The War on Drugs - A Deeper Understanding (2017)

Ik heb de asociatie met Bryan Adams nog nooit gehad, maar wellicht ken ik deze goede man enkel van de vroegere hits en klinkt het tegenwoordig allemaal wat anders?

WOD klinkt heel toegankelijk, mainstream, nooit spannend in de oppervlakkige zin van het woord, levert eerder een soort van verzadigd geluid , maar heeft er succes mee en dus is dit een band die weerstand oproept bij een deel van het luisterend publiek. Logisch.

Ik vind het wel lekker zo op zijn tijd.

Ik vind het ook wel lekker op zijn tijd. Maar het album duurt mij te lang. Het wat in mijn ogen monotone geluid gaat mij dan wat tegenaan. Ik zou geholpen zijn als dit album wat korter en bondiger was.

Als ik verdeeld over langere tijd de losse nummers zou beoordelen en de albumscore op het gemiddelde daarvan zou baseren kwam ik zeker tot 4 sterren. Maar als album is het echt te eenvormig, zowel muzikaal als qua vocalen. Na een nummer of 4 a 5 is het wel klaar bij mij. Wel genoeg moois om de nodige playlists aan te vullen.

3 sterren voor het geheel.

Tja, de 'gemakkelijke' luisteraars zijn al snel gelukkig met War On Drugs deze tijden. Inderdaad eenvormig en te mainstream synthesizer pop.

Dank u coldwarkids dat u mij en nog anderen de gemakkelijke luisteraars vind, alleen omdat wij dit wel kunnen waarderen. Al staat het tussen aanhalingstekens.

precies wat ik zeg toch? Dat sommige dit waarderen, snel tevreden/gelukkig zijn dus. Gemakkelijk was Mss toch wel een overdreven woordkeuze mijn excuses!

Het enige nummer wat nog hoge ogen gooit is Pain! Als de sound wat rauwer en puntiger had geweest dan had dit album me ook meer gegrepen!

Als straf dien je te brommen in de moeilijke muziekgevangenis. Enkel water en Merzbow voor jou.

The War On Drugs. Het zal nooit mijn favoriete band worden, daarvoor balanceren ze teveel op het randje van wat ik wel en niet goed kan pruimen. Lost In the Dream was een mooie, maar soms wat saaie/langdradige plaat. Maar met een aantal hemelse nummers ("Red Eyes", "Under the Pressure", "An Ocean In Between the Waves").

Deze A Deeper Understanding borduurt voort op Lost In The Dream, maar ik vind deze wel wat consistenter. Al staat er geen nummer op van het kaliber "Red Eyes". Desondanks: "Up All Night", "Hold On", "Thinking of a Place", "In Chains", "Pain" zijn toch allemaal prachtige sfeervolle nummers. Er is hoorbeer veel aandacht besteed aan de productie en structuur van de nummers. Echt heel spannend wordt het niet (daardoor spreken ze ook een groot publiek aan vermoed ik) en ja, de stem van Adam Granduciel lijkt ontzettend op die van Bryan Adams (op de vorige plaat vond ik em nog meer op Bob Dylan lijken) en dat irriteert op den duur een beetje. Maar die uitgesponnen nummers, dat gitaarwerk, dat is weer dik in orde.

Wat mij betreft blijven ze met A Deeper Understanding nog aan de goede kant van de streep. Mooie sfeervolle plaat met een aantal hele fijne nummers. Niet spannend, wel uiterst genietbaar. Als geheel misschien nog wel meer dan Lost In The Dream.
4*

Je bent hier erg vaak te vinden voor een 'ontevreden klant'. Je punt is onderhand wel gemaakt denk ik. Je vindt het niet geweldig. Prima.

Wow! Ik golf gewoon niet mee met mainstream muziek. Kan toch? Ik zie positieve klanten vaker terug komen en daar zeg je niks van. Oh ja daar ben je het mee eens..

Ik heb het niet zozeer over de kritiek. Ik vind niet dat je mensen die dit waarderen zomaar gemakkelijke luisteraars kunt noemen.

Dat was overdreven en dat was de verkeerde woordkeuze en dat had je heus wel gelezen, vreemd dat je nu nog even je punt moet scoren..

Is het een vernieuwende sound, nee niet echt. Is het gewoon wederom hartstikke prachtig? Ja! Soms hoef je jezelf niet steeds opnieuw uit te vinden als band zijnde. Voor mij geldt dat voor TWOD want als er pareltjes zoals dit uit voort blijven komen vind ik het prima.

Kan zijn stem steeds minder waarderen. Maar dat zal bij zijn boodschap horen denk ik. Hij wil goed zijn, maar niet de beste. De vlam van bijv. Mark Knopfler met DS, zit er bij WOD totaal niet in. Als ze live spelen is het een keurig verzorgd optreden, capo erop, niet te gek, gewoon lekker doorvloeien. Een flow. Daar dient de muziek ook voor. Daarom kan ik haast niet hoger dan 3 sterren geven omdat dat voor mij onlogisch zou zijn.

Je bent hier erg vaak te vinden voor een 'ontevreden klant'. Je punt is onderhand wel gemaakt denk ik. Je vindt het niet geweldig. Prima. [/quote]


duim omhoog !

Stiekem draai ik deze toch best vaak tijdens tijdens het reizen in de trein, en dat hoewel ik dr eerst niks mee kon. Geinig hoe de dingen kunnen lopen. vind het nog steeds geen wereldschokkende plaat, maar een mooie 3,5 ster zit dr wel in.

Kerel, gans jouw top 10 is mainstream

??

Wat een album al niet kan teweeg brengen, ieder zijn eigen smaak en ik moet zeggen dit album is schitterend. Genieten van de eerste tot de laatste sec. Dire Straits , oh ja zeer duidelijk invloeden. Bryan Adams , ja qua stemklank ten tijde van Reckless enz....... Vernieuwend, neen, totaal niet maar dat hoeft niet altijd.
Voor mij net niet album van het jaar, maar wel een goede nummer 2.
Want het album van Solstafir is ongenaakbaar in 2017 in mijn bescheiden opinie.

Oeps!

In de zang hoor ik toch ook duidelijk de invloed van nobelprijswinnaar Bob Dylan terug.

Precies. Alleen maar Bob Dylan!

Plaat van het jaar op MM dus! En terecht! Was ook mijn nr 1

Meest populaire plaat van 2017 wordt er bedoeld.

Beste plaat van 2017 is natuurlijk gelul, dat kan niemand bepalen.

Deze plaat vandaag toch nog eens met zijn voorganger vergeleken....geef mij dan toch die eerdere maar...en plaat van het jaar?....wat mij betreft zeker niet

Voor mij is dit zeker de beste plaat van het jaar. Dat bepaal ik mooi maar even

[/quote]

"The War on Drugs still sounds like Bob Dylan fronting the Heartbreakers while playing Bruce Springsteen songs with an epic Pink Floyd quality. ”

Kende War on Drugs al via hun bijdrage op Day of the Dead (Touch of Grey) en de hoes van dit album sprak me erg aan, dus toen deze op nummer 1 stond van de MuMe top 2017 lijst ben ik dit album gaan beluisteren.

Vind het na een keer of vijf gehoord te hebben een goede plaat die lekker in het gehoor ligt, alleen na Thinking of a Place en in Chains zakt de aandacht wat weg. Niettemin had deze niet misstaan in mijn top 10 van 2017.

Doet me ook wat denken aan phosphorescent: laidback met een dikke scheut americana

Ik heb deze plaat echt een kans gegeven en wel tien keer beluisterd. Het kwartje valt niet. Ik blijf het nogal saai, monotoon en oppervlakkig vinden.