Miles Davis - On the Corner (1972)

Miles met grooves, Miles duidelijk richting fusion, geen makkelijke hap, maar wel doorleefd...

Weinig fans van dit album hier... ik ga mijn stem nog wat verhogen, dit album is hààst zo lekker als Bitches brew!

Ik vind deze bijlange niet zo goed als Bitches Brew, temeer omdat hij enigzins gedateerd klinkt. Ik ben een grote funk- en groovefan, maar op de een of andere manier heeft het nooit zo goed met deze plaat geklikt als met Davis' ander fusionwerk. Zo verkies ik bijvoorbeeld Live/Evil boven deze.

Maar pas op; dat betekent niet dat On The Corner slecht is! Integendeel: Davis' staalharde funk is het echte geluid van de straat van het grootstedelijke Amerika van de jaren zeventig: even rauw, gevaarlijk en dodelijk funky. "One and One" zou bijvoorbeeld niet misstaan in één of andere Blaxploitationfilm. Maar het betekent dus ook dat hij, zoals ik al vermeldde, behoorlijk gedateerd kan overkomen, in tegenstelling tot het zweverige en tijdloze Bitches Brew.

Davis werd voor deze plaat haast geëxcommuniceerd: hij zocht met dit geluid aansluiting bij de zwarte jeugd van de ghetto's, maar verloor daarmee ook elk greintje waardering dat hij na zijn intrede in de Electric Miles-wereld nog overhad bij jazzpuristen. En toch wel een beetje onterecht, want al is het zowat zijn minste uit die hele Fusion-periode, het is er zeker geen roemloos einde van. Een 4.

Heb na heel lang twijfelen dan toch maar eens de stoute schoenen aangetrokken en dit album besteld...

Lees er zeer gemengde reacties over online en hier op MuMe (aan de berichten boven mij te zien) is het nou niet bepaald een geliefd Miles Davis album.

Ben dus erg benieuwd wat ik te horen ga krijgen, als het enigzins lijkt op Herbie Hancock's Sextant, dan kan ik er denk wel wat mee !

Wat je ook draait van Miles: het kan nooit gedateerd klinken want hij is (was) zijn tijd altijd mijlen vooruit dus vraag aan je buren of ze een avondje weggaan, neem een flinke borrel, zet de versterker op tien en geniet!

Welke buren ?

Ik heb een drie-tal bovenburen die ik nagenoeg nooit zie, laat staan dat ik ze spreek.
Heb daarom ook geleerd nooit meer een poststuk voor iemand anders aan te nemen, want het blijft maanden en soms zelfs nog langer liggen, alvorens ik en een van de buren toevalligerwijs eens op hetzelfde moment thuis zijn.

Vanwege dit alles overigens nu wel trots eigenaar van een megalomaan grote oranje badhandoek

Vandaag bleken ook de glasvezel-mannetjes tegen dat euvel aan te lopen.
Een van deze mannetjes benaderde mij tijdens het werk vandaag telefonisch met de vraag of ik misschien contact kon krijgen met 51b, 51c en 51d vanwege het aansluiten van de pas gelegde glasvezel in de desbetreffende woningen.

Heb daar vriendelijk voor bedankt, is niet mijn probleem en bovendien ben ik zelf ook vrijwel de gehele maand elke dag aan het werk en dus ook bij mij zal de glasvezel nog enige tijd moeten wachten...

Waar ik maar mee zeggen wil dat het hard draaien van muziek in mijn woning tot nu toe nog nooit voor enige problemen heeft gezorgd

Bij mij gelukkig ook niet, ik wou alleen maar duidelijk maken dat de muziek van Miles Davis pas goed tot zijn recht komt als je het op hoge volumes afspeeld en dan vooral nummer 4: Helen Butte / Mr. Freedom X

Niet bepaald een mainstream jazz album. Toen het pas was verschenen ontlokte het zeer veel negatieve reacties, zelfs aan musici die aan het album hadden meegewerkt, zoals naar verluidt David Liebman (tenor- en sopraansax). Thans denken velen er wel wat gunstiger over, maar dat geldt
natuurlijk voor meer albums, zoals bijvoorbeeld voor Free Jaz van Ornette Coleman en Never Mind the Bollocks van the Sex Pistols.

Toen ik On the Corner voor het eerst hoorde werd ik getroffen door het compromisloze karakter ervan. Niet "mooi" natuurlijk, zoals Kind of Blue, maar wel ongelooflijk boeiend, als je je oren maar open zet. En kunt luisteren zonder vooroordeel. Ik was op slag verliefd op dit album, en de liefde is nog niet bekoeld. Het is imo een soort mengeling van keiharde acid-funk en avantgarde (ik meen tenminste de invloed of verwantschap met Strawinksy en Stockhausen te horen).
Vijf drummers, vervormde gitaren, een electrische sitar, hypnotiserende blazers en keyboards...
Ik krijg er in ieder geen genoeg van.

Hard en rauw! Het gaat tegen mn gevoel in en hakt beukt en blaast. Als een wel verdient muzikaal pak slaag klapt het mn oren in. Graag op de zondag ochtend met een kater en laat me dan maar ontdaan en kapot achter, ja terecht! Niks van subtiel en emotioneel maar gewoon realistisch, dus hard en bot niks meer en niks minder. Zelfs de hoes die heel blij en vrolijk lijkt bij het eerste aanblik is dit niet als je eens goed kijkt en de gezichten ziet. Doe je de klaphoes open kijkt Miles zelf je even recht in de ogen en je weet dat het geen makkelijke zit gaat worden. En hier hou ik van! Ik vind het prachtig om zo veel ritmes en melodie lijnen te volgen en verrast te worden door bijzondere wendingen in ritmes. Miles Davis was in bloed vorm en is zeer goed bezig en zoals zo vaak wordt het niet door iedereen begrepen.

Mooi verwoord, scott!

Geen Miles-fan maar van deze plaat kan ik regelmatig niet afblijven en dan bewegen al mijn ledematen onafhankelijk en synchroon mee met de talloze ritmes en verschuivingen daarin. Het ziet er niet uit, zegt mijn lief, zo'n schijnbaar 'spastische ouwe bok op speed', maar ik voel me er prima bij. So what!
Ik ben het eens met andere users: wel omhoog met de volumeschuif want anders wordt het een brij.

Vreemd en moeilijk album, maar daardoor juist geweldig en fascinerend. 5*

Heb als Miles fan jaren lang de cd maar zozo gevonden. Onlangs de Music on Vinyl LP aangeschaft. En bingo. De muziek kwam tot leven. De LP klinkt veel levendiger en warmer dan de cd. Ook in combinatie met de klaphoes zit je zo midden in de begin jaren 70. Heerlijk deze nostalgietrip. Mijn favoriet: Black Satin. Heb nu alle Miles jaren 70 albums opnieuw aangeschaft op LP. Allemaal dubbel LP's. Fantastische herbeleving van deze natuurlijk ook op cd geweldige rock, funk en jazz muziek van Miles Davis. En al die klaphoezen. Ouderwets genieten. Back to the seventies.

Naar aanleiding van de docu Miles Davis: Birth of the Cool (2019) waarbij dit album ook de revue passeerde "On the Corner" ook maar eens beluisterd. Zeker niet slecht maar ik geef toch de voorkeur aan de Miles van de eindjaren 50 waarin hij uitstekende albums maakte zoals de soundtrack bij Ascenseur pour l'Échafaud (1958) en uiteraard zijn meest bekende album Out of Blue. On the Corner is mij te experimenteel. Wat jazz muziek betreft ben ik gewoon nogal behoudend.

Zo dat is een lekker freaky funky plaat. Eigenlijk gewoon jamnen, dit. Maar wel erg lekker. Doet mij wat denken aan Kuti.

Even opzoeken wie de medemuzikanten zijn.

Dit lijkt af en toe wel de funky jazzversie van Can. Tof!

Hoe heet ie?

Waarschijnlijk Miles' beste studioalbum uit de elektrische periode. Een meesterwerk in vrije improvisatie. Minstens zo funky en psychedelisch als jazzy. Zo veel nieuwe klanken met continu zo veel dreiging en spanning. Het gevoel dat er richting in zit, een drive naar voren, ook al blijven ze eindeloos op hetzelfde stuk jammen. Kant A van Jack Johnson heeft dat ook. Niet al zijn elektrische albums houden de boog continu gespannen zoals hier.

Intrigerende muziek.
Op de een of andere manier heeft Miles het voor elkaar gekregen dat de repeterende ritmes niet tot verveling leiden, althans niet bij mij, in tracks die tot ruim 20 minuten speelduur hebben.
Waarschijnlijk komt dit door het getructe karakter en de complexiteit van de funky basis grooves, de heel subtiele toevoegingen/wijzigingen hieraan tijdens de tracks, en de indringende jazzy solo's van sopraan sax, gitaren, trompet, etc.,met tevens aanwezige invloeden uit India.
Ik vind het niet zijn beste album maar wel een van zijn meest gedurfde, waarvoor respect.
Er wordt zeer strak gemusiceerd en het komt op hoog volume inderdaad het best tot zijn recht.

Ik hoor een groeibriljant.

Het was pas toen ik een beetje naar deze plaat begon te googlen dat ik erachter kwam dat dit destijds een van Davis' 'meest gehate albums' was. Naar mijn idee was dit juist bijzonder populair (als je bij Rateyourmusic een chart maakt voor het genre 'jazz' staat deze 29e ofzo). Je kunt je er best iets bij voorstellen dat dit voor de jazzcritici van destijds best wel uit de comfort zone was, en ook dat Davis destijds zijn kont afveegde met die kritiek, en dat het vijftig jaar later niet zo'n interessante discussie meer is.

In minder dan vijftien jaar van Kind of Blue naar hier komen dwingt wel enig respect af. Davis zegt hier een jong, zwart publiek te hebben willen aanboren dat luisterde naar Sly Stone en James Brown, en ook geïnspireerd te zijn door Karlheinz Stockhausen (vaak genamedropt, zelden beluisterd) en gek genoeg de muzikale ideeën van Ornette Coleman, volgens mij de enige keer in Davis' autobiografie dat hij iets positiefs zegt over Coleman.

Het resultaat is een soort avant funk-brei, die wordt voortgestuwd door tegendraadse ritmes en pulserende elektrische bassen, met daaroverheen een kakafonie van, orgels, gitaren, percussie en een zeldzame blazer. Vervelend om te luisteren is het zeker niet, maar het heeft ook niet echt veel te maken met jazz in de zin van de muziek die ik normaal zelf zou opzetten. Met de wijsheid van nu is het ook weer niet zo héél ontoegankelijk. Toch de moeite van het aanhoren nog wel waard, en aan de reacties hierboven en de ranking op RYM te zien, kunnen veel mensen hier meer mee dan ik.