El-P - I'll Sleep When You're Dead (2007)

Op het eerste gehoor vind ik dit een bijzonder goed album. Het ligt me wat meer dan Fantastic Damage. Hoewel dat album zeker zijn momenten heeft en bijzondere goede nummer kent (met name Deep Space 9mm, Stepfather Factory, Dead Disnee en The Nang, the Front, the Bush and the Shit), vond ik het als heel album wat lastig om 'm uit te zitten. Dat komt aan de ene kant doordat het oncomfortabele muziek is, maar daar kan ik nog wel inkomen. Het was meer het drukke, of beter gezegd: het constant drukke. I'll Sleep When You're Dead vind ik wat gedosseerder. Het is wel druk, maar je krijgt af en toe wat meer adempauze, er is wat meer ruimte in plaats van die constante stortvloed.

Dat doet me denken aan een artikel dat ik pas las (ik dacht in de Live XS). Daar stond in dat Fantastic Damage voortborduurde op Funcrusher Plus. Dat is misschien een klein beetje zo (oncomfortabel, donker, industriele geluiden, de duistere sfeer), maar voor het grote deel vind ik dat ontzettende nonsens. Het klinkt namelijk alsof er weinig verschil is tussen de album, terwijl Funcrusher Plus juist ontzettend minimaal is (neem Vital Nerve met als basis een melodielijn van drie tonen), waar Fantastic Damage gewoonweg constant bombastisch te noemen is.

I'll Sleep When You're Dead ligt volgens mij tussen Funcrusher Plus en Fantastic Damage in. Het is zeker drukker dan Funcrusher Plus, maar niet zo'n enorme brei van geluiden als Fantastic Damage. Dit ligt mij beter. Ook de ontwikkelingen binnen de nummers (Tasmanian Pain Coaster bijvoorbeeld) valt meer op en is ook beter te volgen en geleidelijker dan bij Fantastic Damage (er zit meer opbouw in de nummers). Ook dat vind ik een enorme goede ontwikkeling. Dit album zou daarom wel eens hoog kunnen scoren in mijn eindlijst.

Overigens: ik moet Fantastic Damage nog wel wat meer beluisteren, want ik heb wel het gevoel dat ik dat album meer kan waarderen dan dat nu het geval is.

Sterk, consistent album, een waardige opvolger van Fantastic Damage. Geen slechte song te bekennen. Wederom een origineel en verfrissend album.

Nadat ik CanOx eerst met moeite ben gaan waarderen en uiteindelijk zelfs met open armen in mijn Top 10 heb ontvangen, besloot ik ook het solowerk van El-P te gaan beluisteren. Op I'll Sleep When I'm Dead wordt het voor mij eens te meer duidelijk dat El-P zijn hele eigen sound heeft, en hiphop produceert die niet te vergelijken is met andere artiesten die ik ken. Hij gebruikt voor zijn beats originele, vaak futuristische geluiden, tempo's en ritmes en geniale melodieën. Hoewel zijn stemgeluid me niet geweldig ligt is zijn flow goed in orde, en hij brengt zijn scherpe teksten met goed rijm en een dito gevoel voor humor (voor wie Anchorman ook zo'n briljante film vond: "this beat is so sick, made with real bits of panther"). Ik denk wel dat mijn waardering voor The Cold Vein er aan heeft bijgedragen dat ik dit nu zo goed vind, want veel van de nummers zijn nogal chaotisch en het aparte geluid is moeilijk te plaatsen. Nu ik dit album meerdere malen goed en grondig heb geluisterd, is 4,0* het minste wat ik kan geven voor I'll Sleep When You're Dead. Vol goede moed op naar Fantastic Damage.

Tasmanian Pain Coaster, The Overly Dramatic Truth, No Kings en Pioisenville Kids No Wins zijn enkele hoogtepunten.