komen als dadelijk iedereen alleen nog maar Italiaans kookt.

Nogmaals, leuke muziek hoor, wat meneer Williams maakt. Zou het alleen leuker vinden als hij zijn creativiteit zou gebruiken voor muziek die nog niet zoveel wordt gemaakt. Ik denk dat hij meer te bieden heeft dan dit.

Of, in andere woorden:

Nieuw-Zeeland is trouwens wél een geschikt land voor country-muziek: Engelstalig, uitgestrekt, veel vee, inheemse bevolking, outlaws...

Duidelijke Roy Orbison en Chris Isaak invloeden, maar nergens echt pakkende nummers.

In oktober in het kader van het Take Root festival staat Williams in de Groningse Oosterpoort. Wellicht dat het live beter uit de verf komt.

Het is zover, ik ga mijn eerste 5* van het jaar uitdelen. Net het album voor het eerst sinds een tijd weer opgezet en het heeft absoluut niet aan kracht ingeboet. Dat in combinatie met de vele keren dat ik het album al gedraaid hebt en het fantastische concert in de Tolhuistuin, kan ik niet anders dan de volle mep geven.

Uitstekend tweede album, al vind ik het debuut toch iets beter. En live vond ik hem vorg jaar op Tuckerville ook zeer indrukwekkend. Mogelijk stijgt deze nog, bij het eerste album duurde het ook even voordat ik het helemaal kon waarderen.

Live in Utrecht
Marlon Williams - Beautiful Dress @ Tivolivredenburg
Marlon Williams - What's Chasing You @ Tivolivredenburg
Marlon Williams - Nobody Gets What They Want Anymore - Make Way for Love @ Tivolivredenburg

Sterke, sfeervolle pop/country noir van Marlon Williams uit Nieuw Zeeland. Live een fenomenaal goede zanger wist ik al, en ook een begenadigd songschrijver, zo blijkt uit Make Way For Love.

Als ik deze plaat luister, schieten mij vele referenties te binnen. Velen zijn al genoemd, Roy Orbison, Chris, Isaac, maar ook wat alternatiever werk van Belle & Sebastian, The Veils, Jeff Buckley en Fleet Foxes hoor ik er in terug. Met name de sterke zang maakt dat het toch vooral als Marlon Williams klinkt.

Qua stijl vormt de plaat een mooi geheel. Toch zijn er wat uitschieters. Het openingstrio vind ik bijvoorbeeld erg sterk: 'Come To Me' zet sterk de toon neer van de plaat, 'What's Chasing You' is wat meer uptempo singlemateriaal, en 'Beautiful Dress' is op dit moment mijn favoriete nummer.

Verderop wordt het ietsje minder, maar 'Nobody Gets What They Want Anymore' met Aldous Harding is terecht nu al een klassieker te noemen. Soms mag Williams ietsje meer uit de bocht vliegen, maar al met al een zeer indrukwekkende plaat van dit talent, waar we waarschijnlijk nog veel van gaan horen.

Op aanraden van de de lokale platenboer aangeschaft vorige week. Prachtig melancholisch album. Wat een stem! Ik zit gelijk in the Roadhouse van Twin Peaks als ik Make Way For Love luister.

Ik blijf deze plaat maar draaien. Wat een stem, wat een sfeer en wat een artiest! Plekje in mijn top 10 is wel op zijn plaats, staat er ook eens een album van buiten de top 250 in

Een mix van Roy Orbison, Jeff Buckley, Elvis, maar het is mij te zoet, ik mis een "randje"
Muzikaal vind ik het vaak mooi maar de combinatie dig ik niet.
Melancholisch misschien voor mij raakt het de snaar niet, vind de liedjes ook te voorspelbaar.