Slowdive - Slowdive (2017)

Ik ben pas halverwege, maar wat is dit lekker! Star Roving en Sugar for the Pill zijn goede kandidaten voor nummer van het jaar.

Het album zeker al een 10 tal keren beluisterd en nu is 'Everyone knows' mijn favoriet geworden ! Dit album klinkt enorm volwassen, groots, helder, maar vooral bloedmooi ! Verslavend spul dit. Album van het jaar tot nu toe !! Benieuwd wat de muziek recensenten zullen vinden ?

Sinds 12u vannacht op Spotify, Slomo hakt er meteen lekker in. Dit wordt een emotionele luistersessie.

Is er na ruim 20 jaar nog behoefte aan een nieuwe Slowdive?
De zanger vond ik altijd al het minpunt, en ook nu ontwaak ik al snel uit een soort van dagdromen als hij die heerlijke sfeer van Slomo komt verzieken.
Alsof je op een heerlijke zomerdag voorzichtig het warme zeewater in stapt, en vervolgens gestoken wordt door een kwal.
Die zangeres werkt dan wel weer zalvend, maar dat zeurderige gevoel blijft.
Maar ook die heeft helaas wel vocaal ingeleverd.
Muzikaal is het echter weer van bijzonder hoog niveau, en bij Star Roving is het evenwicht er wel degelijk.
Weer even bijna 25 jaar terug in de tijd, Britpop in de lijn van The Stone Roses.
Don't Know Why is weer een stapje terug, maar hier is de zanger meer in evenwicht dan de zangeres, maar het monotone gedrum verknalt het een beetje.
Sugar for the Pill is gewoon een liedje met veel galm.
Everyone Knows begint met een vreemde overgang, en vervolgd met mindere zang.
Bij No Longer Making Time hoor ik de invloed van The XX terug, wel een heerlijk nummer verder.
Go Get It komt wat aarzelend op gang, maar is verder prima, niet spannend, prima.
Falling Ashes is een geslaagde poging om met iets nieuws te komen, mooi piano intro en meer warmte dan in de rest van het album, doet mij zelfs wat aan Forbidden Colours van Ryuichi Sakamoto denken.
De magie van voorheen ontaard mij net te vaak in gezichtsbedrog.
Een fata morgana in een woestijn vol met veelal minder geslaagde probeersels.
Star Roving is hier het absolute hoogtepunt, gevolgd door Falling Ashes.

4* in de Volkskrant. Afsluitende zin: "Slowdive is glorieus terug".
Zelf weet ik nog niet wat het wordt voor mij; het is wel een bak vol galm en is dat in dit geval functioneel. ..... Bij The war on drugs ben ik daar uiteindelijk ook op afgeknapt. We zullen zien...

Haha, ik ben blijkbaar zo te zien weer de enige die Go Get It als favoriet heeft.

Slowdive raakt op deze plaat precies de juiste snaar: nergens is er ook maar een moment dat ik denk ''deze track zou op Just For A Day/Souvlaki/Pygmalion kunnen staan'', maar aan de andere kant is in absolute volle glorie de magie van deze band te horen die onmiskenbaar Slowdive is. Deze band krijgt het voor elkaar om statisch én dynamisch tegelijk te zijn: als luisteraar zwem je in de bewegende gitaartexturen, maar de ritmesectie is rotsvast. Slomo is zo'n voorbeeld daarvan: er gebeurt ontzettend veel, maar de songstructuur is juist minimaal.

Rachel Goswell heeft nog steeds een wonderschoon etherisch stemgeluid, Halstead vind ik zelfs nog beter klinken dan op de platen uit de jaren '90: diep en doorleefd. De band is op deze plaat verfrissend en modern, vooral op Star Roving. Slowdive lijkt voort te borduren op de kunst van het weglaten van Pygmalion, maar plaatst dit weer in meer conventionele songs. De sfeer is niet bedwelmend zoals op Souvlaki, maar betoverend door het kristalheldere geluid en de details die daarin te horen vallen. Falling Ashes is in zijn verstilde pracht het allermooiste nummer van de plaat en daarmee een perfect slotstuk. Slowdive brengt een plaat uit die met gemak meekan met het eerdere werk, maar dit voelt ook als een nieuw begin. Dit wordt sowieso 4,5*, misschien zelfs wel hoger...

De traditionele shoegaze muziek mag dan al jaren uit het zichtveld zijn verdwenen, het eind jaren 80 ontstane muziekgenre wordt nog altijd levend gehouden in de combinatie met metal als blackgaze of met pop muziek als dream pop. Eén van de belangrijkste spelers binnen de muzikale ontwikkeling van het genre in de jaren 90 is de Engelse band Slowdive. Lof voor hun muziek kregen ze in die jaren nauwelijks, de pers kraakte ze voornamelijk af en na drie albums hield het label waarbij ze aangesloten waren het in 1995 voor gezien. Samen met bands als My Bloody Valentine, Ride en The Jesus and Mary Chain werd de shoegaze muziek vooral populair in Groot-Brittanië. Toch bleek de invloed die ze hadden gehad binnen het genre pas in de jaren daarna duidelijk te worden, zo kon de band op steeds meer waardering rekenen uit binnen- en buitenland. Intussen hadden ze zelf een doorstart gemaakt onder de naam Mojave 3, met een geluid wat meer richting de indie rock en folk ging. Verrassend was het dan ook toen ze in 2014 een reünie aankondigde voor het Primavera Festival te Barcelona, waarna ze in de zomer in Nederland te zien waren op het Best Kept Secret festival in Hilvarenbeek. Terwijl ze vroeger andere bands beïnvloede binnen het genre was hun comeback vooral te danken aan het succes van de dream pop van Beach House en de blackgaze van Alcest. Het succes smaakte uiteindelijk naar meer en zo verschijnt ruim 22 naar dato het vierde album, toepasselijk genaamd Slowdive, waarmee de band een nieuwe start maakt en terugkeert naar de door hun zo geliefde muziek.

De hallucinerende werking van Slomo maakt direct duidelijk dat we hier met een echt Slowdive plaat te maken hebben. Het voeten staren is weer begonnen, terwijl de feedback van de gitaren de melodielijnen doet aanwakkeren. De zonnige klanken vermengen zich in de post-punk van weleer, terwijl de folk muziek herleeft in de zang van Neil Halstead. De drums van Simon Scott ondersteunen de langzaam ontwikkelende melodieën. De schoonheid van het aangrijpende geheel neemt toe wanneer in de zang van Rachel Goswell de heropleving van de band wordt neergezet. Zowel de harmonieën als de continue veranderende gitaarlagen voeren je mee door de wonderbaarlijke wereld van de shoegaze muziek. Star Roving weet als eerste single van het album het gevoel te geven wat we zo hebben gemist, het neigt de kant op van hun albumklassieker Souvlaki. De dromerige sfeer wordt verspreid in een ruim opgezet klankentapijt, waar de drums zich moeiteloos verweven in de alsmaar ontwikkelende gitaarpartijen. Goswell’s wonderschone stem mag dan iets hebben ingeboet aan kracht, haar falsetto zangstem doet nog steeds het wonderlijke in hun muziek naar boven halen. Het verhalende draagt het muzikale verleden van de band, de liefde die er was, maar niet door de mensen om hen heen werd gedeeld. Don’t Know Why leunt in het begin vooral op Scott’s pulserende drumwerk, maar weet naarmate het nummer vordert zowel de hoge klanken van gitaren als betoverende zang binnen het geheel te integreren. Halstead blijkt in zijn vocale werk te zijn gegroeid door zijn soloalbums binnen de pop en folk muziek. Daarbij sluiten de harmonieën tussen zijn zang en dat van Goswell mooi op elkaar aan. De pakkende klankstructuren weten ook in het meer poppy aandoende Sugar for the Pill tot een verfijnde ontwikkeling te komen. De donkere dagen herpakken zich wanneer de mensen zich door jaloezie laten leiden, Neil lijkt uit zijn persoonlijke ervaringen te spreken. De werkelijkheid wordt een droom en de droomwereld wordt realiteit, de verschillende werelden zijn niet meer uit elkaar te houden. De baspartijen van Nick Chaplin delen net zo makkelijk dat emotionele tikje uit als de persoonlijke teksten en klankrijke gitaar melodieën. Nergens voelt het gelukkig aan als een herhaling van zetten.

Het is de perfecte afstelling tussen de verhalen en meeslepende muziekpassages waar het ook het aan Amerika gerichte Everyone Knows in opbloeit. Het folkse karakter sluit genadeloos aan bij de terugkerende klanken afkomstig van de Fender Telecaster en Rickenbacker gitaar. De vervreemde structuren kennen een toon die in de lijn ligt met Star Roving, feller en in de live versie waarschijnlijk een kosmisch genot waarvan je oren beginnen te suizen. Het album weet net als bij hun eerdere werken Just for a Day en Souvlaki als geheel de verbinding aan te gaan, pauzes zijn er, maar hoofdzakelijk om de tekstuele uitingen van elkaar te scheiden en niet zozeer omdat de muziekstructuren heel veel afwijken. No Longer Making Time toont dit aan door de leugens en bedrog die een rol spelen in de zangstukken, maar de melodieën nog steeds een hoofdrol spelen. Hoop is wat de harmonieën in zang tot leven wekken, hoop op een fijnere toekomst samen, een toekomst waarin de liefde weer overwint. De gitaarmelodie herhaalt zich op een rustgevende manier, de pure shoegaze is in het nummer ingeruild voor een wat toegankelijker geluid. De grauwe en angstaanjagende klanken van Go Get It voeren de nodige afwisseling door in het geheel. De synth en gitaarpartijen leunen op het buitenaardse van Pink Floyd en het intrigerende van Talk Talk. Het is een aangename mengelmoes van stijlen waarin het nummer zich begeeft. De baslijn stuwt het geheel voort, terwijl de drums het tempo in bedwang houden. Het album wordt afgesloten met de minimalistische klanken van de piano op Falling Ashes, al lijken deze direct van Radiohead te zijn overgenomen. Het is een ontroerend eindschot wanneer het gitaarspel zich vermengt in het geheel, de shoegaze lijkt te zijn ingewisseld voor de post-rock. De opbouw staat centraal en wordt mede door de samenzang van Goswell en Halstead van een wonderschone tekstuele inhoud voorzien. Hoe het leven van een jongeman aan je voorbij trekt en de ouderdom steeds meer de overhand krijgt, maar ook de liefde die steeds maar weer wederkeert. De pianolijn voert de ontroerende diepgang van de gitaarlagen aan en laat je gebroken achter, wetende dat Slowdive na al die jaren je nog steeds kan raken.

Slowdive is naast de terugkeer naar de vertrouwde shoegaze muziek van de band ook een album waarop de ontwikkeling centraal staat, te horen in de diversiteit aan klanken en zangstukken. Juist de vernieuwingen die ze doorvoeren in hun muziek maakt het album in het tijdperk waarin we ons nu bevinden relevant. De shoegaze vormt nog steeds de basis van de prachtige harmonieën tussen Goswell en Halstead en de diverse gitaarlagen, maar wordt tevens aangevuld met muziekstructuren uit de post-rock, folk en dream pop. Ruim drie kwartier is dan ook genoeg om tot de conclusie te komen dat de band na 20 jaar niet aan kracht heeft ingeboet en de hedendaagse veranderingen binnen de muziek moeiteloos weet te integreren binnen hun eigen werk. De comeback waarop je alleen maar kan hopen, Slowdive laat het werkelijkheid worden.

4*

Asfkomstig van mijn site Platendraaier.

Eerlijk gezegd valt dit nieuwe album van Slowdive mij tegen. Ja, de stemmen van Goswell en Halstead zijn nog steeds heerlijk dromerig en de band zet nog steeds een mooie, mysterieuze sfeer neer, maar spannend is dit album allerminst. Het voelt haast een beetje aan als een Kleenex-versie van hun jaren 90 werk. Kraakhelder, maar onpersoonlijk!

Een aantal nummers kan ik nog wel waarderen. Zo heeft Sugar for the Pill een sterke hook. Toegankelijke droompop, maar wel goed uitgevoerd. Falling Ashes vind ik de sterkste compositie op dit album. De trage stroom aan geluiden intrigeert. Dat nummer is subtiel en beeldschoon. Het heeft een klasse die op de rest van het album ontbreekt.

Ik vind dit kortom een saai album. Ik zie positieve punten, maar over het geheel genomen, ben ik toch wat teleurgesteld.

Shoegaze technisch gezien is dit een meesterwerk! Ook anno 2017 waarin dit genre zichzelf al meerdere keren opnieuw uitgevonden heeft. Het is maar weinig bands gegeven om hun eigen repertoire 20 jaar na dato letterlijk weg te blazen. Maar wat ik vooral bijzonder vind, is dat deze plaat verre van gedateerd klinkt. Sterker, deze plaat toont aan dat er nog meer dan genoeg ruimte is in het genre wat bekend staat om het staren naar je schoenen maar wat ondertussen je speakers laat ontploffen. Wat mij betreft, meer van dit soort platen!

Taaltechnisch gezien zou op MusicMeter wel wat vaker gestrooid mogen worden, afgaand op de hoeveelheid slippery people die je hier kunt waarnemen. Variërend van de holistische hyperbolie, het ongefundeerde superlativisme tot de argeloze aanname ogv de relatief beperkte eigen belevingswereld van de opstelschrijver.

Voor mij zijn er drie belevingsperspectieven: toen (het toenperspectief: teruggaan in de tijd en je in de shoegaze-wereld onderdompelen), nu (vanuit de hedendaagse belevingswereld) en een mix ervan (bewust zijn van de muziekwereld van nu en dat paren aan het historisch belang/ de historisch context). De eerste twee benaderingen leveren imho weinig op: fanboy-isme of een te sterke focus op actualiteit.

Als jarenlang liefhebber van verantwoord Italiaans en Spaans schoeisel beschouw ik mezelf als erkend schoenen- en benenstaarder (met name vrouwelijke). In mijn ogen is Slowdive nooit echt 100% shoegaze geweest, daarvoor was de drift naar ambient, op Souvlaki en Pygmalion (met name de bonusdisk van de 2-cd-versie) te duidelijk aanwezig.

Het verleden meewegend - vroeger waren we allemaal stiekem verliefd op Rachel en Miki Berenyi (Lush) en zouden we wel meewillen als roadie, al was het maar alleen om hun schoenen te poetsen of hun gitaar aan te reiken - zou ik dit album 3,5* willen geven: enerzijds bevat het voldoende goede songs om het heilige vuur van vroeger te laten opflakkeren (zeg maar halve stand van de gaspit); anderszijds valt op hoe gemakkelijk 'shoegaze' - laten we het dan maar zo noemen voor 'the sake of argument' binnenschuift in de hedendaagse retro-trend. En op Vinex-versie van muziek van damals zit ik niet echt te wachten; we ronden naar boven af

Life krijgen de nummers meer 'ballen' - en blijf je je verbazen over hoeveel effectboxjes Halstead tot zijn beschikking heeft, net als Christian Saville, en tegelijkertijd hoe de gitaarlijnen soms samenvallen en dan weer sterk divergeren.

Stemtype van Goswell is trouwens contra-alt.

Ik ben het zelden met je eens, maar da's idd één van m'n favorieten

Gister heerlijk mee in slaap gevallen, geen idee wat ik precies gehoord heb maar ik was in een andere wereld.

Ik schipper nog een beetje tussen 4 en 4,5, maar voorlopig rond ik em naar boven af. Heerlijk album! Ben nog niet zo bekend in het shoegaze genre, maar dit smaakt naar meer. Voorlopige favorieten zijn Star Roving, Sugar for the Pill, No Longer Making Time en Go Get It.

Ik vind Slomo eigenlijk een waardeloze, saaie opener, want de rest is een stuk beter. De plaat brickwalled best wel een beetje, echt hard kun je m daarom niet zetten. Iets waar de remasters ook al last van hadden.

Later meer, ben er nog niet klaar meer. Best wel tof, ondanks de kut mastering en productie.

'Brickwallen'. Best een fijne term.

ik weet niet of er een Nederlandse term voor is?

Ik bakstenenmuur, jij bakstenenmuurt, hij bakstenenmuurt...

Is me nog niet helemaal (of helemaal niet ) duidelijk wat je precies bedoelt. Hij kinkt te hard of zo! Heb je de originele cd? Ik doe het met een 24 bit - 96 kHz (stream) versie en die klinkt erg goed.

Zeldzame bakerpraatjes, waaraan ik zonder nadere specificering van de luisteromgeving, software en hardware, dwz muziek fomaat (cd, vinyl, bestanden + resolutie) en hardware (bron, versterker, speakers) geen aandacht wil besteden. Je zou niet de eerste zijn die onder de vlag van 'wijnkenner' een top-Spätburgunder als een slap rood wijntje afdoet.

Broem is net als ik een echte AA - audio-apostel (en niet een aspirantlid van de blauwe knoop); wij verstrekken gaarne bruikbare adviezen - zie ook de diverse vinyl-topcis. Verder: hier geen aanmerkingen op de produktie net zo min als van zijn kant - anders had ik 't wel gelezen.

Mijn advies: ga bij Schoonenberg langs of bij je huisarts - koop anders de laatste MBV en draai die dan maar eens. Alternatief: bezoek een live optreden van The Raveonettes.

BTW: de Nederlandse term is "dichtgeplamuurd"

Ze bestaan echt The Raveonettes

Dat concert, waarde vrind, in De Helling was een belevenis waar ik met een metalo-maat heenging en hem waarschuwde oordoppen mee te nemen. "Ik ben wel wat gewend, niet nodig ben zo'n nu-wave bandje" - dus wel.

BTW: Slowdive live was een ervaring - mijn lief was erbij; waarschijnlijk was ze bang dat ik me aan de voeten van Rachel Goswell zou werpen om mee te gaan met haar op tournee, als schoenpoetser/gitaardrager

beide heren, het loopt tegen een drempel aan, waardoor ik na een bepaald volume verzadigd raak qua "hardheid". Dichtgeplamuurd kun je zeggen ja. Een muur van geluid, waar dynamiek minder te onderscheiden valt. Ik heb genoeg MBV gehoord om te horen dat het ook beter kan dan deze slowdive. Bovendien weet ik het verschil tussen de Just For A Day originele cd en de remaster, die 2e klinkt toch echt kut.

Ik vertrouw mijn oren, ook al zijn die technisch gezien misschien niet juist. zo voelt t wel.

cd, redelijk Philips dolby Surround setje (van 10 jaar geleden, maar ik ken nieuwe Philips setjes en die zijn om te huilen in vergelijking met de mijne). Maar zogezegde verzadiging hoor je op elke set toch? AL zul je er op een betere set wellicht minder last van hebben. Of juist meer? geen idee.

Altijd goed om je oren te vertrouwen. Zeg ook niet dat je ongelijk hebt, vroeg alleen om wat meer specifieke info omdat de High res download van dit album die ik heb erg goed klinkt. Niets dichtgeplamuurd maar tonaal goed in balans, stevig laag enz. Gewoon goed klinkend op mijn set die ongenaakbaar kan zijn. Verder overigens een heerlijk album. Dat is het belangrijkst maar ga met je mee dat ik ook kan irriteren aan een slechte productie. je luistert naar de originele cd? Dat is me nog niet duidelijk.

Nu wel, we posten gelijktijdig.

Jep, originele cd. Dan kan ik me voorstellen dat een LP of betere bits download beter KAN klinken. Wie weet, zal niet de eerste keer zijn.

2x gehoord nu trouwens. Laat ik nu net de opener en afsluiter minder spannend vinden. Verder wel erg tof.

De grap is juist dat - no offence intended - dat de meeste betere hifi erop gericht is om het geluid juist zo min mogelijk gekleurd weer te geven, terwijl de gewone spulletjes - sorry no offence intended, again - de boel juist erg kleuren.

Menigeen loopt weg met het geluid van Phil Collins, Dire Straits, Katie Melua of Norah Jones terwijl ik die albums (niet allemaal trouwens) knap K vind klinken.

Ik ervoer juist het geluid van dit album als een verlichting itt wat ik vreesde, nl de hang naar het grote publiek: overstuurd en dichtgeplamuurd. De laatste Lush (ep Blind Spot) klinkt veel slechter. Het omgekeerde komt ook voor, sommige albums van de Zweedse Mary Onettes bevatten zoveel hoog (hi-hat) dat ik niet ernaar kan luisteren alhoewel het muziek mijn ding is.

Heerlijke plaat hoor. Ben ik trouwens de enige die bij Slomo eventjes moet denken aan Running up the hill van Kate Bush? Wel humor om hier weer bevestigd te zien worden dat shoegaze liefhebbers echt de ergste muzieksnobs zijn op aarde. Ken geen enkel ander genre waarbij de pseudowetenschappelijke audiofilie zo duidelijk tot uiting komt. Misschien dat het volume daarom ook altijd zo achterlijk hoog is. Shoegazers luisteren 24/7 muziek door hun dure headphones al starend naar bespoke pedaaltjes waardoor ze gewoon zo doof zijn als de pest (ondertussen nog steeds overtuigd dat hun gehoorbereik van 10 tot 25K Hz loopt en 432 tuning altijd beter is dan 440)

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Slowdive - Slowdive - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

Slowdive werd in 1989 in het Engelse Reading opgericht en maakte in de eerste helft van de jaren 90 drie briljante platen.

Just For A Day uit 1991, Souvlaki uit 1993 en Pygmalion uit 1995 (overigens als 3 cd set voor een laag bedrag te koop) staan bol van de invloeden uit de ambient, post-rock, shoegaze en dreampop en moeten in de twee laatstgenoemde genres absoluut worden gerekend tot de klassiekers.

Toen het relatief experimentele Pygmalion in 1995 verscheen was het doek voor Slowdive eigenlijk al gevallen. Neil Halstead en Rachel Goswell, de belangrijkste leden van de band, gingen verder als Mojave 3, maar wisten het hoge niveau van de platen van Slowdive niet meer te benaderen.

Bijna twintig jaar na het laatste levensteken stond Slowdive vanaf 2014 weer met enige regelmaat op het podium en nu is er dan, na een afwezigheid van 22 jaar, de vierde plaat van de Britse band.

Ik had op voorhand wel wat twijfels over de juistheid van de beslissing van de band om een nieuwe plaat op te nemen. De nagenoeg perfecte trilogie uit de jaren 90 leek immers niet te benaderen en ook de concurrentie van nieuwe bands die voortborduren op de hoogtijdagen van de shoegaze en dreampop is momenteel erg groot.

De eerste noten van de nieuwe en titelloze plaat van Slowdive nemen echter alle twijfel weg. Slowdive keert terug met wonderschone gitaarlijnen en een atmosferisch geluid vol galm dat onmiddellijk benevelt. De dromerige zang van Neil Halstead en de nog altijd engelachtige vocalen van Rachel Goswell doen de rest.

Laat de nieuwe plaat van Slowdive uit de speakers komen en je bent onmiddellijk terug in de jaren 90. Op hetzelfde moment sta je ook nog met één been in het heden, want in tegenstelling tot de meeste nieuwe shoegaze en dreampop bands, doet Slowdive op haar nieuwe plaat meer dan het reproduceren van het glorieuze geluid uit het verleden.

De leden van de band hebben sinds 1995 stevig aan de weg getimmerd met andere bands en projecten en hebben al deze ervaring meegenomen naar de studio. De nieuwe plaat van Slowdive borduurt absoluut voort op de gloriejaren van de band, maar laat ook een wat zweveriger geluid horen dat uitstekend past bij de honingzoete melodieën waarop de band nog altijd het patent lijkt te hebben. Het is overigens een geluid dat goed laat horen hoezeer bijvoorbeeld The Xx zich heeft laten beïnvloeden door de platen van Slowdive.

Bij eerste beluistering vond ik de acht, over het algemeen wat langere, tracks op de plaat nog redelijk eenvormig, maar bij herhaalde en intensieve beluistering en zeker bij beluistering met de koptelefoon openbaart zich een muzikaal landschap vol geheimen.

Slowdive maakt op haar comeback plaat wonderschone muziek vol avontuur, die meer dan eens doet vermoeden dat de tijd 22 jaar stil heeft gestaan, maar die ook gehakt maakt van alle jonge bands die een graantje mee willen pikken van de shoegaze en dreampop revival. Het gitaarwerk is zoals altijd wonderschoon en ook de zang op de plaat is prachtig. De benevelende en zoete klanken trekken de laatste twijfels over de streep. Ik had vooraf flink wat twijfels, maar de comeback plaat van Slowdive is echt betoverend mooi. Erwin Zijleman