Dire Straits - Brothers in Arms (1985)

Aan de reacties die Bikkel2 plaatst bij deze discussie hecht ik meer waarde, ze zijn inhoudelijk en goed onderbouwd. (en ik begreep uit eerdere berichten elders dat hij zeker over drummers en percussie het nodige weet...)

Wat mij tegen de borst stuit is bepaalde schoolplein-achtige vergelijkingen, van wie is en wie heeft de grootste, nou lekker belangrijk....

Ik tracht diverse acts op andere merites te beoordelen: eigenheid, originaliteit, goede signature, passie, compositorische kwaliteit, enige diepgang, sfeer, productiekwaliteit etc. daardoor is mijn smaak ook breed en is er genoeg afwisseling voor iedere mood en ieder moment.

Ik snap waarom Bikkel een "like" plaatst bij dit bericht - hoeveel mensen nemen drummers doorgaans serieus (Moon the Loon, Ginger Baker bijv)? Vraag eens aan een drummer waarom ie standaard een schroevendraaier bij zich heeft?

Ik moet de anderes merites nog vinden om deze band/dit album nog te beoordelen. Dire Straits en passie - ik pleurde zowat van mijn stoel en moest hieraan denken https://www.youtube.com/watch?v=sCYxHr2O7Q8

k dacht al even waar blijft Mjuman

Hopelijk niets bezeerd bij het van de stoel pleuren...

En Ja enige passie heb ik bij mezelf wel bespeurd in de afgelopen vele jaren wanneer ik luisterde naar o.a. The Sultans of Swing, maar ook naar Tunnel of Love en Brothers in Arms.
Niets menselijks is ons vreemd.....

Eh, dat is toch het hele punt? En dat het 'm niet is gelukt?


Commercieel succes, da's nou niet het sterkste argument, he? Die wedstrijd is gewonnen door Michael Jackson, Elton John, Mariah Carey, Celine Dion, Neil Diamond etc. Zullen we die kant maar niet opgaan?


Lijkt me evident, zijn ervaringen bij Steely Dan hebben hem tenslotte niet veel genoegen opgeleverd.


En het schoolplein komt ook nog voorbij. Toe maar. Die 6 in Roxy6 slaat toch niet op je leeftijd, he?

zit er ook een stop-knop op jou Tony?

Ik had nooit veel met Dire Straits - het debuut is me ooit aangesmeerd als "new wave" (net als trouwens het debuut van Mink DeVille - imo niet een klasse, maar een halve school beter) en dat werd niet beter toen bij de begrafenismis van een dierbare als laatste Brothers in Arms werd gespeeld. Loodzwaar was dat toen

[quote]Mjuman schreef:


Nou het feit dat je dierbare zo'n goede smaak had moet toch wel enige verlichting in de rouwverwerking hebben gebracht

Maar we vinden elkaar bij Mink (Willy) deVille,!!! Die ons ook veel te vroeg is ontvallen....
maar ons wel achterlatend met een superieur oeuvre.... Where Angels fear to tread...

Vooruit dan

Het was meer dan 25 jaar geleden en de persoon in kwestie was nog geen 40 (activeer je brein 'ns). Geen idee wat je beoogde met je rare kletspraat maar onkies was het zeker en macaber eigenlijk ook wel. Mensen kunnen van smaak verschillen, so be it - maar de superioriteit van je eigen smaak op deze wijze willen adstrueren is echt niet pluis! Daar laat ik het verder bij.

Iemand deze vinylversie ?

Vandaag na een poos weer eens geluisterd naar dit album. Conclusie: een commercieel, gezapig, mierzoet en slaapverwekkend album.

De meeste kritiek die al op dit album gespuwd is deel ik en hoef ik niet nogmaals te herhalen. Korte samenvatting: de eerste zes nummers zijn ronduit saai, langdradig en slaapverwekkend.
Is er dan helemaal niets goeds aan deze nummers? Nee: de riff in Money For Nothing, alom bekend, is uiteraard uitstekend, alleen wat jammer dat de heren denken dat 8:30 minuten een goede keuze was. Daarnaast kan zelfs ik op zijn tijd nog wel eens naar Walk of Life luisteren en mij er niét aan storen, maar dat is echt een unicum.

The Man's Too Strong is daarnaast een prima nummer, met een aantrekkelijke western-vibe.

Ik ben dan wel weer erg fan van het titelnummer, wat ondanks de vele draaibeurten op verscheidene radiostations door de jaren heen toch echt een prachtig nummer is en blijft.

Al met al heel teleurstellend. In mijn herinnering is dit altijd een prima album geweest, maar niets blijkt minder waar. 2.5*, omdat The Man's Too Strong een leuk nummertje is en omdat het titelnummer een klassieker is.

Er valt weinig over dit album te melden wat niet eerder gezegd of geschreven is. Brothers In Arms hoefde ik aanvankelijk niet te kopen in 1985 want mijn zusje had hem op lp, dus gekopieerd op cassette. Inmiddels de elpee, cd en remaster cd uit 1998. En natuurlijk te beluisteren via Spotify en Qobuz. Herinner me nog dat So Far Away de eerste single was maar met Money For Nothing op MTV was het succes niet meer te stoppen. Fenomenale clip trouwens, en dat geldt ook voor de titelsong.

Brothers In Arms is een fijne, sfeervolle album met eigenlijk alleen maar goede nummers. Zelfs Why Worry in de volgens sommigen véél te lange uitvoering kan me bekoren. Dat Brothers In Arms gebruikt is als aanjager voor de verkoop van de cd-speler is voor mij meer een kwestie van het juiste album op het juiste moment. En de link met Philips natuurlijk.

Dat het niet hun beste album is vind ik niet interessant. Dire Straits piekte met Brothers In Arms qua succes. Artistiek met Making Movies. Het zijn allebei prima albums. Blij dat Dire Straits niet één slechte of matige album heeft gemaakt, dat is al een prestatie op zich.

Klopt

Er valt weinig over dit album te melden wat niet eerder gezegd of geschreven is.

Voor Dire Straits zelf was dit het album met de meeste succes. Ik denk dat ik zo,n nummer of 5 van dit album ook nog regelmatig op de radio hoort. Misschien dat ik hem daarom net iets minder vaak draait als zijn voorgangers. Verder prima plaat. Idd money for nothing gaat te lang door op de album versie, maar dat is al meerdere malen aangegeven lees ik, maar die mening deel ik dus ook. The man to strong is wel een van me lievelings nummers, heerlijk dat rustige country en dan het refrein bam knalt erin.

Nu ik ze alledrie weer eens herbeluister, kom ik toch weer terug bij mijn eerste conclusie. Halfje erbij weer.

In mei 1985 kwam dit album uit en was een waar promotie-album voor het nieuwste speeltje van de platenindustrie: de CD.
Inmiddels worden we geconfronteerd met het belangwekkende feit dat dit veertig jaar geleden is.
Op het Mercury/Universal label verschijnt daarom een 40th Anniversary Edition. Hoe kon het ook anders.
Naast het volledige originele album (ongetwijfeld een remaster) bevat de set een concert in San Antonio van de 'Dire Straits Live in '85 Tour'. En 'live' rijmt ook weer mooi op 'twenty-five'.

Grappig genoeg zal er een uitgebreide vinyl-versie zijn, die zie ik staan voor rond de 125 euro. De CD fanaten (en daar was het destijds om te doen!) betalen voor hetzelfde product op CD rond de 23 euro.
Een omkering van waarden in veertig jaar. Of we met elkaar het originele album nu ook beter gaan waarderen, valt nog te bezien.

Release: 16 mei a.s. Dat is twee weken te laat, maar vooruit.

Deze plaat ook weer eens gedraaid, ik zie het nut niet van een rerelease, zeker niet voor 125€.

Het is en blijft, in mijn ogen, de minst aansprekende ds plaat, die vreemd genoeg het beste verkocht destijds. Ongetwijfeld het gevolg van de voortrekkersrol die ds had in het promoten van de cd.

Ik heb hem nog op vinyl, deze is nog zo goed als nieuw en verdwijnt nu ook weer , en misschien wel permanent, in de lp kast.

Bij permanent wegbergen is verkopen misschien een betere optie: z.g.a.n.
Wat je zegt, niet de beste worp van DS.

[/quote] Bij permanent wegbergen is verkopen misschien een betere optie:

Verkopen komt niet in mij op, daarvoor ben ik een te grote verzamelaar en is de muziek van ds en mk mij te dierbaar!

Haha, herkenbaar. Ik heb ook best een hoop van die platen en/of CD's die noot voor noot in je geheugen gegrift staan en die ik vooral om die reden vrijwel nooit meer draai. Maar verkopen? Dat is niet aan de orde. Ze zijn goed genoeg om in je verzameling te houden. Al ben ik het wel met jullie eens: ik vind dit een van de minste Dire Straits-albums. Er staan best een aantal fraaie nummers op, maar hij is vooral wat onevenwichtig. En raar maar waar: de metalige klank, waarschijnlijk mede het gevolg van het digitale opnameproces, doet de muziek uiteindelijk ook geen goed.

En ja, de cirkel is rond: na veertig jaar verschijnt er een deluxe-uitgave, al bestaat die voornamelijk uit toegevoegde live-concerten en niet uit unreleased studiomateriaal. Een 5LP-set moet het summum vormen, en dat is gezien de historie van dit album eigenlijk best wrang...

Wat destijds in 1985 ook een betrekkelijk novum was: de CD-versies van bepaalde albums hadden soms een of meer extra tracks. Of, zoals in dit geval, enkele nummers die langer duurden ten opzichte van de LP-versie. Ik heb zowel de CD als de LP, maar vind de beknoptere LP-versies eigenlijk beter dan die meanderende lange uitvoeringen op de CD.
Eigenlijk wel benieuwd of die verschillen nog terugkeren in die 40th Anniversary edition. Zouden de oorspronkelijke albumtracks op de CD's ook nu langer duren dan op de CD's? Dat zou wel authentiek zijn. Maar wellicht hebben ze er samenstellers op gezet die helemaal geen weet hebben van de verschillen van 40 jaar geleden. Zou niet voor het eerst zijn...

Het album is al meermalen 'remastered' en 'expanded' en superdeluxe in een doosje gedaan. Dat gebeurt ongeveer om de tien jaar inderdaad. Dus ook nu weer raak. Reken alvast maar op een luxe boxset in 2035.
Zeker, meest consequent zou zijn van het originele album uit te gaan. Dat was in de vinylversie ruim 45 minuten. Of moet de CD gevierd worden? Dan zit de oprekking in So Far Away, Money for Nothing (tot vervelens toe) en Your Latest Trick, met totaal bijna 10 minuten extra.

De platenmaatschappij vermeldt dat het concert in San Antonio uit 1985, op cd 2 en 3, nooit eerder werd uitgebracht. Maar ook daarbij gerede twijfel: Dire Straits: San Antonio 1985 [2CD], Dire Straits | CD (album)
Is dat niet gewoon hetzelfde concert?

Ja, dat zou je inderdaad denken, in aanmerking genomen dat ze daar in 1985 maar één keer een concert hebben gegeven. Nou is de uitgave in de link volgens mij geen officiële release, bovendien een 'soundboard recording' volgens Discogs. Dus hopelijk biedt deze officiële release wel een beter geluid...

Overigens zie ik dat je avatar de BIA-hoes heeft ingeruild voor een 10cc-referentie. Die plaat vind ik zelf ook beter…