Warhaus - Warhaus (2017)

Aangename verrassing (toch voor mij) dat er al een nieuw album is. De eerst, die vorig jaar uitkwam was voor mij top 10 album van het jaar materiaal. Op zijn concerten had hij al 4 nieuwe nummers gespeeld, dus hij had blijkbaar veel inspiratie. Afgaande op de eerste twee nummers moeten we dan ook geen baanbrekende evolutie van de sound verwachten, maar misschien wel perfectionering van de broerige sound.

De hoes lijkt me serieus geïnspireerd op Lust For Life van Iggy Pop, en als ik dan ook de titel van dat laatste nummer nog eens zie

Hoera, nu al een nieuwe plaat! Weer eentje die ik ongetwijfeld een hele winter (en waarschijnlijk zelfs langer) zal draaien.
Ook fijn dat Control op deze plaat terechtkomt. Was al sinds deze liveversie enorme fan van het nummer. Blij dat er nu dus ook een studioversie van op komst is.

De 2de Warhaus is ingetogener dan de eerste verzameling. Maar ook mysterieuzer. Zwoel en spannend, net zoals collega Jinte, die voor mn gevoel dichter bij de sound van de moederband blijft. Maarten lijkt nu verder van Balthazar af te staan.

Vanavond ga ik Jinte beluisteren in Utrecht, volgende maand Maarten in Amsterdam. Goede mogelijkheid ze te vergelijken. Geloof dat ze in kwaliteit niet voor elkaar onder doen.

de eerste vond ik fantastisch in 't begin maar begon me uiteindelijk te vervelen, vond ze live ook tegenvallen omdat er zoveel op de band stond. hopelijk beklijft deze beter

Beter dan de eerste. Ingetogen vind ik Maarten het beste.

Verhoogd van 4 naar 4,5. Wat een parel alweer van Maarten. Klinkt zowat als de plaat die Warhaus het beste typeert: nog duisterder, dreigender en ingetogener dan voorheen (misschien daarom dat het album titelloos is?). Toppers voor mij zijn Love's A Stranger en Control, met daar net onder Mad World, Well Well, Dangerous, Bang Bang, Kreusch en Fall In Love With Me (die laatste is een verborgen parel, wat een prachtig liefdeslied die ik vooral komende winter nog vaak zal opzetten).
Kanshebber op plaat van het jaar voor mij.

Het voelt voor mij een beetje als alwéér een plaat van Warhaus. Kan me daardoor moeilijk tot beluistering zetten. Oplossing: ik heb twee van de populairste tracks (Love's a Stranger en Control) in een afspeellijst opgenomen. In een geval dat die nummers overtuigen, dan kan ik de gehele plaat gaan luisteren. En wat denkt u? Volledig overtuigd. Dit weekend ga ik 's goed voor het hele album zitten.

Nieuwe Warhaus schreeuwt om hereniging Balthazar

Een jaar na debuutalbum We Fucked A Flame Into Being, ligt de titelloze opvolger van Warhaus al in de winkels. Warhaus, het soloproject van Balthazar-lid Maarten Devoldere, lijkt bij het opzetten van de plaat nog vast te willen houden aan zijn eigen stijl, maar werkt richting het eind van de plaat steeds meer toe naar de bekende stijl van Balthazar. Het gemis van Devolderes muziekvrienden is echter hoorbaar: op zijn tweede solo-album weet de Vlaming onvoldoende te boeien.

Ruim een jaar geleden lastte de populairste popband van België, Balthazar, na een uitgebreide (festival)tour een pauze voor onbepaalde tijd in. Het in 2015 uitgebrachte Thin Walls, dat maar liefst 93 weken in de Vlaamse Ultratop 200 Albums stond, was aanleiding voor een tour van twee jaar lang die door heel Europa leidde. Na een laatste concert op Appelpop (september 2016) ging de vijfkoppige formatie uit elkaar, zodat enkele leden zich op hun eigen muzikale projecten konden gaan richten.

Terwijl Balthazar nog met zijn (voorlopig) laatste optredens bezig was, lanceerde Maarten Devoldere zijn solo-debuutplaat We Fucked A Flame Into Being. Twee maanden later kwam bandlid Simon Casier met zijn soloalbum op de proppen. In november 2016 werd onder de naam Zimmerman het album The Afterglow uitgebracht, dat weinig aandacht naar zich toe wist te trekken. Ook Hinges Of Luck, het album dat Casier een maand geleden uitbracht met zijn band Douglas Firs, heeft het grote publiek nog niet weten te bereiken. Pas veel later, in de zomer van 2017, werd onder artiestennaam J. Bernardt (Jinte Deprez) het elektronische popalbum Running Days uitgebracht. Deprez, die zich net als Devoldere frontman van Balthazar mag noemen, wist deze zomer menig festivalbezoeker in vervoering te brengen met zijn elektronische sound en scoorde met Calm Down de grootste hit van de solerende Balthazar-leden.

Met We Fucked A Flame Into Being zet Warhaus onmiddellijk een kenmerkende stijl neer door telkens het geraamte van een nummer te voorzien van een sterke, repeterende baslijn en op de voorgrond percussie, die meteen de vaste cadans van het nummer laat horen. Vervolgens wordt elk nummer op verschillende wijze aangekleed: vaak door strijkers, maar ook door koperblazers en piano. De warm fluisterende stem van Devoldere, vaak vergeleken met Leonard Cohen, aangevuld door de sensuele stem van Sylvie Kreusch (die eerder lid was van Soldier’s Heart en tevens vriendin van Devoldere) maken de nummers af en geven deze een warm gevoel.

Dit warme gevoel ontbreekt op Warhaus’ titelloze opvolger. Het kenmerkende geraamte staat, vooral aan het begin van de plaat nog overeind, maar deze wordt veel schaarser gekleed. Het album begint als een naakte versie van het debuut: waar de kenmerkende baslijn en percussie weer hoorbaar zijn, is de rest van het arrangement veel minder rijk opgezet en blijft er weinig écht boeiends over. Slecht is het niet, maar de eerste helft van de plaat gaat vrij onopgemerkt voorbij. Eigenlijk weet vriendin Sylvie Kreusch, die ook nu haar medewerking verleent, dit deel van de plaat te redden door de koude, kleurloze composities af en toe licht te verwarmen met haar aangenaam zwoele stem.

Vanaf de tweede helft van de plaat, het nummer Bang Bang om precies te zijn, wordt het interessanter. Het geraamte wordt weer wat warmer aangekleed: een rijker arrangement, met af en toe ook subtiele toevoegingen van gitaar, doet steeds vaker denken aan het herkenbare geluid van Balthazar. De inspiratie voor het typische Warhaus-geluid lijkt hier te slinken en langzaam wordt weer duidelijk waar de dertigjarige Vlaming eigenlijk thuishoort. Dit deel van de plaat schreeuwt om een hereniging van Balthazar, want al komt Devoldere hier dichtbij, om de melodieën net zo pakkend en verslavend te krijgen als op Thin Walls en voorgangers Rats en Applause, heeft hij toch echt zijn vier muziekvrienden nodig.

Laat ik dan goed nieuw gehoord hebben van Jinte. Heel Balthazar staat regelmatig samen in de studio voor een nieuw album volgend jaar....... of mag ik dat niet zeggen hier.

Van mij wel blur8. Maar dit is een heerlijk album. Dit doet het goed op een warme zomeravond maar kan ook prima in de herfst.

Verrast minder dan de voorganger, maar die behoorde m.i. tot de beste platen van het voorgaande jaar. Je kunt wel stellen dat ik nog niet helemaal klaar was met het solo geluid van Devoldere en dus ook weer erg aan het genieten ben van dit naamloze album.

Voor mij de grootste herontdekking in tijden. Wat een fantastische plaat dit: spannend, broeierig en pakt me volledig bij de kladden. Na de volgende luisterbeurt kan ik de 4* zomaar omzetten in 4,5*.

Nog beter dan zijn voorganger en die was al goed. Rond deze plaat was minder buzz dan bij de vorige. Hierop worden nochtans de heerlijk lome vocalen van De Voldere nog meer ondersteund door de toch wel essentiële vocalen van Sylvie Kreusch. De kracht zit hem in de zwierige arrangementen en de sensuele vocals zorgen voor een groezelige sfeer. De sfeer van sloten alcohol, een dampende asbak en een geliefde voor 1 nacht die 's ochtends naast je wakker wordt niet goed wetende of ze al gaat vertrekken of nog eerst mee gaat ontbijten. De avond van tevoren begon alles veelbelovend maar de dag erna wordt je nachtromantiek in het kille daglicht de kiem in gesmoord. Dit klinkt voor mij als een modernere Leonard Cohen of een Gainsbourg die zich wil toeleggen op de hedendaagse popmuziek. Ok, tekstueel ligt het niveau natuurlijk niet gelijk maar qua sfeer doet het me er wel af en toe aan denken. Nergens zakt het in, de songs zijn van goede tot uitstekende kwaliteit dus hier zit een tevreden luisteraar.

Gek, ik vond dit altijd al leuk maar ik kan het nú pas echt op waarde schatten. Die heerlijke percussie en blazers, ritmisch en duister. Control, Dangerous, Bang bang... wat een plaat man. Devoldere met zijn heerlijke stem, ziet er samen met zijn vriendin Sylvie ook uit alsof ze regelrecht uit een jaren 50' foto zijn gelopen, te gek.

Die warmte en intieme rooksfeer zit hem júist in deze plaat, en minder in het debuut - kijken of ik die ook echt kan laten indalen zoals deze. Mooi beschreven ook door popstranger!
Een dikke 4,5 ster.

Nieuwe Warhaus plaat in de maak!

En een nieuwe single: 'Open Window' met epische solo van wel 3(!) minuten.

Ja prachtig nummer. Maar nog niet op een album kennelijk?

Mooi album met helder gearrangeerde popsongs. Alleen heeft de stem van Maarten voor mij persoonlijk zijn beperkingen. Daardoor kan ik het album niet in zijn geheel beluisteren.