Miles Davis - Aura (1989)

Wiki:
Aura is een conceptalbum van Miles Davis, geproduceerd door Palle Mikkelborg en uitgebracht in 1989. Alle composities en arrangementen zijn van de Deense componist Palle Mikkelborg. Hij creëerde de suite ter ere van Miles Davis die de Léonie Sonning Music Prize in december 1984 in ontvangst mocht nemen. Een prestigieuze prijs, doorgaans gegeven aan klassieke componisten en muzikanten. Miles Davis was de eerste niet-klassieke muzikant die de prijs mocht ontvangen. Miles was in het bijzonder blij wanneer hij hoorde dat Igor Stravinsky een van de vroegere laureaten was. Eerst zou Miles Davis slechts in één nummer meespelen: de laatste 10 minuten van het stuk. Uiteindelijk speelde hij voor meer dan 40 minuten mee.

Een bij mijn weten, nogal onopgemerkt gebleven plaat. Toch vreemd, als je nagaat dat het een soort zwanenzang van de maestro is geworden.

De suite is een dwarsdoorsnee van stijlen, die Davis in zijn carrière beproefd heeft. Het levert een wat ongrijpbaar, bij vlagen zeer sferisch (bijna new-age achtig) geheel op.

De meer trendy stukken zijn wat onevenwichtig en doen inmiddels gedateerd aan, vooral vanwege die wat blikkerige, hoekige synth drums. Maar juist Miles in z'n meer pure, klassiek vorm, maakt indruk, zeker als hij daarin bijgestaan wordt door NHØP!

P.S. Bijzonder is dat er beeld is van de studio opnames voor de deze CD, te zien op YouTube.

Inderdaad onopgemerkt. Misschien ook wel onderschat. Toch één van z'n sterkere albums na 1970.

Waanzinnig sterke plaat. Erg experimenteel maar zeer geslaagd. Zeker geen gewone jazzplaat.

Soms heb je van die platen die je toch maandelijks triggeren om uit te kast te trekken, dit is er zo een. Elke ontdek je ook weer allerlei nieuwe dingen. Het is echt een prachtig avontuur om elke keer alle "kleuren" nummers door te nemen. Prachtig gitaarspel van meestergitarist John McLaughin. Het is zeker geen zoveelste jazzplaat daarvoor wordt er teveel in andere genre's gedoken. Avantgarde, instrumental artjazz, beetje proggy soms en dan weer richting new wave nadat je eerst een kakofonie aan drums, percussie en blazers heb gehad.

Een erg bijzondere luisterervaring keer op keer en met slechts 18 stemmen erg onderschat.

Het lijkt erop dat veel gebruikers deze plaat over het hoofd zien. Spijtig, want het is inderdaad een prachtig muzikaal avontuur. Bovenal een erg gevarieerd album. Ik hoor veel duistere, dreigende passages waar de mooie heldere trompettonen regelmatig de ruimte krijgen. Ja, dit zou maar zo eens het beste jaren 80 album van Miles Davis kunnen zijn.