Japan - Adolescent Sex (1978)

Voor het debuutalbum?

Ik kan dit album hooguit met 3 sterren beoordelen. Het latere werk vind ik echt heel veel beter dan dit debuut. Zo nu en dan hoor ik daar wel iets van (in Performance bijv.).maar daar blijft het bij.
Album staat gedeeld 59e in de Oor jaarlijst 1978. Ik kan daar wel mee leven, maar de echte liefhebbers zullen dat wel te weinig waardering vinden.

Eigenlijk twee totaal verschillende bands.
De Japan met dit album en de latere meer atmosferische artpop van de band.
Ik heb ook een voorkeur voor de latere.
Met name Sylvian lijkt dan meer zijn eigen id gevonden te hebben.
Hij is hier nog een soort van neefje van de New York Dolls. Een wat verlate verwijfde glamrocker.
De muziek is op Gentleman Take Polleroids( 1979) chiquer en gestructueerder. Memorabelere songs ook.
Maar het neemt niet weg dat Japan hier wel degelijk indruk maakt.
Dansbaar, aanstekelijk funky en muzikaal van een hoog nivo.

Ik ben meer van de periode vanaf Quiet Life maar dat wil niet zeggen dat dit album niet goed is. Het is bijna een andere band, de kenmerkende zang en songs van Sylvian en de fretloze bas van Karn ontbreken hier nog. Toch wel echt de moeite waard. Prijspakkers zijn Transmission, Adolescent Sex en Television.

Er zijn genoeg goede ideeën die mikken op een hybride van disco, funk en de experimentele glam van Roxy Music en Bowie (plus een flink scheut van zijn 'white soul'-periode: vergelijk de instrumentatie van Performance eens met Fame). Alleen is de instrumentatie niet altijd even subtiel: druk gepiel op Moog-synths, een lelijk gitaargeluid en te gestudeerd onregelmatig jazzdumwerk. En Sylvains wilde, pretentieuze zang is hier ook niet echt wat het moet zijn.

De tweede LP-kant zit wat mij bij betreft een stuk beter in elkaar dan de eerste. De experimenten op Don't Rain on My Parade, Suburban Love (hallo Moonage Daydream!) en tweeluik Communist China/Television pakken het best uit. Het titelnummer is een inventieve single, maar lijdt onder de gladde en foute 'white soul'-pretenties die ik bij deze band gewoon niet goed trek. Eigenlijk mist Japan hier op de mindere nummers gewoon wat ze in de VS 'cool' noemen.

De stem van David is natuurlijk de grootste verandering vanaf Quiet Life. Maar instrumentaal zit dit album top in elkaar. Suburban Love is een juweeltje....ook Television mag er zijn...

Television mag er zeker zijn, maar dit is verder ook een zeer indrukwekkende debuutplaat van Japan. Ik heb deze begin jaren 80 heel lang laten liggen omdat ik de hoes zo kinderlijk vond. En ik was natuurlijk een serieuze puber in de muzikale groei en wou alleen maar "serieuze" muziek. Nou dat was een verkeerde inschatting want dit is los van de hoes zeker een serieuze plaat. Dit staat los van de latere (uitstekende) albums en komt dicht in de buurt van Obscure Alternatives wat echter veel hoekiger is. Beide platen zijn overigens in hetzelfde jaar uitgebracht en daar blijkt wel uit dat de band vol energie en ideeën zat. Obscure Alternatives is meer hoekige glamrock en dit album is meer een smeltkroes van verschillende stijlen waaronder Glamrock, maar ook Disco, Funk en Soul.

Ik denk dat de New York Dolls sowieso een grote invloed zijn geweest en natuurlijk Roxy Music. Maar ik hoor ook referenties naar David Bowie en dan vooral aan het Young Americans album (ook een persoonlijke favoriet). Wat ik aan dit album vooral erg lekker vind is het drumwerk van Steve Jansen, je kunt hier al goed horen hoe belangrijk hij is als basis voor de band. Mick Karn bast hier ook prima maar meer op de "normale' manier. Met twee gitaristen krijg je ook een andere sfeer en dat is hier ook het geval, geen idee of dat door Rob Dean kwam maar het valt wel op dat vanaf het moment dat hij uit de band is gestapt ze ook andere muziek zijn gaan maken.

Er staan hier eigenlijk geen slechte nummers op, grote favorieten zijn hier wel Television, Transmission, Peformance, Lovers On Main Street en Suburban Love. En dan het begin van Transmission met zijn Aaaahaaaaaa, namanamanaaaaa... ja ja zo worden ze niet meer gemaakt tegenwoordig.

Ik kan mij volledig vinden in deze mening! Hun debuutplaat is een fijne mix van punk, new wave en funk. Ik ben fan van alle platen van Japan. De eerste platen waren iets meer toegankelijker qua sound. De latere waren echt artpop en zijn onterecht in de vergeetput belandt.

Ook ik hoor bij degenen die liever het vroege dan het latere Japan horen. Op Adolescent Sex domineert nog de snauwende zang van David Sylvian, ontbreekt de fretloze basgitaar (ik houd niet van dat geluid) en de gitaarlick is er juist rijkelijk. Afwisselende artwaverock in de voetsporen van Roxy Music en David Bowie, qua uiterlijk geïnspireerd door de New York Dolls en wie weet, eveneens uit Londen, Hollywood Brats.
Tegelijkertijd is te horen dat dit uit 1978 stamt. De Londense groep was omgeven door punk, post-punk en new wave en de synthesizer maakte mede dankzij Giorgio Moroder een snelle ontwikkeling door. Sferen die in hun muziek binnensijpelden.

Onbegrijpelijk dat de heren nadien met zoveel dedain hierop terugkeken, zeker met de kristalheldere productie van Ray Singer. Alleen al de sterke opener Transmission waarin digitale wind in de openingstonen en later meer heerlijk toetsenwerk van Richard Barbieri.
Gevarieerd blijft het. Wat te denken van Performance met daarin zowel funk, soul, kekke synths als een heerlijke gitaarlick? Het krijgt er warempel iets van de rock-funk van Mother's Finest. Of de wahwahgitaar in Suburban Love met jazzachtige piano, gevolgd door meer pakkend gitaarwerk van Rob Dean en rollende drums van Steve Jansen. Je zou er associaties met The Doors bij kunnen hebben.

De hitsingle- of albumlijsten haalde Japan er in hun eigen Verenigd Koninkrijk nog niet mee, wél waren ze succesvol in Japan (waar een groepsnaam niet toe kan leiden, ik ga ook een groep beginnen en noem die U.S.A. of Deutschland denk ik). Plus Nederland: ook mijn kennismaking met de groep was via single Adolescent Sex. Vanaf het koude februari 1979 in de Nationale Hitparade, bereikte het in maart #21, diezelfde maand in Vlaanderen #30. Uiteraard bij TopPop op tv.
Dankzij dit bericht van gaucho en de reactie van Aquila (niet meer op MuMe) valt me nu pas op hoe anders de singleversie klinkt dan die van de elpee. De single duurt ook nog eens een halve minuut langer.

In het vorige bericht wordt geschreven dat de latere Japans "in de vergeetput" zouden zijn beland. Hm, ik heb juist het idee dat de eerste twee van Japan dat lot kregen, al was het maar omdat Sylvian & co met ingetogener muziek een heel nieuw (kunstzinniger?) publiek bereikten, waarmee die liefhebbers bovendien werden voorbereid op de succesvolle Sylvian-soloplaten. Die zijn toch niet vergeten?

Mijn reis door new wave kwam van Sham 69 en vervolgt bij de tweede van Wire.

Het album Adolescent Sex van de formatie Japan uit 1978 is een intrigerende reis door diverse muzikale landschappen. Dit album, dat het begin van hun carrière markeert, toont een band die volop experimenteert met klanken en stijlen, en toch een duidelijke boodschap en identiteit probeert over te brengen. De mix van rock, funk en elektronische muziek zorgt voor een dynamische en soms provocerende luisterervaring. Bijzonder is dat David Sylvian later afstand nam van het album. Hieronder een uitgebreide recensie van elk nummer op dit album.

Transmission opent het album met een rafelige mix van glamrock, funk en new wave. Het nummer behandelt thema's als communicatie en de zoektocht naar betekenis en verbinding in een snel veranderende wereld. De sfeer is intens en enigszins vervreemdend, wat goed past bij de avant-gardistische stijl van Japan. De dynamische baslijnen, opvallende gitaarpartijen en synthesizerklanken creëren een boeiend muzikaal landschap, terwijl de expressieve en soms melancholische vocalen van David Sylvian de toon versterken.

The Unconventional straalt een intrigerende en dynamische energie uit, karakteristiek voor de late jaren zeventig. Het nummer doorbreekt maatschappelijke normen en omarmt een unieke, soms rebelse levensstijl. De sfeer is geladen met energie, gekenmerkt door een mengeling van rauwe rockinvloeden en een vleugje glam. De stevige gitaarlijnen, ritmische baspartijen en dynamische drumpatronen, ondersteund door de charismatische zang van Sylvian, roepen een gevoel van opwinding en opstandigheid op.

Wish You Were Black duikt diep in gevoelens van verlangen en introspectie. De titel suggereert een complexe dialoog over ras, cultuur en maatschappelijke grenzen. De donkere en meeslepende sfeer is doordrenkt met melancholie en een bijna tastbare spanning. Wish You Were Black combineert elementen van glamrock, new wave en vroege synthpop, wat resulteert in een uniek en meeslepend geluid.

Performance biedt een mix van energie en emotie, met dynamische arrangementen en gedurfde instrumentatie. Het thema richt zich op de oppervlakkigheden van het leven. De energieke en melancholische sfeer is opvallend, en hoewel het niet echt in mijn comfortzone valt, is de muzikale uitvoering indrukwekkend.

Met Lovers on Main Street brengt Japan rauwe energie en experimentele flair, typerend voor de late jaren '70. Het nummer gaat over de levendige en soms tumultueuze romantiek in een stedelijke omgeving. De sfeer is rauw en spontaan, en muzikaal is het doordrenkt van energie met een ritmische drive. De scherpe en expressieve gitaarpartijen maken het tot een fascinerende luisterervaring, hoewel het niet helemaal mijn kopje thee is.

Don't Rain on My Parade verkent zelfexpressie en het behouden van individualiteit ondanks externe druk en tegenwerking. De boodschap is duidelijk: laat niemand je vreugde of identiteit afnemen. De energieke en opstandige sfeer wordt versterkt door de krachtige ritmesectie en uitgesproken gitaren. David Sylvian's gepassioneerde en enigszins uitdagende zang benadrukt de rebelse ondertoon van het nummer.

Suburban Love behandelt de ontluikende, vaak turbulente emoties van de adolescentie, vervlochten met de monotone realiteit van het voorstedelijke leven. De sfeer is zowel opwindend als introspectief, met een ondertoon van nostalgie en onbehagen. Muzikaal biedt het pakkende gitaarlijnen, pulserende basritmes en synthesizerklanken, wat resulteert in een dynamisch en meeslepend geluid.

Het titelnummer Adolescent Sex belichaamt een intrigerende mix van energie en introspectie. Met een enigszins sensuele en rebelse toon verkent het lied de ontdekkingen en verwarring die jongvolwassenen ervaren. De dynamische en energieke sfeer, met een onderstroom van spanning en opwinding, wordt muzikaal ondersteund door opzwepende gitaren, prominente baslijnen en ritmische drums.

Communist China is een dynamisch en energiek nummer dat perfect de vroege stijl van Japan belichaamt. De muziek is rauw en ongeraffineerd, en het thema biedt een kritische blik op het politieke landschap van die tijd. Het nummer onderzoekt de complexiteit en contradicties van het communistische regime in China, met zowel bewondering als veroordeling. De intens en meeslepende sfeer roept een gevoel van urgentie en onrust op.

Het laatste nummer, Television, biedt een dynamisch en energiek muzikaal landschap, met krachtige gitaarpartijen en een strakke ritmesectie. Het behandelt de thema's mediaconsumptie en de invloed van televisie op de maatschappij. De energieke en enigszins cynische sfeer zorgt voor een sterke afsluiting van het album.

Adolescent Sex is een avontuurlijk album dat de luisteraar meeneemt op een vaak boeiende reis door diverse muzikale en thematische landschappen. Dat lukt de band in mijn geval niet met alle nummers. Japan's gedurfde en experimentele aanpak zorgt echter wel voor een unieke luisterervaring die tot op de dag van vandaag redelijk indruk maakt.

Eerder verschenen op www.jorros-muziekkeuze.nl