Magnum - Wings of Heaven (1988)

Nee, bij mijn weten ook niet. Ik heb die singles (ik heb ze ook niet allemaal trouwens), en die bewaar ik dus maar goed. Maar volgens mij zijn er geen CD- of LP-versies uitgekomen met bonustracks.

EDIT: Ik zie bij de commentaren bij deze LP-versie dat C'est la vie op een latere persing van het album is toegevoegd. Heeft-ie het album dus toch nog gehaald, in zekere zin.

Maar een overzicht van die B-kantjes - soms ook interessante live-opnamen - zou zeker wel leuk zijn, ja. Al vraag ik me af of er anno 2022 nog een markt is voor zo'n fysieke release.

Toch nog even gekeken hoe het nou precies zat met die Britse single-successen van Magnum. Ze hebben per saldo tien hits gehad, lees ik op de Magnum-discografie op Wikipedia. Wel allemaal in de onderste regionen van de Engelse hitlijsten, met de hoogste notering (#22) voor Start talking love, wat ook wel hun meest commerciële nummer is. Alle drie de singles van dit album werden hits, en dat zorgde er tevens voor dat Wings of heaven op dat moment het best verkochte album van Magnum werd, met een vijfde plaats in de Engelse LP-charts. Uiteindelijk, zo lees ik, is het album met zilver bekroond. Toch blijkt On a storyteller's night over de langste adem te beschikken, want ondanks een lagere notering is dit album op de lange termijn toch goud geworden.

In Engeland zijn ze altijd wel aardig in beeld gebleven met noteringen in de albumlijsten. Waarbij het me opvalt dat juist hun comeback-albums Breath of life en Brand new morning geen notering hebben behaald. Verder waren ze met name met dit album Wings of heaven succesvol in landen als (West-)Duitsland, Zwitserland en de Scandinavische landen, waar ze dit soort muziek door de bank genomen beter weten te waarderen. Opvallend: hun laatste paar albums halen vooral goede verkopen in Duitsland en Zwitserland, waar ze allemaal de top-10 van de albumlijsten halen. Ik wist niet dat ze daar nog zo populair waren.

Goed, tot zover de hit-nerd in mij. Tja, ik volgde in die dagen de hitlijsten nog, zowel nationaal als internationaal, daar komt het door...

Nog een aardig weetje: dit album heeft ook een Nederlandse inbreng. Deels opgenomen in de Wisseloord-studio's met Albert Boekholt als producer en Attie Bauw die de synthesizer bespeelt.

Ik als fervent albumhoezen-lezer-nerd, wist dat dan weer wel. Overigens is het Attie Bauw die de Fairlight programmeerde (dat middenstuk in Don't Wake the Lion is op de Fairlight gedaan).
Op één of andere manier onthoud ik dit soort feitjes altijd van de albumhoezen. Tegenwoordig is dat inderdaad allemaal zo op te zoeken. Maar ik vind het (nog steeds) veel leuker om deze informatie van de albumhoezen zelf af te lezen.

Zo vond ik ooit zelf uit dat Brian May op Headless Cross speelde en Steve How op Innuendo. Gewoon zonder internet, omdat het in de boekjes/hoes van het album stond.

Ander weetje; ik heb ooit een EP met Propeller opgenomen met een producer die was opgeleid door deze zelfde Attie Bauw. Toen sloeg ik als Magnum-fan wel even op tilt hoor.

Dat laatste wist ik inderdaad. En wat de hitlijst noteringen in met name de UK betreft; ook dat had ik ooit al eens uitgezocht. In hun thuisland stonden ze ook in de grootste zalen waarin ze ooit hebben gespeeld als headliner volgens mij. Na de release van Chase the dragon mochten ze mee als special guest van Ozzy op zijn Amerikaanse tournee. In grote arena's dus. Werd alleen geen groot succes aangezien de meeste Ozzy fans hun muziek niet konden waarderen. Jammer en sneu voor de band want dat was gelijk het einde van de Amerikaanse droom geloof ik.

Nou, ze hebben die Amerikaanse droom vooral nagejaagd met de release van Goodnight L.A. Na het succes van Wings of heaven dacht platenmaatschappij Polydor dat het in de VS wel eens wat kon worden met Magnum, en dus koppelden ze de band aan - daar is-ie weer - producer Keith Olsen. Die maakte er het product van wat je kon verwachten, en hoewel ik het persoonlijk een erg goed album vind, kwam het de band ook op kritiek te staan, dat ze té radiovriendelijk zouden worden. Daar zit zeker een kern van waarheid in overigens. Het leidde tot niets; het album werd uiteindelijk zelfs niet eens uitgebracht in de VS.

Ik vermoedde al dat ik jullie daar geen nieuws mee zou vertellen Het werkt(e) bij mij overigens net zo, hoor. In het LP-tijdperk van vóór de CD was ik ook zo'n typische binnenhoes-snuffelaar: wie doet waarop mee? Wie produceerde het, en wat deed die man nog meer? En wie schreef mee aan dat ene nummer? En ook voor mij geldt dat ik dat soort 'nutteloze' info - nou ja, nutteloos in het licht van wat er omgaat in de wereld, zeg maar - meteen opsla en geen enkele moeite hoef te doen om dat te onthouden.

Wat niet wegneemt dat ik ook in het internettijdperk nog wel eens dingen te weten kom die me achterover doen slaan van verbazing.

Keith Olsen en direct ook Jim Crichton en Michael Sadler, want Jim had ook een studio in het Goodnight LA-complex. Toen ik in de hoes van Goodnight LA las dat Michael en Jim meewerkten aan die plaat, was ik helemaal in de wolken. Misschien ook daarom dat die plaat zolang mijn favoriet van de band was. Tel daarbij op een Hugh Syme (Rush)-hoes. Ik vind het echt bijzonder te noemen, dat ze met die plaat niet doorbraken (too late in the game, misschien?)

In inderdaad, er zijn nog steeds zaken die het internet me leren. Met name over Queen. Ik lees zoveel nieuws over wie wel of niet meespelen op welke songs. Maar toch liever de platenhoezen uitpluizen, omdat dat gewoon een hobby van me is geworden.

Dat klopt ook wel alleen gebeurde het na Chase the dragon op een meer natuurlijk/logische manier; namelijk een sterk album. Bij Goodnight L.A. was het meer onder druk van de platenmaatschappij die ze een bepaalde richting in wilde duwen. O.a. door externe songwriters aan Clarkin te koppelen. Dat bleek dus een misvatting. Ik vind het nog steeds een prima album overigens. Perfect voor de Amerikaanse markt in die tijd. Des te vreemder dus dat het juist daar niet eens is uitgebracht.

Even over Don't Wake the Lion. Hier die befaamde versie van de 1988-tour:

https://www.youtube.com/watch?v=qVgd-HSRRtE

Hier hadden vielip en ik het laatst over. Een waanzinnige versie, en ik zou dit liveoptreden wel eens als release willen zien, al staat hij wel integraal hier op: Magnum - The Gathering (2010) - MusicMeter.nl

Uit die video blijkt ook weer hoe belangrijk Wally Lowe was als backing vocalist. Los van het fantastische drumspel van Barker natuurlijk. Wat een line-up!

Edit: ik zie nu dat Mark Stanway (de toetsenist), die overigens een band heeft opgericht die Kingdom of Madness heet, maar dat terzijde, het volledige concert heeft geupload:
https://www.youtube.com/watch?v=DDT3hO6gmWo

Die versie van Back to Earth waar ze mee beginnen. Dat is gewoon heavy metal.

De versie die op The gathering staat wijkt wel iets af van de destijds VHS release. Zo is Back to earth nergens te bekennen (helaas!) maar staan Lonely night en Midnight er ineens wel tussen. Zo uit m'n hoofd beide niet op de VHS release. Ander verschil is de sound. De VHS release heeft een mooiere productie vind ik. Die is, wederom zo uit m'n hoofd, gemixed door o.a. hun vaste sound man die de concerten ook altijd deed. Ze waren zelf namelijk erg gecharmeerd van de kwaliteiten van de beste man heb ik ooit ergens gelezen. Wat zeg ik; ik vind die VHS echt te gek klinken zelfs! De opnames op de boxset klinken ook prima maar wat kaler/directer. Meer zoals het live album The last dance ook klinkt. Alsof het zo uit het soundboard komt.

Edit; wat gaaf zeg dat Stanway die opnames op youtube heeft gezet! Ga 'm gelijk opzetten
En inderdaad; geen Lonely nights en Midnight op de officiële release

Dat hij de band Kingdom of Madness heeft opgericht wist ik trouwens al een tijdje. Daar zitten meer ex-Magnum leden in als ik me niet vergis toch?

Edit; even opgezocht en ja hoor; Mickey Barker zit er ook in! Zie dat ze in september in de UK optreden. Hopelijk komen ze een keer naar Nederland. Wil ik best graag naartoe namelijk.

Mickey Barker onze vriend op drums, en originele toetsenist Richard Bailey. Mo Birch (vrouw van Mickey) zit er ook bij. Over de leadzanger weet ik niet veel, maar die vind ik wat overdreven in de powermetal-hoek zitten qua vocalen. Erg wennen dus.

Die zanger is van Cats in Space zie ik. Te gekke band! Weet niet of zijn stijl bij de Magnum nummers past maar zingen kan ie wel.

Zingen kan hij zeker, maar in mijn oren voelt hij niet op zijn plaats. Een beetje zoals Rob Moratti toentertijd bij Saga.

Oké ja dat was ook geen al te gelukkig huwelijk. al moet ik zeggen dat ik ze met hem een keer live heb gezien en dat zeker niet slecht was.

Ik ben inmiddels bij dat live-concert aanbeland bij One Step Away. Ongelooflijk hoe goed dat nummer live is.

Ik zit je op het vinkentouw. Ben bij How far Jerusalem namelijk
Onbegrijpelijk dat dit destijds niet als live album is uitgebracht!
Eén van de beste live registraties die ik ken. Fantastisch!

Hoe goed ik deze plaat ook vind, ik kan de nummers Start Talking Love en It Must have Been Love maar niet echt gaaf vinden. Het is niet het woordje 'love', want We Need a Lot of Love van de voorgaande plaat vind ik prima. Het is ook niet het probleem dat het ballads zijn, want ik houd best van ballads. Het zijn wat mij betreft nét even te zoete ballads ofzo. Het waren wel belangrijke singles van de plaat, dus ze wilden er wel wat mee bereiken.

Andere single Days of No Trust is ijzersterk. Een sterke hoek, krachtig gespeeld. Ik heb wel inmiddels wat moeite met de drumsound gekregen. Met name de snaredrum maar ook de toms klinken zo ontzettend onnatuurlijk. Songmatig staan hier wel de gaafste Magnum-songs op; Wild Swan, Don't Wake the Lion, Pray for the Day en One Step Away.

Ik had ooit een VHS-band uit deze periode, met veel songs van deze plaat. Daar klonken de nummers wat beter, door de live-mix (dus een beter drumgeluid).

Start talking love is toch geen ballad?

Wanneer is een ballad eigenlijk een ballad? Gaat het om het tempo of om de tekst?

Het is inderdaad een mid-uptempo nummer. Ik denk dat ik het te vaak skip om er iets zinnigs over te zeggen.

Haha, normaal zou ik zeggen: vooral het tempo bepaalt of iets een (rock-)ballad is. Maar met Start talking love is in dit opzicht wel iets grappigs aan de hand. Het was in Engeland een redelijk grote hit; ik meen zelfs het grootste singlesucces dat Magnum ooit gehad heeft. En hoe gaat dan dan? Dan komt zo'n nummer op allerlei verzamel-CD's. Soms met rock en metal, maar - ik heb het in dit geval regelmatig gezien - ook op CD's met rockballads, of lovesongs uit de hitlijsten die door rockartiesten zijn opgenomen.

Ik zou Start talking love inderdaad omschrijven als een midtempo rocksong, maar op basis van titel en tekst (en dus ook Brits hitsucces) kan ik me voorstellen dat-ie af en toe opduikt op dit soort rockballad-verzamelaars. Ik kocht dit soort CD's eind jaren tachtig af en toe omdat ik een radioprogramma met dit soort lichtvoetige rock en metal had op een lokaal radiostation. Daardoor/voor heb ik destijds ook veel singles van (hard)rockbands uit die tijd aangeschaft.

Dit dekt de lading voor mij ook.

Magnum, de band die maar niet kon toetreden tot de grote groep symfonische rock, en ontdekt dat melodieuze rock eigenlijk ook best gaaf is, en ineens het succes kreeg wat ze verdienden.

Een hardwerkende band met hier en daar erg goede teksten, zoals op deze plaat, waar veel koude oorlog-lyriek op staat. Qua stem is Bob ook op zijn best, er staan wat lekkere riffs en gitaarsolo's op en het drumwerk van (oorspronkelijk fusiondrummer) Mickey Barker is lekker stevig en hij heeft lekker excessieve drumfills, zoals dat toen nog mocht.

De productie zou je gedateerd kunnen noemen, met die harde, schelle snaredrumslagen en synthdekentjes, maar je kan het net zo goed nostalgisch noemen. Want ik zweer bij dit soort producties. Ik vind alleen de productie van Keith Olsen op Goodnight L.A. een stuk fijner, maar die kent nét even wat minder goede composities dan deze.

Op deze plaat ook het magnum opus van de band: Don't Wake the Lion en de kortere epic Wild Swan (het broertje van White Russian Marillion).

De muziek is fist-in-the-air-grab-your-airguitar-and-play-those-drumfills-hardrock dat je lekker hard kunt en moet meezingen. Rust zacht Tony en bedankt voor alle muziek en vreugde die je me bracht.

Potverdikke ja man, Tony Clarkin overleden. Die kwam even binnen toen ik het gisteren hoorde
Wat heeft de man ons (uiteraard samen met vooral Catley) fantastische dingen nagelaten. Waaronder dit schitterende album. Absoluut één van de hoogtepunten uit het oeuvre van de band maar zeker ook in het hele genre. R.I.P. Tony!

Droevig nieuws inderdaad. Nog geen week geleden kwam Tony naar buiten met de mededeling dat hij een zeldzame, maar niet levensbedreigende, aandoening had aan zijn ruggengraat en dat hij waarschijnlijk niet meer kon optreden door de pijn. Een week later is hij dus overleden. Over twee dagen komt het nieuwe Magnum album uit.

Wings of Heaven is voor mij één van de beste AOR albums ooit gemaakt, aanstekelijk, emotioneel, maar vooral uitmuntende songs, zoals de singles Days of No Trust en Start Talking Love, maar ook Don't Wake the Lion, en de rest eigenlijk ook. Ik kende Magnum al van naam maar dit album was mijn eerste kennismaking en heb de 12" inches van de reeds genoemde singles nog steeds.

Getver, wat een droevig nieuws. Een aantal schitterende albums uitgebracht, waarvan deze dus de beste is. RIP Tony Clarkin

Wordt eens tijd dat van dit album een deluxe uitvoering wordt uitgebracht. Er zijn namelijk een aantal nummers voorhanden die niet op het album terecht zijn gekomen maar meer dan de moeite waard zijn. Om over de live opnames van de tour volgend op dit album nog maar te zwijgen.