Pink Floyd - The Wall (1979)

beste cd ooit gemaakt

De koude oorlog heeft voor vele verschrikkelijke gebeurtenissen gezorgd, onder ander de oorlog in Vietnam en het feit dat de meeste vijanden van Ian Flemmings “James Bond” uit Rusland afkomstig zijn, zijn gevolgen van dit langlopende conflict tussen de Verenigde Staten en de Sovjet Unie. Iets dichterbij huis was natuurlijk de beruchte Berlijnse muur, waardoor ons Duitse buurland werd opgedeeld in twee gebieden. Dit heeft eigenlijk niets te maken heeft met het album “The Wall” van Pink Floyd (hoewel het er wel al eens integraal is uitgevoerd) maar op de een of andere gekke reden associeer ik het historische bouwwerk toch altijd met het laatste album dat de naam Pink Floyd waardig is.

Dat komt waarschijnlijk doordat ik bij beide verschijnselen een kil gevoel krijg, zo voel ik me eigenlijk niet uitgenodigd door de band om hun album te beluisteren. Het is me daarom dan ook een raadsel dat dit door moet gaan voor een van Pink Floyd’s bekendste en meest geliefde albums. Het album was namelijk nog geeneens een echte productie van alle vier de bandleden, Roger Waters begon het heft hier namelijk in eigen hand te nemen en bood David Gilmour weinig ruimte voor zijn eigen composities. Dat dit voor flink wat opschudding in de band zorgde, was natuurlijk vanzelfsprekend. Op een gegeven moment kwam het zelfs zo ver dat de toetsenist Richard Wright tijdens de productie opstapte, later keerde hij echter wel weer terug voor een aankomende tour.

Maar goed, het album dus. Het betreft hier een langspeelplaat met vier kanten, of voor de moderne mens onder ons: een dubbel-cd. We volgen het leven van rockster Pink (Floyd), een creatie van Waters waar hij zich maar al te goed mee kon identificeren. Dit is ook de reden dat het album zo donker aanvoelt. Gezien het feit dat Roger de meeste contributies leverde betekent ook gelijk dat we zijn stem het grootste deel te horen krijgen. Daar op zich niets mis mee, de beste man is namelijk een prima liedjesschrijver en zingt zijn teksten zeer oprecht. Het probleem is echter dat hij niet altijd even spontaan overkomt, dit is natuurlijk niet erg voor een paar nummers (Roger moet zich namelijk toch een beetje in kunnen leven als aan lager wal geraakte superster) maar na zo’n tien nummers gaat dit toch een beetje vervelen. Dan is het toch wel jammer dat we die mooie dromerige stem van Gilmour of Wright een stuk minder te horen krijgen.

Of dat optimisme van de twee laatstgenoemde zangers überhaupt past bij het verhaal van deze zogenaamde rockopera is natuurlijk een tweede. Het leven van de eerdergenoemde rockster Pink wordt namelijk in geuren en kleuren bezongen op deze plaat van bijna anderhalf uur en dat is nou niet bepaald als een ritje door de droomvlucht van de Efteling. Het verhaal van Pink is namelijk zeer grimmig, zo stierf zijn vader in de tweede wereldoorlog, op school werd hij misbruikt door leraren en ook zijn liefdesleven gaat niet over rozen. Het liefst wil hij er eigenlijk gewoon niet aan denken, wat resulteert dat alle problemen zich in zijn gedachten opstapelen en een gigantische muur vormen. Dit zorgt ervoor dat hij in zijn latere leven nog meer problemen krijgt zoals drugsverslaving en een fascistische levensstijl.

Hoe dit wordt vertaald naar de muziek is vrij wisselvallig in kwaliteit, zoals dat eigenlijk meestal wel het geval is met vier plaatkanten aan muziek. Pareltjes als “the Thin Ice”, “Hey You” “the Trial” en in mindere mate het zeer overschatte “Comfortably Numb” worden afgewisseld met draken als “Don’t Leave Me”, “Goodbye Cruel World” en het tenenkrommende “Another Brick in the Wall part 2”. Verder hebben we dan ook nog de niemandsdalletjes waar ik onder andere “Young Lust” en “Mother” toe reken. Toch komen de Engelse heren hier grotendeels mee weg omdat vrijwel ieder nummer essentieel is voor het verhaal van Pink. Toch staat vrijwel geen enkel nummer goed op eigen benen. Nu is het natuurlijk wel algemeen bekend dat je de albums van Pink Floyd moet luisteren als een geheel en ik zou geen fan van de band zijn als ik dat zou ontkrachten. Op de eerdere albums zoals het alom geprezen “The Dark Side of the Moon” echter waren de songs ook uiterst genietbaar wanneer ze uit hun context werden gehaald.

Zoals ik al eerder schreef zijn de mindere nummers te danken aan het feit dat er een verhaal verteld wordt. Op het vlak van rockopera worden echter ook niet al te veel punten behaald, het verhaal weet de aandacht namelijk lang niet altijd goed vast te houden. Dat is uiteraard zeer jammer aangezien het verhaal er op papier aller-aantrekkelijk uitziet, het is dan ook niet voor niets dat het album een paar jaar later werd vertaald naar het grote scherm. Op de langspeelplaat spreekt de depressieve rockster echter minder tot de verbeelding, mede doordat ik (ondanks zijn verschrikkelijke belevingen) geen sympathie voel voor het hoofdpersonage. Toch kunnen we ons gelukkig wel een voorstelling maken van de gebeurtenissen in het verhaal, dit komt echter niet door de teksten maar door de vaak angstaanjagende muziek. Neem bijvoorbeeld een nummer als “the Trial”, de instrumentatie vertaald de wanhoop van de gevallen rockster namelijk akelig goed.

Hoe zo’n (naar Pink Floyd-maatstaven) middelmatig werkstuk dan als een klassieker gezien wordt kan ik na het schrijven van deze recensie wel beamen. Het album voelt namelijk vrij toegankelijk aan door het grote aantal aan korte nummers die de plaat rijk is. Geen enkele song komt namelijk boven de zeven minuten uit en dat is ongehoord voor een werkje van Pink Floyd. De band moet het namelijk vaak hebben van de langgerekte nummers die een mooie opbouw kennen maar dit verschijnsel lijkt op “the Wall” vrijwel volledig te zijn verdwenen. Door een aantal goede songs wordt het album toch nog de afgrond uit getild en gaat dan ook niet met een onvoldoende naar huis, hierna ging het namelijk pas echt bergafwaarts met de band (zowel op muzikaal als sociaal vlak). Mijn conclusie is dan ook: een overschat album dat een waardige klassieker is voor de massa maar een teleurstellend afscheid voor de mensen die eens fan waren van het legendarische Pink Floyd.

If you should go skating
On the thin ice of modern life
Dragging behind you the silent reproach
Of a million tear-stained eyes
Don't be surprised when a crack in the ice
Appears under your feet

Roger Waters (the Thin Ice)

Bouwstenen.

Traumatische ervaringen.
Persoonlijke therapie.
Roger Waters opent de deur.
Afgesloten ruimte.
Ontbreken van ramen.
Geen blik naar buiten.
Enkel een schim van de maan.
Zweeft donker boven.
Alles dichtgemetseld.
Steen na steen.

De muur.

Pink Floyd in de verdediging.
Bescherming van het cultuurgoed.
Punk in opkomst.
Om het gebouw te kraken.
Met sloophamers in de aanslag.
Terug slaan met muziek.
De studio als thuisbasis.
Paranoia.
Big Brother Is Watching You.
De muren hebben oren.

Scheuring.

Verval en afbrokkeling.
Wrijving tussen de bandleden.
Het breekpunt.
Hun persoonlijke IJzeren Gordijn.
Waters en Gilmour lijnrecht tegenover elkaar.
Mason als cement.
Onmogelijk lijmproces.
Als een zandkasteel.
Weggespoeld.
Klaar voor The Final Cut.

Vandaag heb ik deze nog eens van onder het stof gehaald. Mijn Pink Floyd fase ligt ondertussen alweer wat jaartjes achter me, maar de 4* blijven toch staan. Want The Wall is een conceptplaat zonder gelijke, prestigieus en pretentieus als geen ander. En hoewel het niveau bij momenten wat inzakt, houdt het onderliggende concept het geheel genoeg bij elkaar.

Het dubbelalbum verhaalt over het hoofdpersonage Pink Floyd, die fungeert als avatar van Roger Waters, basgitarist op en creatieve brein achter de plaat. Pink is een rockster die ten gevolge van een traumatische jeugd de tol van de roem moet betalen en er psychologisch helemaal onderdoor gaat. De albumtitel verwijst dan naar de muur die hij rond zich optrekt, om zich af te sluiten van de maatschappij en van zijn naasten. Het verhaal is vrij duidelijk te volgen, en zeker als je de film eens hebt gezien komt het geheel makkelijk tot leven bij het luisteren. Op de eerste cd wordt het personage geïntroduceerd, inclusief jeugdtrauma's - vroeg gestorven vader, overbeschermende moeder - en zijn steile klim naar de roem met bijhorende gewillige groupies. Daar loopt het dan helemaal mis, en aan het eind van cd één bouwt Pink zijn muur om zich af te schermen van de wrede wereld. Ondertussen zijn ook al een hele rist goede (The Thin Ice), bekende (Another Brick in the Wall, pt 2) en mindere (Empty Spaces) nummers gepasseerd.

Op de tweede cd is de sfeer een pak donkerder, met Pink die enkel nog een leeg omhulsel is en traag wegglijdt in een spiraal van negativiteit. Het indrukwekkende einde van The Trial is schaamteloze operarock, waarna de muur wordt neergehaald. Het is een beetje een kwestie van interpretatie, maar naar mijn mening eindigt het album niet zo positief. De muur is misschien weg, maar Pink staat nog een lange weg voor de boeg om zich op te trekken uit de put van depressiviteit waar hij inzit.

Vanaf Atom Heart Mother had Pink Floyd een hele resem albums van bovengemiddelde kwaliteit afgeleverd, de één al wat meer gekunsteld dan de ander. Hun typische monsternummers (genre Echoes, Shine On You Crazy Diamond) hebben ze hier achterwege gelaten ten bate van het concept, en dat heeft gewerkt. De meeste liedjes zijn relatief kort, en het langste (Comfortably Numb) is misschien wel hun beste nummer. Verder zijn de consistentie in thematiek en de terugkerende motieven en melodieën ook een aangename en nodige houvast tussen de vele korte fillertracks. Vooral deel twee voelt immers nogal verkapt aan, en lijdt een beetje onder een collage-gevoel. Muzikaal staat er op dit album uiteindelijk niet meer dan op pakweg Wish You Were Here, maar in tijd duurt deze wel twee keer zo lang. Er is dus erg veel goeds, maar het wordt net iets te lang uitgesmeerd. Het sterke concept maakt wel wat goed, maar toch doet dit album hierdoor wat onder voor een album als Animals.

Via MusicMeter kwam ik in aanraking met Pink Floyd en zoals veel users wist de band mij ontzettend te boeien. Nu ik veel albums terug luister ben ik niet zelden toch wel een beetje teleurgesteld. The Wall is hier het beste voorbeeld van, al ben ik er nooit ondersteboven van geweest.

Het album is ontzettend opgeblazen en iedere keer als je mee lijkt te worden genomen, volgen er weer saaie nummers die het tempo eruit halen. Leuk concept maar op muzikaal gebied laat Pink Floyd toch wel heel wat steken vallen. De val van de muur zal het album wel een plaats in de geschiedenis hebben gegeven. Ik vind het allesbehalve een inspirerend album. Toch 3,5* voor de nummers die wél gewoon prima zijn.

Hij krijgt van mij 4,5 sterren, het halfje gun ik het niet want het duurt soms te lang om hem helemaal te beluisteren.

Zo toch maar eens tijd dat ik hier een recensie over schrijf,

Dit album is in een paar woorden; Ontzettend sterk en emotioneel. Waters legt perfect zijn gevoelens en emoties van zijn jeugd weer in de nummers van The Wall en de film versterkt dit effect alleen nog maar. Ik moet toegeven dat ik de live versie 'Is there anybody out there?' beter vind dan de opnames.

Een van de beste nummers op het album vind ik toch wel Goodbye blue sky, zo'n ontzettend mooi nummer met een duister randje. Iedere, iedere keer als ik dit nummer beluister kruipen de rillingen opnieuw over m'n lijf, heerlijk.

Daarnaast hebben we natuurlijk nog een stukje meesterwerk, comfortably numb. Een magisch nummer waarin David Gilmour's stem met zijn Solo ongeloofelijk goed naar voren komen en prachtig de rust weten te houden.

Nog enkele leuke nummers; Run Like Hell en Empty Spaces gevolgt door Young Lust

The Wall in z'n geheel is een onbeschrijfbaar meesterwerk waar ontzettend veel werk in zit. Kan net wachten om dhr. Waters live te zien 8 april te Nijmegen (:

Zo is het Stijn Slayer. Je wist toch wat je kreeg toen je een ticket voor the Wall kocht. En hallo: wat wil je nog meer?! Mooie beschrijving dat totaalspel van licht, beeld en geluid. Ik zou er nog de toch niet onbelangrijke component van muziek bij willen zetten. Je had de fantastisch uitgevoerde muziek van het album, met als hoogtepunten ondermeer de eerder genoemde solo's van Snowy White bij Another Brick in the Wall en de echt waaaaaaaaaaanzinnige solo van Dave Kilminster bij Comfortably Numb, bovenop de muur.

Onder de kop geluid versta ik alle echt fantastische geluidseffecten. En dat in de Gelrededome: het kwam overal vandaan: ik wil ook zo'n geluidsinstallatie thuis! Oh ja, nog een component van de show: the special effects, bijvoorbeeld een grandioze ontploffing. Deze show met al die componenten samen was echt van de buitencategorie.

Ik was trouwens benieuwd of dit album the Wall heel zo'n show muzikaal kon dragen. Nou dat ging prima. Het zegt veel over de hoge kwaliteit van dit album en de samenhang die erin zit door al die verhaallijnen. Zowel de persoonlijke verhaallijnen van Roger / Pink als de maatschappelijke verhalen van dit album. Alle emoties, met name angst, zinloze oorlogen en slachtoffers (zoals zijn vader) en vliegtuigen die niet alleen mensen met bommen bombarderen, maar ook met logo's van grote multinationals. De hele bedoeling van the Wall kwam mooi in de live show naar voren. Subliem!

De manier waarop al die emoties en thema's in de muziek zijn vervlochten is buitengewoon knap gedaan. Je hoort het terug in de verschillende nummers. De boosheid op sommige leraren in het oh zo fraaie Another Brick in the Wall. De enge overbezorgdheid van zijn moeder in Mother, die hem ook veel angsten meegeeft, waar hij later last van heeft en die ook terug komen verderop. De wanhoop als zijn vrouw hem verlaat in Don't Leave Me Now. Vervolgens zit hij letterlijk achter The Wall en roept Hey You, Is There Anybody Out There? Maar zelf reageert hij ook niet meer: er is Nobody Home.

Dit alles leidt tot een fantastisch nummer met een nog mooiere gitaarsolo: Comfortably Numb. Dat is de toestand waarin toentertijd Roger en volgens hem nog steeds veel mensen zich bevinden. Dat wordt vervolgens zeer stevig aangepakt in In the Flesh, waarna het snelle en sterke Run Like Hell volgt.
Uiteindelijk dondert the Wall (in de show letterlijk) in elkaar na The Trial, voor mij helaas 1 van de minste nummers en daardoor haalt de finale muzikaal niet het niveau van de rest van het album. Dat is een uitzondering, want juist de 'key' nummers in de verhaallijn - diegene die ik genoemd heb - zijn de beste tracks van het dubbelalbum. Hoewel er nog een aantal hele goede nummers tussen staan. Bij elkaar krijg je zo een muzikale mijlpaal, want dat is the Wall van Pink Floyd.

Het concept achter dit album vind ik zo mooi en aangrijpend.
Ik heb het voor mijn profielwerkstuk helemaal onderzocht.
De muziek vond ik al mooi en de vele emoties die in de nummers aan bod komen zijn fenomeneel en worden heel mooi gebracht.
Ik heb Roger's interpretatie hiervan live ook meegemaakt en het staat als een... Tja, muur.

De arrangementen zijn ook heel mooi en hoe sommige nummers in elkaar overlopen is heel kunstig gedaan. Prachtalbum.
Toch vind ik sommige nummers iets minder sterk als individuele nummers en daarom geef ik het 4 sterren.

De afsluiting tegen alles en iedereen.
De muur die je rond je bouwt, een fantastisch concept is het.
Op papier lijkt het schitterend maar het was de vraag of ze de mooie woorden konden omzetten in mooie muziek. Wat mij betreft is dat zeker gelukt.

Pink Floyd weet door middel van heerlijke gitaarriffjes en theatrale nummers, en schitterende teksten het concept zo realistisch mogelijk voor te stellen. Natuurlijk was het ook nodig dat er voldoende afwisseling en variatie was. Want één uur en 21 minuten is toch een behoorlijke speelduur. En ja de variatie is er. Maar toch kan The Wall met niet de volledige speelduur boeien.
Iedere track voegt wel iets toe aan het concept maar niet iedere track vind ik super.

Goodbye Blue Sky en Empty Spaces zijn bijvoorbeeld twee songs die ik erg matig vind.
Maar gelukkig schommelt het merendeel van de songs tussen: goed en schitterend.
Another Brick In The Wall is de song die we meer dan één keer horen de hele plaat door zo is hij opgesplitst in 3 delen.
Het zijn alle drie sterke songs en dat kinderkoor voegt zeker wat toe.
De plaat zit ook weer vol van de sterke solo's, de gitaarsolo in Mother bijvoorbeeld.

Conclusie: sterke plaat, ze weten het concept realistisch en sterk te brengen maar toch is niet iedere song een schot in de roos. 4*

Tja, The Wall. Destijds heb ik het album maar gepindakaasd omdat ik vijftien euro voor een album uit 1979 belachelijk vond; soit, twee cd’s, maar je kunt er toch een gewoon midprice-bedrag voor vragen? Die cd die ik zag liggen was echt niet gisteren pas geperst. Rockism kan ook teruggezien worden in cd-prijzen; bij de Bietels is het bijvoorbeeld hetzelfde verhaal. Belachelijke prijzen omdat iedereen het toch wel superverantwoord vindt. Maar vooruit, ik heb dat album dus maar binnengehaald omdat ik met mijn ouders naar een opvoering van The Wall ging kijken; niet van Waters zelf overigens, maar dit werd ook verdomd aardig uitgevoerd. Omdat het album zelf me wat tegenviel heb ik ‘m ook niet echt meer gedraaid, laat staan dat ik aanschaf heb overwogen. Ik kreeg ‘m echter een paar maandjes later van een vriendin en dat is, samen met dat mijn ouders er ook graag naar mogen luisteren, een reden geweest om er nog wat extra in te duiken.

Laat ik voorop stellen dat het concept vrij intrigerend is. Vóór de opvoering heb ik me daar uiteraard nog in verdiept, teksten doorgenomen, voor de zekerheid Wikipedia geraadpleegd. Op het achterliggende verhaal zelf valt weinig af te rekenen want dat steekt behoorlijk goed in elkaar en de teksten zijn ook in orde. Waters neemt best doordachte standpunten in over het sterrendom, massacultuur, idolatie en in mindere mate opvoeding. Het is alleen een beetje jammer dat de muziek zo achterblijft.

Want als er iets is dat mij duidelijk werd tijdens de integrale opvoering was dat The Wall aanzienlijk minder sterk en boeiend uitpakt zonder beelden. Hierbij moet ik eerlijk zeggen dat ik de film nog steeds moet zien; die is helaas op onverklaarbare wijze verdwenen bij de bieb. ‘Puur als geluid’ is het me vaak net iets te statisch of komt het net niet goed over. Om gelijk maar even azijn te zeiken: ik vind ‘Young Lust’ bijzonder vals en ergerlijk gezongen en het komt ook totaal niet bij me aan; het nummer is behoorlijk onder de maat. Hetzelfde geldt voor ‘One Of My Turns’. Het tragisch dieptepunt is evenwel ‘The Trial’, een met Monty Python-stemmetjes gezongen musicalnummer.

Over stoplapjes als ‘Stop’ of de afsluiter heb ik weinig commentaar; misschien niet boeiend, maar ook niet ergerlijk. En die gitaarsolo van ‘Comfortably Numb’ mag dan wel beelden van vieze, onverzorgde mannen met lange, grijze haren en even ongewassen bandshirts oproepen die spontaan in de broek klaarkomen onder het luchtgitaar spelen, verder is het best een prima nummer.

Dat is ook wel een beetje het vervelende aan dit album; ik heb het cliché dat je ‘m in zijn geheel moet beluisteren en dat het daarom zo goed is al vaak zat gehoord, maar dat rechtvaardigt de veel te lange speelduur en de matigere nummers niet. Ik luister altijd beide cd’s achter elkaar en zonder te skippen, al nodigen sommige nummers daar dus absoluut wel tot uit, maar de liedjes zitten helaas meestal op het niveau ‘best aardig’ en dat vind ik niet bijzonder genoeg, zeker voor zo’n lange zit. Een halfje extra dus voor het concept en drie nummers die er nog wel bovenuit steken: ‘Another Brick in the Wall, Pt. 2’ (lekker cliché, maar zeggen dat je The Wall niet voortijdig af mag zetten is dat ook), ‘Run Like Hell’ en vooral het heel mooie ‘Mother’, maar dat laatste kan ook aan mijn eigen moedercomplex liggen.

Na het beluisteren van het debuut van The Doors heb ik besloten om me wat te verdiepen in de psychedelica. Ik vond dat het tijd werd om mezelf wat beter op te stellen voor de verschillende subgenres van het rock genre. Het eerste album na The Doors was Forever Changes van Love en ook Disraeli Gears van Cream dringde mijn oren binnen. Beide albums deden me wat, de een wat meer dan de ander, maar op de één of andere manier kon ik geen verbinding leggen tussen beiden en mijn hersenen. Alsof mijn hersenen het afstootte. Maar ik bleef verder verkennen. Ik hoorde van diverse leden dat Pink Floyd weleens mijn ding kon worden en ik begon wat op te zoeken.

Ik kende Pink Floyd al wat langer dan dit jaar en speelde ik geregeld Another Brick in the Wall, Pt. 2 en Money af. Nummers die ik nog altijd hoog in het vaandel kan dragen. Maar een heel album was een andere zaak. Ik begon wat te twijfelen omdat sommige nummers die ik op YouTube hoorde niet echt mijn ding waren in die tijd. Maar omdat ik mezelf oplegde dat ik wat ballen moest kweken, ben ik begonnen met wat (belangrijke) platen die wel een positieve opinie hadden. Die albums waren het debuut, Meddle, The Dark Side of the Moon, Wish You Were Here, Animals en dit album hier.

Ik begon eerst met debuut (de chronologische volgorde) om dan verder te gaan met Meddle. Ik stopte even met de chronologische volgorde en beluisterde eerst Animal. Een plaat die ik ook minder vind, maar absoluut niet slecht. Toen restte er me nog drie albums. Die twee beluisterde ik dan wel weer volgens de volgorde. Maar toen stopte ik er even mee. Ik vond dat het even tijd was voor andere albums. Zo komt het dat ik nu enkele maanden verder ben en eindelijk dit album heb laten afspelen.

En ik ben teleurgesteld. Ik weet niet hoe erg, maar ik ben er niet blij om. Ik weet dat het aan mij ligt, maar toch ben ik een klein beetje teleurgesteld in Pink Floyd. Niet zo teleurgesteld dat ik me niet wil associëren met deze band, maar mijn waardering heeft toch wel een zware klap gekregen. Niet zozeer de waardering voor de band, maar meer de waardering voor The Wall. En begrijp me niet verkeerd, ik vind dit album allesbehalve slecht, maar als ik dit album in volgorde van kwaliteit (weer een woord die niet zozeer past, maar hopelijk begrijpen jullie wat ik bedoel) moet plaatsen dan kan het best zijn dat het op de laatste plaat zal staan. Of misschien niet. Ik heb het album namelijk nog niet vergeleken met Animals.

En nu neem ik een neerkijkende houding aan jegens Animals, maar ik bedoel ook niet dat het slecht is. Het behoort tot het rijtje waar The Wall zich nu ook bij schaart. Geen slechte albums, maar wel albums die psychische mankementen vertonen. Fysiek zeer sterk. En nu vragen jullie je waarschijnlijk af wat ik bedoel met psychisch en fysisch. Wel, met fysisch bedoel ik dat het kwalitatief zeer goed in orde zit. Het is technisch heel goed en ook het thema spreekt me wel aan. En ik kan het best geloven waarom het een plaats in de top 250 heeft en dat het globaal gezien wordt gezien als een klassieker. Het tegenstellende, psychisch, met dat bedoel ik wat het album doet. Wat voor gevoelens er wordt losgemaakt. In welk gedeelte van mijn hersenen werkt het album ? En doet de plaats iets met me ? Wordt ik in een trip opgezogen en dat ik dan plotseling zestig minuten (in dit geval tachtig minuten) verder ben ?

En daar slaat het album de plank mis. Zoals ik al zei is het technisch zeer sterk en is het verantwoord om dit als een klassieker te zien, maar het doet me niets. Nu wekte het album het één en ander los, maar niet in die mate dat mijn mond wijd open stond of ik daar achteruit lag te luisteren welke geluiden er op me af kwamen. Nee, ik zat daar koelbloedig te luisteren. En ik heb wel pogingen gedaan om het alsnog op me in te werken, maar het werkte niet. Daarom ook dat het voor mij aan sfeer miste. Andere Pink Floyd albums zuigen me op en zorgen er voor dat we plotseling zestig minuten verder zijn. En ook zorgden de andere albums er voor dat ik tijdens die muzikale trip echt in een soort van andere dimensie bevond waar ik soms euforisch werd. Ik kon me daar op concentreren. Tijdens het luisteren van muziek schijf ik af en toe wat, begin ik te discussiëren of lees ik wat. En dan werkt een albums als een The Dark Side Of The Moon of een The Piper at the Gates of Dawn heel goed.

Maar hier had ik dit niet. Ik kan het niet meer bijhouden hoe vaak ik op pauze klikte en ik even wat anders deed. En het was niet omdat het me wegjaagde, maar omdat ik niet in een andere dimensie zat. Ik had steeds een Been there-gevoel en ik ergerde me niet, maar het kwam wat vervelend over. Zeker als een album 80 minuten duurt is het niet aangenaam dat je daar 80% van de tijd staat te vervelen en door een gebrek aan concentratie altijd een pauze neemt. En dat vind ik heel erg teleurstellend.

Nu is dit album, zoals ik al honderden keren heb gezegd, niet slecht. Het is technisch zeer goed en nogmaals, het is verantwoord om dit als een klassieker te zien. En ookal kan ik me niet hechten aan het album, ik heb hele goede nummers gehoord. Zoals het geweldige Another Brick in the Wall, Pt. 2 en Comfortably Numb. Ook zijn er tig prima nummers, maar waar ik ook niet akkoord mee ben is dat sommige nummers soms maar een anderhalve minuut duren. En er zijn maar weinig artiesten die er in slagen om in dat kort tijdsbestek een sfeervol nummer af te leveren en helaas is Pink Floyd daar ook niet echt goed in dit album. Nu zijn er wel sommige korte nummers die me wat deden, maar dan wordt de sfeer onmiddellijk stop gezet. Iets dat ik heel jammer vind. De korte nummers die ze beter hadden weggelaten zijn trouwens Bring the Boys Back Home, The Show Must Go On, Stop en Outside The Wall.

Deze opgenoemde nummers zorgen er voor dat als ik toch enige sfeer voel dit direct wordt afgebroken. En het is geen toeval dat dit precies de nummers zijn die bij de laatste nummers horen. Dankzij Bring the Boys Back Home bijvoorbeeld duurt het wat langer om de impact van Comfortably Numb te voelen. En Show Must Go On bijvoorbeeld zorgt er voor dat het gevoel dat ik opgewekt heb bij Comfortably Numb wordt afgebroken. Maar ondanks dit gegeven blijft Comfortably Numb toch sterk en is het één van mijn favorieten van dit album.

Wat ik ook kan opmerken is het feit dat het album sterk begint, maar na enkele nummers al wat inkakt om dan een soort van dieptepunt te bereiken na Comfortable Numbs. Het wordt dan niet slecht, maar er is wel wat verschil meetbaar. The Trail vind ik bijvoorbeeld geen slecht nummer, maar omdat het niveau dan een soort van dieptepunt bereikt begon ik echt af te wachten wanneer dit album gedaan zou zijn. Daarom ook dat ik dit nummer in mijn vorige luisterbeurten in een ander dimensie plaatste, een dimensie waar alles slecht klinkt dan het eigenlijk is. Ik heb gisteren het album voor de vijfde keer beluisterd en daarnet heb ik even The Trail los beluisterd en eigenlijk is het nog niet zo slecht.

En het klinkt een beetje raar, aangezien Pink Floyd altijd van die conceptalbums maakt waar alles bij elkaar hangt. Maar wanneer ik dit album los beluister (dus niet in volgorde of na elkaar) dan springen er heel wat nummers beter uit dan wanneer ik dit achter mekaar beluister. En dat vind ik heel raar, want bij andere Pink Floyd albums moet ik dit niet eens proberen, want dan vind ik dat het sowieso aan sfeer mist en dat het wat minder is. Uitzonderingen zijn er uiteraard en dat zijn Bike (van The Piper at the Gates of Dawn), One of These Days (van Meddle) en Money (van The Dark Side of the Moon).

Mijn excuses alvast als ik op de tenen heb gestapt van degene die dit albums favoriseren en prefereren boven alle andere albums van Pink Floyd, maar ik kan geen verbinding leggen met dit album en mijn hersenen. Ik heb het geprobeerd, maar het externe apparaat was niet compatibel met het interne apparaat. Om het in computertermen af te sluiten.

Als PF fan van het eerste uur grijp ik geregeld eens terug naar deze plaat. En wat blijft het toch een meesterwerk. Waters z'n stem is zo beklemmend dat je er bijna bang van wordt, tot in de puntjes uitgewerkt.

Dit is typisch een plaat die je niet kan beoordelen (zeker niet als je nederlandstalig bent) na één luisterbeurt, naarmate je het meer,beter en aandachter beluisterd kom je meer in het verhaal van 'Pink' en 'The Wall' en dat is een openbaring. Dit is niet zomaar muziek, dit zou ik werkelijk kunst in de vorm van geluid durven noemen.

Toch kan ik deze geen 5 sterren geven omdat het bij momenten wegebt en iets te langdradig wordt, puur muzikaal gezien vindk ik de eerste helft van disc 1 en disc 2 op het einde na, de hoogtepunten. Mijn lievelingsstukje is Vera t.e.m. (hoe kan het ook anders:) Comfortably Numb.

4 sterren voor deze all-time classic die iedereen in huis zou moeten hebben.

Ondanks dit ambitieuze project en het intrigerende thema/concept, is ”The Wall” niet mijn favoriete album van Pink Floyd. Ik mis een beetje de dromerige, sfeervolle, mysterieuze en bij tijd en wijle psychedelische composities van weleer. ”The Wall” staat in het teken van de boodschap, en dan de boodschap van Roger Waters in het bijzonder. Want ik krijg toch sterk de indruk dat Waters hier het voortouw neemt. Natuurlijk bevat ”The Wall” weer erg sterke liedjes. De eerste twee delen van ”Another Brick in the Wall” vind ik erg sterk, net als ”Hey You” en het fenomenale ”Comfortably Numb”. Die gitaarsolo van Gilmour in die laatste blijft een monument. Toch krijg ik regelmatig de indruk dat het concept de composities een beetje in de weg zitten. Af en toe komt het wat geforceerd op me over. Ik wil niet te negatief doen, want ”The Wall” is gewoon een prima album, maar toch geef ik de voorkeur aan Pink Floyd albums als ”Meddle”, ”The Dark Side of the Moon” en ”Wish You Were Here”.

Je kunt natuurlijk ook zeggen dat de hippie idealen geworteld in de 60's zodanig waren uitgemolken dat de ideeën opraakten zodat iemand de kar wel moest gaan trekken. Tijden veranderden tenslotte ook en creatieve armoede zou de band om zeep hebben geholpen zonder een artistiek leiderschap. Die opdracht heeft meneer Waters op onnavolgbare wijze waargemaakt wat mij betreft. De ego's en karakters van de bandleden zijn dan ook bepalend voor de levensduur van een bepaalde formule. Als het ware.

En ook een verdorven wereld draait niet op windeieren heb ik wel eens ergens gelezen.

Halve ster erbij. Afgelopen dagen dit album weer eens gehoord, en het vertaald heel goed de gedachten van iemand die in een depressie zit, maar ook tegelijkertijd ook bang is voor de maatschappij. Vandaar dat ie een muur om zich heen bouwt. Overigens zijn bijna alle nummers op deze cd mooi. Vandaar de 5,0. Zonde dat je niet meer dan 6 nummers kan aanvinken.

Kwam gisteren bij iemand over de vloer die het nodig vond dit album op te zetten... Heb het al jaren niet gehoord en vroeg me af of mijn waardering hier niet wat aan de lage kant is... maar mijn conclusie is dat dat niet zo is. Het is gewoon 35 minuten slappe hap doorworstelen waarin eigenlijk vrijwel niks gebeurt, dan ineens het geweldige Hey You, en daarna weer een hoop saaie meuk.. ik snap het niet.. Als ze het album nou half zo lang hadden gemaakt was het in ieder geval half zo slecht geweest en had ik er nog wel 2 sterren aan willen geven. Deze 1* is meer een soort gemiddelde van een 4,5* voor Hey You en iets heel laags voor de rest.

Platen als Dark Side of the Moon of Wish You Were Here zijn nog best te doen, en daar kan ik me nog wel van voorstellen dat mensen het helemaal geweldig vinden (al heb ik zelf liever de Pink Floyd van Piper at the Gates.. t/m Meddle), maar wat deze plaat bovenaan lijstjes doet is me een raadsel.

10/10 Nu. Altijd. Het duurde even tot ik het licht zag maar wat een licht zie ik nu!

Geweldige songs die inslaan als een bom (In The Flesh? letterlijk), hartverscheurende hallucinaties van rare sprinkhaan-vrouwen, satirische neo-nazi-achtige praktijken, flashbacks naar de oorlog, en de eenzaamheid van opgesloten zijn in je eigen hoofd. Allemaal perfect ten horen gebracht met prachtige lyrics door meesterbrein Roger Waters. Is er iets wat dit perfecte album niet heeft?

Een goed voorbeeld is alleen al de zin "And it's a man answering." Meer is er niet nodig. Het is duidelijk wat is gebeurt en wat er gaat gebeuren.

Het raakt me elke keer weer. Na het hele album te hebben beluisterd, is de daarop volgende stilte oorverdovend en kan ik geen ander album op zetten dat The Wall kan evenaren.

Met overdreven trots draag ik m'n Trust Us hoodie. :3

Ten tijde van de opnames voor het album The Wall waren de spanningen in de studio hoog opgelopen. De onvrede over de bijdrage van toetsenist Richard Wright betekende zijn laatste bijdrage aan het werk van de band tijdens het tijdperk Waters. Roger had twee concepten bedacht voor nieuw werk van de band, waar de groep uiteindelijk koos voor de rockopera The Wall. Producer Bob Ezrin werkte nauw samen met Roger Waters om uiteindelijk een 40 pagina’s dik script over het karakter Pink aan de band te laten zien. De hoofdpersoon wordt na een moeilijke jeugd een rockster en bouwt beetje bij beetje een muur rond hem op. Levend in isolement zakt hij weg in zijn depressies en verslavingen om uiteindelijk in zijn schuldige gevoelens de muur weer af te breken en zich te openen voor de wereld. Het verhaal werd in 1982 ook nog op indrukwekkende wijze verfilmt.

Het langste album van de mannen vangt aan met In the Flesh?, waar Pink wordt gepresenteerd als rockster in een samenzijn van gitaren, synths en harmonieuze zang. De oorlog waarin zijn vader omkomt krijgt een vervolg met zijn jeugdige jaren in The Thin Ice. Via flashbacks wordt de luisteraar naar het drieluik Another Brick in the Wall geleid. In Waters kritiek op het gehele schoolwezen horen we in de funky klanken een schoolkoor. Het tweede deel kent zijn krachtigste uitkomst, met zijn baslijn van Waters en krachtige drums, gevolgd door de gitaarsolo van Gilmour. Een ander hoogstandje is het prachtige Mother, waarin Pink in gesprek gaat met zijn moeder. Met de vocalen van Waters en Gilmour bouwt het nummer zich op in de klanken van gitaren, orgels en drums.

Mother, do you think they'll drop the bomb?
Mother, do you think they'll like this song?
Mother, do you think they'll try to break my balls?
Ooooh aah, mother, should I build a wall?

Het prachtige gitaarspel vormt ook de kracht van het angstaanjagende Goodbye Blue Sky, waarin de synths in hun donkerheid opdoemen. Naarmate het album vordert worden we verder in het leven van Pink geworpen, waar zijn mentale gesteldheid achteruit gaat. Na zijn agressieve uitlatingen opent het tweede gedeelte van het album met de gitaarklanken van Hey You. In het nummer is Pink afgezonderd in het totale isolement van zijn opgebouwde muur. De krachtige instrumentale gedeeltes van gitaren en drums vormen samen met de intensieve zang van Gilmour en Waters een waar pareltje op het album. Het tweede gedeelte van het album drijft daarna hoofdzakelijk door de treurnis van het verhaal met het orkestrale en bij vlagen intrigerende Is There Anybody Out There? als één van de hoogstandjes. De pure schoonheid komt echter binnenzetten met Comfortably Numb. De kracht van het nummer zit in de afwisselende vocalen van Waters en Gilmour en de indrukwekkende gitaarsolo’s van Gilmour. Ondersteunt door een dokter wordt Pink van zijn kwalen ontdaan. Het rustige drumritme van Mason en de orkestrale klanken omsluiten de gevoelloosheid van de hoofdpersoon en drijven langzaam af naar het aangrijpende slotstuk. Gilmour is op de top van zijn kunnen wanneer zijn vingers de gitaar bespelen alsof het zijn geliefde is. De terugkerende kracht van Pink zijn bestaanswijze wordt via de bombast van In The Flesh naar de opera van The Trial geleid. De orkestrale klanken laten de opgebouwde muur neerhalen om op Outside the Wall weer de buitenwereld in te stappen.

There is no pain, you are receding
A distant ship smoke on the horizon
You are only coming through in waves
Your lips move but I can't hear what you're saying

The Wall is een tot in details uitgedacht verhaal, waarbinnen de lange speelduur de grootste vijand is. Op het album zijn een paar van Floyd’s meest verfijnde werkjes terug te vinden, maar staan aan de andere kant ook een aantal zwakkere tracks. Ondanks de oplopende spanningen tussen de bandleden kent het album een muzikaal krachtig geluid, mede door de tientallen gastmuzikanten die deel uitmaken van het geheel. De opnamesessies in diverse studio’s maken het geheel op productioneel gebied afwisselend. The Wall toont vooral de grootse macht van Roger Waters en zijn indrukwekkende schrijverskwaliteiten. Met het aangrijpende verhaal, de vele instrumentale lagen en harmonieuze zang kan The Wall mee in de bovenlaag van het werk van Pink Floyd.

4,5*

Afkomstig van Platendraaier.

Misschien wel het enige album dat ik 5 sterren durf te geven! Met als persoonlijke favorieten goodbye blue sky en waiting for the worms.

Het 11e album één van de grondleggers van de symfonische en psychedelische rock kwam uit 30 november 1979. De tweede helft van de seventies was zwaar voor de “oudere” rockbands, die door punkers onder vuur werden genomen. Pink Floyd had daar qua succes niet zoveel last van en ging onder de bezielende leiding van zanger en bassist Roger Waters aan de slag met een concept album dat nog altijd een monument is in de popgeschiedenis. Het album gaat over het personage Pink, die worstelt met het leven, het verlies van zijn vader in de oorlog, misbruik van leraren, een overbezorgde moeder en een scheiding. Deze ingrediënten komen allemaal uit de koker van Waters en hij is dan ook degene geweest die de anderen heeft gezegd wat ze moesten doen. Dat heeft tot ruzies en uiteindelijk ook tot het vertrek van toetsenist Rick Wright geleid. Maar Waters had voor ogen hoe het zou moeten klinken en had daar alles voor over. “THE WALL” klinkt dan ook als een emotionele achtbaan die je van de ene naar de andere emotie brengt. De rol van de andere Pink Floyd leden is kleiner dan op de voorgaande albums, maar gitarist David Gilmour laat zijn gitaar een aantal keren heerlijk klinken. Monumentale songs als “ANOTHER BRICK IN THE WALL PART 2” en “COMFORTABLY NUMB” klinken nog regelmatig op de radio en hebben hoge noteringen in de Top 2000. Live hebben ze het een aantal keren opgevoerd, maar Roger Waters startte op 15 september 2010 met de integrale opvoering van “THE WALL”, met zijn eigen band. Dat het album ook in het nieuwe millennium er nog steeds toe doet, blijkt wel uit de zeer succesvolle en jarenlange toer die volgt. Op 21 september 2013 vindt het laatste optreden plaats in Parijs en hebben ruim 4,1 miljoen mensen de show gezien. “THE WALL” is een klassieker met hoofdletter “K”!

Ik was 11 toen deze plaat uitkwam, en mijn Abba-periode was voorbij.
Ik kocht met mijn zakgeld platen, vaak albums waarvan ik al een hitje kende.
Was het de hoes? De clip van 'Another brick in the wall' in Toppop?
Ik weet het niet, maar ik kocht deze LP, mijn eerste dubbelaar.

Er was iets vreemd aan de hand met deze plaat, de nummers liepen in elkaar over, er waren spectaculaire geluiden van brekend glas, helicopters, radiostemmen en de dynamiek liet onze woonkamer daveren. De zanger imiteerde allerlei stemmen alsof hij verschillende personages vertolkte.
Met behulp van een woordenboek leerde ik mijn eerste Engels via The Wall. Ik begreep daarna wat een conceptalbum was zelfs al leerde ik dat woord pas jaren later.

De fantasiewereld die ik als jonge tiener hierin hoorde, verpakt in bombastische maar onweerstaanbare muziek, heeft me nooit meer losgelaten.
Met The Wall werd ik een muziekliefhebber, voor altijd

Stiekem een tegenvaller bij een herbeluistering. Het album bevat een paar van de beste songs ooit (Hey You, Comfortably Numb) en heeft een fijn concept, maar voelt ergens zonder de filmbeelden ook behoorlijk aan als een Roger Waters ego-show. Dat hij soms echt baltergend vals zingt (Vera, Don't Leave Me Now) is op zich te vergeven omdat het allemaal wel erg emotioneel en goedbedoeld is, maar er zijn toch momenten dat ik echt had gewenst dat hij meer wisselwerking met Gilmour gebruikt had. Daar komt ook bij kijken dat een portie van het album muzikaal vrij saai is. Ik Empty Spaces tot en met Don't Leave Me Now konden wat mij betreft niet snel genoeg voorbij gaan en dit had ik door kunnen trekken tot Goodbye Cruel World als het derde deel van Another Brick In The Wall me niet heerlijk bevalt.

Maar goed, over de helft wordt het muzikaal weer iets intenser en kan ik er toch echt behoorlijk van genieten. Ik leef alleen het meeste op als Gilmour lekker mag scheuren en/of zijn gouden keel opentrekt. Tevens mis ik in dit geval toch wat meer sfeer van Wright, die op Wish You Were Here een veel prominentere rol had. Ik denk dat dit album met beelden toch beter voor mij werkt dan op plaat.

Voorlopige tussenstand:
1. Wish You Were Here
2. The Dark Side Of The Moon
3. Obscured By Clouds
4. The Wall
5. Meddle
6. Animals
7. Atom Heart Mother
8. More
9. A Saucerful Of Secrets
10. The Piper At The Gates Of Dawn
11. Ummagumma

The Wall was op voorhand al een van de kanshebbers om bij mij op de eerste plaats te eindigen. Uiteindelijk verslaat het Wish You Were Here en dat verrast me stiekem wel een beetje. Ooit maakte ik nog de fout om The Wall geshuffled te luisteren. Moet je niet doen natuurlijk, want The Wall is niet een verzameling liedjes, maar een verhaal. Een verhaal dat je ook wel in de juiste volgorde moet luisteren. Desondanks vind ik het wel knap dat je best sommige tracks uitstekend op zichzelf kan luisteren.

Wat misschien ook wel in het voordeel van The Wall speelt, is dat ik Roger Waters in 2013 nog het album heb zien spelen in de ArenA. Een geweldige ervaring die me geholpen heeft om het verhaal achter dit album beter te begrijpen. Ik merk bij Pink Floyd inmiddels wel dat dit soort muziek me echt meer doen. Animals begrijp ik niet, maar hier voel ik de pijn en de emoties van Waters en dat alles verpakt in die mooie muziek. Vroeger stoorde ik me nog wel eens aan de instrumentale tussenstukken, maar tegenwoordig zie ik in hoe het allemaal mooi aan elkaar breidt. Het futuristische sfeertje dat het heeft, is ook een bonus. Verder niet vergeten dat The Wall veel hoogtepunten heeft. Iedereen kent Another Brick In The Wall, maar Comfortably Numb is natuurlijk wel een slag beter. Maar of het nou In The Flesh, GOodbye Blue Sky, Hey You, Is There Anybody Out There is. Het is allemaal wel heel erg goed. Tijdloos album.



Tussenstand:
1. The Wall
2. Wish You Were Here
3. Meddle
4. A Saucerful Of Secrets
5. Piper At The Gates Of Dawn
6. Dark Side Of The Moon
7. Obscured By Clouds
8. Animals
9. Atom Heart Mother
10. Ummagumma
11. More

En ik maar denken dat die eerdere albums van Pink Floyd tijd nodig hadden. The Wall had bij mij echt veel tijd nodig om binnen te komen. Dit heeft er vooral veel mee te maken dat het album heel dynamisch is (op de achtergrond of laag volume vallen veel details weg) en de stemmen die opgezet worden niet altijd heel goed te verstaan zijn. Om er echt in mee te komen moet je er veel aandacht aan besteden.

Na jaren heb ik dit nu eindelijk gedaan, en heb ik het gevoel tot een goed oordeel te kunnen komen. Een eindoordeel? Dat niet, maar dit album is toch wat zwaarder dan het gemiddelde Floyd-album en na drie keer doorluisteren in een paar dagen wil ik graag door naar de volgende. Maar ik weet wel zeker dat ik hem vaker op ga zetten in de toekomst.

Het grootste minpunt van The Wall vind ik de speelduur. Net als dat ik in literatuur en films meer van de pakkende, gefocuste verhalen houd, hoor ik in conceptalbums graag wat meer beknopping. Terwijl The Wall een gigantische tour is van emoties, maatschappijkritiek, beeldspraak, ga zo maar door. Hierin is het absoluut heer en meester (ik heb dit nog nooit zo goed uitgevoerd gehoord), maar het is niet zo mijn ding. Ik luister dit album eigenlijk liever in stukken.

Het grootste pluspunt van The Wall hangt daar dan echter weer mee samen, en dat is dat het materiaal zo goed is dat het zelfs voor iemand die niet van deze aanpak houdt (zoals ik), het album van begin tot einde boeit. Elke luisterbeurt springt er weer een ander nummer uit. Echt knap dat na vijf albums in een toch vrij specifieke stijl, Pink Floyd weer met iets compleet anders (en weer op een hoog niveau) op de proppen kwam. Dankzij of ondanks het feit dat het vooral Waters' creatie is? Het maakt mij eigenlijk niet uit.

1. The Dark Side of the Moon
1. Wish You Were Here
3. The Wall
4. Meddle
5. Atom Heart Mother
6. The Piper at the Gates of Dawn
7. Animals
8. A Saucerful of Secrets
9. Ummagumma

Op een zaterdag zat ik naar de NCRV te luisteren. Daar ging The Wall in première namelijk. Wat ik hoorde was saai, lelijk. Ik dacht echt, wat is er met mijn favoriete jaren 70 band gebeurd? In tegenstelling tot mijn verwachting, ben ik hem niet meteen gaan kopen. In mijn herinnering duurde dat nog een aantal weken. Waarschijnlijk ik me toch niet beheersen.

Vanaf dat moment heb ik nooit meer omgekeken. Enige tijd was The Wall mijn favoriete plaat aller tijden. Dat is niet meer zo, maar hij staat nog steeds heel hoog. Vanaf dat enorm monumentale begin van 'In The Flesh?' tot de laatste, aarzelende noten van 'Outside The Wall', The Wall boeit van het begin tot het eind. (Al heeft het zijn eigen 'Number 9' in de vorm van der rechtszaak op kant 4.) Daar tussenin gebeurt zoveel en staan zo veel mooie nummers.

Sommige van de kritieken en observaties hier boven kloppen natuurlijk. Rogers solo is geen Pink Floyd, dat hoor je ook 40 jaar later op zijn laatste solo plaat, zoals Gilmour het solo ook niet redt ten opzichte van zijn oude band. De wisselwerking tussen beiden en Rick Wright ontbreekt. Die wisselwerking is er ook op The Wall nauwelijks meer, maar nog net voldoende om een meesterwerk te maken. Hun laatste.

Op The Wall staan heel veel stukken waar ik nog steeds kippenvel van krijg. Ook 40 jaar na dato. Veel spelen doe ik de plaat niet meer. Als ik het doe dan is het altijd weer genieten. Met drie platen in mijn top 10 is de band zeer goed vertegenwoordigd, maar dat geldt ook voor The Beatles. God, wat ben ik een ouwe lul geworden, maar dit had ik echt voor geen goud willen missen.

Voor mij leefde de plaat al voordat de film uitkwam. Dat was een mooi extraatje. De plaat blijft altijd DE PLAAT!

Er zijn maar weinig platen waar ik zulke gemengde gevoelens bij heb en waarbij er zo'n discrepantie is tussen de mate waarin ik hem waardeer en de frequentie waarmee ik hem draai.
        De pluspunten van dit album zijn evident: bijna alleen maar instant-memorabele melodieën, zeer toegankelijke nummers, een aantal briljante thema's en hooks, verschillende knetterende gitaarsolo's van David Gilmour, een extreem gedetailleerde produktie met minutieuze aandacht voor de impact van geluidseffecten, een dwingende plotlijn, en knappe theatrale arrangementen die de composities toch maar zelden overschaduwen (alleen The trial gaat voor mij zodanig over the top dat ik het niet meer bij de rest van de plaat vind passen).
        Aan de minzijde ervaar ik een zwartgalligheid, een kilheid en een bijna steriel perfectionisme die de muur waar Waters over zingt ook tussen het album en mijzelf in plaatsen, en hoewel ik weet dat het juist Waters' bedoeling is om het isolement en de vervreemding van "Pink" aan de kaak te stellen (getuige het uiteindelijke neerhalen van de muur en de "humanitaire" boodschap die daaruit spreekt) is die positieve insteek voor mij toch niet genoeg om hier aangenaam luisterwerk van te maken, hoezeer de ontknoping ook getuigt van een streven naar heilzame psychologische genezing. Bij Berlin, Closer, Pornography en ook Floyds eigen Animals hoor ik eerst en vooral de muzikale kwaliteit, en daarna soms nog de troostende werking, maar geen van die albums heeft op mij hetzelfde deprimerende effect als The wall.
        Daar komt nog bij dat ik dit album niet kan beluisteren zonder de wetenschap dat dit in de praktijk het einde betekende van de Pink Floyd waar ik zo van houd, vier mannen die samen muziek maken en elkaar in vriendschap en muzikaliteit aanvullen – met het ontslag van Wright en de tweespalt tussen Waters en Gilmour ging voor mij ook het hart uit deze band. Wat dat betreft is The wall voor mij alleen vergelijkbaar met het witte album van de Beatles, eveneens een briljante plaat propvol geweldige nummers waarvan de kwaliteit en het vermogen om ervan te genieten voor mij overschaduwd worden door de wetenschap dat hier een band (en niet zómaar een band: de grootste uit de popgeschiedenis) bezig is zichzelf uit elkaar te trekken.
        Ik geef hier ook geen sterrenwaardering aan: ik zou niet weten welke ik zou moeten geven.

Een boy op de middelbare heeft ooit op verzoek alle nummers van dit album van internet gehaald en vervolgens keurig op volgorde voor mij op disc gezet.

Dat was wel super nice een aangename herinnering.

Was altijd al wel cool en ook best populair.

Mensen deden dingen voor mij en ik introduceerde nieuwe werkelijkheden voor ze en alternatieve staten van zijn.

Zat er altijd al wel een beetje in bij mij dat.

Was tevens mijn eerste kennismaking met Pink Floyd nadat ik wat van de film op TV had gezien en gelijk diep onder de indruk was.

Even later heb ik het natuurlijk ook gewoon allemaal in de winkel gekocht.

Nee luister er niet echt meer naar maar voor mij blijft het wel voorgoed een van de grootste muzikale werken ooit.