Motorpsycho - The Tower (2017)

Nou, afgezien van het Paranoid-achtige A.S.F.E. weet dit album me dan weer niet te overtuigen. Er wordt nog lekker gespaced door Motorpsycho, maar de laatste albums hadden blijkbaar teveel structuur en daarom zijn de songs hier al wat losser en maar mijn idee te spontaan. Het is verder lastig om de vinger op de zere plek te leggen. Het album overtuigt me niet, maar is ook niet slecht. Een speelduur van 85 minuten weerhoudt me ervan om het vaker te draaien. Potentie is er wel overigens.

Tussenstand:
1. Here Be Monsters
2. Heavy Metal Fruit
3. Here Be Monsters
4. Angels And Daemons At Play
5. Little Lucid Moments
6. Behind The Sun
7. Phanerothyme
8. Trust Us
9. The Tower
10. Still Life With Eggplant
11. Black Hole/Black Canvas
12. Blissard
13. It's A Love Cult
14. Lobotomizer
15. Child Of The Future
16. Let Them Eat Cake
17. 8 Soothing Songs For Ruud
18. Barracuda
19. Demon Box
20. Timothy's Monster

Nog een album te gaan, maar voorlopig ben ik nog steeds goed aan het genieten. Met The Tower heeft Motorpsycho een ultiem jaren '70 album gemaakt. Het is bijzonder gitaar-georiënteerd en daardoor bij vlagen echt enorm stevig. Bartok Of The Universe en A.S.F.E. hebben dikke Black Sabbath-knipogen en heerlijke gitaarlijnen met esoterische zanglijnen die me lekker doen wegdromen en het afsluitende Ship Of Fools doet me verlangen naar een nieuwe paddestoelentrip. Ik 'voel' dit album helemaal en zet hem ook op de 'nog aan te schaffen'-lijst!

Tussenstand:
1. Little Lucid Moments
2. Behind The Sun
3. Heavy Metal Fruit
4. The Tower
5. Trust Us
6. Here Be Monsters Vol. 2
7. Still Life With Eggplant
8. Blissard
9. Here Be Monsters
10. Phanerothyme
11. Black Hole / Blank Canvas
12. Child Of The Future
13. It's A Love Cult
14. Angels And Daemons At Play
15. Timothy's Monster
16. Demon Box
17. Barracuda
18. 8 Soothing Songs For Rut
19. Lobotomizer
20. Let Them Eat Cake

Dit is ook wel echt een heerlijk album hoor. Genieten. Nee, niet alle nummers zijn even sterk maar who cares als je anderhalf uur met muziekliefde op een ceedee pleurt. Heerlijk, zoals bijna altijd bij Motorpsycho.

Ik ga het hier in tegenstelling tot het album redelijk kort houden; dit is niet de beste van Motorpsycho maar desondanks toch weer een goede plaat. De hoge score hebben ze te danken aan het feit dat de langere nummers hier ook de uitschieters zijn; de opener en titelsong, A.S.F.E. een uitschieter op deze plaat, In Every Dream Home dat dicht aanleunt bij prog rock, A Pacific Sonata dat de hele tijd heerlijk onderkoeld wordt gespeeld en dus nergens echt uitbarst maar toch het volle kwartier blijft boeien en ook afsluiter Ship Of Fools is bijna een kwartier lang genieten van Motorpsycho zoals we ze kennen. Dit album vroeg wel wat meer tijd dan eerder werk maar uiteindelijk heb je met voornoemde songs toch een goed album in handen. De overige songs glijden dan weer te geruisloos voorbij (Stardust en Maypole), verzuipen in goede intenties (Intrepid Explorer) of contrasteren te fel in negatieve zin met betere songs die ervoor of erna komen (Bartok of the Universe, Cuckoo).

Jeetje... kom ik daar als neofiet tussen de mensen die deze band vaak al 25 jaar en evenzovele platen volgen... Toch maar mijn stuivertje wijsheid: ik hoor een band die net zo vaak naar Black Sabbath en Kyuss als naar CSN heeft geluisterd, maar die daar een geheel eigen draai aan geeft middels lange instrumentale passages, fraaie solo's en een modern geluidsbeeld met lekkere drums en een heerlijk zware bas. Diepe bewondering daarvoor, maar tegelijkertijd moet ik bekennen dat ik die folky CSN-stukjes niet zo geweldig vind, noch qua melodie noch qua uitvoering, terwijl die lange passages op bijvoorbeeld Intrepid explorer en A pacific sonata te weinig "hypnotiserend" werken en daardoor een beetje saai aandoen. Ik kan hier kortom niet echt enthousiast voor worden, op de opener en het vrij geniale A.S.F.E. na. Het kruipt voor mij gewoon niet genoeg onder mijn huid.
        Wel een fraai hoesje trouwens. Jammer dat er geen boekje bij zit met bijvoorbeeld de teksten of nog wat meer cover-art, dat had de ervaring van het geheel misschien nog wat meer impact gegeven (of mij persoonlijk wat meer het album "in" getrokken).

Als fervent aanhanger van de band in de jaren 90 denk ik dat je er goed aan doet om je oordeel over de band te baseren op de platen uit de periode '93 t/m '98 (m..u.v. het country tussendoortje The Tussler). Te beginnen bij Blissard, en dit vooral met jouw voorliefde voor Dinosaur jr. in mijn achterhoofd

Ik heb alle respect voor wat de band deze eeuw heeft gebracht maar imo piekten ze in de jaren 90.