The National - Sleep Well Beast (2017)

The National. In 2005 getipt door ik meen user Ruby1966 die wel dacht dat ik dat mooi zou vinden omdat het haar deed denken aan Tindersticks en Nick Cave qua donkerheid.

Ik vond het een fijne plaat maar het raakte ook weer snel een beetje naar de achtergrond. Twee jaar later verscheen Boxer en ging The National in de herkansing. Wederom prachtig, en wederom verdween het weer wat naar de achtergrond. Opvolgers High Violet en Trouble will Find Me verschenen onder een ander gesternte. De band had inmiddels een enorme following door Boxer gekregen en je kon er niet meer omheen.

Ook dit waren weer stevige 4* albums, maar elke keer ontbreekt bij mij de enorme vervoering. Ik ervaar dat ook bij een band als Elbow. Altijd goed, ik hou er wel van, maar echt goed beklijven doet het ook weer niet.

Kopen, draaien, in de kast zetten en zo af en toe komt het eens tevoorschijn, maar te weinig om dan te kunnen zeggen dat het een favoriete band is. Het zal wel altijd zo blijven want het gevoel is nu wederom niet anders.

Sleep Well Beast is gewoon een sterk album, vakmanschap, maar het mist net dat kleine beetje om mij een euforische stemming te bezorgen. Aangenaam, fijn, en dat is het dan. En net als bij de voorgangers: het is zo degelijk en constant dat ik geen enorme uitschieters kan aanwijzen. Dat is positief hoor, maar het nadeel daarvan is dan wel dat het één flow is en ik nergens even apart opkijk of alles neerleg om in een nummer op te willen gaan. En dat zei ik bij de vorige albums precies zo.

Dat is niet erg. Het toont de degelijkheid van The National aan. Het is knap dat ze op deze manier kwaliteit blijven leveren. Die misser kom ter misschien ooit nog wel eens. Deze is het in elk geval niet.

Sleep Well Beast zal ongetwijfeld weer hoog in de jaarlijsten gaan scoren en dat is goed te begrijpen want ze weten hoe ze goede muziek moeten leveren. Dat ik er dan wat neutraler tegenaan kijk is mijn ding. Een stevige 4* van mijn kant.

Tot nu toe vond ik vrijwel alles van the National mooi. Uitzondering is Boxer, dat vind ik een bijzonder goede plaat. Sommige nummers op hun albums zijn erg mooi, maar meestal is het wel wat eentonig. En dat laatste is nu het verschil met dit Sleep Well Beast: dit is minder eentonig dan de meeste platen van the National. Synthesizers, gitaren, samples en natuurlijk ook melancholie wisselen elkaar af. Je hoort nog steeds goed de sound van de band, maar op een paar nummers klinken ze echt anders, zoals op het sterke new wave synthesizer nummer Walk It Back en punky Turtleneck. Op andere nummers hoor je andere dingen dan normaal, maar minder prominent.

Naast Walk It Back vind ik Nobody Else Will Be There met mooie piano, het tweede deel van I'll Still Destroy You met fraaie violen, het prachtige Guilty Party, pianosong Carin at the Liquor Store en het lieve Dark Side of the Gym wel erg goed. Prima dat ze wat meer variatie erin hebben gebracht en dat ze desondanks of juist daarom toch weer een goede plaat hebben afgeleverd.

Een indruk per song, opgeschreven tijdens eerste beluistering:
Nobody Else Will Be There:
Al bekend van de live registratie. maar de studio versie is veel indrukwekkender. Een krachtige start van het album met een ingetogen song.
Day I Die:
Duidelijk contrast met de opening. Gewoon een rocksong.
Walk It Back:
Voor mij het hoogtepunt van het album. Zo klinkt mijn Ntl. Maar hier hoor ik liever de live uitvoering, met minder electronica.
The System Only Dreams in Total Darkness:
Een geniale song, waar alles inzit wat Ntl goed maakt.

Born to Beg:
start van deel 2. Geweldige opbouw van spanning die niet tot een ontlading komt. Bedoeld als opmaak naar het meest ruige nummer van Ntl.
Turtleneck:
Prima rocksong. maar niet mijn favoriet, ondanks dat de gitaar lekker vuil dendert.
Empire Line:
Heel herkenbare structuur. Opbouw met een ingenieus drumritme, maar nu wel met een gitaar ontlading nieuwe stijl. en wat zit er weer een fraai uitgewerkt slot aan, Een song met kop body staart; schitterend.
I'll Still Destroy You:
Op eerste gehoor. moeilijkst te doorgronden song. Altijd goed teken.

Guilty Party:
Begin van deel 3; de finale. Wat opvalt is hoe geniaal drums, piano, koper en gitaar samenvloeien om samen een uniek geluid te creëren door eigenlijk volledig apart te handelen. Zo klinkt moderne Jazz.
Carin at the Liquor Store:
Duidelijke zaak. Een nieuwe klassieker. Voor m'n gevoel duurt dit nummer 2 minuten te kort. dit had nog wel even door gezet kunnen worden.
Dark Side of the Gym:
De ingehouden spanning komt hier tot een nieuw hoogtepunt in wierde vioolflarden. Mijn 2de favo van het album.
Sleep Well Beast:
Of het beest hier lekker mee slaapt valt te betwijfelen. Ook hier kies ik voor de live uitvoering tov. de studio.

Mijn 1ste indruk was: Dit gaat bijzonder worden.
2de indruk blijft: Dit is het Ntl-album wat mij het best ligt. 10 songs zijn buiten gewoon perfect. Ik denk dat de ingehouden spanning over het hele album een nieuw hoogtepunt heeft bereikt.
Laat ik starten met 4*, zodat er nog stijg opties zijn. Zal wel snel gaan.....

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: The National - Sleep Well Beast - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

The War On Drugs maakte vorige maand een plaat waarop het de transformatie van een eigenzinnige indie-band naar een grootse rockband voltooide. Ik blijf dat een bijzonder proces vinden, vooral omdat het zeer heftige reacties oproept bij zowel de critici als de fans.

De plaat van The War On Drugs is de hemel in geprezen en volledig afgebrand, ook door de critici die de vorige platen van de band (die niet zo gek veel verschilden van de laatste) nog intens koesterden. Het zou ook zomaar kunnen gebeuren met een plaat van The National, misschien zelfs wel met de nieuwe plaat van de band.

De band uit Cincinnati, Ohio, debuteerde in 2001 bescheiden, maar wist met Sad Songs For Dirty Lovers twee jaar later de jaarlijstjes te halen. Met Alligator (2005), Boxer (2007), High Violet (2010) en Trouble Will Find Me (2013) volgden nog vier prachtplaten die de jaarlijstjes kleur gaven en nu is er dan Sleep Well Beast. Het is een plaat die voor een deel in het verlengde ligt van zijn voorgangers, maar The National zet ook stappen in andere richtingen en dat is niet zonder risico.

In de zich langzaam voortslepende openingstrack is er nog niets aan de hand. Nobody Else Will Be There is een prachtige en intense song, die langzaam maar zeker de spanning opbouwt met een uiterst subtiele instrumentatie en die bij herhaalde beluistering alleen maar mooier en vooral ook intiemer wordt. Precies zoals we ze van de band kennen dus.

In de tweede track gaat het roer om. Day I Die is een groots klinkende track vol invloeden uit de post-punk. Het is een track waarin The National een band als Editors naar de kroon steekt en daar nog aardig in slaagt ook. Het is een song die nadrukkelijk de aandacht van de critici trekt en The National hier en daar zelfs de vergelijking met U2 of Coldplay oplevert, wat ik overigens volkomen misplaatst vind.

Sleep Well Beast is absoluut meer beïnvloed door platen uit het verleden dan zijn voorgangers, maar enige relativering is op zijn plaat. Hier en daar duiken zeer nadrukkelijk invloeden van Joy Division en New Order op, maar dat zijn wat mij betreft invloeden waar geen enkele band zich voor hoeft te schamen. Sleep Well Beast is ondanks de zeer incidentele flirt met groots klinkende rock en de wat toegenomen invloed van elektronica, echter ook een plaat die voor een belangrijk deel aansluit op de vorige platen van The National.

Het contrast tussen de introverte en indringende songs en de extroverte en grootser of rauwer klinkende rocksongs op de plaat maakt de eerste serie songs alleen maar mooier en trefzekerder en waar The National in een, overigens zeer beperkt aantal songs absoluut kiest voor een wat grootser, steviger en toegankelijker geluid blijven eigenzinnigheid en avontuur gelukkig voorop staan.

Luister wat beter naar Sleep Well Beast en je hoort met hoeveel aandacht, smaak en avontuur The National haar nieuwe plaat heeft gemaakt. Iedere song op de plaat is weer anders en in iedere song zitten prachtige details verstopt.

The National kan op Sleep Well Beast groots en meeslepend klinken, maar de band levert ook een aantal van haar meest subtiele en bezwerende songs af. Ook ik heb een voorkeur voor de intense en intieme songs vol fluisterzachte vocalen en wonderschone accenten en deze domineren gelukkig op Sleep Well Beast, maar ook als The National op het eerste gehoor wat eenvoudiger rockt behoudt de band haar bijzondere geluid en overwint uiteindelijk de schoonheid.

Sleep Well Beast maakt om voor mij onduidelijke redenen niet direct de onuitwisbare indruk van zijn voorgangers, maar hoe vaker ik de plaat hoor hoe meer ik er van overtuigd raak dat The National ook dit keer een plaat heeft gemaakt die het uiteindelijk goed kan doen in de jaarlijstjes. Sleep Well Beast wint immers alleen maar aan kleur, dynamiek en schoonheid en past uitstekend binnen het fascinerende oeuvre van de Amerikaanse band. Erwin Zijleman

Lang was The National een indie-darling, bekend en geliefd bij een select publiek. In 2007 veranderde dat met de hit Fake Empire, die op Boxer stond. Sleep Well Beast is de derde release sinds dat doorbraakalbum en zal de band flink wat kopzorgen bezorgd hebben. Niet voor niets moesten we er maar liefst vier jaar op wachten.
Op Trouble Will Find Me (2013) perfectioneerde The National namelijk hun donkere en stemmige band sound. Ook leken de teksten van Matt Berninger per album zwaarder te worden. Nou waren de mannen van The National nooit lachebekjes – met referenties als Nick Cave, Tindersticks en The Smiths – maar de vraag wierp zich op: hoe nu verder?

Fröbelgeluidjes
Op Sleep Well Beast lijkt de band zichzelf bevrijd te hebben van de geperfectioneerde mal waarin het de songs op zijn vorige twee albums vaak goot. Een koerswijziging is een te groot woord, maar The National slaat wel nieuwe wegen in. De contrasten tussen de ingetogen en de uitbundige songs zijn groter. De muzikanten hebben gedurfd niet alles dicht te smeren, waardoor de rustigere tracks meer ademenen en daardoor ook de vele speelse fröbelgeluidjes opvallen. Alsof ze nog eens goed geluisterd hebben hoe Radiohead dat op OK Computer ook al weer deed.
Ook is het knap hoe elke track met name de eerste helft van Sleep Well Beast anders klinkt. De ene keer begint het met een synthesizer of een andere elektronisch sound, dan weer met pulserende beats of met een stemmige piano. Het geluidspalet is overduidelijk uitgebreid, op een smaakvolle manier.

Speelplezier!
De band heeft in interviews aangegeven elk nieuw album een zware bevalling te vinden, maar toch is dat nauwelijks te horen. Regelmatig valt juist het speelplezier op, zoals de heerlijk jengelende gitaarsolo in The System Only Dreams In Total Darkness, die ook opvalt door zijn fijne groove. Day I Day is ook zo lekker energiek, met een venijnige maar catchy gitaarriff die niet zou misstaan op een album van The Editors. Die onstuimigheid doet regelmatig denken aan het oude werk van The National, zoals op Alligator uit 2005 en opvolger Boxer. Ook Turtleneck rockt er flink op los, maar slaat wat mij betreft de plank mis: de riff lijkt te veel op die van The System... die notabene twee plaatsen eerder op de tracklist staat, en sowieso is het een weinig memorabele compositie.

Te mooi?
Toch staan er op Sleep Well Beast weer veel ingetogen tracks, en daar zullen de meeste liefhebbers van The National niet rouwig om zijn. Weinig zangers kunnen zo mooi (en laag) mijmeren als Matt Berninger, en zijn baritonstem komt het beste uit de verf als zijn band daar in de arrangementen ruimte voor maakt. Nobody Else Will Be There, Guilty Party en Carin At The Liquor Store behoren tot de mooiere ballads in het toch al niet misselijke repertoire van The National. Op andere momenten lijkt de band te graag een 'mooi liedje' te willen maken en houdt het door een gebrek aan spanning in de compositie de aandacht na veelvoudig luisteren niet vast. Zoals bij Dark Side Of The Gym en Born To Beg, songs die aanvankelijk goed in het gehoor liggen en juist houvast bieden. Dan hebben de de meer spannende tracks, de eerder genoemde ballads en het energieke The System... en Day I Die een langere houdbaarheidsdatum.

Conclusie
Sleep Well Beast is een verdienstelijk album geworden dat je als liefhebber van The National blind kan aanschaffen. Toch komt de band emotioneel niet zo hard binnen als op hun vorige albums, ondanks de hoge kwaliteit van het gros van de songs. En draait het niet om geraakt te worden door muziek? Nou ligt de lat bij The National wat dat betreft wel heel erg hoog – en daarmee de verwachtingen ook - maar voor het absolute kippenvel moet je toch bij Trouble Will Find Me, Boxer of High Violet zijn.

Waar Arcade Fire er niet geheel in slaagde om een swingende plaat neer te zetten met jaren 80 invloeden, lukt het The National wel.
Postpunkinvloeden zijn hoorbaar in de sfeeropbouw; meer Editors, The Boxer Rebellion en zelfs wat van The Church en Bronski Beat, maar het blijft The National.
Opener Nobody Else Will Be There valt met zijn pianospel wat buiten de boot, maar heeft wel die breekbare schoonheid, die kenmerkend is voor The National.
Deze zou nog goed kunnen uitgroeien tot mijn favoriete The National album.

Wel een verhoging waard naar 4,0* sterren, zij het net aan. Eindconclusie voor mij; voor The National begrippen een redelijk album, vergeleken met zo'n beetje al het andere een zeer goed album.

Zoekend naar verruiming van hun sound, lijkt de magie er een beetje af bij The National.

Op de langverwachte opvolger van de sterke plaat Trouble Will Find Me heeft The National het koperwerk definitief aan de weg gezet. De prachtige blazerssecties uit een nummer zoals England of het vervoerende Ada ontbreken hierdoor op Sleep Well Beast. In plaats daarvan is wat meer elektronica, gitaar en chaos toegevoegd. Dit komt de magie die The National kan voortbrengen niet ten goede.

Het eerste sterke nummer op deze plaat is Walk it Back. Een mooi klein nummer, waar Matt Berninger dicht bij zijn eigen stemgeluid bij in plaats van zichzelf voorbij te zingen zoals hij bijvoorbeeld op Turtle Neck doet. Ook The System Only Dreams in Total Darkness is een sterke track, alleen snap ik het irritantje gitaarrifje niet helemaal wat door het nummer heenloopt. Het sterkste nummer van de plaat komt richting het einde; Carin at the Liquor Store is prachtig.

Gemengde gevoelens, dat is wat overheerst na deze plaat. Is het een overgangsplaat naar een nieuw geluid, of gaat de The National toch weer terug naar de wat kleinere, sferische nummers. Het kan nog alle kanten op. Duidelijk is dat deze band voorlopig nog niet klaar is, ook met alle solo-uitstapjes die de bandleden veelvuldig doen.

3,5*

Wederom een geweldig album van The National. Van begin tot einde. Alle reeds bekende elementen van de band komen erin terug én meer. Het geluid van de band is verrijkt door de diverse nevenprojecten van de bandleden. Deze verrijking is mooi subtiel en oprecht ingebracht.

Bewonderenswaardig om voor de 7e opvolgende keer een album neer te zetten dat staat als een huis. Tegelijkertijd vernieuwend te zijn, maar zonder direct het vertrouwde geluid overboord te gooien. Mooi extraatje op dit album is de gastbijdrage van Lisa Hannigan. Ze valt in een aantal nummers bij, zij het zeer minimaal. Ook de quote in 'Walk it Back' zou naar zeggen van Matt zijn ingesproken door Lisa. Al vind ik dat wat merkwaardig omdat dat stukje niet klinkt als een vrouwenstem!? Wat mij betreft had het aandeel van Lisa best groter mogen zijn. Het debuutalbum van de band bevat redelijk wat tweestemmige zang, wat ik een mooie aanvulling vind. Sleep Well Beast bevat – zoals we gewend zijn van de band – ook weer behoorlijk cryptische teksten. Vind ik mooi en passend bij de muziek. Dat niet alles gelijk wordt prijsgegeven. Maar soms ook behoorlijk irritant, omdat je diverse verwijzingen hoort maar je vinger er niet op weet te leggen.

Ik kan me de periode nog goed herinneren vóór de release van 'Trouble Will Find Me'. Hier op MuMe werd toen volop gespeculeerd over de komst van dat album. Toen kende ik 'The National' nog niet. Ben destijds gaan luisteren naar wat werk en vond het aanvankelijk niks. Te tam en eentonig. Het nummer 'Bloodbuzz Ohio' voor de zoveelste keer geluisterd en toen hoorde ik de drumpartijen. En vanaf dat moment was ik verkocht. Bij meer nummers viel me ineens die typisch klinkende drumritmes op. Dat is een aspect gebleven waarom ik de band zo goed kan waarderen.

In ‘Nobody Else Will Be There’ heeft Matt weer eens een 'Secret Meeting'. Echter deze keer niet in ‘the basement of my brain’ (openingstrack Aligator). Nee, in dit nummer heeft Matt een ontmoeting in ‘The Stairwell of The building you live in'. Het is misschien wat ver gezocht en gewoon toeval. Maar toeval of niet, het zijn beiden plekken om te ontsnappen aan de drukte (van de stad).

‘Day I Die’ start met de kenmerkende drumritmes die ik zo enorm waardeer van The National. Een heerlijk gedreven nummer met een ‘Bloodbuzz-feel’. Het benoemen van Cleveland (in Ohio) zou zelfs een directe verwijzing kunnen zijn naar 'Bloodbuzz Ohio'. Iets wat ik in ieder geval graag wil geloven. In het nummer speelt ook grootoom ‘Valantine Jester’ een rol. Hier weer een terugblik naar het album ‘Aligator’ waar zelfs een nummer is vernoemd naar hem (Val Jester). Een nummer over het verwerken van liefdesverdriet en boosheid door middel van muziek, drank en drugs. Wat mooi naar voren wordt gebracht door de wat venijnige gitaarrif in de tussenstukken.

‘Walk It Back’. Een heerlijk warm en ‘bescheiden’ nummer, met behoorlijk wat (elektronische) subtiliteiten. Matt is technisch beoordeeld niet de beste zanger, maar zoals hij dit nummer draagt is subliem (overigens ben ik zelf wel ‘fan’ van zijn zangstijl). Tekst en muziek komen helemaal samen vanwege deze ene zinsnede; ‘I only take up a little of the collapsing space. I better cut off. Don’t want to fuck up ’... Ook mooi; 'I won't let it, I won't let it ruin my hair'. Trivia over de quote in het nummer. Dit stukje tekst is afkomstig van Ron Suskind en uitgesproken door Karl Rove rondom de Amerikaanse presidentsverkiezing.



The System Only Dreams in Total Darkness’. Mooi stuwend nummer. De terugkerende wat vuige gitaarriff vind ik heerlijk. Evenals de indrukwekkende solo die later wordt gespeeld met deze overstuurde gitaar. Het geluid van die prikkelende rif (en solo) vertegenwoordigd mijn inziens de ‘Total Darkness’ waarover wordt gezongen. Een nummer over ‘het systeem’, de wereld waarin we leven. Dat zomaar ineens kan veranderen van het ene op het andere moment.

‘Born to Beg'. Niets komt aangedragen. Een rustmoment maar zeer zeker ook de aanloop naar 'Turtleneck'. Als je het aansluitende nummer Turtleneck los ziet van een politieke invalshoek, zou je het ook kunnen benaderen als een nummer dat gaat over sex, mode en de maakbaarheid van alles. Een ‘geboren bedelaar’ die de fancy ‘coltrui’ uiteindelijk wel echt moet hebben. ‘Turtleneck’ is ontstaan tijdens een jamsessie op zoek naar een nummer met een harder geluid. Typisch. In een interview heeft Matt aangeven dat dit nummer gaat over het winnen van Trump met de presidentsverkiezing. Het nummer ‘Mr. November’ (Aligator) heeft betrekking op de Republikein John Kerry (kandidaat verkiezingen 2004). In zowel ‘Mr. November’ als in ‘Turtleneck’ windt Matt zich behoorlijk op. Iets wat ik heb gemist op de meer recente albums. Fijn wat opschudding halverwege het album! Pure emotie. De imperfectie in de zang. Dat Matt de uithalen eigenlijk niet aankan vind ik juist geweldig mooi.



‘Empire Line’.Fantastische overgang van de drumcomputer in het begin van het nummer naar het authentieke drumwerk. Bij het ritme van het nummer moest ik denken aan een autorit, maar in werkelijkheid gebaseerd op een treinrit.



‘I’ll Still Destroy You’. Waarschijnlijk over de verleidingen/ verslavingen in het leven. Ook dit nummer heeft het kenmerkende drumgeluid en eindigt lekker chaotisch. Als in een overdosis.

‘Guilty Party’. Een ‘Break-up song’ en dat in de breedste betekenis. Scheiding tussen man en vrouw? Scheiding van de band? De scheiding van Amerika? Het nummer kent een wat hypnotiserende werking. Muzikaal en tekstueel sluit het perfect aan op elkaar. Er wordt exact de juiste sfeer neergezet. Iets van; ‘Jammer dat het zo is gelopen, maar het is goed zo’.

‘Carin at the Liquor Store’. Liefdesliedje voor de vrouw van Matt (Carin, die haar naam eigenlijk niet in het nummer wilde). Het nummer is opgebouwd rondom de pianoriedel die werd aangedragen door Aaron Dessner (wiens schoonmoeder overleed tijdens de opnames van het album). De schrijver ‘John Cheever’ is in het nummer terecht gekomen puur vanwege de klankkleur. Eenzelfde trucje haalde Matt eerder al uit in het nummer ‘Vanderlyle Crybaby Geeks’ (High Violet).

De laatste twee nummers van het album heb ik het meest aan moeten wennen. Zeker de eerste vijf luisterbeurten deden deze nummers me vrij weinig tot niets. ‘Dark Side Of The Gym’ is uiteindelijk een fijn nummer geworden voor me, maar niet meer dan dat.



Het nummer ‘Sleep Well Beast’ ga ik bij elke beluistering steeds meer waarderen. Het bevat een lekkere flow en ook hier weer de hypnotiserende werking. En ja, ook weer de drumcomputer en wat niet meer voor elektronisch geneuzel. Maar ik vind het zeker wel wat hebben. Met name de wijze waarop de gegenereerde geluiden aanzwellen en meer dramatisch gaan klinken. Sleep Well Beast is een soort nabeschouwing van het album. Eerder bezongen elementen komen erin terug. Bezinning.

5*

Nu het album zich volledig in mijn geheugen genesteld heeft, tijd voor een wat uitgebreidere bespreking aan de hand van de vinylkanten. Maakt het op een of andere manier wat overzichtelijker.

Kant A: 4,5/5
Het album start werkelijk geweldig. Het rustige 'Nobody Else Will Be There' greep me bij de eerste luisterbeurt meteen bij de keel en dat doet het nog steeds.
Single 'The Day I Die' is een typische The National rocksong genre Abel, Mr November en was mijns inziens ook een slimme keuze als single. Komt na vele luisterbeurten misschien een minibeetje sleet op, maar het blijft zeker een goede song.
In 'Walk It Back' experimenteren Matt en zijn maten een eerste keer. De elektronica is duidelijk aanwezig, zonder het typische The National-geluid te overmeesteren. Een zeer geslaagde combinatie en het behoort allicht tot de beste 5/6 nummers van het album.

Kant B: 3,5/5
De eerste vooruitgeschoven single 'The System Only Dreams In Total Darkness' van het album was meteen een voltreffer. Een rammelende gitaar en zowaar een echte gitaarsolo! Fan-tas-tische song. Ingetogen is The National geweldig, maar zo hoor ik ze ook ongelooflijk graag bezig. I can't explain it, any other way.
'Born To Beg' is voor mij een eerste missertje op het album. Al is misser misschien wat een groot woord, maar het doet me uitermate weinig. Vrij ongewoon, want hun trage nummers weten me meestal net wel te boeien. Een oké nummer, maar zeker niet meer dan dat.
Ruige rocker 'Turtleneck' gaat nog een niveautje verder dan eerdere rocknummers van The National. Het gaat er wel heel garagerockachtig aan toe. Niet echt slecht, maar zeker geen hoogtepunt in hun oeuvre.

Kant C: 5/5
Geen twijfel mogelijk. Dit drieluik is magisch. 'Empire Line' heeft de eer om het niveau opnieuw op te krikken naar 5sterrenmateriaal. Niet de absolute favoriet van het album, maar een steengoed nummer dat me vrijwel meteen wist te raken. De ingehouden spanning is een van de grootste sterkten van The National en dat tonen ze hier maar al te goed.
Een beetje elektronisch geëxperimenteer in 'I'll Still Destroy You', maar perfect gebruikt. De ideale combinatie tussen hun gekende geluid met een wat innovatievere sound. Aangevinkt als één van mijn favorieten en misschien wel mijn absolute favoriet. De climax op het einde van de song is ook geweldig.
'Guilty Party' was ook een van de 4 songs die we al op voorhand konden beluisteren en deed het vrijwel meteen bij iedereen goed. Volkomen terecht. Het raakt een gevoelige snaar en is dan ook aangevinkt als een van de favoriete nummers. Het rondt een enorm memorabel drieluik op geweldige wijze af.

Kant D: 4/5
De 'Pink Rabbits' song van deze plaat. Met trage pianoballad 'Carin At The Liquor Store' plezieren ze mij zeker, al had de song gerust een minuutje of 2 langer mogen duren. Prachtig nummer, maar dus net iets te kort, heb het gevoel dat er nóg meer in had gezeten.
De 1-2-3wals 'Dark Side Of The Gym' had heel wat tijd nodig om mij te bekoren, maar nu ben ik toch overtuigd van zijn eenvoudige schoonheid. Geen klassieker, maar een mooi voortkabbelend nummer desalniettemin. Speciaal einde ook, doet me zelfs wat denken aan Sufjan Stevens. Geen slechte referentie uiteraard.
Met 'Sleep Well Beast' valt deze plaat uiteindelijk in slaap. In zekere zin lijkt het een logische afsluiter waarin wat wordt teruggekeken naar de rest van de plaat. De elektronica loopt ook hier als een rode draad door de song en Matt haalt zijn vertelstem boven. Ik kan hier redelijk kort over zijn: dit is voor mij geen hoogvlieger. Het is een wat langdradige song die mij nergens weet te raken en ook muzikaal me niet echt kan boeien. Een beetje jammer om het album op deze manier te eindigen.

Eindoordeel: de 4 sterren blijven uiteindelijk staan. Een paar keer geaarzeld om ook deze alsnog naar die 4,5 te brengen, maar dat verdient hij uiteindelijk nét niet. Daarvoor zijn songs 5,6 en 12 toch niet goed genoeg. Dit album heeft wel de verdienste om te tonen dat The National wel degelijk zeer divers kan zijn. Ze hebben een typisch geluid, al is het maar door de prachtstem van Matt, maar ze kunnen binnen dat geluid toch énorm variëren. Anderzijds toont het album nog maar eens aan hoe consistent The National is (ondanks een aantal mindere nummers). Hun debuut ken ik niet echt, maar sinds Sad Songs en vooral sinds Boxer halen ze toch wel een uitzonderlijk hoog niveau. Dit album bevat een groot aantal absolute topnummers. 3 favorieten aanduiden was allerminst gemakkelijk, aangezien er zo een 7-tal nummers zijn die er aanspraak op maken. Met hun zoveelste goede album op rij hebben ze zich dan ook opgewerkt tot mijn favoriete band aller tijden. Sorry Sigur Ros!

Fraai, gevarieerd album. Doet me wat denken aan het solo project van Berninger. Muzikaal gezien veruit het beste dat de National ooit geproduceerd heeft. Gaat nog vele maanden luisterplezier opleveren. Helaas wel wat minder geschikt voor grootse live optredens.

Hoewel al veel eerder gekocht wilde ik het concert in AFAS bezoeken omdat de nummers live soms hun echte waarde kunnen bewijzen. Ik vond de cd al prachtig, maar live kwam daar nog een schepje bovenop. Veel prachtige nummers met onvoorstelbaar veel gevoel voor detail. Je raakt binnen een nummer niet snel uitgeluisterd. The National begrijpt als nooit te voren dat er muzikaal iets extra's moet gebeuren zodat niet alles leunt op de stem van Aaron. Deze kan gaan vervelen als de muzikale ondersteuning niet boeiend genoeg is. Op dit album valt alles op z'n plek.
Nog niet vermeld, maar de verscheidenheid van de nummers is enorm zorgt er bovendien ook nog voor dat het blijft boeien van t begin tot t eind. Wat mij betreft hun meesterwerk!

Na verschillende keren luisteren, kan ik toch niet anders dan zeggen dat deze plaat een tegenvaller is. Ik ben zeer veel gewoon van The National, maar dit album vind ik qua niveau vergelijkbaar met SSFDL: enkele goede nummers, maar vooral redelijk wat nummers die me weinig tot niet kunnen grijpen.

The System Only Dreams in Total Darkness is natuurlijk top en zal sowieso binnen mijn top-10 van hen ooit terug te vinden zijn. Zowel de weergaloze gitaarsolo als de rustigere stukken. Carin at the Liquor store is ook zeer goed, maar dan ga ik al terug naar Guilty Party en Dai I Die die beiden erg mooie delen hebben, maar tevens ook wat mindere stukken. De rest van het album weet me vooralsnog niet bij te blijven.

Ik heb ingezet met een 3.5* en daar blijft het ook bij.

Gisteren opnieuw gedraaid, maar ik ben toch wat teleurgesteld in dit zoveelste meesterwerk van The National. De bliepjes zijn een eigentijdse toevoeging, maar ik hoor ook veel behoudzucht in de composities. Carin at the Liquorstore ... dat is gewoon je reinste zelfplagiaat. Alleen het titelnummer is een mooie stap vooruit maar al met al toonde Arcade Fire in 2017 méér lef dan The National hier met Sleep Well Beast doet.

En met mijn waardering in punten zakt ie ook nog eens nét onder gemiddeld 4.0 zie ik. Eigen schuld.

Het moment van ontdekken zal vast meespelen.

Begin 2017 kwam ik ze ook pas voor t eerst tegen middels high violet, dat was dus mijn 1e. En die vind ik met terugwerkende kracht de beste, samen met Boxer. Dit is tot nu toe de minste voor me, mede door het teleurstellende concert. Muziek is deels beleving en ervaren... zo ontstaan favorieten denk ik..

Ik heb wel eens eerder een album van the National beluisterd,ik denk High violet,maar op één of andere manier pakte me het toen niet zo.Niet dat ik het slecht vond of zo maar echt bijzonder vond ik het ook niet.
Deze keer is dat totaal anders,Sleep Well Beast is vandaag de plaat die precies op het juiste moment komt en waar ik na een aantal luisterbeurten behoorlijk van onder de indruk ben.
The National maakt wel muziek die zwaar leunt op sfeer en melancholie dus de stemming waarin je bent zal er ook voor een groot gedeelte mee te maken hebben hoe zo'n album binnenkomt.
Sleep Well Beast blinkt zoals eerder gezegd vooral uit in sfeer maar ook de nummers mogen er voor het overgrote gedeelte zijn.Ik vind het allemaal behoorlijk origineel klinken,het zit muzikaal goed in elkaar en ook biedt het album meer dan genoeg afwisseling.
Ben wel blij dat er een nummer als Turtleneck opstaat,dat relativeert toch een beetje.
Hoogtepunten zijn voor mij verder Day I Die,The System Only Dreams in Total Darkness en Dark Side of the Gym maar het geheel is hier toch sterker dan de som der nummers.
Ik zal High violet te zijner tijd ook maar in de herkansing gooien en daarna is er nog genoeg werk aan de winkel.
Prima album.

The National ontdekt tijdens High Violet.
Wat ik een zeer mooie plaat vind.
Deze heb ik daarna beluisterd en in eerste instantie was ik wat teleurgesteld.
Op een of andere manier raakte het me niet.

Inmiddels een aantal jaren verder en deze weer eens uit de cd-kast gevist.
En nu ... valt het kwartje wel.
Waar ik dit eerst een zeer wisselvallige plaat vond ben ik nu van mening dat dit dit de beste
van the National is tot op heden.
In mijn ogen overtreft deze ook High Violet.
Ultieme toppers voor mij op dit album zijn :
* Empire Lines (ik weet niet, wordt hier gewoon op een goede manier melancholisch van)
* Carin at the Liquor store
* Dark side of the gym
* Guilty party

Heb Boxer nog nooit beluisterd ; vandaag gaat deze in de bestelling dus morgen heb ik die ook.
Ik kijk er al naar uit.

Voor mij de beste plaat van the National. Experimenteler dan de voorgangers, fijne melodieën, goede afwisseling van songs, hun absolute top.