Miles Davis Quintet - Miles Smiles (1967)

Zeer goeie Miles plaat, moet niet onderdoen voor het andere werk, vind ik; Al zijn de improvisaties vaak wat minder geïnspireerd. 'Orbits' is duidelijk het minste nummer, het wordt allemaal wat te snel gespeeld; wat op deze cd eigenlijk helemaal niet past. Ook 'Gingerbread Boy' is wat minder, maar de rest mag er zeerzeker zijn...
3,5*

Mee eens. Orbits klinkt voor mij niet echt melodieus. Circle(s) en Footprints daarentegen klinken heel kleurrijk.. Echt boeiende nummers, en heel gevarieerd gedrumt door Tony Williams..

Valt erg tegen dit album, aantal rommelige en slechte nummers.
Vooral Orbits en Dolores. Doorspoelen !

Deze CD is zo geniaal gedrumd door Tony Williams. Met zoveel energie, en zo enorm creatief. Alsof ie het ter plekke improviseert, en het aller knapst, dat ie het vol overtuiging kan volhouden, en er zelfs nog een schepje bovenop kan leggen. Zoals Footprints. Hij begint met een belletje, dan wat trommels, dan wat meer bekkens, en het stroomt zo goed door. Die sound, zo organisch en oorspronkelijk. Herbie Hancock speelt ook zeer breed. Enorm stijlvol en melodieus. Vooral op Circle. Hij pakt uit als een grote meneer die heel veel verstand van zijn piano heeft. Ook heerlijk ingetogen gedrumd door Tony, met die kwastjes, het stroomt zo lekker door. En dan Miles. Hij pakt een noot, en hij weet er zoveel klasse in te leggen. Die sound, en die timing.. En dan zijn verbeeldingskracht. Hoe moet je dit nu uitleggen.. Het is echt te gecompliceerd, ik snap er geen hout van. Dit is een van geniaalste CD's die ik ooit gehoord heb.

Het zijn niet perse die belletjes in Footprints van Williams wat het zo geniaal maakt maar dat hij er gewoon totaal andere maatsoorten door heen zit te spelen. Dat is echt geweldig. Ik vind dat dit album is ingespeeld met misschien wel het beste quintet waar miles mee speelde. Hancock, Williams, Shorter, Miles, en Carter.. Een van de beste versies van Footprints staat op deze plaat.

Met: Miles Davis (trompet); Wayne Shorter (tenorsax); Herbie Hancock (piano); Ron Carter (bas); Tony Williams (drums)

Het lachje op de hoes oogt wat geforceerd. Dat Miles Davis überhaupt met deze titel akkoord ging (ondanks het voor de hand liggende rijm was het één van Davis rotsvaste principes om geen zwarte muzikant te zijn die gedwee grijnzend zijn blanke publiek vermaakte) zegt iets over zijn vertrouwen in deze band, misschien.

Miles Smiles wordt vaak genoemd in Miles Davis-toplijstjes, en aangemerkt als het punt waarop het ‘tweede grote kwintet’ van Davis zijn vorm vond. Wayne Shorter werpt zich daarbij op als belangrijkste componist, hij schrijft hier de helft van de tracks. Shorter is een iconoclast in hart en nieren (er gaat een verhaal dat hij op de middelbare school rondliep met de woorden ‘Mr Weird’ gekalkt op zijn saxofoonkoffer), en zijn neiging om altijd de meest onvoorspelbare keuze te maken kan ook irriteren.

Albumopener ‘Orbits’ is een voorbeeld daarvan, een wat schelle, nerveuze track (kennelijke werktitel: ‘Mass Confusion’). Het doet me vrij weinig, net als de volgende, het aan Davis toegeschreven en wat meanderende ‘Circles’. De kwalificatie die ik bij E.S.P. gebruikte van ‘meer interessante dan mooie muziek’ dringt zich weer een beetje op.

Het middenstuk is gelukkig spannender én meer enerverend, met een van Shorters bekendste stukken ‘Footsteps’ (al eerder in wat meer toegankelijke vorm op plaat gezet door hem op Adam's Apple) en 'Dolores' (ook Shorter). Sterke stukken, die aandachtig luisteren belonen en waar je steeds nieuwe dingen in kan horen: het tweede kwintet op zijn best.
Met het al wat met funk flirtende ‘Freedom Jazz Dance’ en de energieke, vrij conventionele bop van ‘Gingerbread Boy’ eindigt het album iets minder eclectisch, en dat komt de balans weer ten goede.

Leuk bericht weer Sander. Je hebt me met al die reviews weer geïnspireerd mijn hele 70cd box van Miles: The Complete Columbia Album Collection af te spelen. En daar ben ik alweer bij cd 35 aanbeland (Jack Johnson). Blijf schrijven, ik ben benieuwd naar je volgende recensies!

Zie de eerdere berichten bij dit album; Het is vooral Tony Williams die hier een buitenaards lekkere prestatie op drums neerlegt. Verleg je luisterfocus naar Tony (Williams dus) en je gaat er geheid je score naar boven door aanpassen.

Stiekem is dit een van Miles' betere albums. Zijn elektrische werk kan wel eens wat al te lang duren en richting het stuurloze gaan. Hier heb je al wel het virtuoze en de voorwaartse drive, maar nog gevangen in redelijk bondige en gestructureerde stukken.

Ongelooflijk hoe Tony Williams zo syncopisch mogelijk in Footprints naast de maat drumt. Het vergt veel van de luisteraar, en voel echt als een jam. Wel knap hoe het nummer desondanks geen puinhoop wordt.

Ik las laatst een heel hoofdstuk (of paragraaf) over freefunk, als opvolger/variant op de freejazz, en heb bij Freedom Jazz Dance (wat een titel) een beetje het idee dat dit is wat freefunk is.

De eerste twee songs komen bij mij wat aarzelend binnen, maar met Footprints begint het feest. Deze song stond een jaar eerder ook al op Shorter's Adam's Apple, en is ook gecomponeerd door de beste man, samen met nog twee andere tracks op dit album. Ik moet zeggen dat deze versie net wat dynamischer klinkt, met Davis op trompet ook als geweldige plus natuurlijk; net wat dwingender en swingender. Ik ben lang niet zo technisch onderlegd als andere users die hier al reacties hebben geplaatst, maar wat Tony Williams hier achter zijn drumstel voor toeren uithaalt, het is haast van een andere planeet. Zo merk je ook meteen dat het kwintet ook écht een kwintet is, meer dan een voluit solerende Miles Davis met zijn begeleidingsband op de achtergrond.

Freedom Jazz Dance lijkt inderdaad een knappe mengeling tussen freejazz en funk, Mssr Renard. Wat een heerlijke track ook alweer, met Williams als drummende metronoom, een übercool klinkende Davis en Shorter, Hancock die zich in zijn sas voelt (al vind ik zijn bijdragen op enkele andere songs nog markanter) en het quasi-nonchalante basspel van Ron Carter. Alsof er geen vuiltje aan de lucht is, en dan toch zo'n groove weten neer te leggen. In slaap vallen zit er overigens niet in, want afsluiter Gingerbread Boy[i] is een wel érg energieke, bruisende track.

Zeker niet de meest evenwichtige plaat van Miles, met een voor mij wat oninteressant begin, een meesterlijk, experimenteel en avontuurlijk tussenstuk en wat conventioneler einde, al leggen die songs de lat ongeveer even hoog. Dat maakt van [i]Miles Smiles geen absoluut hoogtepunt in het oeuvre van de trompetterende meester, maar wel een erg sterke plaat (één van de velen).

4 sterren