Pink Floyd - The Wall (1979)

[quote]Wandelaar schreef:


"De miljonairs die de revolutie in kinderland prediken."


is dit jouw samenvatting van het hele concept van deze elpee?

daarnaast, of je het nou een mooi concept vindt of niet, wat heeft de financiele status van de bandleden te maken met de boodschap die roger waters meegeeft aan dit album?

Een soortgelijk verwijt was al bij Animals aan de orde.
Die plaat werd afgedaan als gemakzuchtig en werden de leden als volgevreten miljonairs afgedaan. Beetje te makkelijk, want de muziek op dat album is opmerkelijk grimmig maar ook gretig.
Typisch iets van toen. Punk was hèt en grote succesvolle stadionbands waren not done.
Niets tegen de punk hoor, heb ik ook sympathie voor en ben blij dat het is er geweest.
Maar dat het Floyd financieel voor de wind ging, staat voor mij ook buiten de visie van met name Waters dus.
Het is een vak waarmee je rijk kunt worden. Simpel.
Wat je ook van Roger's standpunten mag vinden, hij is altijd wel oprecht geweest als lyricist. Nooit oppervlakkig in ieder geval.

The Wall is het eerste Pink Floyd-album dat ik kocht dus speelt jeugdsentiment wel een beetje een rol. Maar het blijft ook na 40 jaar een ijzersterk en erg gevarieerd album dat nooit verveelt. Achteraf vind ik Dark Side of the Moon, Wish You Were Here, Animals en zelfs het debuut beter.
In de periode 1977-1983 kocht ik veel albums, mede daardoor dat veel albums in die periode van mij veel sterren krijgen. Maar tenslotte was het een zeer sterke periode in de popmuziek al vind ik achteraf de periode 1967-1973 nog wat beter.

Om je eerste vraag te beantwoorden: nee, dat is niet mijn samenvatting van het concept van The Wall. Ik verwijs hier naar de recensie van Bert van de Kamp uit Oor, zoals hierboven terug te vinden is. Van de Kamp vindt het hele album maar niks, maar dat ben ik niet met hem eens, al zijn er duidelijk betere PF albums gemaakt.
Wel vind ik, als je als grote rockband zoveel kritiek uitstort over de hypocrisie van anderen, dat het gepast is dat er gekeken mag worden hoe het dan zit met je eigen handel en wandel. Pink Floyd had flinke belastingschulden en leefde er in die tijd in het zonnige buitenland goed van om de fiscus te ontlopen. Dit album was niet minder dan een ferme poging de kas aan te zuiveren. Door het album voor de feestdagen af te leveren kreeg de band een flinke bonus van EMI. Commercie en maatschappijkritiek werd handig gecombineerd.
Waters is veel later pas echt doorgeslagen door een varken met een davidster bij concerten door de zaal te laten vliegen en te roepen: "fuck the pig". Een zieke man naar mijn mening.

"Hear hear !" De man kan vreselijk mooie muziek maken maar ook vreselijk tekeer gaan. Het is zeer tegenstrijdig, op meerdere fronten. Maar is The Wall dat eigenlijk ook niet ?

Ja, de tekst van In The Flesh is natuurlijk ook niet erg koosjer, en zou tegenwoordig nog minder door de beugel kunnen dan in 1979/1980. Waters verdedigde die tekst destijds door te stellen dat dat niet zijn standpunt was, maar dat hij dat door de hoofdpersoon Pink liet verkondigen. Een auteur cq componist moet die vrijheid hebben, maar die uitglijder met die Davidster riep terecht de nodige vragen op. Waters had er later sowieso een handje van om overal ter wereld politieke stellingnames te laten afdrukken op die opblaasbare varkens, al naar gelang het land waar hij optrad en de actuele politieke situatie ter plekke.

Ja, The Wall is als geheel controversieel, tegenstrijdig en veel te gecompliceerd, zoals Waters zelf in interviews al snel toegaf. En dat geldt dus ook voor hemzelf...

O ja, Out of the Blue had ik toen ook al, dat zal mijn eerste dubbelaar geweest zijn. En ook The War of the Worlds had ik een jaar eerder al aangeschaft. Dan zou The wall ook bij mij de derde dubbelaar in de collectie geweest zijn.

Onze herinneringen lijken in meer opzichten parallel te lopen. Ook ik kan me van mijn middelbare schooltijd herinneren dat je The wall toen wel goed móest vinden. Tenminste, een deel van de klas vond dat; het andere deel was 'into punk' en vond PF juist een schoolvoorbeeld van muziek van de 'oude orde' waartegen geageerd moest worden. Met punk had ik ook helemaal niets, al waren er zat bands uit de latere new wave-stroming die ik wél kon waarderen. Maar dat kwam dan toch vooral door het muzikale vernuft, iets wat ik bij de eerste lichting punkbands vaak vond ontbreken. Alleen The Clash en The Stranglers spraken me wel enigszins aan.

Ja, dat is opvallend hoe we hier parallel liepen, of mééliepen misschien, want op het schoolplein werd destijds wel even uitgemaakt bij welke groep je hoorde.
Tja, een verwarrende tijd, in veel opzichten. Controversieel was The Wall, ook wel een laatste krachtige kreet van de jaren '70. Precies vijf maanden na het uitbrengen van dit album zaten we in de kroningsrellen. De tijd kantelde. Heel bewust de nieuwe muziek in begin '80 meegemaakt. Dat voelde ineens heel anders: Buggles, New Musik, Korgis, Nits, maar ook: Joe Jackson, Simple Minds, U2.

Roger Waters leek/lijkt in enkele opzichten op zijn naamgenoot van Supertramp; Roger Hodgson. Ook die voelde zich de leider en richting-gever van de band en kon zijn zin niet helemaal krijgen. En hoewel we Supertramp als een 'light'-versie kunnen zien van een progreus als PF, toch ook maatschappij-kritisch en visionair. De manier waarop de beide Rogers over hun voormalige bandmaten spreken in interviews komt vaak opvallend overeen.

Waters heeft tijdens één van The Wall solo concerten met Gilmour en Mason als gastmusici, publiekelijk toegegeven dat hij bepaald niet fijn was om mee te werken ten tijden van deze periode. Dat sierde hem wel.
Dat hij over de top gaat met zijn politieke standpunten vind ik ook wel. Hij is wat dat aangaat erg fanatiek en opdringerig. Ook naar andere muziekcollega's toe.
Ondanks dat is hij wel degene die Floyd een ander tijdperk in sleepte en het in ieder geval spannend hield.
Ik vind Animals, deze en in mindere mate The Final Cut, dusdanig sterk dat ik die niet graag had willen missen.
Ik heb dat gevoel eigenlijk niet met de Floydplaten zonder Waters die volgden.

Goed punt. Het siert Waters dat hij zijn rol in het conflict met de andere bandleden heeft erkend. Die andere Roger is zover nog niet gekomen, tot nu toe.
Animals vind ik trouwens (had 'm nog niet genoemd) nog een uitstekend album. Het pigs-thema is hier nog tot de juiste proporties beperkt gebleven en het album is een artistiek sterk geheel. Dreigend, bijtend ook, maar tegelijk warm met sterke melodielijnen. The Wall is veel fragmentarischer en melodieus zwakker. In Comfortably Numb, de mooiste song, vind ik, is juist Gilmour sterk aan zet.

Voor mij is dit het beste Pink Floyd album dat ze uitgebracht hebben. Ik twijfelde nog tussen the wall en dark side of the moon, maar ik vind deze net iets gevarieerder.

The Wall sloot geweldig aan bij de tijdgeest. Eind jaren zeventig, begin tachtig waren sombere tijden en deze plaat liep ook niet over van vrolijkheid. Nu, veertig jaar na dato, komt alles anders binnen en alles overziend heeft de plaat iets over zich waar je toch wel blij van wordt. Dijk van een plaat. Nog steeds.

The Wall blijft een indrukwekkend album, als je Roger Waters als aanvoerder kan hebben tenminste.
Het is duidelijk dat velen meer gaan voor eerdere (meer) groepsalbums als Meddle, Dark Side Of The Moon en Wish You Were Here.
De kritiek op deze dubbelaar was zoals verwacht niet mals. Té pretentieus, te bombastisch en té gezocht.
Nu werd Floyd, toen 2 jaar eerder Animals verscheen, al in de ban gedaan als volgevreten miljonairs, die wel erg gemakzuchtig te werk ging, dus feitelijk was het niet verrassend.
De gekwelde geest van Waters die zijn pa verloor in de oorlog en kennelijk in een fase zat dat het verwerkingsproces zijn intrede deed,maakt het wel de meest persoonlijke Pink Floyd plaat ever.
De wat afstandelijkere Gilmour zou dat nooit in zijn hoofd halen.

Je moet er van houden nogmaals. De plaat kent voor mij geen geheimen meer en misschien is de magie ook wel wat weg.
Neemt niet weg dat The Wall nog altijd met Animals tot mijn favo Floydalbums behoord.

Ben nooit een groot PF geweest, heb alleen Meddle ook maar vind deze steeds beter worden, mss omdat the Wall zo toegankelijk is? Best gek voor mij als met een collectie met vrij veel minder toegankelijke muziek.
DSOTM is m voor mij niet, Wish you were here ook niet, maar ik hou ook niet van Prog/Symphonische muziek al te veel.
De overgang van the happiest days of our live naar another brick is geniaal en die tussenfragmentjes vind ik spitsvondig te noemen. Numb is ook erg mooi, Vera,
De live versies etc pff veel te pompeus voor mij.
Maar ja als New Wave fan is het al heel wat dat ik deze plaat goed kan "diggen"

Ken je Animals Grootfaas?
Dichter bij een wat rauwer Floydalbum ( voor hun doen dan) kom je niet denk ik.
Zit een bepaalde punk gedachte in. ( voor hun doen dan.

Floyd was er voor mij eerder dan new wave ( waar ik ook een liefhebber van ben.) Dit album blijft voor altijd een favo.

Doet me minder dan DSotM en dat is voornamelijk te danken aan de mindere coherentie en het algemene niveau van de plaat. Toppers wisselen af met iets te veel tussendoortjes die minder weten te boeien.

Die andere Roger uit de band is alweer enige tijd dood, dus deze zin volg ik niet helemaal.

Hij bedoelt Roger Hodgson van Supertramp, zie de eerdere berichten over dit onderwerp.

Och ja, ik weet dat onze Wandelaar een liefhebber van Supertramp is, maar had die eerdere discussie even gemist. En aangezien Syd eigenlijk Roger heet hadden we zo een ideaal recept voor een Babyloniënbroekse spraakverwarring.

December 1979 kocht ik, als een van de eersten, the Wall, eenmaal thuisgekomen keek ik naar de credits op de hoes. Geen Rick Wright te zien en Nick Mason was ook moeilijk te vinden. Dat vond ik als Floyd die-hard moeilijk te verkroppen. Pink Floyd zonder Wright??? Afijn wel een aardig album...maar behoorlijk overschat

Wright is toch gewoon te horen op dit album? Op de Final Cut doet ie niet meer mee.

Klopt. Hij is op dit album 'gewoon' van de partij. Als ingehuurde kracht als ik me niet vergis. Dat dan weer wel.

Als ik het me goed herinner, dan heeft Rick Wright als enige lid geld overgehouden aan de live optredens van The Wall.
Hij stond als sessie muzikant op de loonlijst en hield er geld aan over.
De rest vd mannen moesten het geleden verlies nav de tournee zelf ophoesten

Dat zijn woorden die je mij niet zult horen uitspreken als het om "The Wall" gaat.

Jaaaaaa, overschat!!! Het domste woord op MusicMeter. Want je zegt louter iets over de mening van anderen. En dat is niet interessant en aanmatigend.

Ah zie, ik wist dat er 'iets' loos was

Hier op musicmeter vinden ze dit album anders niet overschat, gezien plaats 26 in de top 250! Persoonlijk vind ik Dark Side Of The Moon hun grootste en meest baanbrekende klassieker, en als er een plaat van Pink Floyd het dichtst daarbij in de buurt komt qua iconische status is het denk ik toch wel deze, meer nog dan Wish You Were Here en Animals vind ik. Dit is wel echt een dijk van een concept album, met legendarische concerten. Persoonlijk vind ik dit album wat wisselend, maar beslist met de nodige iconische uitschieters als Another Brick In The Wall part 2, Mother, Hey You, Run Like Hell en natuurlijk Comfortably Numb met de meest beroemde gitaarsolo van David Gilmour in zijn Pink Floyd tijd. Vanwege de wisselvalligheid blijf ik toch steken op 3.5*

Kleinood in m’n verzameling. Roger en ik zijn soulmates op de vierkante centimeter. Zijn bombastische darkside vergeef ik hem.

Wisselvallig album waar hoogtepunten als Mother en Comfortably Numb worden afgewisseld met dieptepunten. In het eerste deel van het album ontgaat het concept me, maar in het 2e deel begin ik er iets van te ontdekken. Uiteindelijk wil er tussen mij en Pink Floyd nog niet echt liefde ontstaan, maar David Gilmour is fantastisch en daardoor blijf ik toch mijn best doen.

Er zijn maar weinig platen waar ik zulke gemengde gevoelens bij heb en waarbij er zo'n discrepantie is tussen de mate waarin ik hem waardeer en de frequentie waarmee ik hem draai.
        De pluspunten van dit album zijn evident: bijna alleen maar instant-memorabele melodieën, zeer toegankelijke nummers, een aantal briljante thema's en hooks, verschillende knetterende gitaarsolo's van David Gilmour, een extreem gedetailleerde produktie met minutieuze aandacht voor de impact van geluidseffecten, een dwingende plotlijn, en knappe theatrale arrangementen die de composities toch maar zelden overschaduwen (alleen The trial gaat voor mij zodanig over the top dat ik het niet meer bij de rest van de plaat vind passen).
        Aan de minzijde ervaar ik een zwartgalligheid, een kilheid en een bijna steriel perfectionisme die de muur waar Waters over zingt ook tussen het album en mijzelf in plaatsen, en hoewel ik weet dat het juist Waters' bedoeling is om het isolement en de vervreemding van "Pink" aan de kaak te stellen (getuige het uiteindelijke neerhalen van de muur en de "humanitaire" boodschap die daaruit spreekt) is die positieve insteek voor mij toch niet genoeg om hier aangenaam luisterwerk van te maken, hoezeer de ontknoping ook getuigt van een streven naar heilzame psychologische genezing. Bij Berlin, Closer, Pornography en ook Floyds eigen Animals hoor ik eerst en vooral de muzikale kwaliteit, en daarna soms nog de troostende werking, maar geen van die albums heeft op mij hetzelfde deprimerende effect als The wall.
        Daar komt nog bij dat ik dit album niet kan beluisteren zonder de wetenschap dat dit in de praktijk het einde betekende van de Pink Floyd waar ik zo van houd, vier mannen die samen muziek maken en elkaar in vriendschap en muzikaliteit aanvullen – met het ontslag van Wright en de tweespalt tussen Waters en Gilmour ging voor mij ook het hart uit deze band. Wat dat betreft is The wall voor mij alleen vergelijkbaar met het witte album van de Beatles, eveneens een briljante plaat propvol geweldige nummers waarvan de kwaliteit en het vermogen om ervan te genieten voor mij overschaduwd worden door de wetenschap dat hier een band (en niet zómaar een band: de grootste uit de popgeschiedenis) bezig is zichzelf uit elkaar te trekken.
        Ik geef hier ook geen sterrenwaardering aan: ik zou niet weten welke ik zou moeten geven.

Rake recentie weer BoyOnHeavenHill.
Ik heb The Wall door de jaren heen zoveel beluisterd en uiteindelijk in mijn hart gesloten, dat het opnieuw opzetten voor mij niet meer zo hoeft.
Geen geheimen of nieuwe ontdekkingen meer aangaande dit werkstuk wat verguisd is, maar voor velen ook een erkend meesterwerk is.
Ik vind dat ook wel omdat de sfeer zo goed gevangen is.
Waters (vooral hij als bedenker/aanjager) heeft voor elkaar gekregen wat hij voelde en hier en daar is het ondanks de kilheid en grimmigheid toch enigzins emotioneel.
Maar de afstand tussen de buitenwereld en Floyd werd alleen maar groter, getuige de spaarzame en peperdure concerten die in 1980 en in 1981 werden gegeven.
Hoe verzin je het; een muur bouwen tussen jou en je publiek en tussen de bandleden was de sfeer ook niet best. Wright die als huurling speelde en Gilmour die het eigenlijk maar teveel van het goede vond.
Uiteindelijk veroorzaakte The Wall meer leed dan je denkt.
Maar het album zelf mag er nog altijd zijn. Mits je je neus optrekt voor het nogal theatrale aspect wat hier wordt gebracht.