Manchester Orchestra - A Black Mile to the Surface (2017)

Inderdaad.
Het lijkt haast dat niet alleen productie geluid erg aan mode onderhevig is (opmerking in z'n algemeen, niet perse mbt deze band), maar zelfs zoiets als (de ruimte voor een bepaald) stemgeluid. Ik hoor de laatste jaren overal een gelijksoortig (beknepen, weinig mannelijk, lichtelijk Smurfig) geluid dat in de jaren 60-90 niet eens leek te bestaan. In de R&B is het nog erger. Is de muziekindustrie zo ziekelijk sturend of is dat sprake van evolutie in zo'n korte tijd?

Overigens vind ik dit album absoluut aardig. Maar sommige elementen in de sound klinken zo modieus, en daar ben ik steeds meer allergisch voor.
Gave hoes trouwens.

Wat een lollige discussie hierboven. En het aardige is dat er heel veel bands worden genoemd waar ik normaalgesproken verre van blijf. Fleet Foxes vind ik verschrikkelijk, van The War On Drugs word ik dermate agressief dat ik mezelf even opsluit ter bescherming van mijn omgeving, Bears Den is 'm ook net niet... Ik ben het heel erg eens met de mening dat dit niet de meest originele muziek allertijden is en dat er in ieder liedje naar een climax wordt gezocht, enz, etc. Maar toch vind ik dit een ongekend meesterwerk! Het pakt me van de eerste tot de laatste toon. Als je op deze manier allerlei invloeden van andere bands weet te versmelten dan ben je een hele grote!

Voor mij ook nog steeds Pinsnider, album staat nog steeds regelmatig op, en nog steeds het gevoel dat dit het album van het jaar gaat worden voor mij. Goed betoog (behalve bear's den, die vind ik ge-wel-dig )

Fijn aan dit album vind ik dat elk nummer goed is, er zit geen dissonant tussen.

Gaat bij mij ook hoog eindigen dit jaar

Precies dit. Heeft menig goed muziekstuk onbeluisterbaar gemaakt in mijn boek.

Niet origineel, maar het gevoel is er absoluut. Een resolute topper!

Die zang past gewoon niet erg goed bij de lekkere gitaarmuren.
Toch één song waar ik graag naar luister: The Moth.

Al enkele nummers van hen gehoord en die bevielen me wel enigszins. Vandaar dat ik vandaag de volledige plaat eens gehoord heb. Op zich niet slecht, maar wat mij betreft wat te afgepolijst, waardoor het niet altijd even goed blijft hangen. Die stem doet me trouwens zeer hard denken aan de zanger van Band of Horses.

Als er prachtige albums uit komen krijgen deze bij mij vaak zo lang en veel draaibeurten dat andere albums te vlug naar de achtergond verdwijnen. Dit gebeurde ook met Manchester Orchestra. Deze week nog eens onder een dun laagje stof vandaan gehaald en al snel beseft dat dit schijfje een beter lot verdient.
Ik vond en vind het album uitstekend! Luchtig, maar zeer doordacht en gevarieerd.....dat gevoel heb ik er bij. Op sommige vlakken hoor ik the Boxer Rebellion, 1 van mijn favoriete indie bands. Ik doel dan vooral op stemklank, drumritmes en het bombast wat TBR op het album Promises liet horen.
Ik laat m voorlopig in de buurt van de cdspeler liggen. Kan ik de geleden schade vast en zeker weer inhalen.

Ik was van plan om deze album aan te schaffen , maar ik denk dat ik mijn geld nog even in mijn knip laat zitten. Heb nog grote interesse voor The Decemberists en Guster. The gold ,The Alien en The silence vind ik heel erg goed , maar neem bv Lead SD wat is dat voor een vreselijke gekrijs , lijkt op een kind die zijn zin niet krijgt. En de rest vind ik wat té veel op elkaar lijken en gaat zijn stem mij vervelen.

Eerste luisterbeurt bevalt zeer goed, hier ga ik nog een vervolg aan geven!

Stierenpoep.

Luister naar het oeuvre van Roy Orbison, Jeff Buckley en zelfs Michael Jackson? En er zullen nog talloze anderen zijn in je genoemde periode.

Smurfen?

Roy Orbison - "Leah" from Black and White Night - YouTube

Is wel een groeier dit.
Bevalt per luisterbeurt beter, origineel is het niet en ik hoor hier ook wel andere bands in terug die reeds in de kast staan ( Boxer Rebellion, Bear's Den, War On Drugs ) maar het klinkt allemaal wel erg lekker met The Gold, The Moth & The Silence als uitschieters.
Prima plaat.

Dit album ontdekte ik per toeval dankzij een aanbevolen video op YouTube. Nou ben ik YouTube niet snel dankbaar... maar dit was toch wel heel fijn. De eerste keer dat ik The Alien hoorde werd ik nieuwsgierig naar de rest van het album, dit komt stiekem ook een beetje door de ogenschijnlijk mooie hoes.

Het album aangeschaft. Koptelefoon op. Het is eigenlijk een soort van reis die je aflegt, iedere keer wanneer je deze plaat draait (voor mij werken de nummers los minder goed, op The Silence en The Alien na). Vandaag nogmaals deze reis gemaakt, ook omdat reizen in de letterlijke zin van het woord niet meer mogelijk is. Meesterwerkje uit de jaren '10. Eentje om te koesteren.

maar in werkelijkheid viel die tegen?

Zeker niet. Dat beweer ik ook niet.

Pas ontdekt. Wat. Een. Schijf.

The Silence. En dan de versie op youtube met dat live einde. Schitterend.

Het is de herfst van 2017. In mijn achteruitkijkspiegel zie ik de woning waar ik ruim 10 jaar heb geleefd. Mijn (toenmalige) vriendin rolt haar jas op tegen het raam en begint langzaamaan in te dutten. We hebben een rit van 2,5 uur voor boeg en ik vraag: “Oké als ik muziek aan zet?”, ze knikt en dommelt verder in. Spotify gaat open en ik zet A Black Mile to the Surface aan. Het zou de soundtrack van het komende jaar in mijn leven worden.

Misschien is ABMTTS niet 1 van de top 10 albums die ik ooit heb gehoord, sterker nog, dat is het niet. Maar dit album stond meerdere malen aan in een periode van grote veranderingen in mijn leven. Het is dus een top 10 plaat die het meeste invloed op me hebben gehad. En bij elke keer dat ik de plaat van begin tot einde luister weet ik nog precies waar ik was en hoe ik me voelde op de momenten dat ik hem hoorde.

Feit is wel dat ABMTTS gewoon een wereldplaat is. Instrumentaal zit het allemaal lekker in elkaar, hoewel het hier en daar wat rauwer had gemogen wat mij betreft (iets wat op de eerdere platen van MO beter naar voren komt). Favorieten zijn toch wel ‘The Wolf’, ‘The Parts – The Silence’, want die laatste 2 zitten voor mij eigenlijk aan elkaar vast. ABMTTS verteld een verhaal en voor mijn gevoel word ik bij elk woord, elke noot persoonlijk aangesproken. Een album wat precies op het juiste moment in mijn leven op de juiste plek viel.

ABMTTS is voor mij liefde vinden, twijfelen over wie je bent en wie je wil zijn, over verlies, over een gebroken hart maar ook over liefde voor iets voelen wat bijna onmogelijk in woorden uitgedrukt kan worden. Het is een album welke altijd in mijn top 10 zal staan, want het is een plaat die me heeft gevormd om de beste versie van mezelf te willen worden.

5*