Brett Anderson - Brett Anderson (2007)

Inderdaad, dat is pas echt een bijzonder plaatje. Staat nog niet eens op de site zie ik nu.

Wat ik hiervan heb gehoord, vind ik ook maar saai eigenlijk. Evenals die plaat van The Tears.

'to the winter': is er nog iemand die vindt dat dit nummer in de strofes heel dicht aanleunt tegen zangstijl/gevoel/sound van Therapy?'s 'six mile water'?

Ik heb ze na elkaar een paar keer beluisterd, en voor mij zit het gevoelsmatig heel dicht bij elkaar.

vanavond gaan kijken in Brussel ... niet zo veel volk : ik schat zo'n 200 mensen, maar Brett zag het helemaal zitten.
Wel heel kort : 1 uur : encores inbegrepen 14 nummers.
9 nummers van de solo-CD en 5x Suede : By the sea, The power, The wild ones (één van de allerbeste Suede-songs), The beautiful ones en het geweldige 'Traaaaaaaash you and me,... "

In A'dam was ook mooi!!!!! Helaas geen Trash, maar wel Saturday Night...

P. Duff geluisterd. Toch gek, dat vind ik oersaai (terwijl Time for the Rest of Your Life destijds briljant, mooi die toer met Suede vroeger, Groningen....hmmm...da's offtopic)

Suede.. Het zegt me niet zoveel. Het zegt me zoveel als ''dagelijks gedraaide muziek op Sky-Radio". Misschien zit ik er finaal naast met die veronderstelling, maar de groep Suede heeft me nooit weten te overtuigen. Dat komt misschien door het feit dat het allemaal voor mijn tijd is geweest. Ik begin dan ook zonder enige vooroordelen en met een schone lei aan dit solodebuutje van Brett Anderson. Ik belandde bij dit album door het openingsnummer Love Is That, wat teruggevonden kan worden gevonden op de cd van de mei editie van het Engelse muziekmagazine Uncut. Love Is That deed me zeker verlangen naar meer. Zoals je misschien wel weet heb ik altijd al een zwak gehad voor strijkers en ik was dan ook meteen verkocht toen de al snel inzette. Het was geloof ik uiteindelijk Eric die me met zijn stukje nieuwsgierig maakte naar het geheel en het haalde mij over om het hele album eens aan een luisterbeurt te onderwerpen. Tot zover zeker nog geen spijt van gehad. Dit soloalbum van Anderson kenmerkt zich door heerlijke, doch herkenbare, popnummers die ongelooflijk lekker in het gehoor liggen. Daarbij komen ook nog eens de terugkerende vioolpartijen die me iedere keer weer weten in te pakken. Na slechts drie keer het hele album te hebben beluisterd zie ik mezelf al luid mee neurien op nummers als To The Winter, Scorpio Rising, One Lazy Morning en eigenlijk nog wel vele andere. De man heeft daarnaast ook zo'n breekbaar klinkende stem, maar dat is anderzijds ook weer een paradox want zijn stem staat als een dijk. De herkenbaarheid is waarschijnlijk het sterkste punt van dit album. Nee, het is zeker nergens vernieuwend maar ach, daar ben ik ook niet alleen maar naar op zoek als ik muziek luister. Het is ook zeker lekker om ongegeneerd mee te neurien op misschien niet altijd even spannende muziek.

Ik kan erg genieten van Brett Anderson. Was het niet door Uncut dat ik deze artiest in de eerst instantie ondekte. Zoals ik al zei val ik voor zijn zachte en mooie stem, de prachtige breekbare popliedjes die misschien niet altijd even vernieuwend zijn en natuurlijk de prachtige strijkpartijen die hier en daar om de hoek komen kijken. Daarnaast horen we een rustig kabbelend riviertje stromen van piano akkoorden, representatieve gitaarpartijen in de vele ''easy-going'' - nummers. Een erg leuke ontdekking, zou ik willen zeggen. Ik ga hier zeker nog veel van genieten. Voorlopig blijf ik even hangen op een 3,5* maar dat zal naar mate ik het album meer afspeel uitgroeien tot een hoger cijfer. Maar ook ik ben erg onder de indruk van de man zijn kwaliteiten.

Was het maar waar, dan zou ik eindelijk wat goede muziek te horen krijgen onder werktijd .

Toevallig laatst de eerste twee cd´s van strangelove weer geluisterd. Ook een goede band was dat zeg. Maar goed. Ik vond deze cd eerst ook niet boven de middelmaat uitkomen maar na het concert in de Melkweg gezien te hebben heb ik de cd helemaal grijsgedraaid. Vooral de dramatiek in nummers als The Infinite Kiss, To the winter en Song for my father. De live cd die te koop was via de My Space-site van Brett was daarom beter. Binnenkort is er weer zo´n live cd verkrijgbaar maar dan van een akoestische set.

In het begin vond ik dit toch een erg goeie solo plaat van Brett Anderson, maar na een half jaar ofwat merk ik dan ik em bijna nooit meer draai. Het is zeker niet slecht wat hij hier laat horen, maar het mist toch zeker de urgentie van Suede en zelfs The Tears (dat album vond ik vele malen geslaagder). De liedjes zijn gewoon net te braaf om heel vaak te draaien. 'Love is Dead' is een topnummer, 'One Lazy Morning', 'To The Winter' en 'The Infinite Kiss' zijn ook gewoon goed, maar de rest vind ik gewoon niet spannend genoeg.

Toch mijn stem met een halfje verhoogd. Nog een paar keer beluisterd en met name in deze donkere decembermaand is dit toch best een fijn plaatje .

Dit is Suede zonder het excentrieke karakter. Blijft er over: een nogal overdreven belegen popplaatje met een twee a drietal nummers die het beluisteren waard zijn, niet genoeg voor een voldoende.

Daar was ik in Groningen ook bij! Those were the days.