Satyricon - Deep Calleth Upon Deep (2017)

De op het eerste zicht lelijke hoes komt echter van de Noorse kunstenaar Edvard Munch en hier is alvast het eerste voorsmaakje: Satyricon - Deep Calleth Upon Deep - Lyric video - YouTube.

Het hele internet viel over het artwork. Ik vind het eigenlijk wel mooi en intrigerend. Qua muziek hoop ik dat het weer iets uitdagender zal zijn.

Eindelijk! Hopelijk gaat dit iets meer richting meesterwerk The Age of Nero dan de titelloze. Het artwork doet de verwachtingen alvast stijgen. Net als dat eerste nummer, vooral het einde is erg gaaf.

beetje een tegenvaller op het eerste gehoor. Kan zijn dat hij nog moet groeien, maar de eerste indruk is dat het allemaal wat eentonig is. Nu een paar keer geluisterd, maar het kan me nog niet echt boeien. Gister ter vergelijking mijn persoonlijk favoriet, Now, Diabolical, nog eens op gezet (misschien was ik gewoon niet in de stemming voor Satyricon) en die greep me gewoon weer ouderwets bij mijn strot.

Het kan zijn dat dit een plaat is die moet groeien, ik heb een beetje het gevoel dat er een hoop, op het eerste gehoor, verborgen pracht en praal nog te ontdekken is. Satyricon maakt allen geen hapklare brokken meer.

Als Now Diabolical de standaard is, ligt de lat niet hoog wat mij betreft.

Dat hoor ik wel vaker, maar op een bepaalde manier ben ik altijd een liefhebber geweest van Now, Diabolical. Nu luister ik naar Age of Nero maar ook die klinkt me veel lekkerder dan Deep Calleth upon Deep. Maar zoals ik al zij wellicht is het een groei plaat.

Toch wel een fractie beter als zijn voorganger al is het nu ook weer niet allemaal Hosanna bij de nieuwe Satyricon.Daarvoor klinkt vooral de eerste helft toch wat te eenvormig,te weinig variatie in de songs en te veel het zelfde (mid)tempo.In het tweede gedeelte verbeterd dat wel wat,ik hoor zelfs een blaasinstrument en ook de vrouwelijke achtergrondzang voegt nog wel wat toe.Tevens zit er dan wat meer afwisseling in de zang en komen er wat mooie tempowisselingen voorbij.
Verder is Deep Calleth Upon Deep een degelijk en overtuigend album met veel vette breaks en onheilspellende zang/grunt,al zal dat laatste zeker niet ieders smaak zijn en ook heeft dit Black metal product een fijne,donkere sfeer.
Het titelnummer en vlak daarachter Burial Rite zijn de uitschieters.
Goed.

Heel gave plaat. Even experimenteel als de voorganger, maar hier klikt het beter in elkaar. Het voelt als een natuurlijk geheel. De 'genrevreemde' instrumenten worden vrij subtiel gebracht, zonder te verdrinken.

Vooral van Frost kan ik weer heerlijk genieten. Wat een bijzonder fijne stijl heeft hij toch. Maar ook Satyrs militante gedreun van woorden, die meer een bepaalde sfeer moeten overbrengen dan inhoudelijk interessant zijn, komen sterker naar voren dan de vorige keer.

Het is natuurlijk geen The Age of Nero, maar niets is een The Age of Nero. Een zeer knap nieuw hoofdstuk van een steeds interessanter wordende discografie is het zeker.

Ik open met een 8.

Om de één of andere reden heb ik Satyricon nooit eerder ontdekt. Blijkbaar noemt men dit 'black & roll', dit ligt mij hoe dan ook veel beter dan het traditionele gekrijs of onnodig snelle complexe ritmes die sommige blackmetalbands tentoonspreiden. Man wat is dit lekker. De titeltrack als hoogtepunt, de zang over de hele linie erg sterk. Nu al zin in Fortarock komend jaar.

Eerlijk gezegd vond ik er weinig aan. Voorganger vond ik wel aardig, maar dit is allemaal van hetzelfde.