Bob Dylan - Street-Legal (1978)

Mijn favoriete Dylan alhoewel ik zeker niet al zijn albums ken. Ik kon de opvolger van deze (zijn reli-album "Slow train coming"), mijn eerste kennismaking met Dylan destijds gelukkig met iemand ruilen voor Grace Jones - Nightclubbing (terug dus). Ik vind dat nog steeds een goede ruil (ondanks de bijdragen van Mark Knopfler op STC). Tegen "Street legal" liep ik pas veel later op. Ook dit album is uitermate spirtitueel, maar vanuit een ander perspectief - dat van de blues, dat van Bijbelpersonage Job. Het zoeken is oneindig veel interessanter dan het vinden -zo blijkt. Zo contemplatief als hier hoorde ik Dylan zelden. Muzikaal is het een amalgaam van van alles: blues, soul, gospel en een beetje 'witte' country en folk. Maar ik durf toch te stellen dat dit zijn meest 'zwarte' album ooit is. Dieper ook dan zijn 'mindfucking' Blonde on blonde.

Geweldig album. Dylan zet hier zijn uitstekende periode uit midden jaren '70 voort, maar weet tegelijkertijd genoeg te vernieuwen zodat het geen herhaling van zetten wordt. De achtergrondzangeressen en blazers bevallen me goed, maar het uitstekende songmateriaal maakt dit album. Vooral de B-kant van de LP vind ik echt geweldig. Alleen New Pony vind ik weinig aan.

Changing of the Guards heeft toch helemaal geen refrein?

Ik heb toch een beetje het gevoel op de rand van een afgrond te staan. Street Legal is, afgezien van zijn meest recente werk, het laatste album van Bob Dylan dat ik echt goed ken. Na 1978 betreden we minder vruchtbare grond, als ik de meerderheid van de kenners moet geloven tenminste. Aan de andere kant is dat, het volgen van de meerderheid, het slechtste wat je kunt doen bij het luisteren naar Dylan, want dan blijf je eindeloos zwelgen met Blowing in the Wind op repeat. Daar heb ik geen zin in. Ik ben Joan Baez niet.

Misschien is het weleens aardig om met de minste nummers van deze plaat te beginnen, al was het maar omdat dat beduidend minder werk is dan ieder hoogtepunt te beroemen. Sterker nog: bij herhaalde beluistering blijkt dat er eigenlijk maar één lied is dat me echt niet aanstaat. Dat nummer is New Pony - blijkbaar zijn er mensen die ermee weglopen, maar de reden is me onduidelijk. Het is een lomp nummer dat te lang duurt en bovendien de ondankbare eer heeft de helderste ster van de plaat op te volgen: Changing of the Guards. Dat lied draagt alles in zich wat een liefhebber nodig heeft om zich aan te laven: een perfecte melodie, een tekst als een apocrief Bijbelboek, Bob's stem als een broodmes en een begeleiding die even stampend als harmonieus is. Mij kun je wegdragen.

Na inzakker New Pony herpakt Dylan het openingsniveau en weet dat tot het einde toe vol te houden. Qua liedmateriaal steekt dit album boven zijn gehele oeuvre uit, en de uitvoering is tot in de puntjes verzorgd - sommigen zullen het te gepolijst vinden, maar dat zijn dezelfde romantici die steigerhouten tuinmeubilair aanschaffen en met plezier met de splinters in hun reet blijven zitten. Nou, geef mij maar een schuurpapiertje.

Soms heeft een mens muzikale associaties die nergens op slaan, maar gevoelsmatig toch de spijker op de kop slaan. Ik moet bij dit album altijd aan André Hazes denken, terwijl er, afgezien van de dameskoortjes, op muzikaal niveau toch weinig overeenkomsten zijn. Misschien heeft het ermee te maken dat Bob hier zonder schroom of omhaal grote emoties durft te uiten. Schatje, Niet Huilen, Is Jouw Liefde Tevergeefs, Geen Tijd Om Na te Denken, We Moeten Hierover Praten - het is allemaal een echte volkszanger waardig. Maar angst dat het plat wordt is nergens voor nodig - de man die later de Nobelprijs voor de Literatuur zou winnen is niet op zijn achterhoofd gevallen. Met zijn onveranderd scherpe pen prikt hij zich zo je borstkas binnen.

Vroeger omschreef ik Street Legannog weleens als een guilty pleasure. Al een tijdje besloot ik te stoppen die term te gebruiken: geen mens zou zich moeten schamen voor wat hij het meest liefheeft. Tot de hoes aan toe is dit mijn favoriete plaat van Bob Dylan. Laat die praatjes maar zitten: speel dit album maar integraal af op mijn uitvaart, dan kunnen we daarna zonder een woord te zeggen aan de borrel. Zelfs New Pony mag meedoen. Is natuurlijk ook gewoon een dijk van een nummer, wat zeur ik nou. Thanks Bobby, je maakt het leven een stuk draaglijker met je muziek.

Ja, ga deze Street Legal toch met een 0.5* verhogen. Samen met Blood on the tracks, Desire en Slow train coming het beste van de Bob jaren 70, denk ik.

Lees nu pas het stuk van Kramer. Sluit me daar volledig bij aan.
Samen met Blood on The Tracks en Desire mijn favoriete album van Dylan.

Zeker niet zo indrukwekkend als directe voorgangers Blood on the Tracks en Desire, maar met 3* had ik deze toch wat tekort gedaan. Iets meer poppy van geluid en meer directe teksten. Niet de poëzie van Tracks en ook niet het gypsygeluid van Desire, maar toch past het nog wel in een fase die toch een hoogtepunt in zijn lange carrière was. Ik verhoog vooralsnog naar 3,5*. Er zit misschien nog een halfje extra in, maar dan is de rek er echt uit. Hierna zou Dylan zichzelf (en zijn stem!) meer en meer verliezen in Christelijke albums, 80ies producties, albums zonder al te veel pit en afgezaagde standards met nog maar incidentele oplevingen (Time Out of Mind, World Gone Wrong, Tempest).

Vandaag weer eens beluisterd. Na Desire, dat ik al een fenomenaal goed album vind, verrast me Street Legal alweer in positieve zin.
Bijna allemaal sterke nummers en geschreven door Bob zelf. Prima muzikaal omlijst met een goede band en goede achtergrond zangeressen!
Baby stop crying: GEWELDIG!

Mysterieuze maar ook psychologisch vaak rake teksten in Changing of the Guards, Is Your Love in Vain?, Señor (Tales of Yankee Power) en We Better Talk This Over.
Zeker niet gepolijst. Het blijft een goede plaat!

Street Legal was het derde album dat ik van Dylan kocht, direct bij de release in 1978.
En de openings track Changing of The Guards, is nog steeds een van mijn all time favorite Bob Dylan songs,
De sfeer, de power, de drive, de melodielijn, de stuwend spelende band, het koortje maar bovenal de gedreven, bijna snerpende stem van Dylan tillen dit nummer voor mij naar een uitzonderlijke hoogte!

Patti Smith maakte decennia later een prachtige cover van dit nummer, ook zo geslaagd aangezien ze ook over zo'n bezwerende stem beschikt.

Desire was mijn eerste Dylan album, diepe diepe indruk maakte hij op mij en mijn klasgenoten met het waanzinnige Hurricane, grijsgedraaid destijds....
Maar op dat album is ook een onmiskenbare mooie rol weg gelegd voor Emmylou Harris.

New Pony was voor mij een mindere track, maar No Time To Think was weer Dylan zoals veel van zijn fans hem het liefst horen, opzwepend in een lange song met een bijtende tekst. Hier hoor ik nog wat Desire-achtige invloeden in de muziek, het gypsy-achtige strijkers arrangement....
Maar ook hier is het koor weer prominent aanwezig.

Baby Stop Crying, heerlijk hoe Dylan's stem hier goed uit de verf komt.

Tweede hoogtepunt is voor mij `Is Your Love In Vain, wat een wereldnummer, de prachtige blazers en het orgeltje in het begin zetten direct de toon. Maar ook hier weer: wat een geweldige melodielijn!

Senor, brengt ons in menig opzicht naar Latijns America. Een rustpunt op deze plaat maar wel ook hier weer met een dwingend karakter. Een heel eigen sfeer ook hier zijn de arrangementen en het gebruikte instrumentarium uitgelezen...

True Love Tends To Forget, brengt mij terug naar Dylan's begin tijd. Qua sfeer en ook qua rust.

We better talk this over, het nummer met de meeste rock-achtige sfeer, al in het intro.
Mooi, maar voor mij meer een vuller.

Where are You Tonight? begint met percussie waarna het dwingende orgeltje zijn intrede doet.
Een ouderwetse Dylan song, mooie opbouw, het onderschrijft de sfeer die op dit hele album hangt.

Af en toe krijg ik hoor ik hier ook invloeden van de Stones (of misschien beter gezegd : de Stones met invloeden van Dylan ..

Street Legal. verschilt qua sfeer erg van Desire, maar beide zijn onmiskenbaar Dylan, voor mij in een van zijn interessante periodes.

Wat een prachtplaat van Dylan.
Die heerlijke 70ies feel zit erin.

Mijn eerste Dylan LP (na de cassette At Budokan) was Shot of Love, gekocht toen hij uitkwam. Heeft me toen niet aangespoord om meer van zijn werk te kopen, dat kwam pas toen de cd s al bestonden.
Ik vond toen eigenlijk enkel Every Grain of sand echt goed.
Vandaag kan ik die Shot of love véél beter appreciëren.
Daarna vooral de bekendere platen aangeschaft op cd.

Maar nu besef ik dat Dylan zoveel andere moois heeft uitgebracht, zéker in de jaren 70 en zelfs tijdens jaren 80.
Deze kocht ik op LP. Geeft zoveel meer extra gevoel… Het zal wel nostalgie zijn ook.
Enfin, ik vind hier eigenlijk geen enkel minder nummer op.
Kippenvel zelfs bij True love, een zeer onderschat nummer. People tend to forget it.

Vandaag voor het eerst gehoord en de hele dag geluisterd, wat een plaat zeg. Het begint al geweldig met opener Changing of the Guards, en blijft daarna maar doorgaan met prachtige nummers met als hoogtepunt het acht minuten durende No Time To Think. Dat koortje, dat heerlijke orgel,...
In mijn ontdekkingsreis door Dylan's albums kom ik het ene na het andere prachtige album tegen. Blijf het apart vinden dat ik eigenlijk nooit de moeite heb genomen eens een album van hem te luisteren. Op zijn klassieke hits na heb ik mij eigenlijk nooit in hem verdiept. Allemaal dankzij Stef kamill Carlens met zijn tribute album...

Zoals eerder gebeurde met albums van Dylan kreeg deze bij verschijnen gemengde kritieken. Het zou onevenwichtig zijn en te overgeproduceerd. Mij bevalt Dylan's aanpak wel. Het klinkt allemaal vol en warm met Changing of the Guards als topper.