Lorde - Melodrama (2017)

Bij elke luisterbeurt ga ik dit album beter vinden. Wat een heerlijk pop album maar wel met het eigenzinnige dat Lorde altijd heeft gehad. Op 5 sterren gezet. Begonnen op 3,5. ?

Schrik niet als je straks een dreun hoort. Het is slechts de nieuwe Lorde die hier eindelijk valt.

Ella Yelich-O’Connor, beter bekend als Lorde, bracht op 16 juni haar tweede plaat genaamd ‘Melodrama’ uit. De single ‘Green Light’ werd als voorsmaakje op de wereld losgelaten en oogstte meteen succes (de YouTube-teller staat momenteel op bijna 90 miljoen views). De Nieuw-Zeelandse ster was dus nog zeker niet vergeten. Op 16-jarige leeftijd debuteren met een knappe EP en de wereld veroveren met een monsterhit als ‘Royals’, je moet het maar doen. Lorde’s eerste LP ‘Pure Heroine’ mocht ook op lovende kritieken rekenen, waarnaast ze ook nog eens gesteund werd door legendes als David Bowie en Bruce Springsteen, die hun bewondering voor deze jongedame niet onder stoelen of banken staken. Het is mensen al voor minder naar het hoofd gestegen. De vrees dat ook Lorde vroegtijdig de pedalen zou verliezen zat er dus zeker in, maar met ‘Melodrama’ worden al deze angsten tot bedaren gebracht: dit is pure pop met een extra gedurfd laagje, gebracht door een zelfverzekerde jonge artieste die nog lang van zich zal laten horen.

Wat meteen opvalt bij opener ‘Green Light’ is dat er voor een andere aanpak is gekozen qua productie. De plaat klinkt warmer en voller dan voorganger ‘Pure Heroine’. Zoals vaak het geval is bij sterke albums geeft de hoes een mooie indruk van de ‘kleur’ van de muziek. Voor ‘Melodrama’ werd de hulp ingeroepen van een indrukwekkend aantal producers, die elk hun steentje hebben bijgedragen zonder overkill te plegen. ‘Green Light’ is een heerlijke single geworden met een oorwurm van een refrein en boordevol dynamiek.

‘Sober’ begint ook erg leuk met een sampletje dat gedurende het hele nummer als leidmotief weer komt opduiken. Lorde zingt met haar kenmerkende, indringende stem en is ook op vocaal vlak goed gerijpt. Ze heeft nu al wat van de wereld en het leven gezien en verwerkt al haar indrukken in haar sterke teksten. Thema is hier de rollercoaster van emoties waarop men als jonge adolescent tegen wil en dank belandt. Feestjes, drank, drugs, vluchtige romantiek op een fuif. Maar wat als het feest afgelopen is? ‘Melodrama’ zou volgens sommige bronnen trouwens een conceptalbum zijn dat zich afspeelt op en rondom een ‘house party’.

“We’re King and Queen of the weekend
Ain’t a pill that could touch our rush
(But what will we do when we’re sober?)
When you dream with a fever
Bet you wish you could touch our rush
(But what will we do when we’re sober?)”

Eén van mijn favorieten is ongetwijfeld track 3: ‘Homemade Dynamite’. Lorde opent het lied vol overtuiging en zelfvertrouwen en sleept de luisteraar mee in haar spannende pop-universum waar bruisende feestjes en treffende zelf-reflectie hand in hand gaan. Na een aantal luisterbeurten merk je dat er van elk nummer wel een melodietje of stuk tekst blijft hangen; dit is meteen ook de kracht van Lorde als songwriter.

“Might get your friend to drive,
But he can hardly see
We’ll end up painted on the road
Red and chrome, all the broken glass sparkling
I guess we’re partying”

Met ‘The Louvre’ zijn we al bij nummer 4 aanbeland en we hebben ons nog geen moment verveeld. Wat ik daarnet al aanhaalde is ook hier weer van toepassing: dit album zit bomvol geweldig catchy hooks die zorgen voor een zeer aangename luistertrip. Puntje van kritiek hier is dat de productie vooral in de eerste helft van het nummer iets te dik is aangezet. Een beetje kaler had hier gemogen. Halverwege komen er echter nog allerlei leukigheidjes voorbij en we eindigen met een glorieuze outro die eveneens tot mijn favorieten behoort.

Dan is single ‘Liability’ aan de beurt, een sterke break-up ballad waarin Lorde vol gevoel mijmert over scheefgelopen relaties. Ze analyseert wat er precies fout gelopen is en hier hoort natuurlijk een dosis ‘melodrama’ bij. Merk op dat Lorde en haar vriendje James Lowe in 2015 uit elkaar gingen; waar de inspiratie vandaan komt mag dus duidelijk zijn.

“The truth is I am a toy
That people enjoy
‘Til all of the tricks don’t work anymore
And then they are bored of me
I know that it’s exciting
Running through the night, but
Every perfect summer’s
Eating me alive until you’re gone
Better on my own”

Tot nu toe heb ik alleen maar enorm sterke popsongs gehoord met genoeg laagjes en pit om gedurende de hele zit te boeien en zelfs te intrigeren. Ook het vrij lange centerpiece ‘Hard Feelings/Loveless’ (eigenlijk twee liedjes in één) stelt niet teleur, ook al blijven vooral de laatste twee minuten van het stuk nazinderen dankzij een beat en pre-chorus om van te smikkelen en smullen.

“Bet you wanna rip my heart out
Bet you wanna skip my calls now
Well guess what? I like that
‘Cause I’m gonna mess your life up
Gonna wanna tape my mouth shut
Look out, lovers”

‘Sober II (Melodrama)’ heeft een prachtige intro die de albumtitel alle eer aandoet. Ik ben op dit moment best onder de indruk van Lorde’s lyrics en haar zangprestaties: bij elk nummer is het menens, er worden geen compromissen gesloten. Echt genieten, dit.

Alsof het nog niet genoeg is krijgen we op nummer 8 nog een heerlijke ballad getiteld ‘Writer In The Dark’. Vanaf de eerste luisterbeurt rekende ik dit nummer tot één van mijn favorieten. Wellicht komt dit door het majestueuze refrein. Hier ga ik van zweven.

Na de zware emotionele stukken is ‘Supercut’ een broodnodig uptempo nummer met een iets vrolijkere ondertoon. Het nummer is sterk verwant aan ‘Green Light’ (een neef ofzo) maar is iets makkelijker te vergeten. Toch nog steeds erg lekker!

‘Liability (Reprise)’ is een leuke reprise die vooral de brug maakt naar het laatste nummer. Dit versterk het gevoel van een soort conceptalbum, wat ik altijd erg leuk vind. De songs horen bij elkaar en vertellen één verhaal.

Vrij snel komen we dan bij het slot, ‘Perfect Places’. Op dit moment valt er niet veel nieuws meer te vertellen. Het lied kan zich perfect meten met de rest van de singles en sluit het album af met een upbeat noot. ‘Perfect Places’ klinkt als een smaakvol party-anthem: ik kan niet meteen een betere afsluiter voor deze plaat bedenken.

“’Cause all of the things we’re taking
‘Cause we are young and we’re ashamed
Send us to perfect places
All of our heroes fading
Now I can’t stand to be alone
Let’s go to perfect places”

Ik trek de conclusie dat Lorde haar vak meesterlijk beheerst, en dit al op erg jonge leeftijd. Ik ben dan ook zeer benieuwd wat de van deze pop-belofte nog allemaal mogen verwachten. Met ‘Melodrama’ belandt Lorde hoogstwaarschijnlijk alvast in mijn eindejaarslijstjes. Een speekselmedaille is op zijn plaats.

Eindscore: 8/10

Deze recensie is afkomstig van mijn muziekblog Pop-Pourri , ook terug te vinden op facebook

De wandelplaat van vandaag. Ben niet overtuigd. Green Light is top, en het Chvrches achtige Supercut en The Louvre overtuigen ook. De rest gaat palt me (nog) niet.

Tijd om met een halfje te verhogen. Deze plaat steekt toch wel duidelijk boven de rest van het aanbod van het jaar uit (sorry New Kung Fu Kenny, sorry Rachel Goswell), en ik vind 'm eigenlijk ook wel beter dan m'n plaat van 2016 (sorry Aes).

Altijd leuk om bij het maken van je jaarlijst een nieuw juweeltje te ontdekken. Heerlijke plaat van een bijzonder talent.

Slowgaze heeft gelijk. In september/oktober had ik een andere nummer 1, maar zo aan het eind van de rit is Melodrama toch wel duidelijk het beste album van 2017!

Jammer wel dat de ontvangst in Nederland wat lauw is. In de jaarlijst van OOR is Lorde helaas ook nergens te bekennen.

En hier een derde plek. Die krijgt vast een mooie plaats in de MuMe-lijst.

Track 9 Supercut, ben ik het niet mee eens; prima album.

Nee hoor: ze staat op plek 11.

Dat is een meevaller dan. Wel nog iets van 10 posities te laag, maar gelukkig stukken meer erkenning dan 2013, toen Pure Heroine slechts 1 stem kreeg en 180e eindigde.

Dikke fail van Oor, zie albumhoes

https://i.imgur.com/jM8vtrn.jpg

Een van de betere popalbums die ik heb gehoord. Mooie pop vol met melancholieke, soms orkestrale, klanken en zonder al te veel pretenties. Godzijdank is Lorde geen diva, maar juist een redelijk sterke artiest die hier en daar een geinige zinsnede op de luisteraar afvuurt. Prettige muziek.

Al een week loop ik steeds dezelfde liedjes te neuriën. Ik ben er wel uit. Dit is de plaat van het jaar!

Nice, staat hier nu op 2, tja Kendrick

Die staat hier op twee. Tja, Lorde.

Haha, leuk bedacht, maar ik zie dit toch als een schending van het intellectuele eigendom van een ander.

Eigendom schmeigendom. Ik ben van de marxistiese kunstkritiek.

Vrij overtuigend album van het jaar.

Sowieso album van het jaar. Dat-ie op MuMe niet in top 10 van 2017 staat is bizar.

Nét geen vier sterren waard. Zeer goede stem, maar de muziek blijft hier en daar wat achter.

Pas op, straks zegt Gretz er wat van.

Eerste en laatste nummer vind ik erg goed. Wat ertussen zit, is gewoon degelijk.

Het is geen tijdelijke bevlieging. Ik verhoog naar 5 sterren.

En ik doe er juist een halfje van af. Hij begint nu toch wel stof te happen.

Net weer gedraaid en wat een fantastische plaat is dit; dansen in de huiskamer op 'Homemade Dynamite' en zo. Het is dat Lorde nog een 40 is geworden, anders zou ik met haar willen trouwen.

Green Lighten Homemade Dynamite zijn uitstekende singles van dit album. Vooral de laatstgenoemde ervan is erg mooi, de melodie met die duistere keyboarddrums erin.

Ook Sober en The Louvre zijn sterke nummers, maar na deze eerste vier tracks zwakt het album wat af. Liability lijkt jammer genoeg verdacht veel op All the Young Dudes van Mott The Hoople (1972) lijkt, maar wordt gelukkig opgevolgd door een tweede duistere song Hard Feelings, waarachter Loveless een toch wat onnodig tussenbonus is.

In de slotfase is Supercut is nog wel een goede track en kan Perfect Places mij echter niet veel bekoren. Voorlopig deel ik een 3,5* uit, maar de hoes-animatie is zo mooi, dat ik eigenlijk ook wel een 4,0* zou willen geven.

ps; Het grootste minpunt van dit album is, dat Homemade Dynamite laag scoort in de Favoriete Tracks-ranking.

Degelijke pop. Niet meer niet minder.

Volslagen onzin natuurlijk. Of je het nu goed vindt of niet, je kunt moeilijk ontkennen dat ze uit de pas loopt.

Dan wel pop van de buitencategorie.