The War on Drugs - A Deeper Understanding (2017)

De strijd tegen de drugs gaat verder waar hun 3de exercitie stopte. Lange sfeervolle nummers met het kenmerkende geluid. Waarom zou je ook een ander strijdplan kiezen als het vorige zo succesvol was. Ja het is een goed album maar voor mij Lost in Dream part 2. Daarom kom ik niet hoger als 4 sterren.
Wat zou er dan anders moeten, van mij mag het minder braaf, er wordt tegenwoordig ook door volwassenen veel gekleurd, en dat mag best buiten de lijntjes.
En idd zoals chevy93 aangeeft, het ontbreekt aan de knallers op de plaat. Geen nummer in de lijn van Red Eyes. De grote doorbraak gaat met deze plaat ook niet komen.

In 2014 verraste The War On Drugs de muziekwereld met het prachtige Lost In The Dream. Met een wonderbaarlijke mix van Dire Straits, Springsteen en Dylan – ondergedompeld in een jaren '80 (synth)sausje – sprak de band opeens een groot publiek aan. Het album kreeg lovende recensies en eindigde in menig jaarlijstje bovenaan. Major label Warner lijfde de band kort daarop in waardoor A Deeper Understanding in tegenstelling tot zijn voorganger niet als een verrassing kwam, maar waar al vanaf de eerste single in april massaal naar uitgekeken werd.

Die eerste single was dan ook niet misselijk. Thinking Of A Place is een van de prijsnummers van het nieuwe album en duurt maar liefst elf minuten. Fans die bang waren dat zanger, gitarist en songwriter Adam Granduciel met het tekenen bij een major voor een commerciëler geluid en hitsingles zou gaan, konden gerust gesteld worden. Ook de singles die daarop volgden toonden aan dat de band niet van plan was om artistiek water bij de wijn te doen. Ja, er was meer budget beschikbaar, zodat A Deeper Understanding grotendeels niet in de thuisstudio van Granduciel werd opgenomen en er een goede producer ingehuurd kon worden. Maar je hoort het er nauwelijks aan af, en dat is bedoeld als een compliment.

De plaat klinkt namelijk als een volkomen logisch vervolg op Lost In The Dream en bevat nagenoeg dezelfde ingrediënten, alleen wederom iets verfijnder dan het album daarvoor. De gitaarsolo's zijn soms ietsje vuiger, in het – overigens wat mindere – openingsnummer Up All Night zitten substiel wat elektronische invloeden. En het lijkt alsof de band nog iets beter lijkt te doseren en durft te spelen met rustmomenten. Het toont aan dat al deze ingrediënten voornamelijk vanuit Granduciel zelf komen (hij speelde ook voor dit album het meeste zelf in). Dat al deze kwaliteiten in The War On Drugs aanwezig zijn, waardoor ze gewoon twee meesterwerken op rij leveren.

A Deeper Understanding duurt maar liefst 66 minuten. Een opvallende keuze in deze vluchtige tijden van streaming en afspeellijsten, net als die eerdere single van 11 minuten ook al opviel door zijn lengte. Een dik uur boeien op een album is weinig bands gegeven, maar juist door die excellente dosering en trackvolgorde voelt het absoluut niet als een lange zit. Het album zit zeer vernuftig in elkaar. Het neemt de tijd voor bijtende gitaarsolo's, durft enorm gas terug te nemen, varieert goed in tempo en misschien nog wel belangrijker: het bevat bijna uitsluitend goede songs. Door de verfijnde productie en gelaagde arrangementen blijf je als luisteraar nieuwe details ontdekken, ook dat draagt bij aan de houdbaarheid van A Deeper Understanding.

Het is knap dat Adam Granduciel zich niet gek heeft laten maken door het succes van Lost In The Dream. Het enige wat je hem zou kunnen verwijten is dat hij twee keer bijna hetzelfde album gemaakt heeft, maar toch is dat onterecht. Dit is simpelweg waar The War On Drugs voor staat: epische en melodieuze gitaarrock, vaak midtempo en rustig beginnend maar met genoeg venijn, muzikale euforie en energie om de boel weer op te schudden. En waarom zou een band altijd iets anders moeten doen bij een volgende release? A Deeper Understanding is een rijke en integere plaat met prachtige arrangementen, waar ook nu weer tekstueel veel moois te ontdekken valt. Een bijzonder knappe prestatie.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: The War On Drugs - A Deeper Understandig - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

De uit Philadelphia, Pennsylvania, afkomstige band The War On Drugs maakte voor het eerst indruk op mij met haar derde plaat Slave Ambient uit 2011.

Op deze plaat combineerde de band rond Adam Granduciel (die na het vertrek van Kurt Vile als frontman overbleef) de folk van Bob Dylan en de power van Bruce Springsteen met een bak aan invloeden, waaronder invloeden uit de shoegaze, psychedelica, Krautrock en ambient.

Het inspireerde me tot een recensie waarin vooral namen van anderen werden genoemd, maar met Slave Ambient zette The War On Drugs uiteindelijk vooral zichzelf op de kaart.

De belofte van het uitstekende Slave Ambient werd drie jaar later volledig ingelost met het buitengewoon succesvolle Lost In The Dream, dat nog wat extra namen en invloeden toevoegde aan het geluid van The War On Drugs. Lost In The Dream klonk net wat gepolijster dan Slave Ambient, maar bleek al snel een bezwerende luistertrip.

Op de deze week verschenen opvolger A Deeper Understanding trekt The War On Drugs de lijn van Lost In The Dream nadrukkelijk door en in eerste instantie wist ik niet of ik daar nu blij mee moest zijn of niet. A Deeper Understanding voelt dankzij de heerlijk melodieuze songs onmiddellijk als een warm bad, terwijl ik bij een band als The War On Drugs toch ook verrassing of zelfs verbazing verwacht.

Ik heb me echter snel over de eerste teleurstelling heen gezet en me vervolgens volledig ondergedompeld in A Deeper Understanding. Het is net als zijn voorganger een plaat die op het eerste gehoor een behoorlijk toegankelijk of zelfs wat voortkabbelend rockgeluid laat horen, maar luister net wat beter en je wordt een fascinerend muzikaal universum binnen gezogen.

A Deeper Understanding is voorzien van een nog wat voller geluid dan voorganger Lost In The Dream. Het is bij vlagen een behoorlijk overweldigend geluid, maar waar The War On Drugs vroeger wel eens flirtte met de power van The E-Street Band kiest de band nu voor een veelkleurig geluid met veel diepgang en met oog voor detail.

Centraal staat een warm en sfeervol geluid vol mooi gitaarspel en dromerige synths, maar hier heeft The War On Drugs vervolgens flink wat lagen opgestapeld. Zeker bij beluistering met de koptelefoon is A Deeper Understanding een plaat die steeds weer nieuwe dingen laat horen, terwijl de wat meer rechttoe rechtaan klinkende songs verleiden met heerlijk solerende gitaren en toetsenpartijen die afwisselend lijken weggelopen uit de postpunk en de synthpop. Net als het allemaal wel heel aanstekelijk dreigt te worden, betovert de band uit Philadelphia gelukkig nog steeds net zo makkelijk met dromerige songs met ambient achtige klanken.

A Deeper Understanding imponeert met een prachtig geluid vol fraaie details en met vocalen die nog steeds aan Dylan en Springsteen doen denken (als ik af en toe wat van Bryan Adams hoor onderdruk ik dat), maar de prachtige spanningsbogen in de songs maken misschien nog wel de meeste indruk. De meeste songs beginnen ingetogen of zelfs voorzichtig, maar worden steeds verder opgetuigd tot monumentale maar ook eigentijdse rocksongs.

Op de achtergrond kabbelt het misschien aangenaam voort, maar duik volledig in de fascinerende wereld van The War On Drugs en je hoort een plaat die nog heel lang zal blijven betoveren en die uiteindelijk toch weer een flinke stap vooruit zet. Ik heb A Deeper Understanding na een korte aarzeling omarmd als een van de mooiste platen van 2017 tot dusver. Erwin Zijleman

Hoewel niet direct mijn kopje thee, ben ik toch schoorvoetend aan A Deeper Understanding begonnen. Voor dat beetje meer grip of misschien wel... een beetje meer begrip. Dat is nu precies waar het om 'draait'.
Oké, de zanger zingt weliswaar een beetje door zijn neus en het klopt als je zegt dat het op het eerste gehoor allemaal 'hetzelfde' klinkt, maar tussen al die ruige rock die ik de laatste tijd aan mijn oren heb hangen, is dit gewoon een heel fijn 'rustpuntje'.

Het moet ergens in de lente van 2014 geweest zijn dat The War On Drugs voor het eerst op mijn muzikale radar verscheen, kort na de release van hun derde album ‘Lost In The Dream’. Die plaat betekende ook de grote doorbraak voor Adam Granduciel en zijn makkers uit Philadelphia, met noteringen in allerhande eindejaarslijstjes. Mede-oprichter en wonderkind Kurt Vile was er ten tijde van ‘Lost In The Dream’ al even niet meer bij en had zelf al enkele sterke platen gemaakt. Het was geen liefde op het eerste gezicht tussen mij en de band, maar na slechts enkele luisterbeurten viel de spreekwoordelijke euro en kon ik geen genoeg meer krijgen van de dromerige Americana-sound, de magnifieke gitaarsolo’s en de vreemde maar toch erg bezwerende mix tussen shoegaze, 80’s heartland rock en zelfs ambient-vibes. Enkele van mijn muzikale helden waren duidelijk terug te horen in de sound van deze band: Bruce Springsteen, Dire Straits en Tom Petty, maar zeker ook Bob Dylan en zelfs My Bloody Valentine en Sonic Youth. Op het einde van 2014 kroonde ik ‘Lost In The Dream’ dan ook graag tot beste album van het jaar.

Het was dus zeker uitkijken naar wat de band nog allemaal zou gaan presteren. Een eerste hint naar een nieuw album kwam er op 22 april 2017, Record Store Day. Ter gelegenheid van die dag bracht The War On Drugs een nieuwe single uit met een speelduur van maar liefst 11 minuten en 13 seconden. Het stuk droeg de titel ‘Thinking Of A Place’ en is wat mij betreft één van de sterkste singles van 2017. Op 1 juni kondigde de band officieel het nieuwe album, ‘A Deeper Understanding’, aan. Genoeg om muziekliefhebbers overal ter wereld te laten watertanden. Worden de verwachtingen ingelost en wordt de kwaliteit van ‘Thinking Of A Place’ over de hele lijn doorgetrokken? U leest het hier.

Van dit album werden in totaal vijf singles uitgebracht voor de officiële release, wat best veel is. Het album verspeelt daarmee het verrassingseffect van een eerste luisterbeurt, maar niet getreurd: The War On Drugs moet het niet hebben van verrassingseffecten, wel van ijzersterke composities. De laatst uitgebrachte single is opener ‘Up All Night’. Een iets vinnigere opener dan ‘Under The Pressure’ op het voorgaande album, wat zeker welkom is. Naast de motorik-groove waar velen al naar verwezen hebben, wordt er hier ook eens geëxperimenteerd met een drumcomputertje hier en daar. Helemaal vertrouwd wordt het wanneer de kenmerkende stem van Granduciel door de speakers klinkt. Hemelse melodieën alom, met een nooit eerder geziene gelaagdheid. Het ene moment zweven we, het andere worden we wakker geprikt door een gitaartje of een synthmelodie. Perfecte intro voor deze plaat.

‘Pain’ is een nummer dat voor mij heel sterk uit de verf komt in de context van het album. Niet voor niks is de albumtitel geplukt uit de tekst van dit nummer. Alle ingrediënten die ‘Lost In The Dream’ tot een groot success maakten zijn ook hier in overvloed aanwezig. Genieten geblazen! De teksten van Granduciel zijn heerlijk vaag en suggestief, met genoeg melancholische beeldspraak om een tijdje zoet mee te zijn.

“I’m just pulling on a wire, but it just won’t break
I’ve been turning up the dial, but I hear no sound
I resist what I cannot change, own it in your own way
Yeah, I wanna find what can’t be found”

Die laatste zin vat voor mij de essentie samen van deze muziek en de bijhorende ‘vibe’. We zijn allemaal op de dool, op zoek naar een hoger doel en zingeving, ook al weten we diep vanbinnen dat we dit nooit zullen bereiken.

‘Holding On’ was eveneens een single, en eentje die me meteen bij mijn nekvel greep. De spacy sound en het voorstuwende drumwerk doen het voor mij. Wederom een sterke tekst. Wat vooral opvalt aan dit album, is dat het een logisch vervolg is op ‘Lost In The Dream’, alleen nog grootser gemaakt. Alsof de band nu echt helemaal zijn vleugels uitslaat.

“Ain’t no way I’m gonna last
Hiding in the seams, I can’t move the past
Feel like I’m about to crash
Riding on my line, I keep keeping on
Once we were apart and I could see red
Never trying to turn back time
Never meant to bring my pain to the front and into your life”

Na dit meer energieke nummer wordt er een beetje gas teruggenomen op ‘Strangest Thing’. De gitaren meanderen lekker en Granduciel klinkt met zijn verzuchtende manier van zingen als een man die niks liever wil dan de ‘highway’ oprijden en de zonsondergang tegemoetrijden, peinzend over de ingewikkelde relaties der mensen. Halverwege barst het nummer los met enkele prachtige melodieuze uithalen. The War On Drugs houdt de balans er perfect in, waardoor dit lange werkstuk nooit gaat vervelen.

Na het vrij epische einde van ‘Strangest Thing’ is het tijd voor ‘Knocked Down’, een nummer dat niet eerder als single werd uitgebracht. Voor wie alle singles reeds grijsgedraaid had valt dit dan ook vrij hard op. We beginnen heel rustig; een perfect sfeertje voor in de late/vroege uurtjes. Het kan niet altijd bombast zijn: op de vorige nummers voelde je hoe Granduciel zijn demonen verdreef; hier neemt hij de tijd om even naar adem te happen. En dat heeft zelden mooier geklonken.

De rust duurt echter niet lang, want plots zitten we op een rollercoaster met de naam ‘Nothing To Find’. Wat een solide drumwerk, wat een rijkdom aan instrumentatie. Een harmonica kon hier natuurlijk niet ontbreken. Mijn oren pikken echter nog een heel ander spectrum aan geluiden en instrumenten op die zich bij volgende luisterbeurten ongetwijfeld nog zullen openbaren.

“But my love is on the line
I pushed my way through the pack
I kept sliding out of time
Now our moon is on the rise
There is always something bigger
Leaning on the other side, yeah”

Dan breekt het moment aan om de loftrompetten nog eens boven te halen, want plots is daar ‘Thinking Of A Place’. Of hoe een monument van een nummer toch ingetogen kan zijn. ‘Thinking Of A Place’ evenaart met gemak het niveau van alle nummers op de voorgaande plaat en overstijgt dit soms zelfs. Dit is gewoon pure klasse: betoverend tot de laatste seconde. Granduciel schetst met zijn suggestieve teksten een spookachtige, doch bloedmooie wereld waarin de luisteraar maar al te graag verdwaalt. Een wereld vol gebroken harten en gekneusde dromen, moving through the dark. On a long black night.

“And I’m looking at the moon
And the light it shines
But I’m thinking of a place
And it feels so very real
Oh, the suffering of love”

‘In Chains’ begint veelbelovend en lost alle verwachtingen in. Knap hoe de band erin slaagt om na het indrukwekkende ‘Thinking Of A Place’ de vaart erin te houden. Waar mindere bands hun spanningsboog zouden kwijtspelen, demonsteren The War On Drugs hoe goed ze het vak inmiddels beheersen. In mijn achterhoofd vraagt een stemmetje of dit toch niet teveel op ‘Lost In The Dream’ begint te lijken, maar dat stemmetje wordt snel het zwijgen opgelegd. ‘A Deeper Understanding’ is de volgende logische stap op het pad van deze band, een pad dat hierna wel een iets andere richting zal moeten uitgaan, maar dat zijn zorgen voor later.

Met ‘Clean Living’ gaan we stilaan naar het einde van het album toe, en dit op een erg ontspannen manier. We hebben de grote emoties gehad, nu is het tijd voor wat meer nuance en bezinning. De zes minuten zijn voorbij voor je er erg in hebt.

‘You Don’t Have To Go’ is een waardige afsluiter voor een grandioze plaat. Echo’s van ‘Lost In The Dream’ komen onvermijdelijk weer voorbij, maar dit stoort in geen geval, integendeel. Introspectie is hier het sleutelwoord. Granduciel zingt met gevoel, heel breekbaar en toch glashelder. Zijn vocalen worden omzwachteld met een deken van dromerige geluiden. De luisteraar maakt zich klaar om uit dit warme muzikale bad te stappen, de angst voor het onbekende te temperen en de kilte van de meedogenloze nacht de trotseren.

Conclusie: The War On Drugs hebben in zekere zin een ‘Lost In The Dream Vol. 2’ gemaakt, maar door het zo te noemen zou het harde werk en de passie die in ‘A Deeper Understanding’ zitten, tenietgedaan worden. De band scoorde in 2014 grandioos, wat het nogal logisch maakt dat ze zichzelf niet compleet zouden heruitvinden voor deze laatste worp. Granduciel (verantwoordelijk voor het meeste materiaal op de plaat) perfectioneert zijn songs hier helemaal en maakt met ‘A Deeper Understanding’ een schitterend album dat zonder twijfel in mijn eindejaarslijstje zal verschijnen. Hulde! En we drukken nog eens op de repeat-knop.

Eindscore: 9/10

Deze recensie is afkomstig van mijn muziekblog Pop-Pourri , ook terug te vinden op facebook

Zo klinkt het bij ons thuis ook regelmatig.
De kinderen zijn wat aan het klooien op de keyboard, en als ik het zat ben, dan gooi ik er een ander muziekje doorheen.
Kate Bush met Running Up That Hill zou een prima optie zijn.
Dat is wat Up All Night in mij oproept.
Een nieuwe The War On Drugs.
Meer ruimte voor de beats, Pain heeft wat Big Love van Fleetwood Mac achtigs, ook Cock Robin hoor je in de drum terug.
Verder is het vergelijkbaar met het vorige album, veel jaren 80 Roxy Music, en Bruce Springsteen.
Gewoon net zo goed als Lost in the Dream, dus eigenlijk wel een 4 sterren album.
Maar als ik eerlijk ben, hoor ik weinig ontwikkeling terug.
Een uitgebreide recensie is overbodig, want dan zou ik net als Adam Granduciel teveel in herhaling vallen.

Toen ik de recensie Album van de Week (35): The War On Drugs - stories - 3voor12 - 3voor12.vpro.nl las leek me dit allemaal wat overdreven teksten. Maar nee, wat een geweldig album! En ja, dat het allemaal niet spannend en vernieuwend is, wat is er mis met een album waarmee je zo kunt chillen. Juist lekker die lange nummers. Het ene juweel na het andere. Het moet wel gek lopen als dit niet bovenaan mijn jaarlijst eindigt. Wat ben ik blij met mijn kaartjes voor het AFAS straks in november!

Ok ik ben dr uit...You Don't Have to Go vind ik echt geweldig...staat even op repeat...ik vind trouwens het hele album goed....heerlijke nummers echt genieten??

De Amerikaanse band The War On Drugs werd in 2005 opgericht in Philadelphia Pennsylvania en bracht zijn debuutalbum “WAGONWHEEL BLUES” in 2008 uit. Met het in 2014 verschenen “LOST IN THE DREAM” brak de band door bij het grote publiek. Het vierde album “A DEEPER UNDERSTANDING” kwam 25 augustus uit en de tracks die de band vooraf vrij gaf, lieten al horen dat het een geweldig album moest worden. Dat is ook gelukt. De band rond zanger/componist/muzikant Adam Granduciel heeft een zeer melodieuze en sfeervolle plaat uitgebracht. Tussen de 10 songs staat er 1 die net geen 4 minuten duurt, de rest klokt ruim boven de 5 minuten en 1, “THINKING OF A PLACE”, scoort zelfs ruim 11 minuten. De sfeer en melodie zijn de belangrijkste ingrediënten op het album, met de stem van Granduciel als breekbaar middelpunt. Hij heeft een licht hees, wat hoog stemgeluid die de songs dat gevoel meegeven, waardoor ze extra boeiend worden. Met hier en daar smaakvolle instrumentale tussenstukken en af en toe een uptempo song, is “ A DEEPER UNDERSTANDING” een luisterervaring die van minuut 1 tot de 66e geweldig is. Briljante plaat!!

Twee weken terug stond ik in mijn platenzaak en hoorde een nummer dat ik niet thuis kon brengen. De artiest lag op het puntje van mijn tong, maar wilde er niet uit komen, wat ik vaak heb als ik een nummer hoor, dat ergens op lijkt. Het moet eerst af en over zijn. Inmiddels begon een tweede en een derde nummer terwijl ik nieuwe releases en aanbiedingen door liep. Bij navraag bleek het om de nieuwe The War On Drugs te gaan. Nee, dat had ik niet voorop mijn tong liggen.

Ik heb de plaat wel gekocht en direct veel gedraaid. Dat is een verrassing, want 'Lost In The Dream' vond ik oervervelend. Na meerdere luisterbeurten, merk ik dat ik uiteindelijk toch op twee gedachten hinkel. Prachtige plaat, diep gelaagd, met arrangementen die flink uitwaaieren, met telkens een nieuwe laag. Uiteindelijk is de muziek zo stevig dat iemand zich er op kan stuklopen.

Aan de andere kant vraag ik me af of dit alles niet heel snel gaat vervelen. De nummers zijn zo lang, het monoliete geluid zo eenvormig. Een ding heb ik nog niet gedaan en dat is de plaat op de koptelefoon afluisteren. Ik ben wel heel benieuwd wat ik dan allemaal ga ontdekken. Dus er is hoop.en de mogelijkheid dat de 3,5* nog stijgt dus ook. De andere richting is echter niet ondenkbeeldig.

Een ding kan wel gesteld worden. Adam Granduciel is rich and famous categorie in gekomen, maar dat heeft op zijn werk weinig invloed gehad lijkt het. Evenwichtig genoeg persoon dus.

En die zanger op de punt van mijn tong? Mike Scott van The Waterboys.

Het hele verhaal staat hier op WoNo Magazine

Ik werd door een vriend geattendeerd op dit album. Ik heb het een week lang dagelijks geluisterd via Spotify en toen meteen de deluxe versie gehaald bij de plaatselijke platenshop. Ik vind dit het persoonlijk het mooiste album van 2017. Uitschieter vind ik het nummer 'Thinking Of A Place'. Een prachtig langgerekt nummer van maar liefst 11 minuten. Inmiddels diverse luisterbeurten verder op mijn platenspeler en ik wordt er nog steeds iedere keer gelukkig van.

Een tijdje terug schreef ik voor Cutting Edge trouwens een recensie over deze plaat, die ik net zo goed ook hier kan plaatsen. Enjoy!

Waar het bij A Deeper Understanding uiteindelijk op neerkomt, is dat het album perfect symmetrisch in het verlengde ligt van diens voorganger. Vond je Lost In The Dream een sterke plaat, dan mag je deze blind aanschaffen. Snap je nog steeds niet waarom al die mensen drie jaar geleden zo enthousiast waren over dat nasale mannetje met zijn gezapige gitaargepingel? Wel, maak je borst dan maar opnieuw nat. De criticasters op andere gedachten brengen, was geen prioriteit voor Adam Granduciel en zijn mannen.

Dat vasthouden aan de stijl en geluidstextuur van Lost In The Dream klinkt gelukkig niet als een bedacht manoeuvre, of als een geforceerde poging om een beproefd recept toch maar niet te veranderen. Alles lijkt nog steeds recht uit het hart te komen, alsof Granduciel zijn abstracte innerlijke belevingswereld in liedjes heeft proberen om te zetten. Wie op zo’n manier muziek maakt, hoeft niet om de haverklap krampachtig nieuwe sonische wegen te verkennen. Het machtige 11 minuten-durende opus Thinking Of A Place bewijst bovendien dat hij zich als songwriter wel blijft pushen.

Die naar muziek omgezette belevingswereld van The War On Drugs is nog steeds warm en rustgevend, maar ook broeierig. Door dit spanningsveld steeds opnieuw te zetten, slaagt de band erin de luisteraar binnen te trekken zonder dat alles steeds flashy en puntig hoeft te klinken. De liedjes krijgen volop tijd om zich te ontpoppen tot de prachtigste vlinders, terwijl de melancholische ondertoon de muziek vaak donkerrood kleurt.

Dus ja, wie zijn of haar rockmuziek graag al eens bitterzoet en meanderend heeft, mag A Deeper Understanding niet overslaan. Maar wie bij Lost In The Dream al de schouders ophaalde, zal dat nu waarschijnlijk weer doen.

Met vier nummers van deze plaat in MuMeLadder én Witte Trui vermoedde ik al wel een redelijk beeld van dit album te pakken te hebben, maar ik heb hem toch maar een keer in zijn geheel beluisterd, wie weet levert het nog een nieuw inzicht op.

Dat zal voor een andere keer zijn. De belegenste hippe band van het moment heeft gewoon weer geleverd: er worden prettige sferen neergezet in degelijke liedjes die herinneringen oproepen aan onder meer Bruce Springsteen, Dire Straits, Bob Dylan en The Church. Af en toe is een liedje afgelopen, maar wordt er toch nog maar een paar minuten doorgemusiceerd. Dat was allemaal op Lost in the Dream ook al zo, maar daar stonden met Red Eyes en An Ocean in Between the Waves nog een paar uitschieters op. Die heb ik hier niet aangetroffen, helaas.

Ergens in December 2018 kreeg ik dit album als cadeau bij de kerstviering. Echter duurde het daarna lang, voordat ik pas in April voor het eerst het album in zijn geheel luisterde. (Dat ik er toen pas helemaal doorheen kwam, was omdat ik het ingewikkeld vond om alles ervan te beluisteren, te moe was door ander hobbywerk of het al te laat was om het voor het slapengaan te beluisteren).

Mijn visie over dit album is, Je kan het zo goed als blind kopen. Wat een mooie muziek staat er over de hele cd. Het is veel meer dan de drie bekende singles; Pain (waarin je a Deeper Understanding hoort), Holding On en Thinking of a Place. De bandleden hebben er dus goed aan gedaan om op hun singles niet meteen het beste te laten horen, want slechts Thinking of a Place behoort tot mijn Top3 van de favoriete drie tracks van dit Album.

Mijn meest favoriete nummer is Strangest Thing, dit vanwege de zeer gevoelige tekst en de prachtige, snerpende gitaarsolo die erin te horen is. De ziel (Soul) en de Blues zitten er allebei letterlijk in. Ook het balladachtige You Don't Have to Go is mijn favo-tracks, omdat ook het gitaarwerk daar erg mooi is.
Ook In Chains en Nothing to Find behoren tot de betere nummers van dit album, omdat het geluid van The War on Drugs daar goed in te horen is.

Cijfer; 4,5* (zou nog wel eens 5,0* kunnen worden).

Ik vond hun vorige album,waarmee the War on drugs hun grote doorbraak beleefden,best aardig maar daar bleef het ook wel een beetje bij.De opvolger,A Deeper Understanding zet die lijn een beetje voort al kom ik wel tot de conclusie dat de band hier met een aantal erg sterke songs op de proppen komt.
Vooral Pain en Nothing to Find zijn toch wel erg mooi met ook nog een aantal nummers in hun kielzog.
Alleen ben ik niet echt een liefhebber van de zang van Adam Granduciel.Na een goed half uur begin ik me toch iets te irriteren aan zijn wat zeurderig stemgeluid en dat in combinatie met de zweverige rock is dan net iets te veel van het goede.
Maar ik kan niet ontkennen dat The War on Drugs een mooi stukje muziek maakt en in een dosis van een half uur is dat goed te doen.En alhoewel ik nooit echt een fan van de band zal worden kan ik niets anders dan concluderen dat A Deeper Understanding toch best een goed album is.

Wat een fijn album, hier kan ik naar blijven luisteren. Ik vond The War on Drugs nooit slecht, maar het was niet de band die bij me opkwam als favoriete act. Het album is ook een mooi geheel met deftige nummers waar niet per se een hit uit moet geperst worden. Zonder in overdaad te vallen, kan je bij elke luisterbeurt wel iets meer uit het nummer halen. Mooie teksten, prachtig gezongen en met veel gevoel gebracht. Album stond in België op nr 1, af en toe hebben ze duidelijk toch goeie smaak hier.

N.a.v. dit topic beluisterde ik dit album.

Wat ik alleen weet is dat ik de bandnaam herken als er eentje van een zeer omhoog geschreven band is. Het beluisteren van A Deeper Understanding vond ik eigenlijk best prettig. Het zit hoorbaar gewoon goed in elkaar allemaal. Vaak redelijk ontspannen muziek en sfeervol ook. Alleen de zanger lijkt soms wat onvrij te zingen. Wat ik daarmee bedoel is dat het soms klinkt alsof iets hem tegenhoud de noten af te maken. Hij perst/kreunt het er soms bijna uit in plaats net zo ontspannen te zingen als de muziek is. Het zou het geheel nog wat beter op elkaar kunnen aan laten sluiten naar mijn idee als hij wat meer ontspannen had gezongen. Maar al met al geen onprettige luisterervaring.

Ik blijf maar genieten van dit prachtig album; tijdloze kwaliteit.

Blijft toch hun beste album !