Magnum - Chase the Dragon (1982)

Uitstekende plaat van Magnum, wat mij betreft de beste die deze band heeft gemaakt. Met name de eerste vier nummers zijn van erg hoog niveau. De symfonische rock van deze Britse band beviel me meteen.

Magnum heeft - niet in de laatste plaats door de uitstekende en glasheldere zang van Bob Catley - een heel eigen sound die ik eerlijk gezegd nergens goed mee zou kunnen vergelijken. De band maakt symfonische hardrock en wie eens kennis wil maken met de band, kan ik Chase the Dragon van harte aanbevelen.

Ik vind het wel wat vergelijkbaar met bands als Saga (maar dan beter) en Angel (nou, zo goed ook weer niet). Heb me een tijdje geleden eens door het gehele Magnum-repertoire heengewerkt, maar het zal nog wel even duren eer ik echt de hoogtepunten kan duiden. Maar dit plaatje stond zeker niet laag. Voorlopig 3*.

Mijn favoriete vroege Magnum album uit de JET label periode. Met klassiekers zoals "Soldier of the line", "The spirit" en "Sacred hour", die nog steeds op de live set worden gespeeld. Prachtige hoes van Rodney Matthews (de eerste voor Magnum).

Het nummer Soldier of the Line is echt ge-wel-dig.

grappig, bij het lezen van de titels komen spontaan flarden muziek van deze plaat in me hoofd boven drijven

idd erg goed, maar weer eens gaan opzoeken na 20 jaar

Ik vind Magnum zo'n band die heel veel muziek hebben gemaakt, maar er is me maar weinig bijgebleven. En Saga is toch echt van een andere (lees hogere) categorie, al weet ik dat Casartelli dat niet met me eens zal zijn. De vergelijking vind ik sowieso al wat vreemd, want ik weinig overeenkomsten.

Achteraf vind ik mijn eigen vergelijking met Saga ook wat vreemd. Ik geloof dat ik indertijd een wat vertekend beeld van het Canadese vijftal had. Vergelijking met Angel blijft wel overeind, zij het wat minder over the top (ja, ook hier lijkt de schikking wat veranderd). Iron Maiden in een wat lagere versnelling mag ook...

De band is toch vooral gewoon Magnum en dit is eigenlijk een heel aardige plaat. Halve ster erbij. Mijn favoriet blijft echter On A Storyteller's Night.

Ik snap de vergelijk met Saga enigszins.
Het moog-intro van On the Edge.... heeft wel wat weg van Saga.
En Tony heeft gemeen met Ian dat ze vette riffs speelden wat nog niet zo vaak in de symfo gebeurde.
En Kex Gorin's drumsound heeft ook een beetje weg van Steve Negus (ten tijde van Heads or Tales)

Verder is Magnum natuurlijk meer recht-toe-recht-aan en Saga wat gewiekster.
_______________________________________________

Dit was de definitieve doorbreuk voor de band.
En hier staan ook de meeste metal-gerichte tracks (Spirit, Soldier), ook hun meest symfonsiche track (Sacred Hour).
Een korte maar zeer krachtige plaat en een mooie voorbereiding op On A Storyteller's Night.

Fraaie hoes, wederom verzorgd door Rodney Matthews.

Ik ga geloof ik de fout in.
Eleventh Hour volgt nog na deze plaat, niet On A Storyteller's Night.

Niet slecht, maar een beetje saai, is mijn eerste en vrees ik laatste conclusie. Mij schoot de naam Foreigner de hele tijd door het hoofd. 3*

Magnum: te amerikaans voor de europese markt. Té europees voor de amerikaanse markt.

resultaat: gladde symfo aor, zonder noemenswaardige uitschieters. Al vind ik On A Storyteller's Night wel raak geschoten.

De eerste elpees hebben weer wat weg van Queen (maar dan met een fluit)

Het eerste echt geweldige album van Magnum! De band was op eerdere album nog erg opzoek naar een eigen geluid. Dat kwam op dit album allemaal bij elkaar. Vanaf opener Soldier of the line is het gelijk raak! Sacred hour is voor mij echter het absolute hoogtepunt op dit album!! Wat een magnifiek nummer is dat toch! Die intro eerst wat daarna overgaat in een boeiend nummer met stuwend ritme en heerlijke zang van Catley.
Ik heb trouwens de remaster met daarop het schitterende Back to earth!! Past naadloos in de stijl van dit album. De hoes is ook erg fijn inderdaad

Magnum meandert tussen de britse symfo en meer amerikaanse aor in.

Als Magnum rockt, dan komt alles wel goed. Lekkere riffs, goede zang en avontuurlijke teksten.
Ze doen het wat dat betreft stukken beter dan Asia.

Ik vind dat ze in de periode 1975-1985 wel een aantal goede songs hebben gemaakt, maar ik prefereer toch de AOR-gerichte Magnum van na Vigilante.

Desondanks zijn songs als Soldier of the Line, The Spirit en Sacred Hour ijzersterke symforock nummers.

Rodney Matthews tekende er weer een mooie hoes bij.

Prachtige plaat. Tijden terug vond ik Magnum maar niks, maar sinds ik Catley bij Avantasia zo geweldig vond zingen toch maar weer eens het Magnum werk in gedoken en dat staat mij niet tegen. Heerlijke symfonische rock met een geweldige zanger.

Kijk, dat vind ik dan weer grappig; iemand die Catley via Avantasia op waarde weet te schatten. Wat mij betreft haalt hij zijn niveau van platen als deze en Wings of heaven nooit op de Avantasia albums. Natuurlijk, de beste man kan zingen als de beste. Ik vind alleen dat de echte snit er een beetje uit is. Geeft niks want zo jong is hij ook niet meer. Daar komt bij dat hij als een ketter rookt.

Na het luisteren van het openingsnummer heb ik definitief de pest aan deze band. Aan de klachten die ik had over In the Beginning van het debuutalbum voeg ik nu toe dat bas en drum volstrekt oninteressante partijen spelen.
Symforock? Daar is echt meer voor nodig dan een zanger met een te hoog gehalte aan testosteron en opgefokte synthesizerriedeltjes. Dan praten we over sonatevorm, over thema's die in gewijzigde vorm elders opduiken, over allerhande componeertechnieken. Die ontbreken ten ene male hier.

Dat ik Magnum hoog waardeer, betekent geenszins dat ze ook echt goed zijn.
Ik waardeer ze hoog, omdat ze me raken.

In ieder geval de latere AOR platen. Maar de eerste 5, ach ik heb er gewoon een zwak voor.
Bombastische dungeons and dragonsrock. Slechter dan een Queen of een Rainbow/Dio maar echt slecht zijn ze niet.
Je moet er alleen van houden.

Probeer het nummer Sacred Hour of The Spirit anders nog eens.

Yes, dit is geweldig! Soldier of the Line bevat direct de juiste energie. In tegenstelling tot Magnum II gaat de band er hier echt voor met erg memorabele songs als de opener en The Spirit tot gevolg. Maar wat te denken van Sacred Hour of When The Lights Burned Out? Prachtige songs die mede van Chase The Dragon een topplaat maken. Hier vindt Magnum voor het grootste gedeelte het geluid waar ze echt furore mee kunnen maken. Het schuurt net tegen heavy metal aan. Zelfs met de keyboards, waar ik wederom erg van genoten heb. Dit album gaat de weg naar de draaitafel nog vaak vinden. Toffe heavy progrock!


Tussenstand:
1. Chase The Dragon
2. Kingdom Of Madness
3. Magnum II

Dit is inderdaad één van Magnum's beste! Het album leverde ze een plek op als support act van Ozzy voor zijn hele US tour in ik meen '82. Dat moest voor de doorbraak in de States gaan zorgen. Helaas was het geen gelukkige combi en werd het meer een desillusie geloof ik.

Ik geloof niet dat de band ooit zo sterk een album heeft geopend als het geval is met Soldier Of The Line. Goed, How Far Jerusalem is natuurlijk ook monsterlijk goed, maar Soldier Of The Line is zo'n heerlijk sfeervolle en vooral rockende song, dat ik iedere keer weer in vervoering raak. Met The Spirit en Sacred Hour hebben we eveneens een aantal songs te pakken die de titel 'klassieker' absoluut verdienen. Met We All Play The Game hebben we nog een lichte dosis van de frivole progrock van de eerste twee albums, maar voor de rest voelt het toch vooral wat meer aan als stevige hardrock/proto-heavy metal. De vurige gitaarsolo in The Teacher is hier een mooi voorbeeld van. Absoluut een aanrader!

Voorlopige tussenstand:
1. Chase The Dragon
2. Magnum II
3. Kingdom Of Madness

Magnum is hier duidelijk meer in zijn element. De Engelsen klinken gedreven. Goede songs, maar af en toe gaat de “cheese”-factor wel tegenstaan. Soldier In Line is gaaf, maar de melodramatische en oer-Britse manier waarop Catley de tekst “What's that rolling down your face, are you okay?” brengt werkt een beetje op de lachspieren. Wel het beste Magnum album tot nu toe.

Ik haal toch een halve punt hier vanaf. Ik heb bij die platen tot en met 'Storyteller's Night' toch een hoog demo-gevoel. Ik vind het spel niet begeesterd, niet mooi geproduceerd en ik mis bezieling en power. De studioalbums op Polydor klinken zoveel verzorgder en meer open. Op de liveplaten die volgen op de 'Wings of Heaven'-plaat staan veel van de songs uit die eerste periode, en veel krachtiger, beter gearrangeerd en daardoor meer "af".

Misschien heb ik Magnum nu na 35 jaar ook wel een beetje teveel gehoord om echt verrast te zijn. De muziek is zo basic dat het geen verborgen lagen meer laat horen. Dat betekent niet dat ik het slecht vind, maar ik vind het gewoon niet meer een band waar ik graag naar luister (met uitzondering van de Polydor-albums, denk ik).