Kelela - Take Me Apart (2017)

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Kelela - Take Me Apart - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

Ik ben zeker geen liefhebber van platen die het etiket R&B krijgen opgeplakt, maar de laatste jaren volg ik het genre wel.

Ook binnen de R&B worden zo af en toe immers platen gemaakt die zo goed zijn dat ze ook voor liefhebbers van omliggende genres interessant zijn en heel incidenteel zijn deze platen zelfs zo goed dat ze ook in het jaarlijstje van iemand die de R&B geen warm hart toedraagt kunnen opduiken.

Amel Larrieux verraste me een jaar of tien geleden met een waar meesterwerk (Bravebird), Janelle Monáe deed het de afgelopen jaren zelfs twee keer en vorig jaar was er opeens het meesterwerk van Solange (Knowles), die wat mij betreft één van de beste en spannendste platen van 2016 maakte. Dit jaar had ik binnen de R&B nog niet veel platen gehoord waar ik het warm van krijg, maar Take Me Apart van Kelela is er wel weer een.

Kelela (Mizanekristos) groeide op in Washington D.C., maar kreeg haar carrière in de muziek pas van de grond toen ze een jaar of zeven geleden naar Los Angeles vertrok. Ondanks de steun van de hierboven al genoemde Amel Larrieux heeft het nog een tijd geduurd voor ik voor het eerst kennis maakte met de muziek van Kelela, maar vier jaar na haar geprezen debuut Cut 4 Me (toch vooral een remix plaat), heeft de zangeres uit Los Angeles ook mij te pakken.

Take Me Apart hoort absoluut thuis in het hokje R&B, maar net als Solange is Kelela ook niet vies van omliggende genres als elektronica en soul, waardoor ze nog net wat beter past in het nog redelijk nieuwe hokje “progressive R&B”.

Zoals gebruikelijk in Los Angeles en in dit genre, werd voor Take Me Apart een flink formaat blik met producers open getrokken, maar deze producers mochten niet zo los gaan als ze gewend zijn. Het volwaardige debuut van Kelela is bij vlagen voorzien van een vol en druk elektronisch geluid, maar het is ook een geluid vol dynamiek, dat af en toe de ruimte vol blaast, maar veel vaker kiest voor de subtiele naweeën of juist de voorbode van een vol R&B geluid.

Helaas zijn de elektronische geluidstapijten in de R&B over het algemeen nogal fantasieloos, maar het geluid op de plaat van Kelela, niet voor niets verschenen op het eigenzinnige Warp label, is geweldig. Op Take Me Apart kiezen de Amerikaanse zangeres en haar producers vooral voor een zich traag voortslepend geluid met opvallend lome beats en zweverige synths, maar Kelela flirt ook met hitgevoelige deuntjes of muziek voor de dansvloer. Iedere track klinkt weer anders en steeds weer verrast de plaat met betoverend mooie geluiden vol avontuur.

Take Me Apart is niet alleen een plaat vol dynamiek, maar ook een plaat vol al dan niet onderhuidse spanning. Kelela maakt absoluut lekker en makkelijk in het gehoor liggende popmuziek, maar zoekt ook altijd de grenzen op, waardoor Take Me Apart niet alleen vermaakt maar ook intrigeert.

Het broeierige en vaak wat ongrijpbare geluid op Take Me Apart voorziet de plaat van allerlei extra dimensies en onderscheidt zich hierdoor met speels gemak van de stapels andere platen in het genre. Net als Solange vorig jaar, imponeert Kelela met muziek die de fantasie prikkelt, maar die ook zwoel en genadeloos kan verleiden.

In muzikaal opzicht sluit de plaat meer dan eens aan op de kaders van de R&B, maar Kelela manoeuvreert ook op handig wijze door een aantal decennia elektronische popmuziek en pikt hier en daar ook nog een beetje van Prince mee.

Tot dusver heb ik het alleen maar gehad over het bijzondere geluid op Take Me Apart, maar het sterkste wapen van Kelela is wat mij betreft haar stem. Het is een stem die in meerdere lagen op je af komt met prachtige harmonieën of bijna in je oor fluistert en het is een stem die het oor uitsluitend streelt. Persoonlijk ben ik niet zo gek op de stembuigingen die in de R&B en Neo-Soul gemeengoed zijn, maar de subtiele buigingen van Kelela zijn zonder uitzondering prachtig.

Een jaar geleden was ik nog enorm verrast door een R&B plaat in mijn jaarlijstje, maar de plaat van Solange is sindsdien alleen maar beter geworden. Of Take Me Apart van Kelela net zo goed is zal de tijd moeten leren, maar vooralsnog doet het officiële debuut van de zangeres uit Los Angeles niet al te veel onder voor het briljante A Seat At The Table van Solange.

Take Me Apart is smullen voor de liefhebbers van Progressive R&B, maar ook liefhebbers met andere voorkeuren en een open mind gaan waarschijnlijk genadeloos voor de bijl na beluistering van de broeierige, spannende en verleidelijk cocktail van Kelela. Erwin Zijleman

Knappe recensie, erwinz! Ik was niet meteen van plan om dit album te beluisteren, nadat de singles mij op het eerste gehoor wat tegenvielen (zeker na het briljante Rewind op haar debuut-EP). Maar als je ze in het rijtje zet met Solange en Janelle Monáe (wellicht mijn favoriete artieste van de laatste tien jaar), moet ik deze plaat misschien toch een kans geven.

En ik ben nu ook benieuwd naar die Amel Larrieux. Nog nooit van gehoord eigenlijk.

Eerste paar nummers zijn sterk, maar daarna wordt het allemaal wat anoniemer en gaat het allemaal wat meer langs me heen. Jammer want deze dame heeft wel potentie om groot te worden.

Legio positieve recensies las ik over deze plaat. Kelela is zou de nieuwe voorloper van de R&B-muziek zijn. Zo origineel als dit zou ik het nog nooit hebben gehoord. En daar wringt het voor dus een beetje. Ik hoor hier echt niet aan af wat er nu zo origineel zou moeten zijn. Nummers als dit worden toch al legio gemaakt tegenwoordig, om dan het labeltje R&B mee te krijgen. Een ook qua stem kan Kelela mij niet overtuigen. Te dun, te weinig bezieling. Alles lijkt zo op elkaar dat het beluisteren van deze plaat mij zelfs ging vervelen.