Rupert Hine - Waving Not Drowning (1982)

echt een zeer goed album ...

Heel gaaf.

Er wordt met van alles en nog wat geexperimenteerd.
Veel drums en percussie.

Hoogtepunt, de drumtrack van Steve Negus (Saga) en de gitaarsolo van Phil Palmer op One Man's Pleasure.
Ander hoogtepunt de percussie van Phil Collins (Genesis) op Innocents In Paradise.

Voor liefhebbers van avant-garde en artpop een must!

in feite een klassieker dit album en zijn beste album

Deze plaat wordt gezien als een mindere opvolger van Immunity.

Ik heb deze persoonlijk altijd beter gevonden dan zijn voorganger.

In het begin van de jaren 80 bracht Hine een drietal platen uit, die ik gaar zie als een trilogie. De platen zijn ook enigszins in elkaars verlengde. Ik zie Hine ook als absolute uitschieter in het synthpop-genre. Ik ken nagenoeg geen artiest die dit niveau weet te halen.

Een artiest die dit enigszins weet te evenaren is Dalbello, met Whomanfoursays.

Een zeer fraaie trilogie heeft Hine op de wereld los gelaten. Volgens mij is dit van de drie de onbekendste. Niet helemaal terecht want qua kwaliteit kan deze plaat zich gerust meten met de andere. Een iets vollere productie (en daarom minder muzikale details in vergelijk met Immunity). Weer mogen Phil Collins en Phil Palmer hun dingetje doen net zoals op de voorganger.

mijn favoriete nummer is het best wel poppie Dark Windows.

Na de lovende recensies had ik toch iets meer van dit album verwacht. Ofschoon de nummers wel apart zijn met een donkere ondertoon, die vaak in muziek iets extra's brengt, blijven ze in de categorie 'net niet' hangen. Het ontbreekt een beetje aan wat pit.

Beetje Sparks of Gary Numan achtige pop wave avant garde achtige muziek. Moeilijk in een hokje te stoppen , maar je hoort dat het uit begin jaren tachtig komt , toen er nog veel werd geexpirimenteerd. Heel apart , dat dan weer wel. Je moet er voor open staan. De plaat wordt beter na een paar draaibeurten en begint te groeien. Maar ik kan het ook begrijpen als sommigen er niets aan vinden. Alleen voor de liefhebber van moeilijk verteerbare pop die een uitdaging niet uit de weg gaan. ( lijkt wel een vacature). Een eerlijk aantal sterretjes geven lukt me nog niet.
Persoonlijk had ik wat meer zoals de song 'One Man's Poison' eindigt op deze plaat gezet. Want dat muziekstuk is echt prachtig met die gitaarsolo en dat drumwerk van Steve Negus van de band Saga in die tijd. RIP Ruper Hine.