Fish - Vigil in a Wilderness of Mirrors (1990)

Na zijn vertrek bij Marillion levert Fish hier een vrijwel perfect album af. Ook de vaak als minder bestempelde nummers als Big Wedge en Voyeur hebben duidelijk hun functie en vallen als puzzelstukjes op hun plek. Er staan nogal wat ballads op dit album dus enkele anderssoortige nummers zijn meer dan welkom. De opener en afsluiter zijn wel de prijsnummers, met hun prachtige opbouw. Maar vrijwel nergens zakt het niveau echt in. Alleen State of Mind doet me net iets minder.

Zijn eerste maar ook gelijk zijn beste solo album. Dit niveau haalde hij nooit meer, alhoewel je hem er niet van kunt beschuldigen dat hij dat niet meer probeerde.

Fraai album van Visch. Uiteraard zijn de opener en afsluiter de beste of mooiste nummers. De rest is ook van goed tot zeer goed niveau. Zelfs het hier verfoeide Big Wedge kan ik goed hebben. Alleen met The Voyeur kan ik ook niks...

Misschien moet je die watchen ipv luisteren

En dan hop hop hop naar zijn 2de album, Credo ( ) en t titelnr ken je al

Dat album ff opvissen id

Tip: koop de LP. Daar staat The voyeur niet op. Ik vraag me af of dat nummer hierboven eigenlijk niet als bonustrack moet worden aangemerkt.

Had wel gescheeld, dan was 't een halve ster hoger...

Toen ik deze plaat voor het eerst hoorde, -ik had deze op cassettebandje, die kon je toen nog kopen, in Dolby, met 9 nummers-, moest ik eerste instantie ook niet zoveel hebben van Voyeur en Big Wedge, maar omdat continu doorspoelen ook weer niet zo makkelijk is/was, luisterde ik ze gewoon mee, en de nummers horen watij betreft gewoon bij het album.

Dit is één van die complete albums, waarbij alles klopt; de muziek, de teksten, de sequencing, de gekozen muzikanten, de productie. Alles klopt hier gewoon. Wat mij betreft één van de allerbeste poprock-platen ooit gemaakt.

Bedenk wel; Fish is voor de muziek altijd afhankelijk geweest van het componeren door bandleden. Dat maakt een solocarrière wat grillig omdat je niet altijd hetzelfde schrijfteam voor handen hebt. Zo schreef Simmonds alleen aan de eerste twee platen mee, (en twee songs voor Raingods) en schreef Maiden-Gers één hele song voor deze plaat. Hal Lindes schreef ook wat mee. Met andere woorden: een ander schrijfteam betekent een totaal andere plaat.

Ik denk ook dat deze plaat de eerste plaat is waarvan ik de teksten echt begreep. Later toen ik Marillion ontdekte (ja ik ontdekte Marillion pas na dat ik deze plaat kocht, maar geef me een breek, ik was pas 13), vond ik de teksten van Fish maar onbegrijpelijk.

Hoe dan ook, deze plaat staat bol van het complot-denken en wantrouwen jegens de politieke elite, maar ik snap dat wel, na zoveel jaren Reagan en Thatcher. Het nummer Family Business liegt er ook niet om, die kwam wel binnen, ook omdat het allemaal zo herkenbaar is. Echt zo'n nummer waar je als jonge tiener een flinke hekel aan volwassen macho-mannen voor kunt ontwikkelen. Nu ik zelf volwassen ben, snap ik ook wel dat mannen best okay kunnen zijn. Goed, dat was op persoonlijke nooit.

Op muzikale noot, schoot mij ineens te binnen dat Peter Gabriel, Phil Collins en Sting (om er maar drie te noemen) zelf instrumenten spelen en componeren, en ook een vaster team om zich heen hadden verzameld, en zodoende kwalitatief goede platen in een reeks konden uitbrengen. Fish had dat niet.

Dan nog even over het drumspel, van Mark Brzzeziikkkiiizzziki. Hij heeft een zelfde soort van megalomaan drummen als Ian Mosley in die dagen, dus past wel goed. Op latere platen zou Fish veel compacter spelende drummers in zijn band nemen. Maar hier is het heelijk overdreven over the top (of the hill, wat je wilt).

Het basspel van John Giblin is subliem. Helaas dit jaar op 71-jarige leeftijd overleden, maar hij heeft een goede reputatie en kon zich rekenen tot de intimi van Kate Bush. Hij heeft zich ook op het pad van de jazzrock/fusion begeven, dus ik zal eens op zoek. Ik heb eigenlijk (op deze plaat na) te weinig van hem beluisterd. Ik lees wel dat hij ook op Animation van Jon Anderson speelt (ook zo'n solo-carrière die maar niet van de grond kwam). Hij speelde ook bij Phil Collins (en zijn Brand X), Peter Gabriel, Annie Lennox en nog tientallen meer, dus ik heb vast heel veel van hem gehoord, zonder het te beseffen.

Nog één leuk weetje; zangeres Tessa Niles die op drie songs is te horen, zong ook op Clutching at Straws.

Zit toevallig ook in de herwaarderingen van onze grote Schotse reus. Alles naar beneden gehaald en weer eens intensief aan het beluisteren. Thuiswerken is wat dat betreft een mooie gelegenheid om weer eens wat tot je te nemen wat je misschien te lang stil hebt laten staan. Ik waardeer deze op met een halfje. Voor de volle mep had The Voyeur eraf gemoeten.

Dan moet je de LP opzetten.

Die staat ook hoog op het wensenlijstje , al was het alleen maar om de hoes op flink formaat. Tijdens The Voyeur ga ik meestal roken, zodat mijn vrouw het haasje is of ik zap hem weg.

Ja, ik wilde dit album vooral vanwege de hoes ook per se op LP hebben, ook al had ik de CD al jaren in huis. Vorig jaar ergens op de kop getikt. Niet goedkoop, maar wel een mooi hebbeding. En als bijkomend voordeel dat er echt alleen maar steengoede nummers op staan. Want dat ben ik met je eens: Voyeur is - hoewel niet slecht - wel het minste nummer van dit album.

Ik heb hem ook op lp, en wat blijkt: ik mis Voyeur toch echt heel erg. Gelukkig is het ook het b-kantje van State of Mind, en die heb ik ook. Genoeg Fish-pret dus.

Heb deze 2de hands gekocht. Fish was het boegbeeld van de beginjaren van Marillion. Na enkele albums besloot Fish de solotoer op te gaan. Het is me nog altijd niet duidelijk waarom Fish uit de band Marillion is gestapt. Muzikale meningsverschillen ???
Nu dit solodebuut is wel een juweeltje zeg. Ik had al een tijdje " Field of Crows " in mijn kast , maar dat kan toch niet tippen aan dit plaatje.

In 1988, due to the stress of touring and the detrimental effect it was having on his health, as well as having a falling out with bandmate Steve Rothery, Fish left Marillion to pursue a solo career.

Bron: Wikipedia: Fish

Zomaar even gegoogled hoor. Vaag vermoeden dat vigil het fijne ervan weet.

Dat is het wel in een notendop, ja. Bijkomend issue was het overmatige drankgebruik van Fish, al kan dat laatste mede het gevolg zijn van de druk van het toeren. Daar zingt-ie trouwens uitgebreid en autobiografisch over op het laatste studio-album met Marillion, Clutching at straws.

Eerste luisterbeurt en indruk van de nieuwe 2024 remix gehad.

Wat mij betreft klinkt deze remix echt fantastisch, super helder met gevoel voor (nieuwe) details.
Voor een verder oordeel zijn meerdere luisterbeurten (op flink volume) noodzakelijk.

Ik heb de Deluxe versie met 5 discs en snap alleen de keuze voor (dik) krantenpapier in het boekwerk niet. In alle verdere boxjes die ik heb van dit formaat is het boekwerk geprint op glossy papier en dan komen de foto's en teksten veel beter tot zijn recht.

Het zal wel met de kosten te maken hebben. Of is het een milieu ding? Volgende week meer tijd voor de overige schijven en uiteraard ook voor Internal Exile.

Mijn favoriete Fish album opgefrist en helemaal naar 2024 getrokken. Wat mij betreft ook een zeer geslaagde poging. Zoals mijn voorganger al opmerkte klinkt het album erg helder en fris t.o.v. de eerdere (re-)releases. Ook ik heb de cd -box in huis. Ik ga komend weekend eens rustig voor de rest van al dit moois zitten.

Wat een fantastisch mooie box met 4 cd-s en een blu ray! We kennen het allemaal, maar als afscheidskado aan ons heeft Fish zijn best gedaan iets heel moois af te leveren. Zowel deze als ook de Internal Exile-box zijn pareltjes!

De trip down memory lane begint bij het uitpakken, net zo nieuwsgierig nu als toen naar zijn eerste werk zonder Marillion. En het stelt niet teleur, zowel vorm, inhoud als ook de muziek staan als een huis!
Na Vigil, toch wel zijn signature song, betrap ik me op een klein traantje. Zo mooi en nu komt het toch ook zo dichtbij dat het gaat ophouden. Behalve dat FIsh afscheid neemt van ons, moet ik ook voor mezelf het boek Fish-live gaan sluiten.

Mijn tour is bijna uitgestippeld en brengt me via o.a. Enschede, Utrecht (de meeste en mooiste herinneringen), München, Karlsruhe, Eindhoven, Frankfurt naar de laatste 2 shows in Glasgow.

Tot die tijd volop genieten van al het moois dat deze box te bieden heeft.

Wat me direct opvalt bij de (nieuwe) remix van Calum Malcolm is dat de reverb in zijn geheel is verdwenen. Ik kan me herinneren dat deze plaat droop van de reverb. Of deze reverb nu apart over elk spoor was gespoten, of over de eindmix, weet ik niet. Ik ben namelijk geen geluidstechnicus. Maar de plaat zoals ik die nu luister klinkt warmer, meer direct en veel instrumenten zijn beter te horen.

Het veel te drukke en overdonderende drumspel van Mark Brzezicki is iets minder aanwezig, al staat hij wel keihard in de mix. In elk geval zijn nu de subtiele gitaarpartijen van Usher en Lindes wat beter te horen. Wat ik wel weer vind tegenvallen is dat ik de geniale basslicks van John Giblin niet meer hoor. Ik hoor ook totaal nieuwe dingen (zoals een gesproken outtro bij de titelsong).

Een nummer dat echt helemaal opknapt in deze remix is 'State of Mind'. De samenzang tussen Fish en Carol Kenyon klinkt hier echt subliem. Ook hier meer detail in het gitaarspel en daardoor wat minder bas van Gilbin, die het nummer toch wel overheerste. Die subtiliteiten die wat meer op de voorgrond treden is ook duidelijk met de strijkers in 'The Company', dat nu echt goed uit de verf komt, vooral de hoorn-sectie in de orkestratie. Het is nog steeds veel wat er gebeurt in die song, maar het is allemaal wat duidelijker te onderscheiden. Knap gemixt van Calum.

Hetzelfde geldt voor 'Cliché', waar de drukke drumpartijen niet meer zo overheersend zijn, en ook hier weer die vocalen (Carol en Tessa die de zang van Fish overstemmen, wat een verrassing!) die veel meer uitgedokterd klinken. Er is ook hier meer gitaar dan ooit en ik hoor percussie (Luis Jardim) die ik eerder nooit heb kunnen horen. Er zijn stukken gitaarsolo die in het origineel zijn weggedraaid die nu in volle glorie worden hersteld. Prachtig.

Ik weet dan ook niet of de remix nu per sé een verbetering is, of dat ik toch naar de oude vertrouwde jaren 1990-Arenarock-klinkende terug wil grijpen. Het is toch de mix waarmee je het meest bekend bent. Ik ben er nog niet over uit. Het lawaai is er bij sommige nummers uit (zoals ook 'Big Wedge' en 'View from the Hill'), maar zijn de elementen die je nu hoort, wel echt altijd aanwezig geweest, of zijn er nieuwe partijen ingespeeld? Zo hoor ik bij de blazers in 'Big Wedge' geheel nieuwe dingen (zoals een muted trompet).

Wat ook kan, is dat er sporen niet gebruikt zijn in 1990 bij de eindmix, en dat Calum Malcolm met de technologie van nu en het onbeperkt aantal sporen dat nu ter beschikking staan, een heleboel schuiven heeft opengezet die in 1990 naar beneden zijn gegaan. Tot nu toe hebben we alleen remasters gehoord van deze plaat, en nooit een remix.

Ik zal het nog wel een flink aantal keren opzetten, denk ik. En uiteindelijk blijkt dan wel welke versie mijn voorkeur heeft.

Hmm, ik begin nu toch ook te twijfelen over een aanschaf. Ik heb hier zowel de originele LP en CD als de remaster van Fish' eigen platenlabel Chocolate Frog van. Om nu wéér een nieuwe versie aan te schaffen, vind ik wel erg veel van het goede, ook al is Vigil veruit mijn favoriete Fish-album.

Maar uit jullie beschrijvingen leid ik af dat de verschillen best groot zijn. Ik zal er zelf ook eens naar luisteren. Op zich ben ik iemand die waarde hecht aan de originele versie cq. mix en vaak niet kan wennen aan remixen, ook al laten die soms details horen die niet eerder te horen waren. Vaak hebben beide versies hun charmes en hun voors en tegens.
Inmiddels ben ik zover dat ik een redelijk drastische remix van een favoriet album niet per definitie afwijs, maar beschouw als een aanvulling, een alternatief naast het gekoesterde origineel. Maar de laatste jaren lijkt het erop alsof het een kunstvorm op zich (en dus een verdienmodel) is geworden.

Afijn, eerst maar een luisteren dan. Een hele boxset vind ik momenteel erg veel van het goede. Eigenlijk hoop ik dat die nieuwe mix later gewoon ook op een los verkrijgbare CD wordt uitgegeven. Want mijn portemonnee heeft een bodem, en ook mijn platen- en CD-kasten kan ik niet eindeloos bijvullen...

gaucho, ik zou als ik jou was Tidal aanzetten en de remix luisteren, en dan daarna pas tot aankoop beslissen. Vaak luister je toch een plaat uit nostalgie, en die nostalgie hangt samen met de originele mix.

Een remaster is tot daaraan toe, want dan is de oorspronkelijke mix intact. Maar ik heb het idee naar een totaal opnieuw opgenomen plaat te luisteren. Ik mis teveel waar ik aan gehecht ben geraakt. Aan de andere kant klinkt de plaat voor het eerst niet zo lawaaiig. De "Arena"-sound is totaal verdwenen. Reverb is totaal en volledig in de ban gedaan.

. Ben ik het helemaal mee eens.

Vandaag de luxe edition boxset ontvangen, met de nieuwe mix. Tja, dan moet ik toegeven dat dat een behoorlijk verschil is met het origineel. Wat mij als eerste opvalt is dat er behoorlijk wat bas en lage tonen naar voren zijn gehaald, en dat maakt het geheel een stuk frisser en voller naar mijn bescheiden mening. Het origineel miste dat toch wel wat. Het is een beetje vergelijkbaar met de 2018 mix van Animals van Pink Floyd. Daarnaast zijn ook de hoge frequenties wat opgeschroefd, wat ten goede komt van de details, maar wat na verloop toch wel wat luistermoeheid kan veroorzaken, althans op mijn stereo installatie. Al met al toch wel een verbetering van het origineel.

De boxset bevat o.a. ook een cd met demo's, wat mij niet echt boeit. Geinig om een keer te luisteren.
Daarnaast worden we getrakteerd op een tweetal schijfjes met live opnamen, en een prachtige BluRay met het album in Dolby Atmos en 5.1. Dat zal best de moeite waard zijn, maar ik heb niet de mogelijkheid om dat te beluisteren op dit moment.
Een uitgebreid interview met Fish over de totstandkoming van het album en de video's is erg uitgebreid en vind ik zeer de moeite waard. Ook het interview met Mark Wilkinson over het artwork vind ik erg interessant.
Op deze BluRay staan ook nog een tweetal concerten (audio only helaas), waar ook een heel aantal Marillion nummers voorbij komen.

In het bijbehorende boek staat het verhaal van de totstandkoming beschreven door Fish zelf. Het geheel zit in een goed verzorgde slipcase waar duidelijk veel aandacht aan is besteed, evenals het boekwerkje met veel foto's en artwork. Erg mooi.
Conclusie: als je fan bent van Fish en van Vigil dan vind ik dit een dikke aanrader.

Enige wat ik jammer vind aan het boek is de papierkeuze, het lijkt wel dik krantenpapier. Glossy papier had een beter resultaat gegeven, maar zal ook een kostenplaatje met zich meebrengen. Verder heeft men gewoon te weinig gedaan om de foto copyright vermeldingen compleet te krijgen, te gemakkelijk zich hiervan af gemaakt. Maar zeker een prachtige release alles bij elkaar.

Oh oh oh wat is dit album mooi in dolby atmos en dolby 5.1. De deluxe editie kost wat maar is dan ook zeer de moeite waard! Het titelnummer, Big Wedge en Cliché
klinken schitterend in surround sound.

Op deze versie heet het nummer nu overigens niet Vigil meer maar Vigil in a Wilderness of Mirrors net zoals de albumtitel.

Helemaal mee eens. Ik heb het album nu snoeihard opstaan en ik ben tot tranen toe geroerd. Kippenvel, bewondering en zeer blij dat ik nu het jaren 90 album heb mogen verlaten. En ik hoor zoveel meer nieuwe geluiden, verdieping en toevoegingen. Kolere..

Wat komt dit album nu, nog meer, tot zijn recht.

Bepaalde albums geef ik geen sterren vanwege mijn band met zo'n album door dingen die ik beleefde terwijl zo'n album de sfeer beïnvloede van zo'n periode. Dit album is er ook zo eentje. Die liggen in mijn herinneringen paleis in een speciale kluis.

Ik vind de remix zó sterk dat ik mijn waardering een halfje verhoog.

Holy hell. In Dolby Atmos (althans) hoor vanaf de eerste noot dat het hier gaat om een compleet ander remix. Wat een warmte vooral. De dynamiek van Vigil komt nu veel beter tot zijn recht en Big Wedge nooit mijn favoriet en vond ik altijd het minste nummer op het album staat nu echt als een huis. Verder zijn ook Family Business en Cliche het noemen waard.

Alleen jammer dat A View From The Hill nu he laatste nummer is, maar gezien de gesproken tekst aan het einde van Vigil (die overigens ook origineel daar bleek te zijn maar zo begraven was in de mix dat het niet hoorbaar was) verwijzen deze nummers nu naar elkaar en komt het album als het ware full circle en begrijp ik deze keuze.

De interviews met Fish en Wilkinson moet je echt kijken en dragen echt bij aan een hogere waardering voor dit album. Ik had de avond ervoor de Docu op de Clutching At Straws BR nog even gekeken en sloot dus mooi op elkaar aan.

Het blijft veruit mijn favoriete Fish album en eentje die ik compleet grijs heb gedraaid.

De twee bootleg concerten zijn in de vroege jaren 90 al op CD uitgebracht. Toen klonken ze raw en onafgewerkt. Ze zijn blijkbaar wel geremasterd maar nog steeds heb ik mijn twijfels. De rest van de bonus nummers zijn interessant. De Demo's zijn erg interessant en soms afwijkend. Mooi ook dat laatste nummer van Mickey Simmonds wat uiteindelijk niet gebruikt is. Schitterend nummer.

Verdere live nummers zijn interessant en van een variatie aan bronnen en verschillende uitvoeringen. Leuk voor de heb .