Dinosaur Jr. - Beyond (2007)

Altijd vreemd om berichten terug te lezen van 4 jaar geleden, maar opzich had ik het destijds al aardig opgesomd. Ik ben inmiddels tot over mn oren verliefd op de vocals van meneer Mascis en ook het gruizige gitaargeweld geeft me bij tijden kippenvel. Ik ken nog niet alle platen van Dinosaur Jr. maar tot nu toe is dit met gemak mijn favoriet.

Dinosaur Jr. - You're Living All over Me (1987) Dinosaur Jr. - Bug (1988) en Dinosaur Jr. - Farm (2009) wat mij betreft hun beste....

Met het goede nieuws voor later dit jaar pak ik deze plaat er nog eens bij, maar ik hoor dingen die me nooit eerder bij gebleven waren. Hup, 4,5!

Ik kende Dinosaur Jr. enkel van hun singles als Start Choppin en I don't think so, maar met deze reünieplaat was het liefde op het eerste gezicht - en ondertussen is het een van mn favoriete bands.

Het fijne is dat ze hier enerzijds bewijzen dat de beste Dinosaur Jr-platen deze zijn in de originele J/Lou/Murph bezetting zijn, maar anderzijds ook dat er na al die jaren niemand anders dan henzelf het gat kan vullen dat ze hebben achtergelaten.
Vanaf de eerste noten is het immers raak: een plaat beginnen met een weergaloze solo (en geweldig nummer), binnenkomen met een kopper in de stijl van You're living all over me... and the rest is history: de band rockt als de beesten en hun unieke sound blijkt ook in 2007 nog uitermate boeiend en zelfs nog fris te klinken. De solo is tegenwoordig een beetje uit de mode, maar Masics herstelt deze in ere met toch echt wel het betere gitaarwerk, mooi passend bij zijn al even karakteristieke zang. De band speelt echt als een geheel en lijkt er plezier in te hebben. Wat een geweldige songs op dit album ook (What if I knew is mn favoriet, maar ik vind quasi alles echt goed).

Met deze plaat (en de twee uitstekende vervolgplaten) kregen ze de aandacht die ze verdienen, en worden ze steeds vaker samen met de Pixies genoemd als grondleggers van de alternatieve rock. De fans van het eerste uur konden enkel tevreden zijn, maar bovendien kregen ze er een hele schare nieuwe fans bij.

Gisteren nog eens opgelegd tijdens een trainingssessie en 4u later nog eens in de auto s'avonds.
Als BOB heb je het voordeel dat jij over de muziek beslist in de auto

Conclusie : Zelfs 8 jaar na de aankoop blijft dit een heerlijke plaat. De heerlijke muur van teringherrie die vroeger alle Dinosaur Jr. platen kenmerkte is hier wat verdwenen maar melodieus zijn ze hier, en op hun vroeger werk ook, echt wel op de top van hun kunnen.
Op deze Beyond klinkt alles zo makkelijk en wordt er schijnbaar moeiteloos schitterend gemusiceerd.

Alles op deze plaat ademt het vakmanschap uit van groep die weet hoe ze verdomd goede popsongs kunnen schrijven met een rauw randje eraan.
Daar mogen zeker Murph en Lou Barlow de nodige pluimen voor op hun hoed steken want de drums en bas zijn heel erg goed en fundamenteel voor het geluidspalet dat J. Mascis erover legt.
De vocalen verdienen ook hun vermelding want ik denk dat qua zang dit zelfs mijn favoriete Dinoschijf is.

Koppel daar dan nog eens de ronduit magistrale gitaarsolo's aan en je hebt het recept voor een erg fijne reünieplaat.

Van 4* naar 4,5*

Met dit mooie weer deze plaat maar eens door de speakers laten gaan, het verbaast me hoe het me steeds weer pakt. Een plaat die eigenlijk nooit verveelt en eigentijds blijft is voor mij een 4,5 sterren waard.

Wat een ellendige uitgave hiervan blijk ik te hebben gekocht...
Op de lp versie van PIAS staan slechts 8 nummers. I Got Lost, Lightning Bulb en What If I Knew... ontbreken, wat wel een beetje onnozel is. Blijkbaar stonden die eerst op een extra 7", maar daar heb ik niks aan natuurlijk. En laat dat nu toch wel erg goede nummers zijn...
Bon, de rest van de muziek dan. Als je niet zou weten dat Lou Barlow er terug bij is en je laat 'Back To Your Heart' buiten beschouwing, dan kon deze toch perfect in het -prima- rijtje Green Mind-Where You Been-Without A Sound? Voor mij zijn de nummers op die platen iets vloeiender, iets uitgesponnener en minder hakkend en hard als op de eerste drie.
En dat vind ik hier terug.

Dit album klinkt ouderwets goed. Heerlijk dat gitaarwerk.

Leuk dat de klassieke line-up weer in ere is hersteld, maar als ik eerlijk ben heb ik Barlow nooit echt gemist, noch bij Dinosaur Jr vanaf Green mind noch bij The Fog, dus dit is voor mij eigenlijk gewoon de tiende plaat van J Mascis in samenwerking met wie er dan ook maar per album tot zijn band (lees: begeleidingsgroep) behoorde. Los daarvan kan ik niet erg warm lopen voor dit album, om de eenvoudige reden dat ik niet genoeg echt goede melodieën en pakkende composities hoor. Er staat niets op waar iemand zich voor zou hoeven te schamen, maar er zitten ook maar weinig nummers bij die de intensiteit van bijvoorbeeld Where you been en Hand it over benaderen, en waar de composities en de akkoordenreeksen niet zo spannend zijn doen ook J's gitaarsolo's me niet zo veel. Uitzonderingen zijn de fraaie klassieke Mascis-midtempo-rockers (of -uptempo-ballades) This is all I came to do en We're not alone, maar het absolute hoogtepunt voor mij is Pick me up, dat redelijk neutraal begint maar eindigt met een heerlijke fuzz-solo die op het einde door het gebruik van een "stofzuiger" en een extra geluidsmuur nog even next level gaat. De twee bijdrages van Barlow zijn niet slecht maar hebben nogal onder zijn monotone stem en kleurloze voordracht te lijden. Al met al een plaat die me verrassend genoeg vrij koud laat, eigenlijk de eerste sinds het debuut waarbij me dat overkomt.

Wow, deze staat altijd in mijn top3 van Dinosaur Jr. Schitterende schijf. Back to your Heart van Barlow is hier een favoriet samen met We're not alone.