Van Morrison - Roll with the Punches (2017)

Afzichtelijke cover (al moet ik er wel bij zeggen dat ik niet zo'n sportliefhebber ben), en verder ben ik niet zo onder de indruk van het vrijgegeven Bring It On Home to Me, waarop Van Morrison tegen het einde blaat als een schaap. Wel fijne gitaarsolo van Jeff Beck.

Van Morrison - Bring It On Home To Me (Visualiser) - YouTube

Vind hem best aardig eigenlijk (al zou je een cover als deze niet direct met Morrison associëren, eerder met bands als Faith No More of Therapy?), al is 'ie dan wel niet zo mooi als die van z'n vorige album.

Ik vind de hoes ook wel goed. Maar zingt Morrison hier slechts covers?

Ja, vooral oude blues en Jazz en Sam Cooke ( erg slow).
Van Morrison will salute his blues heroes on new album, 'Roll With the Punches' - LA Times - latimes.com

Thanx!

Catch as catch can wrestling heeft niks met sport te maken, heartofsoul, dat is puur vermaak.

Op het gebied van sport en aanverwante activiteiten ben ik analfabeet (al verdiep ik me wel in de "psychologie" van de sporter) en dat wil ik graag zo houden. Worstelen lijkt mij ook gewoon een sport, maar daar wil ik verder niet over discussiëren als je dat niet erg vindt. Dit vrijgegeven nummer echter (dit is een muzieksite, dus dat kan ik gewoon opmerken) vond ik niet erg aantrekkelijk, en ik ben dan ook niet erg benieuwd naar dit album. Maar er is gelukkig genoeg andere leuke muziek te beluisteren.

Heeft Van de hoes aangepast?
Roll With The Punches | Van Morrison

Ja dit ? moet De hoes worden inderdaad, staat nu ook zo op Spotify.

Van Morrison heeft een echt blues album afgeleverd wat voor mij goed in het gehoor ligt. Er staan een aantal eigen composities op een een aantal covers zoals "Bring It On Home To Me"waarvan ik nog 7 andere uitvoeringen van heb. (Handig van Roon player dat je dit direct waarneemt). Ga deze week eens luisteren naar alle uitvoeringen achter elkaar.

Prima blues album waarin zijn stem goed tot zijn recht komt....

Lekker hoor, laat die ouwe brombeer maar schuiven. Vraagt wat muzikale vrienden en poept er een fraai bluesalbum uit. Voor mij een plaatje die ik zo af en toe op de draaitafel kwak. Gewoon omdat het zo af en toe lekker is. Met mate...dan blijft ie fijn.

Uitstekend plaatje van Morrison. Zijn stem gedijt goed bij de gekozen songs en de band zit er weer strak op. De hoogtijdagen zijn al een tijdje voorbij , maar zolang Van met deze projecten afkomt kan hij tot in de lengte der dagen wel door blijven gaan. 3 en halve ster.

Op dit bluesy jazz, of is het jazzy blues album wordt mee gespeeld door enkele muzikanten waarmee Van Morrison al sinds de zestiger jaren regelmatig heeft samen gewerkt. Van de eigen composities van Van Morrison is Too much trouble een jazzy nummer en Transformation een soul-achtige song. De overige drie zijn blues nummers. Fame is eerder opgenomen door Morrison in 2003 op zijn album What ’s Going Wrong With This Picture? Ordinary people stond eerder op The Philosopher ’s Stone uit 1998. Wat ook wel grappig is dat ik telkens het gevoel heb dat onze eigen Kaz Lux meezingt op het nummer Fame maar ik zie zijn naam nergens staan dus het zal iemand zijn die net zo'n stem heeft en dat zijn er maar weinig.

inderdaad een bluesy jazz of jazzy blues album dit "Roll with the Punches" of laten we het voor het gemak een blues album noemen. van "Celtic soul" met folk invloeden op albums als "Into the Music" of "No Guru, No Method, No Teacher", waar ik qua sound/stijl meer liefhebber van ben, is hier geen sprake.

van de 5 eigen niet al te sterke composities (1,2,6,7 en 9) bevallen de titeltrack, "Transformation" en "Ordinary People" mij het beste. de rest zijn covers. naast de hierboven door Rainmachine genoemde doublures, verschenen ook "Lonely Avenue" eerder op het live album "A Night in San Francisco" en "Bring It on Home to Me" (Cooke) hier te horen in een op zich prima versie, die niet kan tippen aan de kippenvel versie op het live album "It's Too Late to Stop Now" en "Benediction (Mose Allison) op het album "Tell Me Something" (The Songs of Mose Allison).

favoriete tracks van de covers "Stormy Monday/Lonely Avenue" (T-Bone Walker/Doc Pomus) met de gedeelde, geweldige, krachtige vocalen van Chris Farlowe, "How Far from God" (Sister Rosetta Tharpe), het fraaie met harmonica en piano klanken ingevulde "Automobile Blues" (Lightnin' Hopkins) en het up-tempo in Bo Diddley stijl gespeelde "Ride on Josephine" (Ellas McDaniel=Bo Diddley).

daar staan wel wat "mindere" tracks tegenover, zoals het trio "Goin' to Chicago" waarop de vlakke, emotieloze "jazzy" stem van Georgie Fame is te horen, "Fame" en "Too Much Trouble". ook tracks als "I Can Tell" (Sam Smith) en "Teardrops from My Eyes" (Rudy Toombs) willen niet beklijven.

"Mean Old World", een nummer van "Little" Walter Jacobs is ook bekend in een geweldige versie van Duane Allman en Eric Clapton. een nummer dat wel op de "Layla" sessies van Derek & the Dominos werd gespeeld, maar niet op dit album verscheen. later werd dit nummer uitgebracht op het album "Duane Allman: An Anthology" (1972).

zoals altijd wordt er voortreffelijk gemusiceerd op dit album, de man staat erom bekend een enorme perfectionist te zijn, echter de middelmatige eigen songs en wellicht ook de keuze van de covers, in combinatie met het blues/jazz geluid van dit album, stellen mij als luisteraar wat teleur. het punt is wel dat dit mijn beleving is en niet die van de man zelf. Van Morrison leeft hier zijn liefde uit voor zijn oude liefdes blues en jazz en heeft er hoorbaar plezier in gehad.

Album werd geproduceerd door Van Morrison
Recorded at Distillery Studios, except "Fame" at RAK Studios & "Goin' to Chicago" at Brittannia Grove
Additional Recording at Real World Studios